"พี่เห็นเสี่ยวริกับสาวริกะเมื่อคืนก่อน" มูเสียพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงครุ่งคิดเด็กชายที่มีนามว่า'โอมิ' สัตย์ราช

......................

ผู้เป็นน้องชายคนเล็กของมูเสียแต่ยิ้มและยักไหล่กับพูดคำนั้นนราวกับเป็นเรื่องที่เด็กชายไม่ใส่ใจจะจำแม้แต่น้อย มูเสียทำหน้ายุ่งทันที "น้องคงไม่ชอบคนแบบนั้นสินะเข้าแล้วหรอนะ" มูเสียถาม ด้วยสีหน้าเบาดูไม่ค่อยแน่ใจนัท โอมิ ยิ้มเยื้อนในใบหน้าที่สวยงามแลดูสดใสแก่สายตาผู้พบเห็นยิ่งนัก "ทำไมล่ะครับ" โอมิถาม เหมือ"นแกล้งให้อีกฝ่ายร้อนใจเล่นๆเสียอย่างนั้นแหละ มูเสียเกาศีรษะแกร็กทีเดียว "แล้วนายล่ะผมว่าปยังไง" โอมิทราบว่าพี่ชายชอบเอริมากกว่าริกะเพราะเอรินั้นมีหลักฐานดีกว่าริกะมาก อยู่ในระดับเศรษฐีแนวหน้าเลยทีเดียว

 "ก็ เสี่ยวริก็ตกลงจะไปขี่ม้ากับเขาพรุ่งนี้แล้วนี่ครับ" เด็กชายว่า สีหน้าของมูเสียดูดีขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ยังคงมองน้องชาย อย่างระวัง

  "ดีแล้วล่ะ พี่อยากให้เสี่ยวริสนองไมตรีคุณเอริ ขะ เขาเป็นคนดีมากนะ" โอทำปากเบ้ทันที มูเสียก็พูดขึ้นว่า"พี่อยากให้เราตกลงปลงใจกับใครสักคนให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที...พี่ไม่ต้องการให้มีปัญหายุ่งยากอีก ถ้าเราตกร่องปล่องชิ้นกับผู้ชายสักคน คุณเปาจะได้เลิกตอแยเราสักทีนะ พี่ ไม่อยากให้เขาหวังในตัวเสียวริ" "เสียวริไม่ได้ต้องการที่จะที่ความสัมพันธ์กับใครนะครับคบกับพวกเขาก็เพราะพวกเขาดีผมนี้นะผมจะไม่แต่งงานกับใครแน่นอน พี่จะให้ผมพูดตัดเขาอย่างเสียมารยาทอย่างนั้นหรือครับ ผมทำเหมืองไม่ใช่คนเลยมารยาทนั้นนี่ครับ" "พี่รู้... เสียวริอย่าไปให้ความสนิทสนมกับเขาก็แล้วกัน...คุณเปาน่ะก็เป็นของต้องห้ามของทุกคน" เสียวริไม่ได้คิดอยากจะจับจองเขามาเป็นเจ้าของสักนิด ผมไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับใครสักคนแล้วก็ไม่เคยรู้สึกชอบพอกับผู้ชายคนไหนๆเลยด้วย ที่ผมจะคบกันเลย มิตรภาพธรรมดาเลย แม้แต่คิดสักนิดก็ไม่เคยรวมทั้งคุณเปา หรือแม้แต่คุณเอริเองก็ด้วยเถอะครับผมแน่ใจว่าพวกเขาต้องมองออกแน่"

"ให้พี่เดานะว่าไอ้ท่าเฉยๆ ของเรานั่นแหละยิ่งเป็นการท้าทายเขาให้อยากเอาชนะมากใช่ไหม" โอมิชักอ่อนระอาใจ มูเสียรีบส่ายหน้าเป็นเชิงไม่เห็นด้วย "ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก น้องจะรักใครชอบใครพี่ไม่ว่า แต่คุณเปานี่...พี่ไม่เห็นด้วย แต่ถึงยังไงพี่ก็ว่า เขาเป็นสุภาพบุรุษพอทีเดียวนะ แม้เขาจะเคยชินกับการใช้อำนาจตามประสาคนมีอำนาจวาสนา แต่เรื่องนี้พี่ว่าเขาคงไม่บังคับขืนใจใครเด็ดขาด" "ผมชักจะเบื่อเรื่องวุ่นๆพวกนี้เเล้วนะครับพี่ ผมอยู่ของผมดีๆอยู่แล้วทำไมต้องมีใครมายุ่งกับผมด้วย พี่อย่าห่วงผมไปเลยนะ ว่าผมจะทำอะไรให้เสื่อมเสีย ผมเสียวริจะรับผิดชอบเอง ยังไงก็ยังสงสัยตัวเองอยู่เลยว่าตัวเองนึกชอบใครกับเขาเป็นรึเปล่าก็ ไม่รู้"มูเสียยิ่งทำหน้ายุ่งมากขึ้น "พูดอะไรออกมากรู้ ตัวไหมว่าพูดออกนะ อย่าคิดแบบนั่นสิ" "ก็จริงๆนะครับพี่ ผมดูเหมือนกับคนที่ไม่มีความรู้สึกชอบใครเลยนิน้า" โอมิยิ่งพูดด้วยน้ำที่จริงจังมากขึ้ง "ผมไม่เคยรู้สึกสมอะไรขึ้นในใจเลยกับพวกผู้ชายพวกนั้นเลย มันเฉยชาไปหมดผมเบื่อที่จะรักใคร กลัวว่า จะต้องมาทนทุกอย่างที่เป็นอยู่นี่ ได้ฆ่าความรู้สึกบางอย่างในใจผมไปจนหมดแล้ว" มูเสียอ้าปากจะพูดค้านความรู้สึกนึกคิดของน้องชาย หากทว่ากลับหุบปากเงียบกริบ เมื่อคิดว่าเฉยไว้จะเป็นวิธีที่ดีที่สุดเขาอยากจะช่วยปรับสภาพจิตใจของน้องชายสุดที่รัก แต่เขาก็แน่ใจ ว่ากาลจะช่วยทำให้น้องชายเขาหายจากความรู้สึกผิดๆ นั้น นนทชาติอารนะรักษ์ มองพ่อด้วยดวงตาเบิกโพลงอย่างตกใจสุดขีด "คุณพ่อของพะ..พูดว่าอะไรนะครับ" ชายหนุ่มถามซ้ำด้วยเสียงดังกว่าเดิม คุณคลี่ยิ้ม มองลูกชายอย่างไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจเลยแต่น้อย "พ่อหาเมียให้แกได้แล้วนะมูเสีย" "วะว่าไงนะครับคุณพ่อ ผะผม ต้องหูฝาดไปแน่ๆ คุณคุณพ่อพูดใหม่ได้ไหมครับ คุณพ่อเลือกเมียไว้ให้ผมหรอครับ ผมยังไม่พร้อมแต่งงานตอนนี้นะครับ" ชายหนุ่มเค้นยิ้มออกมาทั้งที่เขาไม่รู้สึกขำสักนิด