ใต้เงาคืนสุดท้าย
ตอนที่1 อย่าไปที่นั่น(ep1)
ณ ตรอกข้างบ้านเก่า ใกล้ ตลาดของเมือง
มาร์ค(ตอนเด็ก)
(หยุดเดิน มองเข้าไปในตรอกเเคบๆ ข้างบ้านเก่า)
มาร์ค(ตอนเด็ก)
เเม่...ทำไมมีเสียงดังจากข้างในบ้านนั้นล่ะ?
เเม่ของมาร์ค
ไม่ใช่เรื่องของเรา มาร์ค อย่าไปสนใจเลย เดินไปเถอะ(หันไปมองบ้านหลังเก่า เเล้วรีบจับมือมาร์คเเน่นขึ้น)
มาร์ค(ตอนเด็ก)
(หยุดเดิน จ้องเข้าไปในหน้าต่างมืด ๆ ของบ้าน)
แต่มันเหมือนมีคนทะเลาะกัน... หรือ... ทำไมมีเลือด...
เเม่ของมาร์ค
(เสียงสั่น เริ่มมองรอบตัวอย่างระแวง)
มาร์ค! อย่าไปพูดเรื่องนั้น! เรากลับกันเถอะ
มาร์ค(ตอนเด็ก)
(เบิกตากว้าง เมื่อเห็นชายคนหนึ่งวิ่งพรวดออกมาจากบ้าน มือเปื้อนเลือด)
แม่... ใครน่ะ? เขาทำอะไร?
เเม่ของมาร์ค
(รีบดึงแขนมาร์คให้เดินหนีออกมาเร็วขึ้น)
ไปกันเถอะ! อย่าถามเรื่องนี้อีก!
มาร์ค(ตอนเด็ก)
(หันกลับไปมองทางเดิม ขณะเดินจากมา)
ผมจะหาคำตอบให้ได้... วันหนึ่งผมจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...
เจ้าหน้าที่รับสมัคร
(มองใบสมัครแล้วเงยหน้าขึ้น)
คุณ... มาร์คเหรอ? ประวัติน่าสนใจนะ ไม่มีประสบการณ์ แต่เขียนว่า “สืบคดีตั้งแต่อายุ 10”?
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ยิ้มมุมปาก พิงเก้าอี้สบาย ๆ)
ใช่ครับ เริ่มจากตามหาว่าใครขโมยขนมผมที่โรงเรียน จับได้ด้วย... หลักฐานแวดล้อม
เจ้าหน้าที่รับสมัคร
(ทำหน้าเรียบนิ่ง)
เราเป็นหน่วยงานจริงจัง ไม่ใช่ชมรมลับของนักเรียน
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ยักไหล่เบา ๆ)
งั้นก็ดีครับ เพราะผมจริงจังพอจะตามจับฆาตกร… แม้จะยังไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากไหน555
เจ้าหน้าที่รับสมัคร
(มองสำรวจท่าทางเขา)
แล้วถ้าเกิดเจอคดีที่เสี่ยงชีวิตล่ะ? จะยังหัวเราะได้อยู่ไหม?
มาร์ค(ตัวหลัก)
(สบตาแน่นิ่ง เสียงจริงจังขึ้น)
ผมหัวเราะกับความตายไม่ได้… แต่ผมไม่เคยกลัวมัน
เจ้าหน้าที่รับสมัคร
(เงียบไปเล็กน้อย แล้วพูดต่อ)
คดีจริงไม่เหมือนในหนังนะ
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ยิ้มบาง ๆ หยิบปากกาขึ้นเซ็นชื่อ)
รู้ครับ… หนังไม่มีเลือดจริง แต่คดีในหัวผม… มีตั้งแต่ผมอายุสิบขวบแล้ว
มาร์ค อายุ 25 ปี ผ่านการสัมภาษณ์และฝึกงานจนได้เป็นนักสืบเต็มตัว เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในสำนักงานของหน่วยสืบสวน เขายังรู้สึกตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย แต่ก็รู้สึกว่ามันเป็นโอกาสที่เขารอคอยมานาน
สารวัตรธีรัช(หัวหน้าหน่อยของมาร์ค
(เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มคดี)
“มาร์ค คดีแรกของนาย… คดีคนหาย สาวสวยวัย 24 ปี ชื่อ 'เมย์' หายตัวไปจากบ้านเมื่อ 2 วันก่อน ไม่มีร่องรอยอะไรเลย นอกจากข้อความที่ทิ้งไว้ในมือถือบอกว่า ‘จะไปแล้ว’ แค่นั้น”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ยิ้มเล็กน้อย ไม่สะทกสะท้าน)
“หายตัวไปแบบนี้เหรอ? ง่ายจังนะ ถ้าผมเป็นคนหายตัวไป ผมจะทิ้งเบาะแสให้เยอะกว่านี้”
สารวัตรธีรัช(หัวหน้าหน่อยของมาร์ค
(มองมาร์คอย่างไม่พอใจ)
“อย่าเพิ่งมองโลกในแง่ดีเกินไปนาย คดีแบบนี้อาจจะไม่ง่ายอย่างที่นายคิด”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อมูลในคดี)
“ผมว่าทุกคดีมีเบาะแส ซ่อนอยู่แค่เราต้องหามันให้เจอ ผมจะหามันให้ได้”
หลังจากมาร์คได้ข้อมูลจากหัวหน้าหน่วย เขาก็เริ่มทำการสืบสวนทันที เขาติดตามข้อมูลจากโทรศัพท์ของเมย์ ลองตามรอยข้อความสุดท้ายที่เธอทิ้งไว้ แต่ไม่พบอะไรที่เป็นเบาะแสสำคัญ
มาร์ค(ตัวหลัก)
(พูดกับตัวเองในขณะยืนดูแผนที่เมือง)
“เธอไปไหนกันแน่? ทำไมทิ้งทุกอย่างไว้? บางที... เธออาจจะไม่หายไปเองก็ได้”
มาร์คเริ่มสืบสวนจากการพูดคุยกับคนในละแวกนั้น พยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับเมย์และการใช้ชีวิตของเธอ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นคำตอบที่ไม่ค่อยมีอะไรชัดเจน คำพูดของเพื่อนบ้านบ้างก็ไม่สอดคล้องกัน บ้างก็เล่าถึงเมย์ในลักษณะดี ๆ แต่บางคนก็พูดถึงเธอในทางที่ไม่น่ารัก
มาร์ค(ตัวหลัก)
(หันไปถามพนักงานร้านกาแฟที่เมย์เคยมานั่งบ่อย)
“เธอมาที่นี่บ่อยใช่ไหมครับ? ก่อนที่เธอจะหายไป?”
ตัวประกอบชาย
“ใช่ครับ เธอมาอยู่บ่อย ๆ... แต่ครั้งสุดท้ายที่มาที่นี่ เธอคุยกับใครบางคน แล้วก็ออกไปทันที ดูเหมือนจะรีบร้อน”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(มองไปรอบ ๆ ร้านกาแฟ แล้วหยุดที่มุมหนึ่ง)
“ใครกันที่เธอคุยด้วย?”
ตัวประกอบชาย
(ส่ายหัว)
“ขอโทษครับ ผมไม่เห็นหน้าคนที่เธอคุยด้วย เพราะผมไม่อยู่ตรงนั้น... แต่เธอดูเหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(คิดในใจ)
“ใครกันนะ... ที่ทำให้เมย์ดูเครียดขนาดนั้น?”
มาร์คเดินไปยังจุดที่เมย์นั่งเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติม บนโต๊ะมีเศษกระดาษและถ้วยกาแฟที่เกือบจะหมดแล้ว เขาหยิบกระดาษขึ้นมาแล้วเห็นว่าเป็นแค่โน้ตสั้น ๆ เขียนว่า "อย่าไปที่นั่น"
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ขมวดคิ้ว)
“อย่าไปที่นั่น? ที่ไหนกัน?”
คดีแรกของมาร์คดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิด ข้อความลึกลับที่เมย์ทิ้งไว้ในโทรศัพท์และโน้ตที่เขาพบในร้านกาแฟบ่งชี้ถึงบางอย่างที่อาจจะซับซ้อนกว่าที่คิด แต่มาร์คไม่ยอมแพ้ เขาจะตามหาคำตอบให้ได้ แม้ว่าจะต้องเผชิญกับความลับและความซับซ้อนที่เขายังไม่คาดคิด
ตอนนี้มาร์คกำลังตามรอยเบาะแสที่ซ่อนอยู่ และคดีนี้เริ่มท้าทายความสามารถของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ
มาร์คกลับไปที่สำนักงานหลังจากวันที่ยาวนาน เขาเปิดแฟ้มคดีเมย์อีกครั้ง เพื่อพยายามเชื่อมโยงข้อมูลทั้งหมด เขาเริ่มทบทวนทุกอย่างที่เขาได้รับมาจากการสัมภาษณ์และจากร้านกาแฟ
มาร์ค(ตัวหลัก)
(นั่งหน้าคอมพิวเตอร์ ดูข้อมูลทั้งหมดที่รวบรวมมา)
“อย่าไปที่นั่น... ที่ไหน? ทำไมคำนี้มันค้างคาใจขนาดนี้?”
มาร์คเริ่มสืบหาข้อมูลของชายคนนี้จากฐานข้อมูลตำรวจ และพบชื่อของเขา—ธนา ชายวัยกลางคนที่มีประวัติการคุมขังในคดีอาชญากรรมเมื่อหลายปีก่อน แต่เขาก็ได้รับการปล่อยตัวหลังจากที่ถูกพิพากษาเป็นบุคคลไม่ผิด
มาร์ค(ตัวหลัก)
(หยุดคิดแล้วเริ่มใช้ความคิดอย่างลึกซึ้ง)
“ถ้าชายคนนี้เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของเมย์… เขาต้องมีแรงจูงใจอะไรบางอย่าง”
มาร์คตัดสินใจไปหาธนาเอง เขาขับรถไปยังบ้านของชายคนนั้น ซึ่งตั้งอยู่ในเขตชานเมือง ที่ดูเหมือนจะเป็นบ้านที่เงียบสงบ ไม่มีอะไรน่าสงสัย
มาร์ค(ตัวหลัก)
(เดินไปที่หน้าบ้านธนาแล้วยืนอยู่หน้าประตู)
“ทำไมกูต้องรู้สึกไม่สบายใจจัง…”
เมื่อธนาเปิดประตูออกมา มาร์ครู้สึกได้ถึงความตึงเครียดในอากาศ
ธนา
(ยิ้มเจือยิ้มอย่างไม่จริงใจ)
“อ้าว… นี่คุณตำรวจใหม่ใช่ไหมครับ? มาทำอะไรที่บ้านผมครับ?”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ยิ้มเล็กน้อย)
“ผมแค่มาหาคำตอบเกี่ยวกับคดีเมย์ครับ ผมคิดว่าคุณอาจจะรู้จักเธอ”
ธนากลับทำสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่จะเชิญมาร์คเข้าไปในบ้าน
มาร์ค(ตัวหลัก)
(เดินนำเข้าไปในบ้าน)
“ผมรู้จักเธอนะครับ แต่ไม่ใช่ในทางที่คุณคิด…”
มาร์คเดินตามเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งเรียบง่าย เมื่อมาร์คหันไปมองที่โต๊ะ เขาก็เห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาต้องตะลึง—โทรศัพท์ของเมย์ วางอยู่บนโต๊ะด้วยหน้าจอที่เปิดทิ้งไว้ โดยข้อความสุดท้ายที่ยังคงปรากฏอยู่คือ “ไปที่บ้านของธนา… ไม่มีใครรู้”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(มองหน้าธนาอย่างตกใจ)
“คุณ… คุณรู้เรื่องนี้มาตลอด?”
ธนาเริ่มยิ้มแบบเจ้าเล่ห์และนั่งลงบนโซฟา
ธนา
(ยิ้มขื่น ๆ)
“ก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะมาหาผม... เพราะเธอคงรู้ดีว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ชีวิตของเธอต้องเปลี่ยนไป... แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ... เธอไม่ใช่เหยื่อคนแรก”
มาร์คเริ่มเข้าใจแล้วว่าเมย์ไม่ได้หายตัวไปโดยบังเอิญ เธออาจจะพบกับสิ่งที่เธอไม่ควรพบและถูกลักพาตัวไป เพราะธนาไม่ใช่แค่ชายธรรมดา
มาร์ค(ตัวหลัก)
(พูดเสียงเย็นเยียบ)
“คุณคือใครกันแน่? และทำไมต้องทำแบบนี้?”
ธนา
(ยิ้มร้าย ๆ)
“ผมเป็นแค่คนที่รู้ว่าใครจะกลายเป็นเหยื่อคนต่อไป… เมย์เองก็มีส่วนในการทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น… เธอเองก็ไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดเหมือนที่คุณคิด”
มาร์ครู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่ถูกต้องในคำพูดของธนา เขาเริ่มจับตามองท่าทางและการกระทำของชายคนนี้มากขึ้น
มาร์คเริ่มรู้สึกว่า... เมย์อาจจะไม่ได้เป็นเหยื่อของธนา แต่เป็นคนที่พยายามจะเปิดโปงเขาเอง! เขาต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ไม่คาดคิดว่า เมย์อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้น และตอนนี้เขาอาจจะต้องเลือกว่า จะอยู่ฝั่งไหน ในการตามหาความจริงนี้
ตอนนี้มาร์คต้องเจอกับการหักมุมที่ไม่คาดคิด... เมย์อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของแผนทั้งหมด หรืออาจจะเป็นเหยื่อที่พยายามตามหาความจริงแบบเดียวกับเขา
ตอนที่2อย่าไปที่นั่น(ep2)
มาร์คเดินออกมาหน้าบ้าน หลังจากที่พูดคุยกับธนาเสร็จ รู้สึกเหมือนโดนโยนเข้าไปในใยแมงมุมที่มองไม่เห็น เขาเดินกลับมาที่รถ หยุดนิ่งอยู่ข้างประตูรถ แล้วสบถเบา ๆ
มาร์ค(ตัวหลัก)
(พึมพำกับตัวเอง)
“กูพลาดตรงไหนวะ… เบาะแสแม่งโผล่มาเป็นชุด แต่ไม่เคยตรงกันซักอย่าง”
เขาเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหยิบโน้ตของเมย์ขึ้นมาดูอีกครั้ง — “อย่าไปที่นั่น”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(สบถ)
“แล้ว ‘ที่นั่น’ นี่มันที่ไหนกันแน่วะ… หรือว่า…”
เขาหยิบแผนที่ในโทรศัพท์ขึ้นมา ไล่ดูโลเคชันที่เมย์เคยไปช่วงก่อนหายตัว แล้วสายตาก็หยุดที่หนึ่ง—โกดังเก่า ริมเมือง ที่ไม่มีใครเข้าไปใช้งานมาหลายปี
มาร์ค(ตัวหลัก)
(กัดฟันแน่น สายตาคม)
“มึงห้ามไปที่นั่น… งั้นกูก็ต้องไป”
[กลางดึก – หน้าโกดังเก่า]
แสงไฟหน้ารถสาดส่องไปยังตัวโกดังที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์ มาร์คเดินลงจากรถ ในมือถือไฟฉาย พร้อมอาวุธพกเล็ก ๆ ที่แนบข้างเอว
มาร์ค(ตัวหลัก)
(พึมพำกับตัวเองขณะเดินเข้าไป)
“กูไม่ชอบที่แบบนี้เลยแม่ง… กลิ่นก็โคตรแปลก”
เขาเดินฝ่าความมืดเข้าไปจนถึงด้านในของโกดัง ที่นั่นมีห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่งถูกล็อกจากด้านนอก
มาร์คค่อย ๆ ไขกุญแจผีที่เขาพกติดตัวอยู่ จนสามารถเปิดมันออกได้
เสียง: (เบา ๆ สั่น ๆ)
“…มาร์ค…”
มาร์คชะงัก ไฟฉายส่องไปเจอเมย์—ยังมีชีวิตอยู่! ถูกมัดมือและขา นั่งอยู่กับพื้นในสภาพอ่อนแรง
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ตกใจ)
“เฮ้ย! เมย์!”
เขารีบเข้าไปปลดเชือก เมย์หายใจหอบ ใบหน้าซีดเซียว
เมย์
(พูดเบา ๆ)
“ทำไม… ทำไมถึงมาที่นี่ ก็บอกแล้วว่าอย่ามา…”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ดึงเธอลุกขึ้น)
“ก็จะให้ปล่อยเธอไว้แบบนี้ได้ยังไง…”
เมย์
(น้ำตาไหล)
“ไม่… ไม่ใช่แค่เรื่องของฉัน… มันกำลังจะเริ่มอีกแล้ว…”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ขมวดคิ้ว)
“หมายความว่ายังไง? อะไรจะเริ่มอีก?”
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมมืด…
เสียงชายปริศนา:
“มันไม่ใช่เรื่องของนาย มาร์ค…”
ไฟฉายส่องไปเห็น… ชายในชุดนักสืบของหน่วยเดียวกับมาร์ค! คนที่เขาเคยเห็นในสำนักงาน—รุ่นพี่ในทีมของเขาเอง!
มาร์ค(ตัวหลัก)
(สบตาชายคนนั้น น้ำเสียงเย็น)
“แบบนี้นี่เอง… คนร้ายที่แท้จริงอยู่ใกล้กว่าที่คิด…”
ตัวประกอบชาย
(ก้าวออกจากเงามืด ช้า ๆ) “เสียดายนะ… ถ้าแกไม่ดื้อ ไม่อยากเป็นฮีโร่เหมือนเด็ก ๆ... เรื่องนี้คงจบไปนานแล้ว”
เมย์
(เสียงสั่น) “อย่า… อย่าฟังเขานะ มาร์ค…”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(กอดเมย์ไว้เบา ๆ มือยังถือไฟฉายแน่น) “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเชื่อเขา…”
ตัวประกอบชาย
(หัวเราะเบา ๆ) “ก็เหมือนตอนนั้นไง วันที่นายยังเป็นเด็ก… ยังจำได้มั้ย? วันที่นายเห็น 'ฮีโร่' ของนายจับคนร้าย—แต่จริง ๆ แล้ว…”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(เสียงแข็ง) “หยุดพูด…!”
ตัวประกอบชาย
(เย้ยหยัน) “จริง ๆ แล้วมันก็แค่การจัดฉาก นายเห็นแค่ ‘สิ่งที่อยากเชื่อ’ เท่านั้นแหละ”
[มาร์คตัวแข็ง แววตาเปลี่ยน—จากตกใจเป็นเจ็บลึก]
เมย์
(มองมาร์ค น้ำตาคลอ) “มาร์ค… อย่าให้เขาทำลายสิ่งที่เธอเป็นนะ…”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(สูดลมหายใจลึก น้ำเสียงสั่นแต่มั่นคง) “ฉันอาจจะโง่ที่เคยเชื่อ… แต่ไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว”
[เขายื่นไฟฉายให้เมย์ แล้วค่อย ๆ ดึงปืนออกจากซอง]
มาร์ค(ตัวหลัก)
(จ้องชายตรงหน้า) “บอกมาว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด… หรือไม่งั้น นายจะเป็นคนแรกที่ฉันลากออกไปเอง”
[ความเงียบชั่วขณะ — ชายปริศนาขยับมือช้า ๆ ไปใกล้เข็มขัด เขาเองก็พกอาวุธ]
มาร์ค(ตัวหลัก)
(เสียงเย็นเฉียบ) “แค่ลองขยับอีกนิดเดียว… แล้วฉันจะไม่พูดซ้ำ”
ตัวประกอบชาย
(ยิ้มมุมปาก) “คิดว่าตัวเองเหนือกว่างั้นเหรอ?”
[ทันใดนั้น ชายปริศนาเหวี่ยงอาวุธสั้นจากแขนเสื้อออกมา แต่มาร์คพุ่งตัวหลบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับข้อมืออีกฝ่ายบิดอย่างแม่นยำ เสียงกระดูกลั่นเบา ๆ]
มาร์ค(ตัวหลัก)
(บีบแขนอีกฝ่าย กดลงกับพื้น) “จุดอ่อนที่ข้อมือขวา นายเคยเจ็บมาก่อนใช่ไหม? ท่าทางการขยับของนายตอนถือไฟฉายวันนั้นมันฟ้องหมดแล้ว…”
[ชายปริศนาเจ็บจนเหงื่อไหลซึม]
มาร์ค(ตัวหลัก)
(โน้มตัวลงต่ำ กระซิบเย็น ๆ ข้างหู) “นายชอบควบคุมเกมนี้ใช่ไหม? วางแผน หลอกใช้คนรอบข้าง… แต่ปัญหาคือนายอ่านใจผิดคน”
[ชายปริศนาเงียบไปชั่วครู่ — เมย์จ้องมาร์คด้วยความตกตะลึง ทั้งจากทักษะการต่อสู้และคำพูดเฉียบขาด]
มาร์ค(ตัวหลัก)
(หันมามองเมย์ครู่หนึ่ง เสียงอ่อนลง) “เธอปลอดภัยแล้ว”
[เขาลุกขึ้น ปล่อยให้ชายปริศนาเจ็บกับพื้น]
มาร์ค(ตัวหลัก)
(หันไปพูดเสียงแข็ง) “เกมจบแล้ว แต่ฉันยังไม่พอใจ… ตอนนี้นายจะเลือกอะไรดี? สารภาพ… หรือให้ฉันค่อย ๆ แกะปมทั้งหมดจากปากนายทีละคำ”
ตัวประกอบชาย
(น้ำเสียงสั่น) “…มันไม่ใช่แค่ฉัน…”
มาร์ค(ตัวหลัก)
“ก็พูดมา อย่าทำให้เสียเวลา”
ตัวประกอบชาย
(หายใจหอบ กัดฟันแน่น) “…มันมีอีกคน… คนที่คอยสั่งฉันมาอีกที…”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(เดินเข้าไปใกล้ ยืนค้ำหัวเขา) “ชื่ออะไร?”
ตัวประกอบชาย
(กลืนน้ำลาย) “…สารวัตร… สารวัตรธีรัช…”
[มาร์คชะงักเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนไป — สารวัตรธีรัชคือหัวหน้าสูงสุดของหน่วยเขา คนที่ไว้ใจที่สุด]
เมย์
(เบิกตากว้าง) “คนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด… คือเขา?”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(เงียบไปชั่ววินาที ก่อนพูดเสียงเรียบ) “…อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้แล้วว่าใครเป็นใคร”
[เขาหยิบกุญแจมือจากเข็มขัดตัวเอง ล็อกข้อมือชายปริศนาไว้แน่น]
มาร์ค(ตัวหลัก)
(พูดขณะหันหลังกลับ) “ฉันจะไม่เสียเวลาเล่นเกมลวงอีก… คราวนี้ ฉันจะลากเขาออกมาจากเงาด้วยตัวเอง”
[เช้าวันถัดมา – ที่สำนักงานนักสืบ]
ข่าวในทีวี: “…เจ้าหน้าที่ระดับสูงของหน่วยสืบสวนถูกจับกุม หลังมีหลักฐานเชื่อมโยงกับคดีลักพาตัวและฆาตกรรมต่อเนื่อง…”
เมย์
(เดินเข้ามาช้า ๆ) “ยังไม่กลับอีกเหรอ?”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ยิ้มบาง ๆ) “ก็แค่… ยังไม่อยากปิดแฟ้มสุดท้าย”
เมย์
“แล้วเธอจะทำยังไงต่อ?”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(มองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงมั่นคง) “ยังมีอีกหลายคนที่เชื่อในเงา… ฉันจะเปิดโปงมันทีละคน”
[เมย์มองเขา แววตาปนน้ำตา แต่มีรอยยิ้ม]
เมย์
“งั้นก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยล่ะ… นักสืบ”
เเต่จะพยามให้เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นละกัน
ตอนพิเศษ: "ลาก่อน... แต่ไม่ลืม"
[เช้าในกรุงเทพฯ – หน้าสำนักงานสืบสวนกลาง แสงแดดลอดผ่านเงาตึกสูง]
มาร์คยืนอยู่หน้าตู้เก็บแฟ้มส่วนตัว กำลังจัดเอกสารใส่กล่องกระดาษ — ไม่มาก มีเพียงสมุดจดเก่า ภาพถ่ายหมู่ และตราเจ้าหน้าที่ที่เริ่มลอกสี
เมย์
(โผล่หน้าเข้ามา ยิ้มจาง ๆ)
“แน่ใจนะ… ว่าจะไปจริง ๆ”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ไม่เงยหน้าขึ้น ตอบเรียบ ๆ)
“มันถึงเวลาแล้ว”
เมย์
(เดินเข้ามาเงียบ ๆ มองของบนโต๊ะ)
“หน่วยใหม่ที่นายไป… เคยมีข่าวเรื่องการหายตัวไปของชาวบ้านใช่มั้ย?”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(หยุดมือนิดหนึ่ง แล้วหันมามองเธอ)
“ใช่ และไม่มีใครอยากเข้าไปยุ่ง”
มาร์ค(ตัวหลัก)
(ยิ้มบาง ๆ)
“ฉันไม่ได้หนีจากคดีเก่า ฉันแค่… ต้องไปต่อให้สุด”
[เมย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนยื่นกล่องเล็ก ๆ มาให้ — ภายในเป็นป้ายชื่อเก่าของมาร์คในสภาพขูดขีด]
เมย์
“เผื่อวันไหนคิดถึงบ้านเก่า”
[มาร์ครับไว้ จ้องมันสักพัก แล้วเก็บใส่กระเป๋าเป้]
มาร์ค(ตัวหลัก)
“ขอบใจ… สำหรับทุกอย่าง”
[เขาเดินไปที่ประตู หยุดมือไว้ที่ลูกบิด แล้วพูดโดยไม่หันกลับมา]
มาร์ค(ตัวหลัก)
“เมย์… ถ้าวันหนึ่งฉันเงียบหายไป… อย่าตามมานะ”
เมย์
(เสียงแน่นในคอ)
“รู้แล้ว… แต่นายเองก็อย่าหายไปเลยนะ”
[ฉากตัด – สถานีขนส่งในตอนค่ำ]
[มาร์คนั่งบนรถตู้สายยาวออกต่างจังหวัด มองแสงเมืองค่อย ๆ ถอยหลังในกระจก]
บรรยายเสียงมาร์คในใจ:
“บางทีเงา… ไม่ได้ตามเรามา…
แต่เราต่างหาก ที่เดินกลับเข้าสู่เงาอีกครั้ง”
[เสียงประกาศจุดหมายปลายทางดังขึ้น: “อำเภอคาเปลล์ใต้”]
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
