บ้านหลังนี้มีฉัน…แต่ใจเขามีเธอ
เจ้าสาวที่ไม่มีงานแต่ง
บรรยากาศในบ้านหลังใหญ่ของตระกูลวัฒนาวงศ์เงียบสงบเกินปกติ ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นวันแห่งความสุขของขวัญข้าว วัฒนาวงศ์ ลูกสาวเพียงคนเดียวของนักธุรกิจพันล้าน แต่ห้องจัดเลี้ยงที่จองไว้ทั้งโรงแรมกลับว่างเปล่า ไม่มีเสียงแตร ไม่มีเค้ก ไม่มีแขก ไม่มีงานเลี้ยง ไม่มีเจ้าบ่าว…
ขวัญข้าวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น สวมชุดเจ้าสาวสีงาช้างที่แม่เธอเลือกให้ แต่อย่างเดียวที่เธอเลือกเอง…คือการอดทนอยู่ตรงนี้
ขวัญข้าว (นางเอก)
(เสียงสั่น) “แม่…เขาไม่มาใช่ไหมคะ…”
คุณศรีจันทร์มองลูกสาวที่พยายามฝืนยิ้ม ทั้งที่ในตาเต็มไปด้วยน้ำตา
คุณศรีจันทร์ (แม่ของขวัญข้าว)
“เขาอาจจะติดธุระ...หรืออาจจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง แม่ว่าเรารออีกหน่อยนะลูก”
ขวัญข้าว (นางเอก)
“แต่แม่…นี่มันควรเป็นวันแต่งงานของหนูนะคะ ไม่ใช่งานศพความรู้สึกตัวเองแบบนี้...”
เธอพูดพลางหัวเราะเบา ๆ ทั้งน้ำตา เป็นการหัวเราะที่เจ็บปวดที่สุดที่ผู้เป็นแม่เคยได้ยิน
เสียงประตูเปิดออกเบา ๆ ก่อนที่ “ธันวา ทศธนาธร” จะก้าวเข้ามาในบ้านโดยไม่แม้แต่จะสบตาเจ้าสาวของตัวเอง
ธันวา (พระเอก)
(พูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง) “ขอโทษที่มาช้า รถติด”
ธันวา (พระเอก)
(ลุกขึ้น ยิ้มจาง ๆ) “มาสายเกือบ 6 ชั่วโมง…คุณรู้ไหมคะว่าทุกคนในงานรอกี่ชั่วโมง?”
ขวัญข้าว (นางเอก)
“ผมไม่ได้อยากให้มีงานนั้นแต่แรกอยู่แล้ว”
คำพูดของเขาเหมือนใบมีดบางเฉียบที่กรีดลึกเข้าไปในใจเธอ
วีระ(พ่อของขวัญข้าว)
(พูดเข้ม) “ธันวา! พ่อคิดว่าการที่ครอบครัวเราร่วมทุนกัน มันก็ต้องมีความรับผิดชอบมากกว่านี้!”
ธันวา (พระเอก)
“ผมแต่งครับ…ผมไม่ได้ปฏิเสธการแต่งงาน แต่ผมไม่จำเป็นต้องยิ้มในสิ่งที่ผมไม่ได้เลือก”
ธันวา (พระเอก)
(นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเบา ๆ) “คุณไม่ต้องยิ้มก็ได้ค่ะ ฉันก็ไม่ได้คาดหวังรอยยิ้มจากคนที่ใจไม่อยู่ที่ฉันอยู่แล้ว…”
ทุกคนในห้องเงียบลง ขวัญข้าวเดินเข้าไปใกล้เขา เงยหน้ามองชายที่ตอนนี้กลายเป็น "สามี" บนกระดาษ
ขวัญข้าว (นางเอก)
“คุณแค่เซ็น…แต่หัวใจคุณยังอยู่กับเธอ…คนที่ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเรียกชื่อ”
ธันวา (พระเอก)
(นิ่งไม่ตอบ)
ขวัญข้าว (นางเอก)
(เสียงเบาลง) “คุณธันวา…ขอบคุณที่อย่างน้อยก็ยังมา…แม้จะมาช้า…แม้จะไม่มีงานเลี้ยง…แม้จะไม่มีแขก ไม่มีคำอวยพร และไม่มีความรัก”
เธอยิ้ม พลางถอดมงกุฎเจ้าสาววางไว้บนโต๊ะ
ขวัญข้าว (นางเอก)
“ยินดีด้วยค่ะ…เราคือสามีภรรยากันแล้ว อย่างถูกต้องตามกฎหมาย...แต่ไม่ถูกต้องตามหัวใจ”
ห้องห่อที่ว่างเปล่า
ขวัญข้าวยืนมองภาพตัวเองในกระจกเงา ชุดเจ้าสาวสีงาช้างถูกถอดออกอย่างเรียบร้อย แขวนไว้บนราวไม้เนื้อดี แต่หัวใจของเธอกลับเหมือนถูกโยนทิ้งไว้ข้างหลังตั้งแต่ช่วงบ่ายที่ไม่มีงานแต่ง ไม่มีแขก ไม่มีอะไรเลยนอกจากชื่อของเธอกับเขาบนทะเบียนสมรส
ไฟห้องนอนใหญ่สลัวลง เหลือเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียงที่ทำให้บรรยากาศในห้องหอดูว่างเปล่าอย่างน่ากลัว
เสียงประตูเปิดเบา ๆ ก่อนที่ ธันวา จะก้าวเข้ามาในชุดเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็ค เขาไม่มองเธอ ไม่พูด ไม่กล่าวคำใด
ขวัญข้าว (นางเอก)
(เสียงเบา) “คุณจะไม่พูดอะไรเลยเหรอคะ…วันนี้เรากลายเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ”
ธันวาหยุดยืนหน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้ามืดสนิท
ธันวา (พระเอก)
“ผมเหนื่อย…ขอพักได้ไหม”
ขวัญข้าว (นางเอก)
(กลืนน้ำลาย ฝืนยิ้ม) “ค่ะ…ฉันไม่รบกวน”
เธอหันหลังกลับไปที่เตียง ก้มหน้าคลุมผ้าห่มสีเทาเข้มไว้จนถึงคาง ไม่แม้แต่จะปริปากถามว่าเขาจะนอนที่ไหน
ธันวาหยิบหมอนสำรองกับผ้าห่มผืนบางจากตู้เสื้อผ้าไปวางที่โซฟา เขาทรุดตัวลงนั่งโดยไม่หันมามองเจ้าสาวของเขาแม้แต่น้อย
ขวัญข้าว (นางเอก)
(ในใจ)
“นี่สินะ…ชีวิตหลังแต่งงานของผู้หญิงที่ได้แค่ ‘ชื่อเมีย’ แต่ไม่ได้ ‘หัวใจผัว’ เลย…”
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงเปื้อนหมอน เธอไม่สะอื้น ไม่ส่งเสียง มีเพียงความเงียบที่ดังที่สุดในห้องนี้
ธันวาเองก็หลับตา แต่ไม่ได้หลับจริง เขายังรู้สึกถึงเสียงลมหายใจสั่นของผู้หญิงอีกฝั่งของห้อง และรู้ว่าเธอเจ็บแค่ไหน แต่เขาเลือกจะไม่พูดอะไร…เพราะพูดไปก็ยิ่งผิด
เมื่อเช้ามีแต่ชื่อบนกระดาษ
คืนนี้มีแต่ร่างสองร่าง…แต่ไม่มีคำว่าคู่ชีวิต
ในบ้านมีฉัน....ในใจมีเธอ
ขวัญข้าวตื่นเช้ามาพร้อมกับความว่างเปล่าอีกวัน
โซฟาตัวยาวริมหน้าต่างยังมีรอยบุ๋มจากคนนอนเมื่อคืน แต่คนคนนั้นไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
เธอลุกจากเตียง เดินลงมาชั้นล่างด้วยชุดคลุมสีครีม
กลิ่นกาแฟลอยมาตามลม แต่เธอไม่ได้เป็นคนชง
และก็ไม่ใช่แม่บ้านคนไหนในบ้านด้วย…
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากสวนด้านข้างบ้าน
เธอเดินตามเสียงไป จนได้เห็นภาพที่เหมือนตบหน้าเธอเบา ๆ แต่เจ็บลึกจนถึงใจ
ลลิน—หญิงสาวรูปร่างเพรียว ผิวขาวจัด แต่งตัวเรียบแต่หรู นั่งยิ้มอยู่ตรงม้านั่งไม้ กับชายผู้เป็น "สามีของเธอ"
ธันวา (พระเอก)
(ยื่นแก้วกาแฟให้) “เธอควรจะกลับก่อนที่ใครจะลงมานะลลิน”
ลลิน (เมียน้อย)
(หัวเราะเบา) “คุณไม่เคยกลัวใครอยู่แล้วนี่คะ…หรือกลัวเมียในนามคนนั้น?”
ธันวา (พระเอก)
(นิ่ง) “อย่าพูดถึงเธอแบบนั้น”
ขวัญข้าวยืนนิ่งอยู่มุมหนึ่งของประตู เธอไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่เธอไม่กล้าขัดจังหวะ ไม่กล้าเดินเข้าไป ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ๆ
เธอยืนอยู่ตรงนี้—ในบ้านของตัวเอง
ในสถานะ “ภรรยา” อย่างถูกต้อง
แต่ไม่มีใครปฏิบัติกับเธอเหมือนคนที่มีตัวตน
เมื่อทั้งคู่แยกย้าย ธันวาเดินกลับเข้ามาในบ้าน เจอสายตาของขวัญข้าวที่รออยู่เงียบ ๆ
ขวัญข้าว (นางเอก)
(เสียงเรียบ) “กาแฟเช้านี้…หอมดีนะคะ”
ธันวาชะงักนิดหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร
ขวัญข้าว (นางเอก)
คุณควรระวังนะคะ บ้านนี้กล้องวงจรปิดเยอะ…แต่ที่เยอะกว่าคือ ‘สายตาคนเป็นเมีย’ ที่จับได้ทุกความรู้สึก
ขวัญข้าว (นางเอก)
(ถอนหายใจ) “ขวัญ…อย่าเริ่ม”
ธันวา (พระเอก)
(เสียงนิ่งกว่าเดิม) ฉันไม่ได้เริ่ม…ฉันอยู่ตรงนี้มาตลอด…คนที่เริ่มคือคุณ กับเธอคนนั้น
เธอหันหลัง เดินจากไปช้า ๆ
เงาของภรรยาในบ้านใหญ่…ดูเล็กลงทุกที
เพราะหัวใจของสามีดันไปอยู่กับอีกคน ที่เดินจากประตูสวนหลังบ้านเมื่อครู่
บ้านหลังนี้มีเธอ…อยู่ทุกมุม
แต่ในใจเขา ไม่มีที่ว่างให้เธอเลย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
