เสียงฝนตกหนักกระทบหลังคาบ้านเก่าๆ ดังเปาะแปะๆ

อากาศเย็นเฉียบจนพริมต้องกอดตัวเองแน่น ชายเสื้อโรงเรียนที่เปียกปอนแนบไปกับผิวกายที่สั่นระริก

วันนี้...เธอเพิ่งโดนเรียกพบครู

ข้อหาที่ฟังดูตลกเหลือเกิน — "ทำตัวไม่เหมาะสมกับเกียรติของโรงเรียน"

พริมกัดริมฝีปากแน่น ข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก

ตั้งแต่จำความได้ เธอก็รู้ว่าตัวเองเป็น "คนนอกสายตา" สำหรับที่นี่

บ้านยากจน พ่อแม่แยกทาง ไม่มีเสื้อผ้าใหม่ ไม่มีโทรศัพท์แพงๆ ใช้เหมือนเพื่อนคนอื่น

ทุกอย่าง...มันเหมือนบีบเธอให้หายใจไม่ออก

'เหนื่อยจัง...' เธอคิดในใจ พลางมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียน

สายฝนโปรยปราย ราวกับฟ้าเองก็ร้องไห้แทนเธอ

หลังเลิกเรียน พริมเดินเท้าเปล่ากลับบ้าน ฝ่าฝนที่ตกหนัก

เธอไม่มีร่ม ไม่มีเงินติดตัวด้วยซ้ำไป

ทุกก้าวที่เหยียบลงบนพื้นโคลน คือเสียงหัวใจที่แตกละเอียดทีละนิด

"ฮึก..." พริมสะอื้นเบาๆ ขณะเดินผ่านถนนลูกรังสายเดิม

ข้างทางคือทุ่งนาเปล่าเปลี่ยว ไม่มีใครสักคน

วูบหนึ่ง เธอคิด...

ถ้าไม่มีเธออยู่บนโลกนี้แล้ว...ทุกอย่างมันจะง่ายขึ้นไหมนะ

ไม่ต้องเหนื่อย

ไม่ต้องเจ็บ

ไม่ต้องร้องไห้คนเดียวอีกต่อไป

พรึ่บ!!

เสียงเครื่องยนต์ดังกระชั้นเข้ามา พร้อมแสงไฟหน้ารถที่ทะลุม่านฝนออกมาอย่างรวดเร็ว

พริมเบิกตากว้าง แต่เท้าเธอหนักอึ้ง ขยับไม่ออก

ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง

หัวใจเต้นครั้งสุดท้าย ก่อนทุกอย่างจะดับวูบลงในความมืดมิด

...

"พริม...พริม!! ตื่นสิ!!"

เสียงใครบางคนตะโกนเรียกเธออย่างร้อนรน

พริมค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ

สิ่งแรกที่เธอเห็น คือท้องฟ้าแจ่มใส กับใบหน้าของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เธอคุ้นเคย

'น้ำขิง...เหรอ?'

แต่น้ำขิงในสายตาเธอ — เด็กกว่าที่เธอจำได้

พริมขยับตัวลุกขึ้น นัยน์ตาเบิกกว้าง เมื่อมองไปรอบๆ

ที่นี่...ไม่ใช่ถนน...

ไม่ใช่โรงพยาบาล...

แต่เป็น "โรงเรียนเก่า" ที่เธอเรียนเมื่อสามปีก่อน!!

หัวใจพริมเต้นแรง ราวกับจะทะลุออกมานอกอก

เธอ...ย้อนเวลากลับมาแล้ว!!

สามารถติดตามช่องทางอื่น : Novelah

ใช้รหัสเชิญของฉัน 45158476 เพื่อรับ 30,000 แต้ม

นามปากกา ; Soleil

พริมมองไปรอบๆ อย่างตื่นตระหนก

ห้องเรียนไม้เก่า กลิ่นชื้นจางๆ กับกระดานดำที่มีรอยขีดเขียนมั่วซั่ว — ทุกอย่างเหมือนที่เธอจำได้ไม่มีผิด

เสียงเด็กๆ เจี๊ยวจ๊าวหน้าห้องทำให้เธอเหลียวไปมอง

"เธอโอเคไหม?"

น้ำขิงถามด้วยใบหน้ากังวล ก่อนจะยื่นมือมาให้

พริมลังเล แต่ก็ยื่นมือไปจับมือเล็กๆ นั้นไว้แน่น

สัมผัสนั้น...อุ่นเหลือเกิน

'นี่มันเรื่องจริงเหรอ...' พริมคิดในใจ น้ำตาซึมขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

"ฉัน..." เสียงเธอสั่นพร่า "ฉันกลับมาแล้วเหรอ...?"

น้ำขิงขมวดคิ้วงงๆ

"กลับอะไรของเธอ...รีบลุกเถอะ เดี๋ยวคุณครูมา!"

พริมยืนขึ้น รู้สึกเหมือนหัวใจเธอกำลังจะระเบิด

มือเธอกำชายเสื้อนักเรียนตัวเก่าแน่น สูดลมหายใจลึกๆ

โอกาสครั้งที่สอง...

พระเจ้าส่งเธอกลับมา เพื่อให้แก้ไขชีวิตตัวเองใช่ไหม?

ในตอนที่เธอยังเป็นแค่เด็กหญิง ม.2 คนหนึ่ง — ก่อนที่ทุกอย่างในชีวิตจะพังพินาศ

...

เสียงกริ่งดังขึ้น ท่ามกลางความโกลาหลของเด็กนักเรียนที่วิ่งวุ่นกลับเข้าที่นั่ง

ครูประจำชั้นเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับชายหนุ่มในชุดสูทดำ ที่ท่าทางสุขุมและน่าเกรงขาม

"วันนี้ โรงเรียนเราจะมีโครงการประกวดทุนการศึกษา" ครูประกาศเสียงดัง "ผู้ชนะจะได้รับทุนเรียนต่อจนจบ ม.6 พร้อมโอกาสเข้ามหาวิทยาลัยฟรี!"

เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วห้อง

พริมใจเต้นรัว

โครงการนี้...เธอจำได้ลางๆ ว่าในอดีต ตัวเองไม่กล้าแม้แต่จะลงสมัคร เพราะไม่มั่นใจตัวเองเลยแม้แต่นิด

แต่ตอนนี้...

ถ้าเธออยากเปลี่ยนชีวิตตัวเอง...นี่คือก้าวแรก!

พริมกำมือแน่น แววตาสั่นไหวด้วยความมุ่งมั่น

เธอจะไม่ปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปอีกแล้ว

...

แต่ในขณะที่เธอกำลังตั้งใจ

สายตาคมกริบคู่หนึ่ง กำลังจับจ้องมาที่เธออย่างไม่เป็นมิตร

"หึ..."

เสียงหัวเราะเย็นชาดังแผ่วๆ จากเด็กสาวคนหนึ่ง — "มีนา"

มีนา ลูกสาวคนรวยประจำหมู่บ้าน ผู้เคยกลั่นแกล้งเธอจนแทบหมดอนาคตในชีวิตก่อน

และในโลกใบนี้...มีนา ก็ยังคงเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธออีกครั้ง

สามารถติดตามช่องทางอื่น : Novelah

ใช้รหัสเชิญของฉัน 45158476 เพื่อรับ 30,000 แต้ม

นามปากกา ; Soleil

พริมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกจับตามองตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอก้าวเข้าไปในห้องประชุมโครงการประกวดทุนการศึกษา

เสียงกระซิบจากเด็กๆ รอบตัวดังแว่วมา

"พริมลงสมัครจริงๆ เหรอ...เด็กบ้านนอกนี่นะ"

"ไม่ต้องพูดเลย คนอย่างพริมไม่มีวันชนะหรอก"

พริมหลับตาลงอย่างพยายามไม่ใส่ใจ แต่ในใจกลับเต้นระรัว

ทุกคำพูดที่เธอได้ยิน...มันเหมือนกับเสียงที่เจาะลึกลงไปในหัวใจเธอทุกครั้ง

แล้วสายตาคู่นั้นก็จ้องมาที่เธอ

มีนา

มีนา...ยังคงยิ้มเยาะเหมือนเดิมในวันนี้

เด็กสาวท่าทางหรูหรา ผู้มีฐานะดีและมีเพื่อนรอบตัวมากมาย เธอมักจะดูถูกพริมมาตลอด แม้จะยังไม่เคยพูดอะไรออกมาตรงๆ ก็ตาม

พริมค่อยๆ เดินไปนั่งที่โต๊ะประกวด เหมือนถูกแรงดึงดูดของสายตาคู่นั้นไว้

เธอกลืนน้ำลายฝืดๆ แล้วบอกกับตัวเองในใจ

"ฉันจะไม่ยอมให้ใครดูถูกอีกแล้ว"

เสียงครูประจำชั้นดังขึ้นอีกครั้ง

"เด็กๆ ทุกคนที่ลงสมัครในโครงการนี้ จะต้องเขียนเรียงความเกี่ยวกับ 'การต่อสู้เพื่ออนาคต' และจะต้องนำมาเสนอในวันสุดท้ายก่อนประกาศผล"

พริมสูดหายใจลึก

เธอรู้ดีว่ามันไม่ง่าย แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

เสียงกระซิบจากมีนาอีกครั้งทำให้พริมหันไปมอง

"มาลองดูสิ" มีนาพูดเบาๆ แต่แววตาที่ส่งมาเต็มไปด้วยความท้าทาย "ใครจะเชื่อว่าเด็กบ้านนอกจะได้ทุน...น่าสงสารจังนะ"

พริมยืนนิ่ง สู้สายตาของมีนา

ไม่ว่าจะอย่างไร...เธอจะทำให้ได้

หลังจากกลับบ้านในคืนนั้น พริมไม่ได้พักผ่อนทันที เธอหยิบปากกาขึ้นมาและเริ่มเขียนเรียงความของตัวเอง

การต่อสู้เพื่ออนาคต — หัวข้อที่ง่าย แต่ยากที่สุดในชีวิตของเธอ

เธอเขียนไปอย่างทุ่มเท ทุกคำที่เขียนนั้นสะท้อนถึงความเจ็บปวด ความล้มเหลว และความหวังที่เกิดขึ้นในใจ

พริมยังจำได้ดีถึงช่วงเวลาที่เธอต้องเลี้ยงน้องชายคนเดียวหลังจากพ่อแม่แยกทาง ไม่มีเงินพอจะไปโรงเรียน

ในวันฝนตก

"ฉันต่อสู้เพื่อชีวิตนี้มาตลอด" พริมบอกกับตัวเองเสียงเบา ขณะเขียน

"เพื่อให้มีชีวิตที่ดีกว่าเดิม"

เธอไม่ยอมแพ้ แม้ว่าฝนจะตกหนักหรือชีวิตจะเจอกับอุปสรรคแค่ไหนก็ตาม

วันรุ่งขึ้น

พริมเดินเข้าสู่ห้องเรียนด้วยความมั่นใจมากขึ้น

และในขณะที่ครูเดินมาพร้อมกับสมุดเรียงความของทุกคน พริมก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเผชิญกับการทดสอบชีวิตจริงๆ

"พริม..." ครูประจำชั้นเรียกชื่อขึ้น "ฉันอ่านเรียงความของเธอแล้ว...มันดีมากเลยนะ"

พริมยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ

แต่ในขณะเดียวกัน สายตาของมีนาก็ยังคงมองมาที่เธออย่างไม่พอใจ

"มาดูกัน" มีนาพูดเสียงกระแทก "จะถึงเวลาของเด็กบ้านนอกจริงๆ เหรอ?"

พริมไม่พูดอะไรแค่ยิ้มให้กับคำพูดของมีนา

เธอรู้ดีว่า...ไม่ว่าจะมีอุปสรรคแค่ไหน เธอก็จะไม่ยอมแพ้

สามารถติดตามช่องทางอื่น : Novelah

ใช้รหัสเชิญของฉัน 45158476 เพื่อรับ 30,000 แต้ม

นามปากกา ; Soleil