ในโลกใต้ดินที่ถูกปกครองด้วยอำนาจและเงินตรา "ออสติน" คือชื่อที่ไม่มีใครกล้ากล่าวถึงด้วยน้ำเสียงล้อเล่น

ชายหนุ่มผู้โหดเหี้ยม เฉียบขาด และไม่เคยรู้จักคำว่า "ปรานี" — เขาคือเจ้าของอาณาจักรมาเฟียที่แผ่ขยายครอบคลุมทั้งเมือง

คืนหนึ่ง ชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาหาออสตินด้วยมือที่สั่นเทา เสนอสิ่งที่คิดว่าคงมีค่าพอจะแลกชีวิตตัวเองและครอบครัวให้รอดพ้นหนี้สิน

สิ่งนั้นไม่ใช่เงินทอง ไม่ใช่อำนาจ...

แต่เป็น "คาเอล" ลูกชายคนเดียววัยสิบเก้าปี

เอกสารสัญญาเพียงแผ่นเดียวระบุชัด:

"ชีวิตและเสรีภาพของคาเอล ตกเป็นของออสตินโดยสมบูรณ์"

คาเอลไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังถูกขาย ถูกยื่นข้อเสนอเหมือนสินค้าในตลาดมืด — จนกระทั่งถูกพาตัวมายังคฤหาสน์หรูของมาเฟียผู้ไร้หัวใจ

เขาต่อสู้ ดื้อดึง พยายามหนีในคืนแรกที่ถูกจับตัวมา แต่แรงของเด็กหนุ่มธรรมดาจะต้านทานคนอย่างออสตินได้อย่างไร?

มือเรียวถูกมัดตรึง ข้อเท้าอ่อนแรงจากการถูกกักขัง แววตาแข็งกร้าวที่ยังไม่ยอมแพ้แม้จะหมดหนทางรอด ถูกจับจ้องด้วยสายตาเย็นเยียบที่ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความเมตตา

"ในเมื่อฉันซื้อชีวิตนายมาแล้ว ก็จงอยู่ที่นี่...เป็นของฉัน"

ออสตินกล่าวอย่างเย็นชา พร้อมตรึงโซ่ล่องหนพันธนาการคาเอลไว้โดยไม่ต้องใช้กำลัง

คาเอลกลายเป็น 'ของเล่น' ในเงามืดของมาเฟีย

แต่ยิ่งเขาแข็งขืนมากเท่าไร ออสตินกลับยิ่งสนใจ ยิ่งอยากเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดื้อรั้นนั้นยอมศิโรราบเฉพาะต่อเขาคนเดียว

วันเวลาผ่านไป ท่ามกลางเสียงกระสุน ความแค้นเก่า และศัตรูที่รายล้อม ออสตินเริ่มสับสน

ความเย็นชาที่เคยมีเริ่มสั่นไหวในวันที่คาเอลยืนปกป้องเขาโดยไม่ลังเล ทั้งที่ตัวเองไร้พลังสิ้นดี

โลกใต้ดินที่มีแต่ความตายเริ่มเปลี่ยนสี เมื่อหัวใจของมาเฟียผู้เหี้ยมโหดเริ่มสั่นไหวเพราะเด็กหนุ่มที่เขาเคยคิดจะเหยียบให้จมดิน

แต่ในโลกที่ศัตรูมากมายรอซ้ำเติม ความรักระหว่างเจ้านายกับเด็กหนุ่มที่ถูกซื้อมา — คือจุดอ่อนที่อันตรายที่สุด

สุดท้ายแล้ว ออสตินจะเลือกอะไร?

ความรักที่ไม่ควรเกิด หรืออำนาจที่สั่งสมมาทั้งชีวิต?

และคาเอล...จะเลือกเดินต่อบนเส้นทางที่ถูกขีดไว้ หรือจะฉีกกฎทุกอย่างเพื่อกำหนดชะตากรรมตัวเองอีกครั้ง?

เสียงประตูเหล็กปิดลงตามหลังอย่างแรง

คาเอลสะดุ้งเฮือก แขนสองข้างถูกปล่อยเป็นอิสระ แต่กลับไร้เรี่ยวแรงจะพยุงตัวเองให้ยืนตรง

"นี่มันที่ไหน..."

เสียงแหบพร่าเอ่ยถามอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาสีเข้มกวาดมองไปรอบห้องกว้างที่เย็นเฉียบ — เตียงหลังใหญ่ ชุดโซฟาหนังแท้ และประตูเหล็กหนาทึบไม่มีหน้าต่างแม้แต่บานเดียว

เขาถูกขังไว้ที่นี่

"ห้องของฉัน"

เสียงทุ้มเย็นดังขึ้นจากมุมมืด ออสตินก้าวออกมาพร้อมสูบบุหรี่มวนหนึ่ง พลางทอดสายตามองร่างที่นั่งหมดแรงอยู่กับพื้นเหมือนเป็นเพียงสัตว์ตัวหนึ่ง

"ฉันไม่ใช่ของนาย!"

คาเอลข่มความหวาดกลัว ทุ่มแรงเฮือกสุดท้ายตะโกนตอบกลับ ทว่าเสียงนั้นกลับสั่นเกินกว่าจะข่มขู่ใครได้จริงๆ

ออสตินเหยียดยิ้มมุมปาก ไม่พูดอะไร นอกจากยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้า — เป็นสำเนาสัญญา ที่พ่อเขาเซ็นมอบตัวเขาให้มาเฟียอย่างเป็นทางการ

"อ่านซะ แล้วจะเข้าใจ"

เขากล่าวเพียงเท่านั้น ก่อนจะหมุนตัวเดินไปนั่งบนโซฟา หยิบแก้ววิสกี้ขึ้นดื่มอย่างใจเย็น

คาเอลมือสั่น หยิบกระดาษขึ้นมาอ่านทีละบรรทัด

'ตกลงยกชีวิต เสรีภาพ และทรัพย์สินทั้งหมดของคาเอล มอบให้แก่ ออสติน คิงส์ตัน จนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายจากกัน'

โลกทั้งใบของเขาเหมือนหยุดหมุน

"เป็นไปไม่ได้...พ่อไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!"

เขาฉีกกระดาษแผ่นนั้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทิ้งเศษกระดาษลงบนพื้นด้วยความโกรธจัด

แต่เสียงหัวเราะต่ำของออสตินกลับดังขึ้นแทน

"จะฉีกกี่ร้อยแผ่น ก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้ คาเอล"

ดวงตาคมปลาบตวัดมองตรงมา "นายเป็นของฉันแล้ว"

คาเอลกัดฟันแน่น จนริมฝีปากแทบจะเลือดซิบ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเสียใจปนเปกันยุ่งเหยิง

"แล้วนายจะทำยังไง...ขังฉันไว้ที่นี่จนกว่าฉันจะตายรึไง?"

"ถ้านั่นเป็นสิ่งที่นายเลือก" ออสตินลุกขึ้น เดินตรงเข้ามาหา กลิ่นวิสกี้เจือจางในลมหายใจ

มือหนาเอื้อมจับปลายคางคาเอลเชยขึ้นบังคับให้สบตา ดวงตาสองคู่ประสานกันเต็มไปด้วยแรงกดดันมหาศาล

"แต่จำไว้นะ คาเอล..."

"ในโลกนี้ ไม่มีใครหนีพ้นจากพันธนาการที่ตัวเองเลือกเดินเข้ามาเองได้"

เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหู ก่อนที่ออสตินจะปล่อยเขาอย่างไม่ไยดี ทิ้งให้คาเอลนั่งตัวสั่นอยู่เพียงลำพังในห้องเย็นเฉียบ

โลกของเขา...ไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว

---

เช้าวันต่อมา คาเอลตื่นขึ้นมาบนเตียงหรูที่เย็นชา

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตอนไหน—หรืออาจจะเป็นเพราะความอ่อนแรงจากการร้องไห้ทั้งคืนต่างหาก

เสียงฝีเท้าหนักแน่นเดินเข้ามา พร้อมถาดอาหารที่ถูกวางลงบนโต๊ะอย่างไม่มีความอ่อนโยน

"กินซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจแล้วให้คนลากไปยัดปากแทน"

ออสตินพูดเรียบๆ ขณะยืนกอดอก

คาเอลนั่งอยู่ที่ขอบเตียง มือหนาที่ถือถาดอาหารนั้นค้างอยู่ในอากาศนานเกินไป เสียงหัวใจของเขาเต้นแรง ไม่ใช่เพราะหิว แต่มันคือความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย

ทุกอย่างในห้องนี้มันแปลกไปทั้งหมด ทุกอย่างมันไม่ควรเกิดขึ้น เขาถูกจับมาไว้ที่นี่ เหมือนเป็นของเล่นในมือของคนที่ไร้ความปราณี แต่เหตุใดเขากลับรู้สึกถึงความแปลกประหลาดในสายตาของออสติน

"ทำไม...ถึงทำแบบนี้กับฉัน?"

คาเอลถามออกไป ในที่สุด เขาก็ไม่อาจเก็บความสงสัยไว้ได้อีก

ออสตินมองเขาเงียบๆ ก่อนจะยักไหล่ "ทำไมไม่ลองถามพ่อของนายล่ะ" เขาพูดเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความเย็นชา

คาเอลกัดฟัน แน่นอนว่าเขาไม่สามารถถามพ่อได้แล้ว เพราะเขาคือคนที่ส่งเขามาที่นี่ด้วยตัวเอง ความแค้นและความรู้สึกผิดปะปนกันในใจ แต่ทว่า...ออสตินคือคนที่เขาต้องเผชิญหน้าในตอนนี้

"ฉัน...ไม่อยากอยู่ที่นี่"

คำพูดนั้นหลุดออกจากปากโดยไม่รู้ตัว คาเอลลุกขึ้นจากเตียง มองไปที่ประตูที่ยังคงปิดสนิท

ออสตินยิ้มอย่างเย็นชา "นายไม่มีทางเลือก" เขากล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น

คาเอลหันกลับไปมองด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดยิ่งกว่าเมื่อกี้นี้ "ถ้าอย่างนั้น...ปล่อยฉันไปสิ!" เขาพูดเสียงดังขึ้น ก่อนจะทุบประตูด้วยมือเปล่า

ออสตินยืนอยู่ตรงนั้น สายตาของเขาจับจ้องไปที่คาเอล เงียบและหนักแน่น จนทำให้คาเอลรู้สึกเหมือนถูกจับมองโดยสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งและไร้ความรู้สึก

"ปล่อยนาย?" ออสตินพูดเบาๆ "แล้วถ้านายหนีไป...พวกศัตรูของฉันจะปล่อยนายไปเหรอ?"

คาเอลหยุดนิ่ง เสียงของออสตินเหมือนกับเตือนให้เขารู้ว่าในโลกนี้ไม่มีที่ให้หนี หากเขาทำอะไรที่ผิดพลาดไป แม้แต่การหนี ก็อาจจะเป็นการตัดสินใจที่ทำให้เขาตายได้

"นายคิดว่า...ชีวิตนายจะปลอดภัย ถ้าไม่มีฉันเหรอ?" ออสตินถามเสียงเย็น แต่แฝงไปด้วยความจริงที่แสนโหดร้าย

คาเอลไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเขารู้ดีว่าโลกนี้มันไม่เหมือนโลกที่เขาคิดไว้

"ลองอยู่กับฉันสักพัก...แล้วนายอาจจะเข้าใจ" ออสตินพูดอีกครั้ง เสียงของเขาไม่ได้นุ่มนวล แต่กลับมีบางอย่างที่ทำให้คาเอลรู้สึกไม่คุ้นเคย เขาคิดว่าเขาจะต้องเกลียดออสติน แต่ทำไมบางครั้งกลับรู้สึกแปลกๆ อยู่ในหัวใจ

"แล้วถ้าไม่เข้าใจล่ะ?" คาเอลถามเสียงเบา

"แล้วนายก็จะเป็นแค่ของเล่นของฉัน"

ออสตินยิ้มบางๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง ทิ้งคาเอลไว้เพียงลำพังกับคำพูดที่ยังดังก้องอยู่ในหู

คาเอลยืนอยู่ตรงนั้น หัวใจเต้นเร็วขึ้นและเต็มไปด้วยความสับสน การขัดขืนและความโกรธยังคงอยู่ในตัวเขา แต่ลึกๆ เขากลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้