เกิดใหม่เป็นแฝดนารูโตะ
สีชาด
ผู้คนเรียกผมว่า เทพผนึกไคเทน
เพราะผนึกที่ผมสร้างขึ้นมันสามารถอัญเชิญสัตว์อสูรระดับสูงออกมาได้
ตอนนี้เหมือนว่าผมกำลังจะได้ไปเกิด
ผมหวังแค่ว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
ต่อให้ต้องแลกกับความทรงจำมากมายนี้ก็ยอม
เพื่อให้ได้ชีวิตที่แสนจะธรรมดา
คุชินะ
เดี๋ยวจะไปเรียนสายเอานะ
คุชินะ
วันนี้แม่ต้องไปทำภารกิจด้วย
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคุชินะ
เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะยกมือเกาหัวด้วยท่าทางเก๋ ๆ กัง ๆ
มินาโตะ
ตรงเวลากว่าเมื่อก่อนจริง ๆ
คาคาชิ (วัยรุ่น)
คงเพราะต้องการแข่งกับผมมากกว่าครับ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
เห้ย พูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
แค่อยาก-..
เสียงฝีเท้าของเด็กชายเจ้าของกลุ่มผมสีชาดวิ่งลงมาจากบนห้อง ทันทีดวงตาสีฟ้าเหลือบเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยเจ้าตัวก็กระโดดเข้าใส่ด้วยความรวดเร็ว
เร็น (วัยเด็ก)
พี่โอบิโตะ!!
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
อย่ากระโดดมาแบบนี้สิ!?
โอบิโตะอ้าแขนรับตัวเด็กชายตัวเล็ก ทว่ากลับมีใครบางคนพุ่งเข้ามาอุ้มขิงตัดหน้าเขา
คาคาชิ (วัยรุ่น)
ตัวหนักขึ้นนะเร็น
คาคาชิ (วัยรุ่น)
คงจะกินเยอะแล้วไม่ได้ฝึกน่ะสิ
คาคาชิ (วัยรุ่น)
เปลี่ยนจากฝึกกับโอบิโตะมาฝึกกับฉันดีไหม
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ฉันจองเร็นไว้แล้ว
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ไม่ยอมยกให้หรอกนะ!!
พูดจบโอบิโตะก็อุ้มเด็กชายตัวเล็กออกมาจากแขนของคาคาชิ ถึงคาคาชิจะไม่ยอมแต่เขาก็ต้องปล่อยเด็กน้อยไป เพราะอีกฝ่ายเอาแต่อ้าแขนแล้วโผเข้าหาโอบิโตะตลอด
เร็น (วัยเด็ก)
ใช่! ไม่ไปกับผมขาวหรอก
เร็น (วัยเด็ก)
[ ไปกับเขาฉันไปกับโอบิโตะดีกว่า ]
[ ] คิดใจใน
() กระซิบ
/_/กระทำ
เร็น (วัยเด็ก)
[ เพราะในอนาคตนังไงโอบิโตะก็ปกป้องฉันได้ ไม่ต้องมาคอยกลัวว่าจะตายด้วย ]
» น้องเป็นนินจาที่สู้ในสงครามโลกนินจา เคยเห็นโอบิโตะในสงคราม «
นารุโตะ (วัยเด็ก)
โห้ย เร็น
นารุโตะ (วัยเด็ก)
ทิ้งสมุดไว้ในห้องฉันเนี่ย
นารุโตะ (วัยเด็ก)
จะเอาหรือเปล่า //ยื่นสมุด
เร็น (วัยเด็ก)
ขอบใจ //เอื้อมหยิบ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
วันนี้ผมขอพาเร็นไปฝึกที่แถวบ้านนะครับ
คุชินะ
แต่อย่าพากันกลับดึกนักนะ
คุชินะ
เข้าใจหรือเปล่าสองแสบ
บอลเพลิง
[ ] คิดใจใน
() กระซิบ
/_/กระทำ
เร็น (วัยเด็ก)
[ ธรรมดา..]
เร็น (วัยเด็ก)
[ ธรรมดาเขาสอนให้เด็กใช้คาถาไฟกันแล้วเร๊อะ!! ]
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
เอาล่ะคราวนี้ลองทำตามพี่ดูนะ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ประสานอินตามนี้
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ทำมือแบบนี้แล้วเป่าไฟออกมา
บอลเพลิงลูกใหญ่ปล่อยออกมาจากคนตรงหน้าผม โอบิโตะเก่งสุดยอดไปเลยแหะ
เร็น (วัยเด็ก)
[ ไม่ได้ล่ะ ]
เร็น (วัยเด็ก)
[ เราจะน้อยหน้าไม่ได้!! ]
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ว้าวสุดยอด
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
เยี่ยมไปเลย
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
อ๋อ นี่อิทาจิ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
รุ่นน้องของพี่ไง
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ส่วนเด็กคนนี้ลูกศิษย์ของฉันเอง
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ชื่อ เร็น
อิทาจิ
สวัสดีครับ รุ่นพี่โอบิโตะ
อิทาจิ
ยินดีที่ได้รู้จักนะ
อิทาจิ
รุ่นพี่อยู่แถวนี้เห็นน้องชายผมบ้างไหมครับ
อิทาจิ
พึ่งแยกจากกันเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
อิทาจิ
ไม่รู้ว่าไปไหนแล้วน่ะครับ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ถ้าเด็กคนนั้นไม่ได้ผ่านมาแถวนี้หรอก
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
เพราะฉันกับเร็นอยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว
เร็น (วัยเด็ก)
ใช่ฮะ //พยักหน้า
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ลองไปถามคาคาชิดูไหม
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
เพื่อเด็กคนนั้นจะผ่านไปแถวนั้น
อิทาจิ
ครับ ขอบคุณรุ่นพี่มากนะครับ
อิทาจิพยักหน้ารับ เขาเหลือบมองเด็กชายตัวเล็กเจ้าของกลุ่มผมสีแดงครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป
อิทาจิ
[ รู้สึกคุ้นสีผมจัง... ]
เร็น (วัยเด็ก)
[ โลกนี้มันอะไรกันเนี่ย.. ]
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
เร็นเรามาฝึกกันเพิ่มอีกหน่อยเถอะ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
กลับไปเย็นนี้จะได้อวดเจ้าคาคาชิ
เร็น (วัยเด็ก)
จัดไป!! //กระโดด
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ฮ่าฮ่าฮ่า ดูท่าเธอจะเป็นเด็กที่ชอบเอาชนะงั้นสินะ
เร็น (วัยเด็ก)
ป่าวสักหน่อย
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
พี่ตัดสินใจแล้วล่ะนะ
เร็น (วัยเด็ก)
เรื่องอะไรเหรอ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
เรื่องที่จะสอนเธอจริง ๆ น่ะสิ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
โลกของเราตอนนี้ก็สงบดีใช่ไหมล่ะ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
พี่เลยคิดว่าเราเรียนพวกคาถาแค่พอเข้าใจจะดีกว่า
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
อีกอย่างมีครูอยู่ไม่มีอะไรต้องกลัวเลย
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ใช่ไหมล่ะ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
งั้นช่วยบอกสิ่งที่ชอบมาหน่อยสิ
เร็น (วัยเด็ก)
ทำไมต้องบอกด้วยล่ะ
เร็น (วัยเด็ก)
มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับการใช้คาถาเลย..
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ของหวานที่พี่ชอบคือลูกอม
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
พี่ชอบกินข้าวมากกว่าเส้น
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
ชอบสีโทนสว่างมากกว่าโทนสีเข้ม
เด็กชายเจ้าของกลุ่มผมสีชาดก้มมองเส้นผมตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยมองคนตรงหน้าที่กำลังเดินจูงมือเขากลับไปส่งที่บ้าน
เร็น (วัยเด็ก)
แล้วสีผมของผมเป็นโทนไหนเหรอ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
สำหรับพี่เป็นโทนสว่างนะ
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
แต่ถ้าอิงตามโทนสีก็..
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
มาไวกว่าที่คิดนะ
คาคาชิ (วัยรุ่น)
แน่นอนอยู่แล้ว
คาคาชิ (วัยรุ่น)
เพราะฉันมา
คาคาชิ (วัยรุ่น)
เพื่อรอเจอเด็กคนนี้ไง
คาคาชิพูดก่อนจะก้มลงมองเด็กชายตัวเล็กตรงหน้า
เร็น (วัยเด็ก)
[ หมายถึงใครกัน ]
คาคาชิ (วัยรุ่น)
ใจร้ายเกินไปแล้วนะ
คาคาชิ (วัยรุ่น)
//กอดเร็น
เร็น (วัยเด็ก)
พี่โอบิโตะ!
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
เห้ย คาคา-..
มินาโตะ
//ยืนมองหน้าประตูบ้าน
คาคาชิ (วัยรุ่น)
เงียบไปเลยโอบิโตะ
คาคาชิ (วัยรุ่น)
นายพาเร็นไปฉันไม่ว่าหรอกนะ
คาคาชิ (วัยรุ่น)
แต่ตอนนี้ขอฉันกอดเขาหน่อยจะไม่ได้หรือไง
คาคาชิ (วัยรุ่น)
อาจารย์อยู่ในบ้านไม่ออกมาหรอกน่า
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
งะ..งั้นเหรอ..
เร็น (วัยเด็ก)
//ดันหน้าคาคาชิออก
คาคาชิ (วัยรุ่น)
เธอต่างจากเจ้านารุโตะจริง ๆ ด้วย
คาคาชิ (วัยรุ่น)
[ นุ่มนิ่มไปทั้งตัว.. ]
มือมินาโตะวางลงบนไหล่ของเด็กหนุ่มเจ้าของกลุ่มผมสีเงิน ขณะที่เจ้าตัวยังคงกอดหอมเด็กชายตัวเล็กตรงหน้าด้วยความรู้สึกหมั่นเขี้ยว
คาคาชิ (วัยรุ่น)
โอบิโตะอย่าพึ่งขัดสิ //ปัดมือออก
เร็น (วัยเด็ก)
พ่ออ ช่วยด้วยย!!
คาคาชิ (วัยรุ่น)
อาจารย์ไม่ออกมา-..
มินาโตะ
ตามครูมาหลังบ้านหน่อยสิ
คาคาชิ (วัยรุ่น)
คะ...ครับ
มินาโตะ
ส่วนเร็นเข้าบ้านไปหาแม่ก่อนนะ
เร็น (วัยเด็ก)
อื้อๆ //วิ่งเข้าบ้าน
โอบิโตะ (วัยรุ่น)
โชคดีนะคาคาชิ //โบกมือ
อนาคต
เร็น (วัยเด็ก)
กลับมาแล้วค้าบบ
คุชินะ
ยินดีต้อนรับกลับนะจ๊ะ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
ยินดีต้อนรับกลับบ้าน~
คุชินะ
เห็นบอกว่าจะออกไปรับลูกไม่ใช่เหรอ
เร็น (วัยเด็ก)
พ่อมีธุระนิดหน่อย
เร็น (วัยเด็ก)
เลยให้ผมเข้ามาก่อนอะนะ
เร็น (วัยเด็ก)
แม่วันนี้มีอะไรกินบ้างฮะ
คุชินะ
แม่เตรียมของที่ลูกสองคนชอบไว้
คุชินะ
เดี๋ยวถ้ากินข้าวเสร็จพ่อกับแม่มีเรื่องจะคุยด้วยนะจ๊ะ
มินาโตะ
//ปิดประตูเดินเข้าบ้าน
คุชินะ
มินาโตะมากินข้าว-..
คุชินะ
แล้วนั่นไปทำอะไรมาน่ะ
มินาโตะ
เจ็บข้อมือนิดหน่อย
มินาโตะ
[บอกไม่ได้เด็ดขาด]
มินาโตะ
[ว่าเราไปทำอะไรมา]
เร็น (วัยเด็ก)
มากินข้าวกันเถอะ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
แม่ค้าบบ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
ผมหิวแล้วว
เด็กชายตัวเล็กสองคนเดินเข้ามาจูงมือพ่อแม่ของเขามาที่โตะอาหาร เสียงพูดคุยเจือปนเสียงหัวเราะชอบใจของเด็กน้อยทั้งสองคนทำให้บรรยากาศในบ้านอบอุ่นขึ้น
มินาโตะ
เรื่องที่พ่อกับแม่ตะคุยด้วยวันนี้
มินาโตะ
คือเรื่องเกี่ยวกับอนาคตของลูกสองคน
นารุโตะ (วัยเด็ก)
อนาคตพวกเราเหรอ?
คุชินะ
พ่อเขาเห็นว่าโลกนินจาของเรากำลังเข้ายุคใหม่แล้ว
คุชินะพูดพลางอุ้มลูกชายเจ้าของกลุ่มผมสีเหลืองทองขึ้นมาบนตัก ขณะที่มินาโตะก็อุ้มเด็กชายเจ้าของกลุ่มผมสีชาดขึ้นมาไว้บนตักเช่นกัน
คุชินะ
นินจาก็คงจะลดลงไปด้วย
มินาโตะ
พ่อกับแม่ปรึกษากันแล้วนะ
มินาโตะ
ถ้าลูกสองคนไม่อยากเป็นนินจา
มินาโตะ
พ่อกับแม่ก็จะไม่ห้าม
เร็น (วัยเด็ก)
[ ไม่เป็นนินจา..แต่ว่า.. ]
นารุโตะ (วัยเด็ก)
เราเกิดในครอบครัวนินจา
เร็น (วัยเด็ก)
เราเกิดในครอบครัวนินจา
เร็น (วัยเด็ก)
จะไม่ให้เป็นนินจาได้ยังไง
นารุโตะ (วัยเด็ก)
จะไม่ให้เป็นนินจาได้ยังไง
นารุโตะ (วัยเด็ก)
//มองเร็น
เร็น (วัยเด็ก)
//มองนารูโตะ
คุชินะ
ก็เป็นพี่น้องกันนะสิ
คุชินะ
ลูกแม่น่ารักจริง ๆ //กอดนารูโตะ
มินาโตะ
พ่อจะให้โจทย์ลูกสองคนไปคิด
มินาโตะ
ให้เวลาสองเดือน แล้วค่อยมาให้คำตอบพ่อกับแม่
เร็น (วัยเด็ก)
อื้อ //พยักหน้า
นารุโตะ (วัยเด็ก)
ได้เลย!!
เร็น (วัยเด็ก)
พ่อผมอยากอ่านอันนั้นอ่ะ //ดึงแขนเสื้อ
มินาโตะ
ลูกหมายถึงเล่มนั้นเหรอ
มินาโตะก้มมองลูกชายของเขา พลางยกยิ้มก่อนจะเอื้อมหยิบหนังสือจากชั้นด้านหลังออกมาเปิดอ่านให้ฟัง
เป็นหนังสือเล่มโปรดที่เจ้าตัวเล็กในแขนของเขาฟังได้ทุกวันหลังมื้ออาหาร
ขณะที่คุชินะกับนารุโตะยังคงนั่งเล่นกันอยู่ภายในห้อง เร็นที่ฟังเรื่องนี้มาหลายครั้งเขายังคงถามคำถามเดิมซ้ำๆกับมินาโตะ
เร็น (วัยเด็ก)
ทำไมเขาถึงยอมเจ็บตัวเพื่อคนอื่นขนาดนั้น..
เร็น (วัยเด็ก)
ทั้งที่สนใจแค่น้องชายก็ได้
เร็น (วัยเด็ก)
หรือจะพาน้องหนีไปก็ได้ไม่ใช่เหรอ
ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองผู้เป็นพ่อก่อนจะขยับเข้าไปกอดซุกอกราวกับว่าเขารู้สึกเจ็บปวดแทนตัวละครในเรื่องที่มินาโตะอ่าน
เร็น (วัยเด็ก)
ถูกคนรักหักหลังแล้วยังทำเพื่อเขา..
เร็น (วัยเด็ก)
ทำไมเขาจะต้องรักคนที่ทรยศด้วยล่ะ
เร็น (วัยเด็ก)
ทำไมเขาต้องรักคนแบบนั้น
เร็น (วัยเด็ก)
ทำไมต้องปกป้องทั้งที่บอกว่าเกลียด
มินาโตะลูบผมลูกชายเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
มินาโตะ
เพราะรักถึงยอมได้ทุกอย่าง
มินาโตะ
เหมือนกับความรักที่พ่อแม่มีให้ลูกสองคน
มินาโตะ
ไคเซนในเรื่องนี้มีความรักให้ทาเคชิในแบบที่พ่อมีให้แม่
มินาโตะ
ของแบบนี้สักวันลูกก็จะเข้าใจเอง
มินาโตะ
แต่ถ้าเป็นความรักแบบที่ไคเซนมีให้ เทนมะที่เป็นน้องชาย
มินาโตะ
ความรักของเขาตรงนี้เป็นเหมือนที่ลูกมีให้นารุโตะ
เร็น (วัยเด็ก)
แต่ว่าเขาบอกว่าเกลียดทาเคชิ
เร็น (วัยเด็ก)
แต่ทำไมยังให้คนที่เกลียดดูแลน้องล่ะ
คุชินะ
เพราะเป็นคนที่รักและไว้ใจที่สุด
คุชินะ
เรื่องนี้แม่ว่าลูกไม่ต้องคิดมากหรอกนะจ๊ะ
คุชินะ
แค่ฟังตามที่พ่อเขาเล่าก็พอ
คุชินะ
ในอนาคตลูกค่อยกลับมาอ่านใหม่ถึงตอนนั้น
คุชินะ
น่าจะเข้าใจอะไรๆมากขึ้นนะจ๊ะ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
เร็นไม่ต้องคิดมากหรอกน่า
นารุโตะ (วัยเด็ก)
ถ้าใครทำเร็นเสียใจ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
ฉันจะเป็นคนอัดหน้ามันเอง
นารุโตะ (วัยเด็ก)
เพราะงั้นไม่ต้องกลัวหรอกนะ!!
เร็น (วัยเด็ก)
สัญญานะนารูโตะ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
สัญญาลูกผู้ชายเลย!!
เร็น (วัยเด็ก)
งั้นต่อยตัวเองให้ดูหน่อยสิ
เร็น (วัยเด็ก)
โถ่ว.. ರ_ರ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
เจ้าบ้านี่
นารุโตะ (วัยเด็ก)
คนเค้าอุตส่าห์ตั้งใจจะปกป้องเลยนะเฟ้ย
นารุโตะ (วัยเด็ก)
มาพูดแบบนี้คนเขา..
เด็กชายตัวเล็กโผเข้ากอดเด็กชายเจ้าของกลุ่มผมสีเหลือทองที่กำลังยกมือโวยวายตรงหน้า มือเล็กลูบผมสีทองของนารุโตะเบา ๆ
เร็น (วัยเด็ก)
ขอบคุณนะนารูโตะ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
ใครใช้ให้เป็นมาเป็นพี่ฉันล่ะ
เร็น (วัยเด็ก)
แต่ก่อนหน้าที่จะไปอัดใคร
เร็น (วัยเด็ก)
ฉันว่านายน่าจะต้องกินนมให้มากขึ้นนะ
เร็น (วัยเด็ก)
ส่วนสูงไม่ได้มาตรฐาน
นารุโตะ (วัยเด็ก)
ไอ้พี่บ้า!!
คุชินะ
ทำไมไปว่าพี่เขาแบบนั้นล่ะ
คุชินะ
อย่าไปว่านารูโตะแบบนั้นสิจ๊ะ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
ใช่นายน่ะเริ่มก่อนนะจะบอกให้
เร็น (วัยเด็ก)
ไม่เคยได้ยินคำนี้เหรอ
เร็น (วัยเด็ก)
รักหลอกจึงหยอกเล่น
เร็น (วัยเด็ก)
//จุ๊บแก้มนารูโตะ
นารุโตะ (วัยเด็ก)
อย่ามาจุ๊บแบบนี้สิ!!
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
