ชื่อของฉัน คือ ซีโร่ ไม่ต้องรู้นามสกุลฉันหรอก เรียกฉันแค่ซีโร่นั่นละเหมือนที่ใครๆก็เรียกกัน บางคนที่ไม่ชอบขี้หน้าฉันก็มักจะเรียกฉันว่า ไอศูนย์ ไม่ก็ไอศูนย์เฮงซวยไรประมาณนี้ละ ก็นะฉันไม่ถือหรอก จะเรียกอะไรก็เรียกไปก็แค่ชื่อเอง คนที่ตั้งชื่อฉันแบบนี้คือแม่ของฉัน เธอบอกกับฉันในตอนเด็กๆในตอนที่ยังไม่รู้ภาษาคนเลยด้วยซ้ำ "ว่าจงเป็นศูนย์รวมของทุกสิ่งและเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่างนะลูก" ซึ่งเอาเข้าจริง ฉันก็ชอบนะไอเดียสุดครีเอทของผู้ให้กำเนิดเนี่ย แล้วถ้าจะถามว่าแม่ไปไหนสะแล้วละ ก็ขอบอกไว้เลยว่า อยากรู้เหมือนกัน เพราะฉันก็ยังไม่เคยเจอแม่ของตัวเองเลยว่ะ พอฉันอายุได้ 20 ปี พ่อฉันก็มาตายจากการติดสุรามากเกินไปจนเสียชีวิต เอาตรงๆในตอนที่พ่อฉันตายไปฉันยังไม่รู้สึกเสียใจอะไรเลยแม้แต่น้อย เพราะมันไม่ได้มีความดีอะไรให้ฉันจดจำเลยไงละ เห้อ เปลี่ยนเรื่องพูดเถอะ อ่อ...ถึงฉันจะบอกว่าไม่เคยเจอแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่ฉันก็เคยได้ยินเสียงของแม่นะ เธออัดเสียงของเธอเอาไว้ในเครื่องบันทึกเสียงเก่าๆ ฉันน่ะจะเปิดฟังทุกคืน ที่นอนของฉันน่ะมันก็แค่เศษผ้าเก่าๆที่ฉันเอามาปูนอนกับพื้นส่วนหมอนน่ะฉันก็มีแค่หมอนใบเก่าๆของแม่เท่านั้น ซึ่งมันจะขาดแหล่ไม่ขาดแหล่คอยหนุนหัว เพื่อให้ชีวิตที่ห่วยแตกนี่ผ่านไปได้ในแต่ละวัน แต่สิ่งที่เป็นดั่งกำลังใจเล็กๆที่ทำให้ฉันผ่านพ้นคืนวันที่แสนจะทรมานไปได้ คือเทปเสียงของแม่

ในเทปแม่พูดเอาไว้ประมาณนีั "ซี่โร่ลูกแม่เป็นยังไงบ้างจ้ะลูก แม่หวังว่าถ้าหากลูกได้ยินเสียงของแม่แล้วลูกจะไม่รังเกียจแม่ ลูกอาจจะเกลียดแค้นแม่ที่ทิ้งลูกให้ต้องอยู่ตามลำพัง แม่อยากจะขอโทษลูกมากนะจ้ะ แต่แม่รักลูกเสมอนะ รักมาตลอด เข้มแข็งเข้าไว้นะลูก จงเติบโตขึ้นและมีอนาคตที่ดีนะลูกนะ สุดท้ายนี้แม่รักลูกมากนะจ้ะ รักที่สุดของที่สุดเลยนะ ซีโร่ลูกแม่"

เสียงที่แสนอ่อนโยนของแม่คอยปลอบประโลมให้ฉันผ่านคืนวันที่ราวกับขุมนรกแห่งนี้ไป

งานที่พวกฉันทำ คืองานขุดเจาะแร่ไนท์ เป็นแร่ชนิดพิเศษที่อยู่ในมิติอื่น โดยพวกเราจะเข้าไปผ่านหลุมมิติที่เรียกกันว่า คาร์ล ที่จะปรากฏขึ้น ตามพื้นที่ต่างๆ คาร์ลในแต่ละที่จะพาเราไปโผล่ในมิติที่ต่างกันไป มีหลายขนาด โผล่ในมิติที่ต่างกันช่วงเวลาที่ต่างกัน และภูมิประเทศที่ต่างกันไป ในการเข้าไปเก็บแร่ไนท์นั้นจะมีการจำกัดจำนวนในแต่ละรอบ เช่น คาร์ล G1 จะมีแร่ไนท์ที่ตรวจสอบแล้วและเก็บได้แน่ๆคือ 300 ไนท์ เป็นต้น โดยแน่นอนว่าแต่ละคาร์ลก็จะมีความจุของไนท์เกิดขึ้น จำนวนที่แตกต่างกัน ยิ่งคาร์ลมีขนาดใหญ่เท่าไหร่ ก็จะยิ่งมีไนท์มากขึ้นเท่านั้น โดยส่วนใหญ่ในการลงไปในคาร์ลจะต้องลงไปเป็นกลุ่ม โดยมีหัวหน้างานหรือที่เรียกกันว่า เฮด โดยในกลุ่มที่ผมอยู่ มีคนที่ชื่อ ทิมเบอร์ เป็น เฮด ซึ่งเขาเป็นคนที่จริงๆจังสุดๆ เป็นคนที่แค่เห็นก็ทำให้รู้สึกตกอยู่ในอันตรายตลอดเวลาที่เขาจ้องมองมาแล้ว ซึ่งในแต่ละกลุ่มจะต้องมีสมาชิกอย่างต่ำคือ 6 คน ไม่รวม เฮด

หากถามว่าเฮดแตกต่างจากพวกเรายังไง ก็คงจะเป็นประสบการณ์ในการลงคาร์ลและทักษะต่างๆ รวมไปถึงอำนาจในการสั่งการ โดยที่เฮดแต่ละคน จะมีอาวุธประจำตัวที่แตกต่างกัน ส่วนสมาชิกจะไม่อนุญาติให้พกอาวุธเข้าไปสิ่งที่จะนำเข้าไปนั้น มีเพียงสัมภาระในการไปเก็บแร่ไนท์เท่านั้น มีชื่อเรียกว่า แบคเก็ต เป็นกระเป๋าที่สามารถเก็บแร่ไนท์ได้ในจำนวนมากในคราวเดียว แต่ในการสะพายมันนั้นค่อนข้างยากนิดหน่อย เพราะค่อนข้างหนักเลยทีเดียว ตอนสะพายครั้งแรกยังแอบตกใจอยู่ ว่ามันหนักขนาดนี้ ได้ยังไงนะแต่พอได้ลองสะพายมันเรื่อยๆก็จะเริ่มชินไปเอง

ในโลกแห่งนี้คาร์ลถือว่าเป็นดั่งขุมทรัพย์ที่มีค่ามหาศาลเพราะแร่ที่เก็บได้จากที่นั่นสามารถนำมาพัฒนาโลกแห่งนี้ได้อย่างมากมาย แต่สำหรับพวกเราแล้วแร่พวกนั้นมีไว้แค่ให้พวกเราทุกคนมีงานทำเท่านั้น ผู้ที่จะรับหน้าที่ในการรวบรวมแร่ไนท์ของเมือง สตรีท แฟรง จะเรียกว่าเป็นคนที่มีอำนาจสูงสุดในเมืองแห่งนี้ก็ไม่เกินจริง แต่แฟรงก็ไม่ใช่คนที่มีอำนวจสูงที่สุดหรอกนะ เพราะสตรีทคือเมืองขยะที่อยู่ชั้นนอกสุดของ ไซโดแรคซึ่งเป็นมหานครที่ตั้งอยู่เป็นจุดศูนย์กลางของความเจริญขั้นสูงสุดของโลกใบนี้ คนในเมืองสตรีทนั้นไม่เคยมีใครเคยเห็นไซโดแรคเลยแม้แต่คนเดียว แม้แต่คนที่มีอำนาจสูงสุดอย่าง แฟรง ก็ไม่เคยได้เห็นเช่นเดียวกัน การที่จะผ่านไปถึงเมืองไซโดแรคได้นั้นจำเป็นที่จะต้องผ่าน เดอะวอล์ เป็นกำแพงที่กั้นระหว่างเมืองชั้นต่างๆ ยิ่งเมืองที่อยู่ใกล้ไซโดแรคมากเท่าไหร่ก็จะยิ่ง เจริญรุ่งเรืองมากขึ้นเท่านั้น การที่จะผ่านเดอะวอล์ไปได้จะมีเงื่อนไข คือ เป็นผู้มีเชื้อสายเดียวกับคนที่ทำงานในเมืองชั้นใน จะได้รับสิทธิ์ในการถูกโอนชื่อให้เข้าเป็นพลเมืองของเมืองในแต่ละชั้นได้ เอาง่ายๆก็คือต้องมีเส้นสายเท่านั้นแหล่ะจึงจะสามารถผ่านไปยัง เมืองชั้นถัดไปได้ ส่วนวิธีต่อมาคือการสังหารสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใน คาร์ลเท่านั้นจึงจะสามารถเลื่อนขั้นไปในชั้นถัดไปได้

ยิ่งสิ่งมีชีวิตที่มีระดับสูงและอันตรายมากเท่าไหร่เราก็จะได้ค่า ครอส สูงมากขึ้นเท่านั้น ค่าครอสจะโชว์ให้เห็นที่อุปกรณ์พิเศษที่อยู่บริเวณข้อมือของมนุษย์ทุกคน เราเรียกมันว่า เจเนอเรส ส่วนใหญ่ก็จะย่อเหลือแค่ เรส ถอดออกไม่ได้ไม่ว่ายังไงก็ตาม มันจะอยู่ที่ข้อมือเราตลอดไปเห็นว่าเราจะได้ติดมันตั้งแต่ตอนเด็กๆ ฉันก็จำไม่ค่อยได้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีมันก็มาอยู่ที่แขนแล้วละ ซึ่งอุปกรณ์นี้จะมีแถบหน้าจอแสดงผลเป็นตัวเลขแสดงว่า เรามีเงินเท่าไหร่ มีครอสเท่าไหร่ ชื่ออะไร ส่วนเรื่องอายุหรือข้อมูลส่วนตัวมันจะไม่ขึ้นแสดงที่หน้าจอ และยังแสดงถึงชีพจรของเราทุกคนให้ถูกส่งไปที่มอนิเตอร์ ของเหล่าวาชเชอร์อีกด้วย เหล่าวาชเชอร์จะเป็นกลุ่มคนที่คอยส่งรายงานเรื่องเงินเดือนและเรื่องจำนวนประชากร ให้กับทางเมืองหลวงรู้อีกด้วย

ขอกลับไปอธิบายเรื่องแร่ในมิติอื่นกันหน่อยแล้วกันนะเพราะมันจำเป็นต้องอธิบายก่อน คือ แร่ที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติในคาร์ลมีอยู่ 2 ชนิดคือ ไนท์และคลิช โดยไนท์จะเป็นแร่ที่มีลักษณะเป็นสีดำ รูปทรงและขนาดนั้นมีต่างกันไป ไนท์นั้นมีมูลค่าทางตลาดที่ต่ำเพราะมันเป็นแร่ที่หาได้ง่ายมากๆไม่มีความเสี่ยงอะไรมากมาย จึงมีค่าแค่ 1ไนท์ เท่ากับ 20 เหรียญเท่านั้นเอง ส่วนควิช เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติเหมือนกันก็จริงแต่ความหายาก และมูลค่านั้นถือว่าต่างกันค่อนข้างจะเยอะ เพราะ 1 ควิช จะเท่ากับ 300 เหรียญกันเลยทีเดียว ส่วนแร่อื่นๆจะอยู่ในตัวเหล่าสิ่งมีชีวิตในคาร์ลทั้งสิ้น หากสังหารได้มันก็จะขึ้นแสดงที่เรสว่าเราเคยสังหารไปเท่าไหร่ กี่ตัว มีตัวอะไรบ้าง สิ่งมีชีวิตจะถูกจำแนกเป็นระดับความอันตรายเอาไว้

ระดับต่ำ เป็นระดับที่เราสามารถฆ่าได้ด้วยตัวเอง ถ้ามีความสามารถเพียงพอละนะ ประเภทนี้จะเน้นโจมตีตามสัญชาตญาณ

ระดับ กลาง แข็งแกร่งกว่าระดับต่ำค่อนข้างเยอะ มนุษย์ทั่วๆไปแทบจะไม่สามารถเอาชนะได้เลย

ระดับ สูง แน่นอนว่าความแข็งแกร่งและความอันตรายนั้นเหนือกว่า 2 ระดับแรกแบบเทียบกันไม่ได้เลย

ซึ่งโดยทั่วไปแล้วค่าครอสของ ประชากรในเมืองสตรีทนั้นจะมีค่าครอสมาตรฐานทั่วไปคือ 0 เพราะไม่ใช่ทุกคนจะอยากลงไปในคาร์ล เพราะมันเป็นงานที่เหมาะสำหรับคนชอบความท้าทาย หรือไม่ก็พวกที่อยากมีเงินในการหาเลี้ยงครอบครัว ส่วนฉันเป็นประเภทที่ 3 คืออยากรีบแข็งแกร่งขึ้นมีค่าครอสเยอะๆแล้วรีบไปให้พ้นๆจากเมืองนรกแห่งนี้สักที

ในเช้าวันที่ 20 มกราคม 2050 เฮดของพวกเราได้ยื่นเรื่องต่อแฟรงไปเป็นที่เรียบร้อย ในการที่จะให้กลุ่มพวกฉัน ลงไปยัง คาร์ล ระดับ E ซึ่งแน่นอนว่ายิ่งตัวอักษรต่ำลงเท่าไหร่ ความโหดหินและอันตรายก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น

ซึ่งตัวฉันในตอนนั้นยังไม่ได้รับรู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวที่แท้จริงใน คาร์ลเลยไงละ