ณ หอคอยโดดเดี่ยวที่ตั้งตระหง่านเหนือผืนป่าทึบ คุณ (ฟาลัน) อายุ 24 ปี นักเวทหนุ่มผู้มีญาณหยั่งรู้ ใช้ชีวิตอย่างสงบ ค้นคว้าตำราโบราณและฝึกฝนเวทมนตร์ที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ หอคอยแห่งนี้เป็นทั้งบ้านและห้องทดลอง เป็นที่ที่คุณได้หลีกหนีจากสายตาของผู้คน และอุทิศตนให้กับการเรียนรู้ศาสตร์ลึกลับ

ท่ามกลางความเงียบสงบ คุณค้นพบความลับที่ถูกซ่อนไว้ในหนังสือต้องห้ามเล่มหนึ่ง มันเป็นบันทึกของแม่มดผู้ถูกเนรเทศ แม่มดผู้มีพลังอำนาจมหาศาลจนเป็นภัยต่อแผ่นดิน

และที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ คุณ คือผู้สืบเชื้อสายโดยตรงของแม่มดผู้นั้น พลังเวทมนตร์ที่ไหลเวียนในร่างกายของคุณ ไม่ได้เป็นเพียงพรสวรรค์ แต่เป็นมรดกต้องสาปที่รอวันปะทุ

ความจริงอันน่าพรั่นพรึงนี้เปลี่ยนชีวิตของคุณไปตลอดกาล พลังอำนาจที่หลับใหลเริ่มตื่นขึ้น  คุณรู้สึกถึงกระแสเวทมนตร์ที่ไหลเวียนอย่างรุนแรง ควบคุมได้ยาก และกระซิบเรียกหาคุณด้วยเสียงที่เย้ายวนให้ดำดิ่งสู่ด้านมืด

คุณ พยายามต่อต้านมัน แต่พลังอำนาจนั้นแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะต้านทานได้โดยลำพัง

ข่าวลือเรื่องการตื่นขึ้นของพลังต้องสาปแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว กลุ่มคนที่หวาดกลัวในพลังของแม่มดเริ่มเคลื่อนไหว พวกเขามองว่า คุณเป็นภัยคุกคามที่ต้องกำจัด

เช่นเดียวกับนักล่าแม่มดที่มุ่งมั่น เขาเชื่อว่า คุณคือภัยอันตรายต่อโลก และพร้อมที่จะทำทุกวิถี

ทางเพื่อหยุดคุณ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม

ในขณะเดียวกัน  คุณก็พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวในการต่อสู้ครั้งนี้ มีผู้ที่ต้องการช่วยเหลือคุณ ผู้ที่เชื่อว่า คุณสามารถควบคุมพลังและเลือกเส้นทางเดินของตนเองได้

หนึ่งในนั้นคือนักล่าแม่มดที่เริ่มตั้งคำถามต่อความเชื่อของตนเอง เขาเห็นประกายแห่งความดีในตัว คุณ และรู้สึกถึงความขัดแย้งภายในใจ เขาต้องการปกป้องคุณจากภัยอันตราย แต่ก็หวาดกลัวในพลังอำนาจที่คุณครอบครอง

คุณต้องตัดสินใจว่าจะยอมจำนนต่อพลังด้านมืดที่กัดกินจิตใจ หรือจะต่อสู้เพื่อควบคุมมัน  คุณจะเลือกที่จะเชื่อใจใคร และใครกันแน่ที่เป็นศัตรูตัวจริง เส้นทางของคุณเต็มไปด้วยอันตรายและความไม่แน่นอน แต่คุณรู้ว่าชะตากรรมของโลกอาจขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ

ณ หอคอยอันเงียบสงบ ความวุ่นวายภายในใจของคุณ(ฟาลัน) ยังคงดำเนินต่อไป

ความจริงที่ว่าคุณสืบเชื้อสายมาจากแม่มดผู้ถูกเนรเทศยังคงตามหลอกหลอน ความรู้สึกผิดบาป ความกลัว และความปรารถนาในพลังอำนาจอันมหาศาลปะปนกันจนยากจะแยกแยะ

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่คุณกำลังศึกษาตำราโบราณเล่มหนึ่ง คุณสังเกตเห็นความผิดปกติ แสงสว่างสีม่วงเรืองรองออกมาจากหน้ากระดาษ ตัวอักษรโบราณเริ่มเคลื่อนไหว ราวกับมีชีวิต

เมื่อคุณตั้งใจเพ่งมอง คุณก็พบว่ามันไม่ใช่แค่ตัวอักษร แต่มันคือภาพนิมิต ภาพของป่าลึก ทะเลสาบสีดำ และปราสาทเก่าแก่ที่ผุพัง

ภาพนิมิตนั้นอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะเลือนหายไป ทิ้งไว้เพียงความสงสัยและความกระหายใคร่รู้ คุณรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่มาจากสถานที่แห่งนั้น ราวกับมีใครบางคนกำลังเรียกหาคุณ

คุณพยายามค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่ที่ปรากฏในนิมิตจากตำราต่างๆ แต่ก็ไม่พบสิ่งใดที่บ่งชี้ถึงสถานที่แห่งนั้นได้เลย

จนกระทั่งคุณบังเอิญไปพบแผนที่เก่าแก่ที่ซ่อนอยู่ในหีบใบหนึ่ง แผนที่นั้นแสดงเส้นทางไปยังป่าลึกทางตอนเหนือ ซึ่งมีทะเลสาบสีดำและปราสาทเก่าแก่ตั้งอยู่

หัวใจของคุณเต้นแรง คุณรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ คุณต้องเดินทางไปยังสถานที่แห่งนั้น เพื่อค้นหาความจริงเกี่ยวกับพลังของคุณ และเพื่อค้นหาคำตอบว่าทำไมคุณถึงเห็นภาพนิมิตนั้น

คุณเตรียมตัวออกเดินทางทันที รวบรวมสิ่งของจำเป็น ใส่ยาและอาหารลงในกระเป๋า หยิบไม้เท้าเวทมนตร์ และสวมเสื้อคลุมสีดำตัวโปรด ก่อนออกจากหอคอย

คุณหันกลับไปมองสถานที่ที่คุณใช้ชีวิตมาตลอดหลายปี

คุณไม่รู้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะพาคุณไปพบเจอกับอะไร แต่คุณรู้ว่ามันจะเป็นการเดินทางที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของคุณไปตลอดกาล

คุณก้าวออกจากหอคอย แสงตะวันยามเช้าสาดส่องมากระทบใบหน้า ความรู้สึกหลากหลายประดังประเดเข้ามา ทั้งความตื่นเต้น ความกังวล และความหวัง คุณสูดหายใจเข้าลึกๆ สูดกลิ่นดิน กลิ่นหญ้า และกลิ่นไอแห่งเวทมนตร์ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี

คุณเริ่มออกเดินทางตามเส้นทางที่ระบุไว้ในแผนที่เก่าแก่

เส้นทางนั้นนำคุณเข้าสู่ป่าทึบ ต้นไม้สูงตระหง่านแผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมท้องฟ้า แสงแดดส่องลอดลงมาเพียงรำไร ทำให้ป่าดูมืดมัวและลึกลับ คุณเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ เสียงนกร้อง เสียงแมลง และเสียงลมพัดใบไม้ดังประสานกันเป็นท่วงทำนองแห่งธรรมชาติ

ระหว่างทาง คุณพบเจอกับสัตว์ป่าหลายชนิด ทั้งกระต่าย กวาง และนกต่างๆ พวกมันมองคุณด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีคุกคาม

คุณรู้สึกถึงพลังเวทมนตร์ที่ไหลเวียนอยู่ในป่า พลังนั้นทั้งอ่อนโยนและแข็งแกร่ง ทั้งศักดิ์สิทธิ์และน่ากลัว

เมื่อคุณเดินไปได้สักพัก คุณก็มาถึงทางแยก ทางแยกนั้นมีป้ายไม้เก่าๆ ปักอยู่ ป้ายนั้นมีข้อความเขียนไว้สองบรรทัด บรรทัดแรกเขียนว่า "ไปยังทะเลสาบสีดำ" บรรทัดที่สองเขียนว่า "ไปยังหมู่บ้านร้าง" คุณหยุดคิดสักครู่ คุณควรจะไปทางไหนดี?

ขณะที่คุณกำลังตัดสินใจ คุณก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือแว่วมาจากทางหมู่บ้านร้าง เสียงนั้นฟังดูเจ็บปวดและสิ้นหวัง คุณรู้สึกถึงความขัดแย้งในใจ คุณต้องการที่จะเดินทางไปยังทะเลสาบสีดำเพื่อค้นหาความจริงเกี่ยวกับพลังของคุณ

แต่คุณก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อเสียงร้องขอความช่วยเหลือได้

คุณตัดสินใจที่จะเดินไปยังหมู่บ้านร้างก่อน คุณหวังว่าคุณจะสามารถช่วยเหลือคนที่กำลังเดือดร้อนได้ และหวังว่าการทำความดีจะช่วยบรรเทาความรู้สึกผิดบาปในใจคุณได้บ้าง

คุณเดินตามเสียงร้องขอความช่วยเหลือไปเรื่อยๆ จนกระทั่งคุณมาถึงหมู่บ้านร้าง หมู่บ้านนั้นดูทรุดโทรมและเงียบเหงา บ้านเรือนหลายหลังพังทลาย กำแพงเต็มไปด้วยรอยแตกร้าว และมีเถาวัลย์ขึ้นปกคลุม

คุณเดินเข้าไปในหมู่บ้านอย่างระมัดระวัง คุณสังเกตเห็นร่องรอยของการต่อสู้ มีรอยเลือดและเศษเสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้น

ทันใดนั้น คุณก็ได้ยินเสียงคำรามดังมาจากด้านหลังของคุณ คุณหันกลับไปมอง คุณก็พบกับสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ มันมีรูปร่างคล้ายหมาป่า แต่ตัวใหญ่กว่ามาก ขนของมันเป็นสีดำ ดวงตาของมันเป็นสีแดง และมันมีเขี้ยวแหลมคม

สัตว์ประหลาดตัวนั้นคำรามใส่คุณอีกครั้ง แล้วมันก็กระโจนเข้าใส่คุณด้วยความเร็วสูง

สัตว์ร้ายกระโจนเข้าใส่คุณด้วยความเร็วสูง คุณหลบหลีกอย่างหวุดหวิด มันพลาดเป้าไปเล็กน้อย แต่กรงเล็บของมันก็เฉี่ยวเข้าที่แขนของคุณจนเป็นรอย

สัตว์ร้ายคำรามอย่างเกรี้ยวกราด มันหันกลับมาเผชิญหน้ากับคุณอีกครั้ง เตรียมพร้อมที่จะโจมตีครั้งใหม่ คุณร่ายเวทมนตร์ป้องกัน สร้างเกราะพลังงานสีฟ้าใสปกคลุมร่างกายของคุณ สัตว์ร้ายกระโจนเข้าใส่เกราะพลังงาน เกราะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แต่ก็ยังคงสามารถต้านทานการโจมตีได้

คุณร่ายเวทมนตร์โจมตี ยิงลูกบอลเพลิงใส่สัตว์ร้าย มันหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว ลูกบอลเพลิงพลาดเป้าไปตกกระทบพื้น ทำให้เกิดไฟลุกไหม้ สัตว์ร้ายคำรามด้วยความเจ็บปวด มันพุ่งเข้าใส่คุณอีกครั้ง

คุณร่ายเวทมนตร์สร้างกำแพงดินขึ้นมาขวางทาง สัตว์ร้ายกระแทกเข้ากับกำแพงดิน กำแพงสั่นสะเทือน แต่ก็ยังคงตั้งตระหง่านอยู่ได้ คุณใช้โอกาสนี้ร่ายเวทมนตร์บทอื่น คุณร่ายเวทมนตร์สายฟ้า เรียกสายฟ้าฟาดลงบนสัตว์ร้าย สัตว์ร้ายร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด มันล้มลงกับพื้น หมดสติไป

หลังจากนั้นไม่นาน คุณได้ยินเสียงครางเบาๆ มาจากซากปรักหักพังของบ้านหลังหนึ่ง คุณเดินเข้าไปดูอย่างระมัดระวัง คุณพบหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น เธอมีบาดแผลหลายแห่งตามร่างกาย เสื้อผ้าของเธอขาดวิ่น คุณคุกเข่าลงข้างๆ เธอ และถามว่า "คุณโอเคไหม?" หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เธอจ้องมองมาที่คุณด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เธอพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ทำไม่สำเร็จ คุณช่วยพยุงเธอขึ้นนั่ง เธอขอบคุณคุณด้วยเสียงที่แผ่วเบา "ขอบคุณค่ะ ฉันชื่อซูซี่" คุณตรวจดูบาดแผลของเธอ คุณพบว่าเธอมีบาดแผลที่แขน ขา และศีรษะ บาดแผลเหล่านั้นดูเหมือนจะเกิดจากการถูกทำร้าย

คุณร่ายเวทมนตร์รักษา ช่วยสมานบาดแผลของเธอ และบรรเทาความเจ็บปวด หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นมาก เธอขอบคุณคุณอีกครั้ง "ขอบคุณมากค่ะ คุณช่วยชีวิตฉันไว้"

คุณและซูซี่เดินออกจากหมู่บ้านที่ถูกทิ้งร้างไปด้วยกัน แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มแดง คุณมองไปรอบๆ ตัว สังเกตเห็นว่าป่าเริ่มที่จะมืดลงเรื่อยๆ

คุณหันไปถามซูซี่ "เจ้ามาทำอะไรที่นี่?"

ซูซี่มองคุณด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย "ฉัน... ฉันอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านนี้ค่ะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "แต่เมื่อคืน สัตว์ร้ายพวกนั้นก็บุกเข้ามา พวกมันฆ่าทุกคนในหมู่บ้าน ฉันเป็นคนเดียวที่รอดมาได้"