เสียงฝนกระหน่ำตกลงมาราวกับจะซ้ำเติมชะตาชีวิตของ "มีอา"
หญิงสาวร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นอยู่ใต้ป้ายรถเมล์เก่า ๆ ที่ไร้แม้แต่ไฟส่องทาง กล่องกระดาษเปียกฝนที่เธอวางไว้ข้างตัวคือของทั้งหมดที่เธอหยิบติดมือมา—เสื้อผ้าสองสามชุด กับเอกสารสำคัญที่พอจะบอกได้ว่าเธอมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้
"มือถือบ้าเอ๊ย..."
เธอบ่นเบา ๆ เมื่อหน้าจอสว่างขึ้นเพียงวูบเดียวก่อนดับไปอย่างถาวร
"ไม่มีเงิน ไม่มีที่ไป ไม่มีแม้แต่เพื่อนให้โทรหา"
มีอาเงยหน้ามองฟ้า น้ำตาไหลปนฝน เธอไม่ได้ร้องเพราะกลัว...แต่เพราะหมดแรงแล้วจริง ๆ
เธอเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแบบคนไร้ที่ยืนในบ้านตัวเอง เหนื่อยกับเสียงตะโกนและคำพูดบั่นทอนจากแม่ที่ไม่เคยเข้าใจเลยสักครั้ง
จนเธอเลือกที่จะเดินออกมา
---
อีกฟากหนึ่งของเมือง...
"ข้าวสารหมด..."
เสียงพึมพำแผ่วเบาดังขึ้นจากหญิงสาวรูปร่างสูงในเสื้อกล้ามเก่า ๆ กับกางเกงวอร์มที่ซักจนสีจาง
"ริน" นักมวยรับจ้างผู้มีสีหน้าเย็นชาเป็นเอกลักษณ์กำลังพลิกถุงข้าวสารดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วหยิบกระเป๋าเงินที่มีธนบัตรใบสุดท้ายติดอยู่
"พรุ่งนี้มีไฟต์ตอนเย็น...ถ้าไม่โดนน็อคก่อนก็คงพอซื้อข้าวได้"
เธออยู่คนเดียวในห้องเช่าขนาดเท่ารังนก
แค่มีหลังคาไม่รั่วก็ถือว่าโชคดีแล้ว
"ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน มีแค่หมัดกับกำปั้นที่ใช้แลกเงินเท่านั้น"
โลกของรินเย็นชาเหมือนตัวเธอ แต่ใครจะรู้ว่าใต้สายตาเยือกเย็นนั้น
มีหัวใจที่กำลังรอใครสักคน...มาอบอุ่นมันอีกครั้ง
---
ในคืนนั้น มีอาตัดสินใจเดินออกจากที่หลบฝนด้วยสัญชาตญาณบางอย่าง
เธอเดินเรื่อย ๆ จนถึงตรอกมืด ๆ ที่แม้แต่สุนัขยังไม่กล้าเห่า
และนั่น...เธอก็ได้พบกับ "ริน"
หญิงสาวแปลกหน้าที่กำลังเดินกลับจากร้านสะดวกซื้อ
พวกเธอมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร
"เธอจะล้มลงตรงนี้เลยไหม?" รินพูดขึ้นน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความกังวลที่ซ่อนอยู่
"ไม่...ฉัน
แค่จะหมดแรงเฉย ๆ..." มีอาตอบเสียงสั่น เธอพยายามฝืนยืนให้มั่นคง
"มานี่ เดี๋ยวจะเป็นปอดบวม"
รินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหยิบเสื้อกันฝนตัวเองคลุมให้อย่างไม่ลังเล
และนั่น...คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
---
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
