ท้องฟ้ายามราตรีเป็นสีดำเข้มปกคลุมไปทั่วภูเขาเซี่ยนหรู กลางคืนมืดมิดและหนาวเย็น แต่ก็ยังมีเสียงลมพัดผ่านไผ่ที่ปลิวไปตามแรงลมเหมือนการบอกเล่าเรื่องราวจากอดีต ไฟในเตาผิงในเรือนของ ลั่วอวี้เหยา กำลังจะมอดลง เป็นเพียงแสงระเรื่อที่สะท้อนให้เห็นใบหน้าเงียบขรึมของเธอผ่านกระจกที่เป็นภาพสะท้อน

เธอนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องส่วนตัว กำลังเช็ดเครื่องประดับในมืออย่างใจจดใจจ่อ ดวงตาที่มีสีดำสนิทสะท้อนแสงไฟในห้องเล็กน้อย ขณะเดียวกัน ภายในใจของเธอก็เต็มไปด้วยคำถามและความสงสัย

“อีกแล้ว…” เสียงกระซิบเบา ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากของเธอ

อวี้เหยาไม่สามารถขับไล่ความรู้สึกในฝันได้เลย ตลอดหลายคืนมานี้ เธอฝันเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางหิมะ ตรงใต้ต้นบ๊วยที่ผลิดอกในฤดูที่ไม่ควรบาน ดวงตาสีทองคู่นั้นจ้องมองเธอราวกับจะพูดบางสิ่ง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ยิน เสียงฝันก็ขาดหายไป สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือคำพูดสุดท้ายจากชายคนนั้น

“เจ้าจะต้องกลับมา…ไม่ว่าเจ้าจะทำอย่างไร”

คำพูดเหล่านั้นฝังแน่นอยู่ในใจเธอ แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าชายคนนั้นคือใคร ทำไมเขาถึงต้องมาปรากฏตัวในฝันของเธอทุกราตรี

เสียงกระทบของเหรียญหยกในมือทำให้เธอตื่นจากภวังค์ ดวงตาของอวี้เหยาจับจ้องไปที่แหวนหยกในมือ ซึ่งถูกประดับอยู่ที่ข้อมือขวาของเธอ เป็นแหวนที่ดูเหมือนจะมีความสำคัญมากกว่าที่เธอคิด เพราะทุกครั้งที่สัมผัสมัน อารมณ์และความรู้สึกในใจของเธอก็เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่เธอไม่สามารถควบคุมได้

ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือการตั้งใจของโชคชะตา แต่ทุกครั้งที่เธอสวมมัน ความฝันเกี่ยวกับชายคนนั้นก็กลับมาอีก

“ข้าไม่เข้าใจ…” เธอกระซิบเบา ๆ ขึ้นมาคนเดียว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างที่เป็นกระจกใส มีแสงจันทร์แสงเดียวที่สาดส่องลงมาเบา ๆ ผ่านต้นไผ่ด้านนอก

อวี้เหยารู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตา แต่กลับสัมผัสได้จากภายในจิตใจ รู้สึกถึงการเฝ้ารอและแรงดึงดูดบางอย่าง ที่มาจากชายคนนั้นผู้สวมชุดดำมิดชิด มือที่ยื่นออกมาเรียกหาก็ราวกับเป็นการท้าทายชะตากรรมบางอย่างที่ไม่สามารถหลีกหนีได้

ในขณะที่กำลังนั่งจมอยู่กับความคิด อวี้เหยาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ

“ท่านหญิง…”

เสียงนั้นคุ้นเคยและเป็นเสียงของ อวิ๋นซ่าง ศิษย์เอกจากสำนักเทียนอวิ๋นผู้ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอมานานหลายปี อวิ๋นซ่างมักจะมาคอยดูแลเรื่องต่าง ๆ ให้กับอวี้เหยาเสมอ เมื่อรู้ว่านางต้องเจอเรื่องลึกลับ เขาก็จะปรากฏตัวเพื่อคอยให้คำแนะนำ

อวี้เหยาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไปในที่สุด

“เข้ามาเถอะ”

ประตูเปิดออก และชายหนุ่มผู้หนึ่งในชุดคลุมยาวก็เดินเข้ามาภายในห้อง ดวงตาคมของเขาสอดส่ายไปทั่วบริเวณในห้องที่แสงไฟจาง ๆ ทำให้บรรยากาศดูเงียบสงบ เขามองมาที่อวี้เหยาด้วยท่าทางเป็นห่วง

“เมื่อคืนเกิดสุริยันกลับหัว…จันทราสีเลือด…ท่านหญิงรู้หรือไม่?” อวิ๋นซ่างถามด้วยความกังวล

อวี้เหยาหยุดชะงักไป และหันไปมองเขาด้วยความสงสัย ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

“ข้าทราบ…แต่ทำไมต้องเป็นตอนนี้?” เสียงของอวี้เหยาดูหนักหน่วงขึ้น

อวิ๋นซ่างนั่งลงข้าง ๆ และเริ่มอธิบาย

“จันทราสีเลือดเป็นสัญญาณของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่มักจะมีสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นตามมา” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มีบางคนบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับคำทำนายที่กล่าวถึงการกลับมาของวิญญาณบางตัวจากอดีต หรือบางที…อาจเป็นเรื่องของคนที่เคยรักเจ้ามากในชาติที่แล้ว”

คำพูดเหล่านั้นทำให้อวี้เหยารู้สึกขนลุก ดวงตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย เธอไม่เคยเชื่อในเรื่องคำทำนายมากนัก แต่ครั้งนี้…มันเหมือนจะเกี่ยวข้องกับชายในฝันที่ปรากฏตัวขึ้นมาในทุกคืน

“ข้า…ข้าไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวข้องกับข้าอย่างไร” เธอกระซิบ

อวิ๋นซ่างจับมือของเธอเบา ๆ เพื่อปลอบโยน

“ท่านหญิง…ความลับจากอดีตนั้นมักจะกลับมาหลอกหลอนในภพนี้ คำสาปที่เจ้าถูกมัดเอาไว้กับอดีตนั้นจะปรากฏขึ้นในไม่ช้า”

ในขณะนั้น เสียงลมที่พัดผ่านทำให้ม่านในห้องขยับไปตามแรงลม และอวี้เหยาก็เหลือบไปเห็นเงาของร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านนอกหน้าต่าง ดวงตาที่เป็นสีทองนั้นแวววาวในความมืด

“อีกแล้ว…” อวี้เหยาพูดด้วยเสียงสั่น

อวิ๋นซ่างหันไปมองตามสายตาของเธอ แต่ร่างนั้นกลับหายไปในทันที

“ท่านหญิง…” เขาเอ่ยเสียงเบา “เจ้าคงต้องออกตามหาความจริงนั้นแล้ว…”

⸻

เฟิงหลง ยืนอยู่ท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาช้า ๆ ดวงตาของเขากลับมาเป็นสีทองเรืองแสงเหมือนเดิม แสงจันทร์สีเลือดที่ฉายลงมาทำให้เขารู้สึกถึงการเรียกหา เขารู้ว่าเวลาของเขากำลังใกล้เข้ามา

“ไม่ว่าเจ้าจะทำอย่างไร…ข้าจะรอเจ้า”

เขากล่าวเสียงทุ้มในใจ ก่อนจะเดินจากไปในความเงียบงัน

ต้นบ๊วยเบื้องหน้าฉายเงาคล้ายกับเงาของวิญญาณผู้ไร้ร่องรอย ท่ามกลางความเงียบสงัดในเวลากลางคืน ลั่วอวี้เหยาได้ยินเสียงกระซิบจากสายลมที่พัดผ่านมาจากทิศเหนือ เป็นเสียงของชายคนหนึ่งที่เคยทักทายเธอในฝัน ซึ่งทำให้เธอรู้สึกถึงความหวาดกลัวในใจ

คืนนี้จันทราสีเลือดยังคงส่องแสงกระจ่างไปทั่วฟากฟ้า และตามคำทำนายของสำนักโบราณที่เธอได้รับรู้มา ยามนี้จะเป็นเวลาที่คำสาปโบราณกลับมาทวงสิทธิ์จากทุกชีวิต

อวี้เหยาผู้รู้สึกว่าชะตาชีวิตของตัวเองกำลังจะต้องพบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ก็เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่ทิ้งรอยไว้ในใจ ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ราวกับเธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชายในฝันผู้หนึ่งที่ไม่อาจเข้าใจได้ ว่าเขาคือใคร เขาคือผู้ที่มีอำนาจเหนือชีวิตของเธอ หรือเขาคือเงาของอดีตที่หลอกหลอนมาในทุกภพชาติ

เสียงกระทบของเหรียญหยกในมือทำให้เธอหันไปมอง อวี้เหยาไม่รู้ว่าทำไมแหวนหยกนี้ถึงทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงกับบางสิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุม แต่ทุกครั้งที่มันถูกสัมผัส อารมณ์ในใจของเธอจะพุ่งสูงขึ้นและหวั่นไหว

“ท่านหญิง…” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้งจากประตูห้อง

อวิ๋นซ่างเดินเข้ามาด้วยท่าทางเคร่งขรึม เขายืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเงียบขรึมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“อวิ๋นซ่าง…มีอะไร?” อวี้เหยาหันไปถาม

อวิ๋นซ่างยืนนิ่งไปสักพัก ราวกับพยายามรวบรวมคำพูดจากความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัว ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ

“วันนี้เป็นวันพิเศษ ท่านหญิงควรไปที่ลานดอกบ๊วย” เขากล่าวเสียงเบา ราวกับมีบางอย่างที่เขาต้องการจะบอก แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

“ลานดอกบ๊วย?” อวี้เหยาถามด้วยความสงสัย

“ใช่…ท่านหญิงจะได้คำตอบจากที่นั่น” อวิ๋นซ่างย้ำ

ในใจของอวี้เหยาครุกรุ่นด้วยคำถามนับไม่ถ้วน แต่เธอก็ยังคงสงบและพยักหน้ารับ

“หากเป็นคำตอบที่ข้าควรได้รับ ข้าจะไป” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่แม้จะไม่มั่นใจแต่ก็ต้องทำตามคำแนะนำ

ทั้งสองเดินออกจากห้องพร้อมกัน เสียงฝีเท้าของพวกเขาดังก้องในทางเดินที่มีแสงไฟระยิบระยับจากโคมไฟหยกที่แขวนอยู่ข้างฝา ท่ามกลางความมืดมิดนั้น มีเพียงแสงจันทร์ที่แทรกซึมผ่านท้องฟ้าผ่านช่องว่างของหลังคาไม้ที่มีรอยร้าวเล็กน้อย

“ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องลานดอกบ๊วยมาก่อน” อวี้เหยาพูดขึ้นขณะเดินตามอวิ๋นซ่างไป

“มันคือสถานที่ที่มีอยู่แค่ในตำนาน ท่านหญิงต้องไปที่นั่นเองเพื่อค้นหาคำตอบของคำทำนาย” อวิ๋นซ่างตอบด้วยน้ำเสียงลึกซึ้ง เขาหยุดเดินและมองไปยังท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง

ถึงแม้ว่าคำอธิบายของอวิ๋นซ่างจะยังไม่ชัดเจนมากนัก แต่ความสงสัยในใจของอวี้เหยากลับยิ่งทำให้เธออยากไปหาคำตอบให้ได้ จนกระทั่งพวกเขามาถึงที่หมาย

เมื่อมาถึงลานดอกบ๊วย ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องสว่างบนท้องฟ้า อวี้เหยาก็พบเห็นบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคย ดอกบ๊วยบานสะพรั่งเต็มพื้นที่ราวกับกำลังรอคอยบางสิ่ง บรรยากาศที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยความลึกลับทำให้เธอรู้สึกถึงการเฝ้ารอคอยบางอย่าง

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“เจ้ามาที่นี่เพื่อค้นหาคำตอบ?”

เสียงนั้นฟังดูเยือกเย็นและทุ้มต่ำ ราวกับมาจากทิศทางที่เธอไม่อาจมองเห็น

อวี้เหยาหันไปตามเสียงนั้น และพบชายคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นบ๊วยต้นใหญ่กลางลาน เขาสวมชุดคลุมสีดำสนิท ปกคลุมจนแทบไม่สามารถมองเห็นร่างกายที่อยู่ภายใน

“เจ้าคือใคร?” อวี้เหยาเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นระริก

ชายคนนั้นยิ้มบาง ๆ และก้าวออกจากเงามืด มาด้วยท่าทางที่เยือกเย็นและสง่างามจนไม่อาจละสายตาไปได้

“ข้าคือผู้ที่เจ้ากำลังมองหามานาน” เขากล่าว พร้อมกับเผยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่างที่อวี้เหยาไม่อาจเข้าใจ

“เจ้าคือใครกันแน่?” อวี้เหยาถามด้วยความคับข้องใจ ความรู้สึกในใจไม่ต่างจากคำถามที่วนเวียนอยู่ในจิตใจของเธอ

ชายคนนั้นไม่ตอบคำถามของเธอโดยตรง แต่กลับเดินมาหาเธออย่างช้า ๆ จนกระทั่งยืนอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าว

“ข้าเป็นความจริงที่เจ้าต้องพบเจอในภพนี้” เขากล่าว และเพียงแค่คำพูดนั้น อวี้เหยาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจ ที่ไม่สามารถอธิบายได้

“ความจริง? เจ้าหมายถึงอะไร?” อวี้เหยาถามด้วยเสียงแหบแห้ง

ชายคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ

“เจ้าคือผู้หญิงที่เคยรักข้ามาก่อนในอดีต และข้า…คือคนที่รอคอยเจ้ากลับมา” เขายื่นมือไปข้างหน้าและดวงตาสีทองนั้นส่องแสงระยิบระยับขึ้น

“รอคอยข้า? เจ้าคือใครกันแน่?” อวี้เหยารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นราวกับว่าจะหลุดออกจากอก

“ข้าคือ เฟิงหลง คนที่เคยเป็นคู่ชีวิตของเจ้าในภพที่ผ่านมา และในภพนี้ ข้าจะกลับมาเพื่อขอสิทธิ์ในรักของเจ้า”

เสียงสายลมกระทบยอดไม้เหนือภูผาหลิงซานก้องกังวานในหู สะท้อนเสียงหัวใจของนางที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ

“เทพธิดาแห่งดวงจันทร์…”

ชื่อเรียกนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในใจของอวี้เหยา แม้นางจะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่หัวใจของนางกลับตอบสนองต่อสิ่งนั้นอย่างไม่อาจห้าม… เฟิงหลงบอกว่านางเคยเป็นเทพ เคยรักเขา เคยสาบานใต้เงาจันทรากับเขาเมื่อพันปีก่อน

แล้วหลิงเจวียนเล่า? ชายผู้ซ่อนใบหน้าภายใต้หน้ากากเงินเยือกเย็น แววตาเศร้าเงียบที่ไม่เคยเสื่อมคลายตั้งแต่แรกพบ—เขาเคยเป็นใครกันแน่?

⸻

ค่ำคืนนั้น ตำหนักเยว่หานกลับเงียบกว่าทุกวัน อวี้เหยาไม่สามารถข่มตาให้หลับได้

เธอลุกจากที่นอน สวมผ้าคลุมบางเบา ก่อนจะเดินออกมายังระเบียงที่ทอดยาวรับแสงจันทร์เต็มดวงที่สาดส่องอยู่เหนือยอดไม้

“เมื่อใดเจ้าจะจำข้าได้…” เสียงสะท้อนจากในฝันเมื่อวานยังคงติดหู

นางเงยหน้าขึ้นมองจันทร์… และในวินาทีนั้นเอง…

“มาช้าไปหนึ่งก้าว…”

เสียงเย็นชาดังขึ้นจากเงามืดใต้ต้นหลิว ไม่ต้องหันไป นางก็รู้ว่าเป็นเขา—หลิงเจวียน

อวี้เหยาหันกลับ ดวงตายังสงบ “เจ้ามาหาข้าในยามวิกาลเพื่ออะไร?”

หลิงเจวียนไม่ตอบ เขาเพียงจ้องเธอแน่วแน่ก่อนจะพูดเสียงเบาราวสายลม “ข้ามา…เพราะฝันถึงเจ้าถูกแทงกลางหัวใจอีกครั้ง”

อวี้เหยาสะอึก

“เจ้าฝันถึงข้า?” เสียงของนางสั่น

“ใช่” เขาตอบเรียบ “ข้าฝันซ้ำ ๆ มาหลายร้อยปี ว่าเจ้าถูกฆ่า…ต่อหน้าต่อตาข้าเอง แต่ข้าไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย”

อวี้เหยานิ่งไป

“แล้ว…ในฝันของข้า” นางเริ่มเอ่ยช้า ๆ “เจ้าอยู่ข้างหลัง ข้าหันไปไม่เคยเจอหน้า…แต่ได้ยินเพียงเสียง”

“เป็นข้าแน่” เขาตอบ “และข้าจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยในภพนี้”

⸻

คืนนั้น หลิงเจวียนไม่ได้จากไปทันที เขายืนอยู่ข้างนางจนดวงจันทร์คล้อยต่ำ ใบหน้าที่เคยเยือกเย็น เริ่มเผยความอ่อนโยนแบบที่นางไม่เคยเห็นจากเขา

“ข้าสงสัย…ว่าทำไมทุกครั้งที่ข้าเจอเจ้า หัวใจของข้าถึงสั่น” อวี้เหยากระซิบเบา

หลิงเจวียนมองเธอ ดวงตานั้นไม่ได้ตอบด้วยคำพูด แต่แค่แววตา…นางก็เข้าใจ

เขารักนาง…มากกว่าใครทั้งนั้น

แต่เหตุใด…เธอกลับรู้สึกผิด

⸻

รุ่งเช้า

เสียงระฆังจากเทวสถานด้านตะวันออกดังขึ้น ปลุกอวี้เหยาให้ตื่นจากภวังค์ความฝันอีกบท

ในฝัน นางเห็นตัวเองในชุดขาว ปักลายดวงจันทร์สีเงิน เดินอยู่กลางหุบเขาโบราณ ด้านหลังมีชายคนหนึ่งในชุดเกราะเงินมืดกำลังเดินตามมาเงียบ ๆ

ดอกไม้สีขาวปลิวว่อน…เสียงพิณดังแว่ว และเลือด…หยดลงบนหินศิลา

“เจ้าเคยบอก…ว่าจะไม่ปล่อยมือ”

“แต่ข้า…กลับเป็นฝ่ายที่ฆ่าเจ้าเอง…”

⸻

“ฝันอีกแล้วหรือ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านนอก

ประตูเปิดออกเผยให้เห็น จิ่นซู สหายสนิทและสาวใช้อันดับหนึ่งของอวี้เหยา ใบหน้าของนางมักยิ้ม แต่คราวนี้กลับเครียดเคร่ง

“ใต้เท้าผู้เฒ่าจากตำหนักบรรพสัจส่งคนมาเชิญท่านไปที่เทวสถานทันทีเจ้าค่ะ”

อวี้เหยาขมวดคิ้ว “เรื่องอะไร?”

“เกี่ยวกับคำสาปพันปี…และบุคคลที่ ‘ท่าน’ เคยสาบานด้วย”

เส้นทางสู่เทวสถานบรรพสัจถูกปกคลุมด้วยหมอกจาง ป่าไม้สองข้างทางเงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าม้า อวี้เหยานั่งอยู่ในรถม้า ท่ามกลางความเงียบของจิ่นซูที่ไม่พูดแม้แต่คำเดียว

“บุคคลที่ท่านเคยสาบานด้วย…”

นางเฝ้าไตร่ตรองประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แม้เธอไม่อาจจำเรื่องในอดีตชาติได้ชัดเจน แต่ความรู้สึกภายในอกกลับไม่เคยโกหก ความเจ็บปวดทุกครั้งที่ฝันถึงชายในเงามืด…ทำให้นางหวาดกลัวว่าอดีตบางอย่างกำลังจะย้อนคืนมา

⸻

เมื่อมาถึงเทวสถาน กลิ่นธูปหอมและสายลมเย็นจากเทือกเขาทำให้บรรยากาศคล้ายกับเวลาถูกกลืนลงในห้วงนิรันดร์

ใต้ต้นซานชาหลวง กลางลานพิธีเก่าแก่ มีชายชรานั่งหลับตาอยู่—ผู้เฒ่าหลี่ เทวาจารย์สูงสุดของสำนักบรรพสัจ ผู้ที่กล่าวกันว่าสามารถมองเห็นอดีตชาติได้ผ่านเปลวธูปและเงาจิต

เมื่ออวี้เหยาเข้าไปใกล้ ชายชราก็เอ่ยเสียงเบาโดยไม่ลืมตา

“ข้ามองเห็นเจ้าตายมาสิบสามครั้ง…ในทุกภพทุกชาติ เจ้าล้วนมอบหัวใจให้ชายผู้เดียว แต่จุดจบกลับมีเพียงความเจ็บปวด”

อวี้เหยาชะงัก

“เขา…เป็นใคร?” นางเอ่ยเสียงเบา

ผู้เฒ่าหลี่เปิดตาช้า ๆ สายตาสะท้อนเงาจันทราในอดีต “เทพจันทราเฟิ่งหลง…ชายผู้แบกคำสาปแทนเจ้าเมื่อพันปีก่อน”

⸻

พิธีกรรมเริ่มต้น อวี้เหยาถูกเชิญให้นั่งกลางวงแสงเทียนสีเงิน วงเวทโบราณถูกวาดล้อมรอบร่างเธอ กลิ่นกำยานจันทน์ลอยขึ้นเป็นเส้นขดเหนือหัว

เปลวเทียนพลันลุกสูง สายตานางเริ่มพร่า…

และแล้ว…

“พี่เหยา…ข้ารักเจ้า…อย่าตาย…”

“ไม่…อย่าฆ่าเขา! ขอให้เป็นข้าแทน!”

“หากข้าต้องตกนรกแปดชาติ ข้าก็ยอม…เพื่อให้เจ้ามีชีวิตอยู่”

เสียงนั้น…คือเสียงของเฟิ่งหลง!

ภาพหนึ่งปรากฏขึ้นในใจ นางเห็นตัวเองในชุดเทพธิดา ดวงจันทร์ส่องหลัง นางยืนอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงสีเงิน ข้างกายนั้นคือเฟิ่งหลงในชุดนักรบสวรรค์ เปื้อนเลือดทั่วร่าง

ทว่าท่ามกลางไฟนรกนั้น…ยังมีเงาอีกผู้หนึ่ง…

⸻

เขาในชุดคลุมดำ สวมหน้ากากครึ่งหน้า…ดวงตาเจ็บปวดเกินจะพรรณนา เขายืนอยู่เบื้องหลังเฟิ่งหลง ชี้ปลายดาบมายังเธอ

“อวี้เหยา เจ้าสาบานว่าจะไม่รักใครนอกจากข้า…แล้วเหตุใดถึงเป็นเขา?”

⸻

เปรี้ยง!

เปลวธูปแตกกระจาย อวี้เหยาสะดุ้งตื่น สะลึมสะลือในห้วงความจริง ผู้เฒ่าหลี่นิ่งงัน สีหน้าหนักอึ้ง

“ในชาติแรกสุดของเจ้า—เจ้าคือเทพธิดาแห่งจันทรา เฟิ่งหลงคือเทพผู้พิทักษ์จิตวิญญาณ…ส่วนอีกผู้หนึ่ง…”

“หลิงเจวียนใช่หรือไม่?” อวี้เหยาถามเสียงแผ่ว

ผู้เฒ่าหลี่ไม่ตอบตรง ๆ แต่เพียงหลับตา “เขา…คือเงาแห่งสาบาน…ผู้ถูกลืมจากสวรรค์”

⸻

เมื่ออวี้เหยาออกจากพิธี นางรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังสั่นไหวอยู่ใต้เท้า หัวใจที่เต้นช้า ๆ ของนางหนักหน่วงเกินกว่าจะรับไหว

จิ่นซูเดินมาข้างกาย “ท่านหญิง…ข้ากลัวว่าทุกอย่างเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น”

อวี้เหยาหันมองท้องฟ้า

ดวงจันทร์ในยามกลางวัน…ยังคงส่องแสงเร้นลับเฉกเช่นพันปีก่อน

หลังจากกลับจากพิธี อวี้เหยาไม่ได้พูดอะไรแม้แต่น้อย ใบหน้านิ่งเงียบของนางซ่อนความสับสนที่ค่อย ๆ ถักทอเป็นปมในใจ

“เฟิ่งหลง…หลิงเจวียน…ใครคือรักแท้ในพันปีนั้นกันแน่?”

เสียงหัวใจของนางยังสั่นสะท้านกับภาพที่เห็นในพิธี—เงาในเพลิง, เสียงร้องห้าม, ดาบที่หันเข้ามาหานาง…คำถามไม่จบไม่สิ้น

⸻

ยามพลบค่ำ ตำหนักอวิ๋นฮวา

ดอกเหมยขาวร่วงโรยเหมือนรู้ฤดูกำลังเปลี่ยน มือเรียวของนางยื่นออกมารองรับกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่น ทว่าแทนที่จะมีเพียงกลีบเหมย…เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นในลมหายใจ

“เจ้าดูเศร้า”

นางหันกลับ—เฟิ่งหลงยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับเงาที่ฝังอยู่ในแสงจันทร์ เขามาเงียบ ๆ ไม่ต้องมีเสียงฝีเท้า

“เจ้ามาโดยไม่ให้รู้ตัวอีกแล้ว” อวี้เหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่ว

เฟิ่งหลงไม่ได้ตอบทันที เขาเพียงมองเธอ ในนัยน์ตานั้นมีทั้งโหยหาและเจ็บปวด “ข้าเพียง…คิดถึงเจ้า”

คำพูดสั้น ๆ ทำให้นางใจเต้นวูบ

“ข้ารู้แล้ว” นางกล่าวเบา ๆ “เรื่องของพันปีก่อน…คำสาป…ดวงจันทร์…”

เฟิ่งหลงเงียบ นัยน์ตาสะท้อนความรู้สึกเกินจะพรรณนา

“ข้าเป็นคนเลือกให้เจ้าต้องคำสาปใช่หรือไม่?” เสียงของอวี้เหยาแผ่วลงยิ่งกว่าลม

“ใช่…แต่มันเป็นทางเดียวที่ข้าจะช่วยเจ้ารอด” เฟิ่งหลงพูดชัด

“แล้วหลิงเจวียนล่ะ?” นางถามทันที น้ำเสียงสะท้อนความว้าวุ่น “เขาเป็นใครกันแน่?”

⸻

เฟิ่งหลงนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะตอบ

“เขาคืออดีตเทพพิทักษ์แห่งเงา…เงาที่ไม่มีใครจดจำ เพราะในศึกครั้งสุดท้าย เขาทรยศสวรรค์…เพราะรักเจ้า”

อวี้เหยาเบิกตากว้าง

⸻

ทันใดนั้น ลมแรงพัดกลีบดอกเหมยกระจาย

เสียงทุ้มต่ำแทรกเข้ามากลางสายลม

“ข้าทรยศ…หรือเจ้าเป็นผู้ลืมคำสาบานก่อนกันแน่?”

หลิงเจวียนก้าวออกมาจากเงาใต้ต้นไม้ หน้ากากเงินยังคงปิดบังใบหน้า แต่แววตานั้นร้อนแรงเกินจะแสร้งเมินเฉย

เฟิ่งหลงขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาเปลี่ยนเป็นวาววับทันที

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

“มาเรียกร้องความยุติธรรมในสิ่งที่ข้าเสียไป!” หลิงเจวียนประกาศหนักแน่น

เขาหันไปหาอวี้เหยา “เจ้ารู้หรือไม่…ในอดีต ข้าต่างหากที่เจ้าสาบานว่าจะเคียงข้าง…แต่นางกลับเลือกเจ้าจนลืมทุกอย่าง!”

⸻

อวี้เหยาสะท้าน มือกำแน่น เสียงหัวใจดังอื้อในอก นางไม่อาจรู้ได้ว่าใครโกหก…ใครพูดความจริง

ความทรงจำในอดีตยังไม่สมบูรณ์

แต่คำว่า “เคียงข้างกันชั่วนิรันดร์” … นางเคยพูดกับใคร?

⸻

เฟิ่งหลงก้าวเข้าหาอวี้เหยา ปกป้องนางไว้เบื้องหลัง “เจ้าไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากนางอีก หลิงเจวียน! คำสาปพันธะนั้นเจ้ายอมรับด้วยตัวเอง!”

“เพราะข้ารักนาง!” หลิงเจวียนตะโกนกลับ “แม้ต้องแลกด้วยการเป็นเงาไร้ตัวตน…ข้าก็ยอม! แต่เจ้า…เจ้ากลับใช้ความบริสุทธิ์ของนางเพื่อสร้างพันธะให้ผูกมัด!”

เฟิ่งหลงกัดฟันแน่น “เจ้าพูดเกินไปแล้ว!”

⸻

แรงสั่นไหวจากใต้ผืนดินพลันสั่นสะเทือน เทวสถานที่อยู่ไกลออกไปปรากฏลำแสงขึ้นสู่ฟ้า

เสียงของผู้เฒ่าหลี่ดังผ่านลม…

“พันธะเลือดกำลังคลาย…ดวงจันทร์เริ่มเคลื่อน…ความจริงในพันปี กำลังจะตื่น”

แสงจากเทวสถานสาดขึ้นฟ้าเป็นเส้นสายสีเงินคล้ายสะพานเชื่อมระหว่างสองภพ เงาแห่งอดีตเริ่มแทรกซึมผ่านม่านหมอกของกาลเวลา

ผู้เฒ่าหลี่เอ่ยเสียงเรียบผ่านกระแสจิต

“ถึงเวลาที่อดีตต้องถูกเปิดเผย…ผู้ที่เคยให้คำมั่น…ผู้ที่ลืมคำสาบาน…ผู้ที่ต้องชดใช้กรรมในทุกภพ…”

⸻

อวี้เหยา เฟิ่งหลง และหลิงเจวียน ถูกแสงจากเทวสถานพุ่งลงมาครอบคลุมทันที

ร่างของทั้งสามค่อย ๆ ถูกห่อหุ้มด้วยไอวิญญาณโปร่งแสงก่อนจะสลายหายไปจากโลกปัจจุบัน—ถูกส่งกลับไปยัง “ต้นกำเนิดของพันธะ”

⸻

พันปีที่แล้ว – ดินแดนจันทรา

เสียงขลุ่ยลอยแผ่วในอากาศ ขอบฟ้าสีเงินสว่างไสวด้วยรัศมีของดวงจันทร์ นางในชุดขาวบางประหนึ่งหยกใส ยืนอยู่กลางลานเทวสถานบูรพา

เทพธิดาอวี้เหยา ผู้ได้รับพรจากสวรรค์ให้รักษาสมดุลของความรักในมนุษย์และเทพ

“คืนนี้เจ้าต้องตัดสินใจแล้ว” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นเบื้องหลัง

เฟิ่งหลงในร่างเทพนักรบแห่งจิตวิญญาณ ปรากฏตัวในชุดศึกสีเงินทอง เขาก้าวมายังเธออย่างมั่นคง

“ข้าจะรับคำสาปแทนเจ้า ขอแค่เจ้าได้คงอยู่ในโลกนี้ต่อ”

อวี้เหยาส่ายหน้า ดวงตานางเจือแววเศร้า “ไม่…ข้าไม่อาจยอมให้เจ้าแบกรับกรรมแทน”

เฟิ่งหลงจับมือเธอไว้แน่น

“แต่ถ้าข้าไม่ปกป้องเจ้า…ข้าจะอยู่ไปทำไม?”

⸻

ขณะเดียวกัน บนยอดเขาเทียนหลุนใต้เงามืดของจันทรา

ชายผู้สวมชุดคลุมดำและหน้ากากเงิน ยืนมองเหตุการณ์จากระยะไกล

เทพเงาหลิงเจวียน ผู้เป็นเทพองค์แรกที่รักนาง…และเป็นผู้ถูกลืม

“เจ้าเลือกเขา…แม้ในชาติแรก…แล้วเจ้าจะไม่ลืมเลยหรือ?”

“คำสาบานของเจ้า…มันไร้ค่าเพียงนั้นหรือ?”

มือของเขากำแน่นจนโลหิตไหลซึม

⸻

คืนพิธีมาถึง เทวสถานเรืองแสงจันทร์ สองเทพและหนึ่งธิดาแห่งดวงจันทร์ยืนกลางวงแสง

อวี้เหยาหยิบมีดพิธีขึ้นมาจรดปลายนิ้ว หยดเลือดสีขาวนวลของเทพธิดาร่วงลงบนแท่นศิลา

เฟิ่งหลงก้าวออกมาเตรียมรับคำสาปแทน…แต่แล้ว…

เปรี้ยง!!

เงาดำตวัดเข้าแท่นพิธี หลิงเจวียนปรากฏกาย ดาบสีหมึกแทงทะลุแท่นศิลา หยุดพิธีไว้ทันที

“ไม่! ถ้ามีใครต้องถูกสาป ข้าจะเป็นคนเลือกเอง!”

⸻

แสงจันทร์แตกกระจาย พลังเทพปะทะกันอย่างดุเดือดกลางสวรรค์ แรงระเบิดพลังศักดิ์สิทธิ์ทำให้มิติสั่นสะเทือน

สวรรค์จึงมีบัญชา…

“ผู้ใดขัดขืนพิธีสาบาน…จะถูกลบตัวตนจากสวรรค์ กลายเป็นเงาลวงนิรันดร์…”

เสียงของสวรรค์ดังก้อง

เฟิ่งหลงโผเข้าปกป้องอวี้เหยา

หลิงเจวียนโบกมือบังคับคำสาปหันเข้าหาตน

อวี้เหยาตะโกนก้อง “พอ!! อย่าให้มันต้องเป็นแบบนี้!!”

แต่มันสายเกินไปแล้ว…

⸻

เปลวแสงสุดท้ายปะทะ…

ทั้งสามร่างแหลกสลายเป็นเศษวิญญาณ

พันธะเลือดจึงถือกำเนิดขึ้น…จากความรัก ความหลง และความเจ็บปวดที่ยังไม่สิ้นสุด

⸻

กลับสู่โลกปัจจุบัน

ทั้งสามตื่นขึ้นจากห้วงอดีต อวี้เหยาร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

“ข้า…ทำให้เจ้าสองคนต้องเจ็บปวดแบบนั้น…”

เฟิ่งหลงประคองเธอเบา ๆ “ไม่ใช่ความผิดของเจ้า…ข้ารู้ดี เจ้าไม่อาจจำได้เลยด้วยซ้ำ”

หลิงเจวียนยืนนิ่ง สีหน้าเยือกเย็น “เจ้ารู้หรือไม่…แม้เวลาผ่านไปพันปี ข้าก็ไม่เคยได้ยินคำขอโทษจากปากเจ้าแม้แต่ครั้งเดียว”

อวี้เหยาเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นระริก

“ข้าขอโทษ…และขอบคุณที่ยังอยู่…ทั้งสองคน…”

⸻

เสียงกระซิบของสายลมดังขึ้นอีกครั้ง—ทว่าในเงานั้น…มีใครบางคนกำลังมองพวกเขาอยู่จากความมืด

บุคคลในชุดขาว หน้ากากไม้ราง ๆ ปรากฏกลางป่า

“พันธะถูกเปิดแล้ว…แต่การชำระหนี้ยังไม่จบ”

“ถึงเวลาที่…เทพองค์ที่สี่ จะตื่นขึ้น…”

ม่านหมอกสีเงินยังคงไหลเอื่อยราวสายน้ำที่ไร้ต้นกำเนิด

ลึกเข้าไปในเทวสถานโบราณ กลิ่นอายของอดีตกาลยังคงไม่จางหาย

อวี้เหยากระชับผ้าคลุมบางรอบกาย หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ข้างกายคือเฟิ่งหลง ผู้ที่แม้สีหน้าเคร่งขรึม แต่แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย และหลิงเจวียน ผู้นิ่งสงบเสียจนบรรยากาศโดยรอบเย็นเยียบไปถนัดตา

“ตรงนี้…” หลิงเจวียนเอ่ยขึ้นเสียงเบา ขณะชี้ไปยังแท่นศิลาเก่าแก่กลางวิหาร

พื้นหินสีซีดมีรอยแตกร้าวพาดผ่าน ตรงกลางแท่นมีวงเวทประหลาดที่สลักด้วยอักษรโบราณ

อวี้เหยาคุกเข่าลง ลูบไล้รอยสลักเบา ๆ ราวกับสามารถสัมผัสได้ถึงเสียงร่ำไห้จากอดีตกาล

“เมื่อสาบานแล้ว…มิอาจถอนคืน

เมื่อผูกพันแล้ว…มิอาจปลดปล่อย

ผู้ที่ทรยศ…จักสูญสลายเป็นเถ้าธุลี…”

เสียงกระซิบแผ่วเบาเล็ดลอดขึ้นมาจากรอยสลัก ทำเอาทั้งสามคนชะงักไปพร้อมกัน

เฟิ่งหลงหรี่ตาลงต่ำ

“นี่ไม่ใช่วงเวทพันธะเลือดธรรมดา…มีการเสริมด้วยคำสาปของเทพองค์ที่สี่”

หลิงเจวียนสบตากับเขา ก่อนหันกลับไปมองอวี้เหยาอย่างเย็นชา

“นั่นคือสาเหตุที่เราถูกผูกไว้กับพันธะนี้…ไม่ใช่เพียงเพราะเราสาบานต่อกัน แต่เพราะมีใครบางคน ‘แทรกแซง’ พิธีตั้งแต่ต้น”

อวี้เหยาหน้าซีดเผือด

ใครบางคนที่เธอไม่เคยจำได้…

ใครบางคนที่ยังรอวันทวงคืน…

⸻

ในม่านเงาแห่งอดีต

“ข้าจะแทรกซึมพันธะของพวกเขา…” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็นในความมืด

ชายในชุดคลุมขาวหน้ากากไม้ก้มลงจรดนิ้วกับวงเวทที่กำลังส่องสว่าง

เลือดสีดำหยดลงบนสัญลักษณ์

พันธะเลือดบริสุทธิ์ถูกทำให้มัวหมอง…

และด้วยเหตุนี้เอง ความรักบริสุทธิ์ที่ควรผูกพันแน่นแฟ้น จึงกลายเป็นความเจ็บปวดไม่รู้จบตลอดกาล

⸻

กลับสู่ปัจจุบัน

“มีคนตั้งใจทำลายพวกเรา…” เฟิ่งหลงกล่าวเสียงต่ำ ดวงตาเปล่งแสงสีทองเรืองรอง

“และเขากำลังจะกลับมา” หลิงเจวียนเสริมขึ้น มือกำดาบสีหมึกแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน

ทันใดนั้นเอง…เสียงกึกก้องก็ดังขึ้นจากใต้พื้น

แผ่นหินเก่า ๆ สั่นสะเทือน ก่อนจะค่อย ๆ แยกออก เผยให้เห็นบันไดหินทอดลงสู่ความมืดลึกเบื้องล่าง

“ไปกันเถอะ” อวี้เหยากระซิบ แม้เสียงเธอจะสั่น แต่สายตากลับแน่วแน่ไม่แพ้สองเทพเคียงข้าง

เสียงฝีเท้ากระทบกับหินเก่าแก่สะท้อนก้องในทางเดินแคบ

ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่ว แม้แต่เฟิ่งหลงที่ร่างกายเคยผ่านความตายมานับครั้งยังต้องเร่งพลังปราณคุ้มกันอวี้เหยาและหลิงเจวียนไว้

บันไดทอดลึกลงไปไม่มีที่สิ้นสุด จนกระทั่งในที่สุด…

ทั้งสามก็มาโผล่ยังห้องโถงกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสาหินสีดำตั้งตระหง่าน แต่ละต้นเสามีตราประทับด้วยเลือด

กลางห้องโถง มีแท่นบูชาอีกแท่นหนึ่งตั้งอยู่ บนแท่นนั้นมีวัตถุบางอย่าง…ห่อด้วยผ้าสีดำสนิท

และมีตราเลือดแดงฉานประทับอยู่ตรงกลาง

เฟิ่งหลงหยุดเท้า ใบหน้าคมเข้มฉายแววระวังตัวสูงสุด

“อย่าเข้าใกล้แท่นบูชาโดยไม่ระวัง” เขากระซิบ

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยจบ เสียงกระซิบปริศนาก็ดังขึ้นรอบตัว

“ข้ารอพวกเจ้า…พันปีแล้ว…”

“เจ้าทุกคน…ล้วนทรยศข้า…”

“ข้าจะนำทุกสิ่งคืนมา…แม้ต้องแลกด้วยโลหิตของพวกเจ้า!”

เสียงนั้นทั้งเย็นชาและโหยหาในคราเดียวกัน

ทำเอาแม้แต่หลิงเจวียนที่เยือกเย็นอยู่เสมอก็ต้องกะพริบตาช้า ๆ

“เขาตื่นแล้ว” หลิงเจวียนพึมพำ ราวกับกำลังกล่าวถึงหายนะที่ไม่มีวันหยุดยั้ง

⸻

เสียงสะท้อนในใจ

อวี้เหยากัดริมฝีปากจนช้ำ เลือดสีแดงไหลซึม

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มเห็นภาพแปลกประหลาดวูบไหวตรงหน้า

เธอเห็นตัวเอง…ในชุดเจ้าสาวสีขาวเพลิง กำลังยิ้มให้ชายหนุ่มในชุดดำซึ่งเธอไม่รู้จัก

มือของเขายื่นมา…ราวกับกำลังเชิญชวนให้เธอก้าวข้ามคำสาบานที่มี

“อวี้เหยา ระวัง!” เสียงตะโกนของเฟิ่งหลงดึงเธอคืนสู่ความจริง

ในเสี้ยววินาทีนั้น แสงสีดำพลุ่งออกมาจากแท่นบูชา!

เฟิ่งหลงผลักอวี้เหยาออกไปทัน

หลิงเจวียนสะบัดแขนกวาดกระบี่อาคมสร้างเกราะกำบังขึ้นชั่วขณะ

แต่สายหมอกดำยังคงซึมเข้าสู่ร่างกายพวกเขา…

ราวกับมีบางสิ่งบางอย่าง ‘กำลังย้อม’ หัวใจของทั้งสามด้วยความแค้นจากอดีตกาล

⸻

การปรากฏตัวของบุคคลลึกลับ

ท่ามกลางความมืดมิดนั้น เงาร่างหนึ่งก้าวออกมาจากหลังเสาหิน

เขาสวมผ้าคลุมสีเลือด หน้ากากไม้ลายอักขระโบราณบดบังใบหน้า

แต่แววตาใต้หน้ากากนั้น—เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวปนเศร้าโศก

“ข้าคือ…‘เฟยหลง’” เสียงของเขาเย็นยะเยือก

“เทพองค์ที่สี่—ผู้ที่พวกเจ้าลืม!”

เสียงของเขาดังก้องไปทั่วโถง ราวกับเป็นทั้งคำสาปและการประกาศสงครามในคราวเดียว

อวี้เหยาเบิกตากว้าง ชื่อ “เฟยหลง” นี้เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนในความทรงจำ

แต่ในส่วนลึกของหัวใจ กลับเต้นระรัวอย่างเจ็บปวด ราวกับสายสัมพันธ์บางอย่างกำลังดิ้นรนตะโกนเรียกหา

“พวกเจ้าทำให้ข้าต้องถูกลืม…” เฟยหลงเอ่ยเสียงขื่นขม

“ทั้งที่ในพันธะเลือดดั้งเดิม…ข้าก็เคยยืนอยู่เคียงข้างพวกเจ้า!”

เฟิ่งหลงขยับกายไปข้างหน้า ดึงอวี้เหยาไว้ข้างหลังเขาทันที ดวงตาแดงฉานเต็มไปด้วยความระแวง

“เราไม่เคยทรยศใคร” เฟิ่งหลงเอ่ยช้า ๆ แต่เด็ดขาด

หลิงเจวียนเหลือบมองเฟยหลงอย่างเฉยชา แต่ลึก ๆ ในแววตากลับมีแววสั่นไหว

แม้แต่เขาเอง…ก็รู้สึกได้ว่าเสี้ยวหนึ่งในอดีตที่เขาเคยลืมเลือนไป กำลังจะตื่นขึ้นมา

เฟยหลงหัวเราะเยาะ ก่อนจะสะบัดมือขึ้น

แผ่นหินทั้งห้องโถงสั่นสะเทือน เถาวัลย์สีดำจำนวนมหาศาลพุ่งขึ้นจากพื้น ไล่รัดกุมร่างทั้งสามเอาไว้แน่นหนา

“ถ้าเจ้าไม่จำได้…ข้าจะช่วยให้เจ้าจำ!”

⸻

การต่อสู้แห่งความทรงจำ

เถาวัลย์สีดำแต่ละเส้น มีหนามแหลมเคลือบด้วยพลังปราณต้องสาป

เฟิ่งหลงสบถในลำคอ เขาสะบัดแขนสร้างเปลวเพลิงสีทองขึ้นสกัดกั้น แต่เปลวไฟของเขากลับถูกกลืนหายไปในเงามืดทันที

“เป็นพลังแห่งการทรยศ…” หลิงเจวียนกัดฟันแน่น ใช้กระบี่อาคมฟันฝ่า แต่เถาวัลย์ยังคงไหลเข้ามาไม่หยุด

อวี้เหยาถูกดึงรั้งแยกออกจากพวกเขา

มือเรียวพยายามเอื้อมคว้า แต่กลับไม่อาจสู้แรงมหาศาลได้เลย

“เฟิ่งหลง! หลิงเจวียน!” เธอกรีดร้อง

ในชั่ววินาทีนั้นเอง…

ภาพนิมิตก็พรั่งพรูเข้าสู่ใจของอวี้เหยาอย่างห้ามไม่อยู่

⸻

ในห้วงอดีต

เธอเห็นตัวเองในร่างหญิงสาวสวมอาภรณ์ขาว

ยืนอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มสามคน — เฟิ่งหลง หลิงเจวียน…และชายผู้หนึ่งที่มีรอยยิ้มอบอุ่นกว่าทุกคน

“อวี้เหยา…ข้าสาบานจะปกป้องเจ้าตลอดไป”

“เราสามคนจะไม่มีวันพรากจาก”

“แม้ต้องแลกด้วยชีวิต…เราจะเดินเคียงข้างเจ้าตลอดกาล”

เสียงของชายคนนั้นกระซิบอยู่ข้างหูเธอ

เขาคือ—เฟยหลง

เฟยหลง…เทพองค์ที่สี่

ผู้ที่เคยรักเธอสุดหัวใจ

ผู้ที่ถูกลืมไปจากประวัติศาสตร์…ถูกขโมยความทรงจำ และถูกทอดทิ้งไว้ในความมืด

⸻

กลับสู่ปัจจุบัน

อวี้เหยาน้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว

ความรู้สึกผิดประเดประดังเข้ามาไม่หยุด

“เฟยหลง…ข้าไม่ได้ตั้งใจลืมเจ้า…” เธอสะอื้นพึมพำ

แต่เฟยหลงในตอนนี้ กลับไม่อาจฟังเสียงใดนอกจากความแค้น

เขาชูมือขึ้น ทะเลเงามืดโหมกระหน่ำ เสาหินทั้งห้องโถงเริ่มพังทลายทีละต้น

“ในเมื่อเจ้าลืมข้า…ก็ขอให้เจ้าลิ้มรสความทรมานชั่วนิรันดร์!”

เปลวเงามืดปะทะเข้ากับพลังปราณปกป้องที่เฟิ่งหลงกับหลิงเจวียนพยายามสร้างขึ้น

แสงทองกับแสงน้ำแข็งปะทะความมืดจนเกิดเสียงกัมปนาท ราวฟ้าผ่ากลางห้องโถงใต้พิภพ

เฟิ่งหลง ดันตัวออกจากเถาวัลย์ต้องสาป กระชากอวี้เหยามาแนบอกแน่น

ดวงตาคมกริบฉายแววปกป้องสุดกำลัง

“อย่าแตะต้องนาง!” เฟิ่งหลงคำราม ก่อเปลวเพลิงเทพในมือจนลุกโชน

เฟยหลงเหลือบมองด้วยแววตาเย้ยหยัน

“ยังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าผู้พิทักษ์งั้นหรือ…” เขากระซิบ

“ทั้งที่พวกเจ้าคือผู้สาปข้าให้จมอยู่ในความเดียวดายพันปี!”

ตูมมมมม!

พลังเวทแผ่กระจายไปทั่ว

พื้นหินแตกร้าวเป็นเสี่ยง เถาวัลย์สีดำขยายตัวจนทั่วห้องโถง

⸻

หลิงเจวียน—การตัดสินใจที่แสนเจ็บปวด

ในขณะเดียวกัน หลิงเจวียน ก็เคลื่อนตัวอย่างว่องไว

ดวงตาสีเงินฉายแววตัดใจบางอย่าง

เขาเอื้อมมือไปแตะปลายกระบี่อาคมของตนเอง แล้วหยดโลหิตลงบนนั้น

เสียงอักขระโบราณแตกกึกก้องในอากาศ

“ขอใช้พันธะโลหิตของข้า…” หลิงเจวียนเอ่ยเสียงต่ำ

“สะกดความมืดแห่งความแค้นนี้ชั่วนิรันดร์!”

เฟยหลงแค่นหัวเราะ “สายไปแล้ว หลิงเจวียน”

“เจ้าคิดว่าแค่เลือดเศษเสี้ยวหนึ่งของเจ้าจะหยุดข้าได้หรือ?”

แต่หลิงเจวียนไม่แม้แต่จะตอบโต้

เขากระชากกระบี่ขึ้นแทงทะลวงกลางม่านหมอกดำ!

ฟึ่บบบ!

เสียงพลังแตกกระจาย แต่ไม่ใช่เพียงแค่นั้น—

คลื่นสะท้อนจากการปะทะทำให้ความทรงจำที่ถูกผนึกไว้ในห้วงจิตทุกคน…พังทลายลงพร้อมกัน

⸻

ความลับที่ถูกเปิดเผย

ในห้วงนิมิต

อวี้เหยาเห็นตนเองในอดีตกาลอีกครั้ง—พร้อมกับภาพเหตุการณ์น่าสะเทือนใจ

เฟยหลงยื่นมือไปยังอวี้เหยาในวันที่พวกเขาเผชิญหน้ากับ ‘เทพนักล่า’ ผู้คุกคามแคว้นเทวะทั้งหลาย

เขาเสียสละตัวเองเพื่อปกป้องนางและสองสหาย

เลือดของเฟยหลงหลั่งรินลงสู่แผ่นดิน

เขากลายเป็นผนึกที่คอยค้ำยันโลกมนุษย์ไว้ไม่ให้พินาศ

แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป—

ชื่อของเขาถูกลืมเลือนไปจากประวัติศาสตร์

ความทรงจำของอวี้เหยา เฟิ่งหลง และหลิงเจวียน…ถูกลบล้างด้วยเวทต้องห้าม เพื่อปกป้องหัวใจของพวกเขาเอง

เพราะความจริงนั้น…เจ็บปวดเกินกว่าจะจดจำ

⸻

กลับสู่การต่อสู้

อวี้เหยาตัวสั่นสะท้าน

“เฟยหลง…ข้าจำได้แล้ว…” เธอกระซิบ น้ำตาไหลพราก

เฟยหลงชะงักไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นมองนาง

ในดวงตานั้น…แวบหนึ่งของความอ่อนโยนฉายผ่าน ก่อนจะถูกความแค้นกลืนหายไปอีกครั้ง

“จำได้แล้วอย่างไร?” เฟยหลงถามเสียงพร่า

“เจ้าจะชดใช้ให้ข้าได้หรือ?”

เฟิ่งหลงเบียดตัวขวางหน้าอวี้เหยาไว้แน่น

หลิงเจวียนก็ชูดาบขึ้นอีกครั้ง

“เราจะชดใช้…” หลิงเจวียนเอ่ยช้า ๆ

“ด้วยการคืนชีวิตให้เจ้า คืนอิสรภาพให้เจ้า…”

เฟยหลงหัวเราะเยาะ “ชีวิตข้าไม่อาจคืนได้! พันธะโลหิตก็ขาดสะบั้นแล้ว!”

“ไม่” อวี้เหยาเอื้อมมือออกไป แม้จะตัวสั่นเทา

“ตราบใดที่หัวใจข้ายังจำเจ้าได้…ตราบใดที่ข้ายังรักเจ้า พันธะนี้…จะไม่มีวันขาดสะบั้น!”

แสงอ่อนนุ่มไหลออกจากมืออวี้เหยา

ดั่งหยาดหมอกแรกยามรุ่งอรุณ ค่อย ๆ แตะต้องเถาวัลย์มืดดำที่รัดร่างเฟยหลงเอาไว้แน่น

เสียงแหลกแตกเบา ๆ ดังขึ้น เถาวัลย์บางส่วนหลุดร่วงราวกับไม่อาจต้านทานพลังนี้ได้

เฟยหลงเบิกตากว้าง

เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่เคยโหยหามานับพันปีไหลซึมเข้าสู่หัวใจที่แห้งเหือดไปแล้ว

“อวี้เหยา…” น้ำเสียงของเขาสั่นไหว

“เจ้าจะยอมรับข้าอีกครั้ง…แม้ว่าข้าจะกลายเป็นตัวประหลาดเช่นนี้แล้วหรือ?”

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อคลอเต็มสองตา

นางก้าวเข้าไปทีละก้าว ทีละก้าว…โดยมีเฟิ่งหลงกับหลิงเจวียนยืนแนบแน่นอยู่ข้างหลัง

“ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติ…” อวี้เหยาเอ่ยเสียงสะอื้น

“เจ้าก็ยังเป็นคนของข้า”

⸻

ปาฏิหาริย์แห่งพันธะ

เมื่อคำสาบานถูกกล่าวออกมา

ตราพันธะโบราณที่มองไม่เห็น ก็เริ่มเรืองแสงขึ้นกลางอกของอวี้เหยา เฟยหลง เฟิ่งหลง และหลิงเจวียนพร้อมกัน

ลำแสงสีทองพุ่งขึ้นสู่เพดานถ้ำ กระแทกม่านพลังต้องสาปจนแตกร้าวเป็นเสี่ยง ๆ

เฟยหลงทรุดตัวลงกับพื้น

มือสั่นเทา ร่างกายที่ถูกกัดกินด้วยพลังมืดค่อย ๆ คลายตัวลง

“เจ้า…” เฟยหลงเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความอาวรณ์

“เจ้าจำสัญญาของเราได้แล้วจริง ๆ หรือ?”

อวี้เหยาคุกเข่าลงเบื้องหน้าเขา

สวมกอดร่างที่สั่นสะท้านนั้นเอาไว้แน่นโดยไม่ลังเลแม้สักเสี้ยวลมหายใจ

⸻

การปลดปล่อย

พลังอาคมต้องสาปเริ่มสลายตัว

เถาวัลย์เหี่ยวแห้งกลายเป็นผงธุลี เงามืดสลายกลายเป็นแสงสว่าง

เฟิ่งหลงและหลิงเจวียนที่ยืนเฝ้าอยู่ข้าง ๆ ต่างถอนหายใจเฮือกใหญ่

แต่ยังคงยกอาวุธขึ้นคอยระวังไม่ให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดอีก

เฟยหลงวางมืออ่อนแรงลงบนไหล่อวี้เหยา

“หากมีชีวิตใหม่นี้…” เขากระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา

“ข้า…จะไม่ขอเป็นเพียงผู้เฝ้ามองอีกต่อไป”

อวี้เหยากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ราวกับต้องการปลอบโยนทุกความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายเคยแบกรับไว้

⸻

คำมั่นกลางซากปรักหักพัง

หลิงเจวียนเดินเข้ามาเงียบ ๆ ก้มศีรษะต่ำ

“เฟยหลง” เขาเอ่ยเสียงหนักแน่น

“ข้า…ขอโทษ”

เฟยหลงชะงัก

“ข้าทรยศความเชื่อใจของเจ้า แม้จะไม่รู้ตัว” หลิงเจวียนกล่าวต่อ

“ต่อแต่นี้ไป…ชีวิตข้า จะตอบแทนเจ้า เพื่อชดเชยสิ่งที่สูญเสีย”

เฟยหลงมองหลิงเจวียนอยู่นาน

ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ อย่างขื่นขม

“เจ้ามันพวกหัวแข็ง…ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด”

เฟิ่งหลงก้าวเข้ามาข้างอวี้เหยา กำหมัดแน่น

“ต่อจากนี้ไป เจ้าไม่ใช่คนเดียวอีกแล้ว”

เฟยหลงนิ่งงัน ดวงตาที่เคยหม่นมืดเริ่มมีประกายแสงอ่อน ๆ แทรกขึ้นมา

รอยยิ้มบางเบา ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ ปรากฏบนใบหน้าที่เคยแสนเศร้า