The Lu Family'S Glutton
หักหลัง
ตึกขนาดใหญ่ ที่รายล้อมด้วยป่าไม้ ในค่ำคืนที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงจิ้งหรีด
แต่ความสงัดนั้นก็ถูกทำลายด้วยเสียงของรถยนต์
รถยนต์คันหรู ขับเข้ามาที่ตึกร้างสภาพผุพัง
ก่อนที่จะขับไปจอดที่ข้างตึก ประตูรถได้เปิดออก
ก่อนทั้งสองจะเดินไปเปิดประตูหลังรถ พร้อมลากร่างของชายคนหนึ่งลงมาจากรถ
ชายคนนั้นอยู่ในสภาพที่นอนหลับไหลไม่ได้สติ ถูกมัดมือมัดเท้า ถูกเทปสีดำหนาปิดที่ปาก
และโดนคนสองคนลากขึ้นไปข้างในตึก
เมื่อถึงที่หมาย ชายที่สลบอยู่ก็ถูกทั้งสองโยนเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยม
ห้องนั้นทั้งแคบทั้งมืด แสงแดดรอดผ่านเข้ามาได้เพียงน้อยนิด ทั้งยังมีกลิ่นอับอีก
หลังชายที่สลบเข้าไปในห้องแคบนั้นได้ ทั้งสองก็ปิดประตูห้องนั้นทันที
จากที่มืดและอับอยู่แล้วพอปิดประตูความมืดและกลิ่นอับก็ทวีคูณมากขึ้น
หลังจากประตูปิดลงคนทั้งสองก็เริ่มบ่นกระปอดกระแปด
???
ถ้าฉันมีเงินมากกว่านี้หน่อยนะ
???
อีกไม่นานเราก็จะรวยกันแล้ว
???
ถึงตอนนั้นคุณก็สามารถจ้างใครก็ได้แล้วล่ะ
???
แต่ตอนนี้เราต้องเอารหัสตู้เซฟมาก่อน
พูดจบทั้งสองก็เดินไปที่ห้องตรงข้ามห้องแคบที่ขังคนคนหนึ่งเอาไว้
แต่ห้องนั้นมันกว้างกว่า สะอาดกว่า ถึงสิบเท่าตัว
ทั้งสองนั่งลงที่โซฟาขนาดใหญ่กลางห้อง
ก่อนที่จะเริ่มคุยเรื่องแผนการต่อจากนี้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ร่างที่เคยสลบไสลก็เริ่มขยับตัว
ก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้น ใช้เวลาเพียงไม่นานดวงตาคู่นั้นก็เริ่มปรับเข้ากับความมืด
เมื่อดวงตาปรับเข้ากลับความมืดได้ ชายคนนั้นเริ่มมองไปรอบๆ ตอนนี้เค้าโดนพันธนาการไว้จึงไม่สามารถที่จะทำอะไรได้นอกจากสำรวจ
เสียงฝีเท้าสองคู่เดินมาที่หน้าประตู
เผยให้เห็นคนที่จับชายคนนั้นมาขัง
คนในห้องขังมองทั้งคู่ด้วยความตกใจ เค้าคาดไม่ถึงว่าคนที่ทำแบบนี้กับเขา คือเพื่อนและแฟนของเขา
ครามพยายามถามทั้งที่ในใจก็รู้ดีว่าพูดยังไงทั้งสองก็คงไม่เข้าใจ
เทปที่ปิดปากเขาอยู่ทำให้เขาไม่สามารถสื่อสารกับทั้งสองได้
Data
พูดไม่ได้แล้วยังจะพูดมาก
Zero
เป็นไงนอนหลับสบายมั้ย
Zero
แต่แกตื่นเร็วกว่าที่คิดนะ
Data
ต้าบอกแล้วค่ะยาสลบแค่นั้นมันไม่พอหรอก
Zero
พูดไม่ได้ก็เงียบปากไป!
Data
สภาพมึงตอนนี้มันน่าสมเพชซ่ะจริง
พอเทปหลุดออกครามก็เริ่มโวยวาย
Zero
พวกกูก็แค่อยากได้รหัสตู้เซฟมึงแค่นั้นเอง
Cram
กูไม่ให้มึงหรอก ไอ่ควาย!
Zero
มึงไม่มีทางเลือกหรอกไอ่คราม
Cram
อยากได้ก็ไปหาเองสิวะ พวกโง่!
ดาต้าตวาดเสียงดังก่อนจะหยิบก้อนหินข้างตนขึ้นมา
พูดจบก็ฟาดก้อนหินลงที่หัวของคราม
ร่างของครามล้มพุบลงไป พร้อมเลือดสีแดงที่ไหลนอง
ลมหายใจของครามเริ่มแผ่วลง แต่คนทั้งสองไม่สังเกตุเลยแม้แต่น้อย
ทั้งสองได้หันหลังเดินออกไป
ครามมองทั้งสองเดินออกไปพร้อมน้ำตาที่ไหลริน
ราวหนึ่งชั่วโมง ลมหายใจที่เคยแผ่วตอนนี้มันได้ดับลงไปแล้ว
โดนที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าตอนนี้ คนเดียวที่รู้รหัสได้เสียชีวิตแล้ว
คนที่รักเรา
ข้างในบ้านหลังใหญ่ มีหญิงตัวเล็กคนหนึ่งนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น อยู่บนโซฟาตัวหรู
พร้อมมีชายคนหนึ่งนั่งปลอบอยู่ข้างๆ
cream
พี่ครามเค้าฮึกหายไปไหน
ร่างเล็กเอ่ยถามออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง เนื่องจากร้องไห้เป็นเวลานาน
Mark
เดี๋ยวเค้าก็กลับมาแล้วครีมไม่ต้องร้องนะ
มาร์คนั่งปลอบน้องสาวของเพื่อนสนิทที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด
cream
แต่นี้อึกมันผ่านมาสัปห์ดาหนึ่งแล้วนะคะ
ใช่ ตั้งแต่ที่ครามหายไปตอนนี้มันก็ผานมาสัปห์ดาแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววของคราม
ไม่ใช่แค่ครามที่หายไปแฟนของครามกับซีโร่ก็หายไปด้วย
ตำรวจก็จับตัวของดาต้ากับซีโร่ได้
ตอนแรกทั้งสองไม่ยอมรับ แต่ต่อมาก็ต้องยอมจำนนต่อหลักฐาน
ครามรู้สึกตัวตื่นขึ้น ตอนนี้เขาอยู่โรงพยาบาลซักแห่ง
เขาอยู่คนเดียว ในห้องที่กว้างใหญ่
ครามมองไปทั่วๆห้อง อย่างสนอกสนใจ
ครามยกมือขึ้นมากุมหัว เพราะความปวดหัว
ทั้งสี่เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาดูอาการคนเจ็ยทันที
ทั้งสี่มองเพื่อนตนด้วยสีหน้าตกใจ
ทุกคนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เฟยจะถามขึ้น
张飞
ไหนหมอบอกไม่ได้เป็นอะไรมาก
หลังจากเฟยเอ่ยจบมายก็รีบกดปุ่มเรียกหมอทันที
รอเพียงไม่นานหมอก็เข้ามาในห้อง
ก่อนที่จะเริ่มตรวจเช็จร่างกายของหลิน
주재현
หมอครับเพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง
หมอ
น่าจะเป็นภาวะสมองเสื่อมชั่วคราวครับ
หมอ
ไม่ต้องห่วงครับเดี๋ยวความทรงจำก็กลับมาเอง
หลังจากฟังหมอสาทยายเสร็จทั้งสี่ก็เดินเข้ามาหาหลินที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียง
film
เป็นไงบ้างยังปวดหัวอยู่มั้ย
หลินส่ายหน้า ก่อนที่จะหันมามองหน้าทั้งสี่
ได้ยินดังนั้นทุกคนก็เริ่มแนะนำตัว
주재현
พรุ่งนี้ก็ออกจากรพ. ได้แล้วนะ
หลินตอบรับด้วยเสียงที่ดูหดหู่
ใช่สิ ตอนนี้อยู่ไหนก็ไม่รู้ เขายังไม่ได้คุยกับน้องสาวเลย
แต่คนพวกนี้ชื่อคุ้นๆเหมือนกันนะ
วันนี้คือวันที่เขาจะได้ออกจากรพ.
หน้ารพ.มีรถหรูสามคันจอดอยู่
พูดจบทั้งสี่ก็แยกย้ายขึ้นรถ
ปล.มายเมย์นั่งคนเดียวนะคะ
รถหรูทั้งสามคันขับเข้ามาที่คฤหาสหรู ขนาดใหญ่
ก่อนจะจอดเทียบที่หน้าคฤหาส ประตูรถจะถูกเปิดออกด้วยฝีมือของพ่อบ้าน
ก่อนเดินมุ่งหน้าเข้าไปในคฤหาส
ทั้งห้าทิ้งตัวนั่งแมะลงที่โซฟาใญ่กลางคฤหาส
ทันใดนั้นก็มีชายสองคนเดินคู่กันเข้ามา
My May
เขาคือเฉินฮวารุ่นพี่ที่มหาลัยเรา
주재현
ส่วนคนหน้าหวานที่อยู่ข้างๆคือราเวลลูกบุญธรรมของตระกูลลู่
주재현
ว่าง่ายๆก็น้องชายนายนั่นแหละ ถึงจะห่างกันเพียงไม่กีเดือนก็ตาม
อ่ะ จริงด้วยชื่อเหมือนพระนายเรื่องบ่วงรักมาเฟียเลย
บ่วงรักคือนิยายที่น้องสาวคนเก่งของเขาเป็นคนแต่ง
เอ๋ งั้นเขาก็คือลู่หลินตัวร้ายผู้น่าสงสารของ้รื่องน่ะสิ
ลู่หลินตัวร้ายของเรื่องได้เข้ามหาลัยเขาได้ไปเจอกับรุ่นพี่คนหนึ่งนั่นก็คือพระเอกลู่หลินตกหลุมรักเฉินฮวาตั้งแต่แรกพบ
ลู่หลินตามจีบเฉินฮวามาเรื่อยๆ จนกระทั่งวันที่เฉินฮวาได้เจอกับราเวลน้องชายน้องชายบุญธรรมของลู่หลิน
ทั้งสองตกหลุมรักกันแต่แรกเห็น ลู่หลินกับเฉินฮวาจากที่เคยเหินห่างกันอยู่แล้วพอมีราเวลเข้ามาทั้งสองก็กลายเป็นคนไม่รู้จักกันเลย
ด้วยความที่ลู่หลินรักเฉินฮวามากจึงทำทุกวิธีทางให้เฉินฮวาหันมาสนใจตนแต่ด้วยความที่ลู่หลินเป็นคนขี้ขลาด
จึงทำอะไรไม่ได้มาก บวกกับความจิตอ่อนเชื่อคนง่าย ลู่หลินจึงถูกลาสบอสจักจูง ลู่หลินกลายเป็นหมากในกระดานของลาสบอส
ลู่หลินกลายเป็นคนเลวในสายตาคนอื่นๆ และในตอนจบสุดท้ายก็ถูกฆ่าด้วยมือของคนที่ลู่หลินรักสุดหัวใจ
พระนายครองรักกันอย่างมีความสุข
เหลือไว้เพียงความทุกข์ของคนที่รักลู่หลิน
ชีวิตของหลิน
หน้าของหลินซีดลง มองไปที่เฉินฮวาด้วยตาที่สั่นระริก คนที่จะฆ่าตนในอนาคต
陆琳
(ไม่ได้สิ กูจะไม่มาตายโง่ๆเด็ดขาด)
แววตาที่เคยสั่นไหวตอนนี้มันกลับแข็งกร้าว
หลินมองหน้าไอ้พระเอกบ้านั้นตาเขม็ง
Ravel
พี่เฉินใจเย็นๆสิครับ
Ravel
อย่ามีเรื่ยงกันเลยนะ
Ravel
ไปหาอะไรกินกันเถอะครับ
และแล้วทั้งสองก็เดินออกไป
มายถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จะหันหน้าไปมองหลิน
陆琳
มีอะไรที่ทำให้ไม่โอเคด้วย
ได้ยินดังนั้นทั้งสี่ก็ถอนหายใจ
ดีแล้วแหละที่หลินจำอะไรไม่ได้
张飞
เดี๋ยวพวกเราพาไปที่ห้องนะ
ห้องนอนหรูหรา แวววับ ที่หัวเตียงมีรูปของลู่หลินแขวนอยู่
เตียงนอนคิงส์ไซส์ขนาดใหญ่ ผ้าปูสีขาวตัดครีม
ทั้งสี่ช่วยกันพยุงเค้าขึ้นไปนอนบนเตียง
film
หลินพักผ่อนไปนะพวกเรากลับบ้านก่อน
หลังจากทั้งคู่เดินออกไปเพียงไม่นาน
ก็มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องของเขา
เสียงประตูที่เปิดออกปรากฏร่างของชายคนหนึ่ง
ชายคนนั้นเดินมาที่ปรายเตียงของเขา
陆文
ทำไปถึงขนาดนี้เขายังไม่สนใจแกเลย
หลินมองไปที่ชายตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง
陆文
มุขเดิมไม่มีใครเขาเชื่อหรอก
ความงวยงงเคลือบแครงเข้ามาในแววตาของหลิน
陆文
พรุ่งนี้งานหมั้นของเวล แกต้องไปด้วย
陆琳
แล้วแบบนี้หลินมันทำอะไรไปบ้างแล้วว่ะ
หลินยกมือขึ้นมาหยีหัวตัวเอง
陆琳
(ลูกป่วยแท้ๆไม่คิดจะส่งใครมาดูแลเลย)
陆琳
(หรือคนอื่นๆก็คิดว่าเค้าแกล้งป่วยเหมือนคนคนนั้น)
陆琳
(แต่จะแกล้งป่วยหรือป่วยจริงก็ควรมีคนดูแลมั้ย ถึงขั้นเข้ารพ.เลยนะ)
陆琳
(โอ้ยย ไม่รู้แล้วนอนดีกว่า)
หลินพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
ผ่านไปเพียงไม่นานหลินก็เข้าสู่นิทรา
นาฬิกาที่หัวเตียงบ่งบอกว่าตอนนี้เวลาสามทุ่ม
陆琳
โห กูหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ
陆琳
หิวจังแหะ ลงไปหาอะไรกินดีกว่า
รู้ดังนั้นหลินเลยเดินไปเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรให้ใช้ทำอาหารบ้าง
陆琳
(ทำไข่เจียว กับผัดกะเพราแล้วกัน ง่ายดี)
陆琳
(แล้วกูป่วยแบบนี้กูกินอะไรไม่ได้บ้างว่ะเนี้ย)
หลินเริ่มทำอาหารตามที่ตนตั้งใจไว้
อาหารสองสามอย่างถูกวางไว้บนโต๊ะ
หลินตักข้าวใส่จาน ก่อนที่จะเริ่มทานอาหารที่ตนทำ
แต่ทานไปได้ยังไม่ถึงครึ่งจาน
Ravel
เวลกินข้าวกับพี่ได้มั้ย
ทั้งสองนั่งกินข้าวด้วยกัน
Ravel
พี่ทำทำหรอครับ อาหารพวกนี้
Ravel
พี่หลินทำอาหารอร่อยมาก
เพราะเวลแพ้กุ้งจึงทานได้แค่ไข่เจียวกับไก่ทอด
Ravel
ทำไมเวลไม่เคยรู้เลยว่าพี่หลินทำอาหารอร่อยขนาดนี้
ตอนแรกก็กินข้าวตามปกติแต่ตอนนี้
อยู่ๆก็ตักกุ้งในจานผัดกะเพรามาทาน
ทันใดนั้นก็มีบุคคลที่สามเดินเข้ามา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
