สวัสดีครับผมชื่อกร ผมได้ย้ายบ้านมาที่ต่างจังหวัดเพราะด้วยความที่ผมชอบบรรยากาศแบบต่างจังหวัดมาก ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก

ในวันแรกที่ผมย้ายมาที่บ้านท้ายซอยนั่น ผมได้ทักทายเพื่อนบ้านที่อยู่ซอยแถวนั้น

และผมได้เจอลุงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าบ้าน ผมจึงเดินไปทักทายลุงแก

ลุงแกก็แนะนำตัวเองว่าลุงแกชื่อชัยอายุ50ปี

พอเราทักทายกันเสร็จลุงแกได้ถามว่าบ้านผมอยู่แถวใหน

ผมก็บอกไปว่าบ้านอยู่ตรงใหน

พอลุงแกรู้ก็ดูมีท่าทีตกใจมาก จนผมอดสงสัยไม่ได้แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

และผมได้ไปทักทายคนอื่นๆตามปกติ

แต่ทุกครั้งที่ผมบอกว่าบ้านอยู่ตรงไหน ทุกคนกลับตกใจเหมือนกับลุงคนนั้น

ซึ่งทำให้ผมสงสัยหนักกว่าเดิมอีกว่ามันเป็นเพราะอะไร

พอตกดึกในขณะที่ผมกำลังจะเคลิ้มหลับดี ตอนนั้นผมปิดประตูอยู่

ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นน่าจะราวๆสักเที่ยงคืนได้มั้ง ตอนนั้นอยู่ดีๆก็มีเสียง

"ครืดๆ"

เหมือนอะไรบางอย่างตัวใหญ่ๆกำลังคลานอยู่แล้วมันก็มาหยุดตรงหน้าประตูห้องนอนผม

แล้วหลังจากนั้นเสียงก็เงียบไป

ด้วยความกลัวผมเลยรีบลุกขึ้นมานั่งกอดเข่าหลบอยู่มุมห้อง

ร่างกายผมสั่นอย่างไม่อาจควบคุมตนเองได้แม้สักนิด

เมื่อทุกอย่างเงียบไปผมเลยค่อยๆไปเปิดประตูดูว่าสิ่งๆนั้นคืออะไรและมันไปรึยัง

ผมเปิดประตูออกไปและค่อยๆชะโงกหน้าออกไปดู

แต่ผมไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืดทำให้ผมถอนหายใจโล่งออกมา

"เอาล่ะดูเหมือนจะไม่มีอะไรสินะ"

พอผมพูดเสร็จก็รู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลมแล้วตอนนั้นผมก็รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างกำลังใช้มือลูบไล้ไปที่ขาผมอยู่

หัวใจผมเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะและผมได้ล้มลงไป

ตุบ!

ซึ่งก่อนที่ผมจะหมดสติไปก็ได้มีเสียงบางอย่างลอยเข้ามาในหูของผมและ "สิ่งๆนั้น" ได้เอ่ยขึ้นว่า

"ขาข้าอยู่ใหน"

เป็นเสียงที่ช่างน่าขนลุกจริงๆผมคิดว่าอย่างนั้นนะ

หลังจากที่ผมคิดเสร็จภาพก็ตัดไป...

ผมค่อยๆลืมตาและพบว่าผมได้ตื่นขึ้นที่หน้าห้องนอนตัวเอง

ผมสำรวจไปรอบๆ

ผมได้มองไปที่ขาตัวเองและพบว่าขาตัวเองมีรอยมือและรอยกัดของบางสิ่งบางอย่างเข้าที่ขาผม

แต่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดและไม่มีความรู้สึกใดๆจากขาเลย

หลังจากนั้นผมก็ได้เอาเรื่องนี้ไปถามลุงชัย

ลุงชัยแกก็ได้เล่าเรื่องที่ตรงนั้นให้ผมฟัง

ถ้าให้ผมสรุปง่ายๆ ให้ก็คือเพราะตรงนั้นมีผีอยู่ผู้คนเลยไม่กล้าอยู่กัน

พอฟังเสร็จผมเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่ที่บ้านแม่แทนก่อน

ส่วนสาเหตุคุณคงไม่ต้องเดาหรอกเนอะ

ผมเลยได้เก็บของที่จำเตรียมย้ายไปบ้านแม่ผม

ในตอนนั้นขณะที่ผมขับรถอยู่ดีๆขาผมก็หายไปอย่างกระทันหัน

สิ่งรอบข้างค่อยๆเลือนหายไปในความมืด

และผมก็โผล่มาใน "สถานที่ที่หนึ่ง" มันช่างมืดมิดเหลือเกินแต่กลับให้ความรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก...

ตัดไปที่ลุงชัย

"เอ้อลืมไปบอกไอเด็กหนุ่มนั้นเลยเกี่ยวกับบ้านหลังนั้น"

หลังจากนั้นลุงชัยก็ได้ไปที่บ้านกรแล้วก็เคาะประตูที่บ้านของกรอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีการตอบกลับ

ลุงชัยก็เลยพังประตูเข้าไปด้วยความที่เป็นห่วงว่ากรจะเป็นอะไรไป

ปัง!

เสียงกระแทกประตูดังขึ้น

ทันทีที่ลุงชัยพังประตูได้แกก็ตกใจจนถอยหลังล้มลงไป

ตุบ!

ลุงขับได้ตะโกนร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะภาพที่อยู่ตรงหน้าของลุงชัยคือร่างไร้วิญญาญของกรที่ขาได้หายไปทั้งสองข้าง....

ย้อนกลับไปเมื่อหลายร้อยปีก่อนได้มีครอบครัวเล็กๆครอบครัวหนึ่งที่มีกันอยู่สามคนพ่อ แม่ และลูกสาวคนหนึ่งได้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง และครอบครัวนี้ช่างเป็นครอบครัวที่แสนอบอุ่นสะเหลือเกิน

"นั่นสิถ้ามันยังคงเป็นอย่างนั้นเรื่อยมาก็คงดีสินะ หึๆ"

พวกเจ้าคงเริ่มสงสัยแล้วสินะว่าข้าเป็นใคร เพราะฉะนั้นข้าคงจะต้องแนะนำตัวเองสักหน่อยแล้วละ ข้ามีนามว่าแดง เมียของข้าชื่อแย้ม ส่วนลูกสาวข้าชื่อจัน ซึ่งลูกสาวข้าอายุ14ปีแล้ว

เอาล่ะข้าขอแนะนำตัวแต่เพียงเท่านี้เรามาเข้าเรื่องกันเถอะ ในวันนั้นได้มีคนไม่สิต้องเรียกว่า"ปีศาจ"ถึงจะเหมาะกับไอเจ้าสิ่งๆนั้นสิ ตอนแรกข้าก็ไม่ได้รู้อะไรข้าก็เลยเข้าไปทักทาย"ปีศาจ"ตัวนั้นกับเมียของข้า ซึ่งข้าไม่ควรเข้าไปยุ่งกับไอ้"ปีศาจ"นั่นเลยเพราะหลังจากวันนั้นเมียข้ากับลูกสาวข้าก็มีท่าทีที่แปลกไป ตอนแรกข้าก็ไม่ได้คิดอะไรมากแต่พอนานวันเข้าลูกสาวและเมียของข้าก็เริ่มตีตัวออกห่างจากข้าทีละนิดๆ จนข้าสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติ

และในคืนนั้นข้าได้แอบตามลูกสาวกับเมียข้าไป แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าข้ามันช่าง.... จนข้ามิอาจทนดูภาพนั้นต่อได้ แต่ข้าก็เลือกที่จะฝืนดูภาพนั้นต่อโดยหารู้ไม่ว่าภาพต่อไปนั้นจะเป็นภาพที่น่ากลัวเกินกว่าที่ข้าจะจินตนการได้ ตอนนั้นที่ข้าได้เห็น"รูปร่างที่แท้จริงของปีศาจนั่น"ทำให้ทั่วทั้งร่างของข้าสั่นสะท้านไปด้วยความกลัวจนข้าต้องผงะตกใจล้มลงไป ตึง! เจ้า"ปีศาจ"นั่นได้หันมาที่ข้าก่อนที่จะฉีกร่างกายของเมียและลูกข้าแล้วก็จับกินไปทั้งอย่างนั้น ก่อนที่เจ้า"ปีศาจ"นั่นจะหัวเราะด้วยความบ้าคลั่ง ตอนนั้นข้ากลัวจนไม่สามารถขยับร่างกายได้ และข้ารู้สึกได้ถึงความน่าอึดอัดและความน่าสะอิดสะเอียนอย่างบอกไม่ถูก แล้วหลังจากนั้นเจ้า"ปีศาจ"นั่นก็หันมาที่ข้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและแหบแห้งว่า

"คิกๆๆ ขาเจ้าน่ะข้าขอเอาไปให้คนอื่นนะถ้าอยากได้คืนก็จงตามหาข้าของเจ้าให้เจอแล้วกัน คิกๆๆๆ"

หลังจากที่เจ้า"ปีศาจ"นั่นได้หายไปพร้อมกับขาทั้งสองข้างของข้าและทุกอย่างก็ได้ดับไป ข้าตื่นมาอีกทีข้าได้พบว่ารางกายของข้าได้มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นข้ารู้สึกว่าร่างกายข้าแปลกไป แต่ข้าก็ไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้ข้ารู้สึกว่าข้าต้องตามหาเจ้านั่นให้เจอให้ได้

ตอนนั้นข้าคิดเพียงแต่ว่าข้าต้องแก้แค้นและทวงคืนขาข้าให้ได้ พอย้อนกลับไปดูมันช่างน่าสมเพชเหลือเกินที่ข้าเอาแต่พยายามไล่ล่าเจ้านั่นอย่างเอาเป็นเอาตายและพยายามหาขาของข้า จนรู้สึกตัวอีกทีข้าก็ได้คร่าชีวิตผู้คนไปมากมายจนมิอาจย้อนกลับไปได้อีกครั้ง

หลังจากที่ข้าได้ขากลับคืนมาและสำนึกผิดได้มันก็สายไปเสียแล้ว ข้าต้องการหลุดพ้นจากการจองเวรจองกรรมกับ"ปีศาจ"นั่นข้าจึงเลือกที่จะไถ่โทษให้กับคนผู้นั้นที่ข้าได้คร่าชีวิตไป ข้าขอโทษจริงๆที่ข้าต้องคร่าชีวิตผู้คนมากมายเพียงเพราะข้าต้องการแก้แค้นและต้องการขาของข้ากลับคืนมา และเจ้าคนที่ได้ขาข้าไปข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยที่ข้าทำให้เจ้าต้องติดคำสาปนี้ไป....

และหลังจากนั้นข้าก็ได้เจอกับเจ้า"ปีศาจ"ตัวนั้นและก่อนจากไปมันก็ได้พูดว่า

"ได้ข้าคืนแล้วสินะ แล้วเจ้ามีความสุขรึเปล่าล่ะ คิกๆๆ"

"ไม่รู้สิแต่ตอนนี้ข้าช่างรู้สึกว่างเปล่าเสียจริง"

"งั้นข้าจะบอกอะไรให้เจ้าได้รู้อย่างหนึ่งเอาใหม คิกๆๆๆ"

"อะไรงั้นหรอ?"

"ถึงแม้เจ้าจะหยุดถึงแม้เจ้าจะเจอขาแล้วแต่คำสาปนี่จะไม่มีวันหายไป มันจะคงอยู่ไปเรื่อยๆ ตลอดไปไม่มีวันหยุด คิกๆๆ"

"ข้าไม่สนใจหรอกเพราะข้าน่ะคิดที่จะหยุดแล้วล่ะ เพราะยังไงข้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี"

"เจ้านี่มันน่าเบื่อชะมัดเลยข้าไปที่อื่นดีกว่า คิกๆๆๆ"

นี่คือคำพูดสุดท้ายก่อนที่ข้าจะไม่ได้เจอกับเจ้า"ปีศาจ"นั่นอีกและถึงแม้จะมีโอกาศข้าก็ไม่อยากเจออยู่ดี

จบ

สวัสดีครับผมชื่อจิตรผมเป็นนักศึกษาปีที่2แล้วล่ะ วันนี้อาจารย์ให้รายงานเกี่ยวกับหมูบ้านที่เก่าแก่แต่ละที่ พวกผมและเพื่อนอีก4คนไม่รวมผมด้วย มีชาย2หญิง2 เพื่อนคนแรกชื่อ ก็อด กาย มิ้น และน้ำ พวกผมมาทำรายงานเกี่ยวกับหมู่บ้านแมลงหมอก หัวหน้ากลุ่มคือไอ้ก็อด ถ้าถามว่าทำไมกลุ่มผมถึงเลือกหมู่บ้านนี้ล่ะก็ไม่รู้สิไอ้ก็อดมันบอกว่ามันรู้สึกเหมือนว่าหมู่บ้านนี้มันดูน่าดึงดูดยังไงก็ไม่รู้ว่ะ พวกผมก็เลยเลือกหมู่บ้านนี้กัน พอผมไปหมู่บ้านนี้ก็ดูปกติดีน่ะ

ใช่แล้วมันดูปกติดีแต่ก็แค่ดูปกติล่ะนะ ถ้าพวกผมดันไม่บังเอิญไปที่หมู่บ้านนั่นนะน่ะ ถ้าพวกผมไม่ไปไปเพื่อนผมก็คงรอดกลับมาแล้ว...

เอาเป็นว่ามาเข้าเรื่องกันต่อเถอะ ในตอนนั้นพวกเขาก็ดูเป็นมิตรและต้อนรับพวกเราอย่างดีเลยล่ะถึงแม้ทางที่มาจะไกลจากตัวเมืองไปหน่อยก็เถอะ และพวกผมก็กะเอาไว้ว่าจะอยู่ที่นี่สัก3วัน และดูเหมือนว่าพวกเขาจะยินดีและตอบตกลงด้วย พวกเขาได้จัดเตรียมที่พักรวดเร็วดีนะ

พอตกดึกดูเหมือนว่าพวกเขาจะเล่าตำนานของหมู่บ้านให้เราฟังด้วย เท่าที่ผมจำได้ก็คือพวกเขาเล่าว่าได้มี"ปีศาจ"ไร้นามตนหนึ่งได้เข้ามาที่หมู่บ้านของพวกเขา หลังจากที่"ปีศาจ"ตนนั้นได้เข้ามาที่หมู่บ้านแห่งนี้เจ้า"ปีศาจ"ตนนั้นก็ได้สาปให้คนที่อยู่หมู่บ้านนี้เป็นอมตะแต่ต้องแลกกับการต้องหิวโหยไปตลอดการทางเดียวที่จะบรรเทาความหิวได้คือต้องนำมนุษย์มาถวายให้กับมันเรื่อยๆ ส่วนสาเหตุน่ะหรอที่เจ้า"ปีศาจ"ตนนั้นสาปหมู่บ้านนี้ มันบอกเอาไว้ว่ามันแค่ต้องการอาหารและการทำให้ผู้คนทรมาณน่ะมันทำให้รู้สึกอารมณ์ดีด้วย เจ้า"ปีศาจ"ตัวนี้น่ะมันชอบความบันเทิงที่ได้จากความทุกข์ทรมาณของมนุษย์เอามากๆ พวกผมและเพื่อนๆที่ฟังก็มีทั้งคนที่ไม่เชื่อและคนที่กลัวแต่ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

"ละละ...แล้วพวกคุณจะกินพวกเรารึเปล่าค่ะ"

น้ำและมิ้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัวในขณะที่กำลังกอดกันด้วยร่างกายที่สั่นจนเห็นได้ชัด

"หึๆๆ ไม่ต้องกลัวไปหรอกหนูนี่มันก็แค่ตำนานเรื่องเล่าปากต่อปากเอง ฮ่าๆๆ"

ลุงที่เป็นคนเล่าได้เอ่ยขึ้นเพราะเห็นว่าสองสาวนั้นมีท่าทีกลัวเอามากๆก็เลยพูดอย่างนั้นไปเพื่อทำให้สองสาวหายกลัว

พวกผมก็ได้ศึกษาหมู่บ้านนี้ไปตามปกติ แต่แล้วก็ได้มีอยู่คืนหนึ่งซึ่งเป็นคืนสุดท้ายพอดี มิ้นได้หายตัวไป ผม และเพื่อนอีก3คนก็ได้พากันหา เพราะว่าคนทั่งหมู่บ้านได้หายกันไปใหนก็ไม่รู้ พวกเราได้ตามหามิ้นกันราวๆ2-3ชั่วโมงได้แต่ก็กลับไม่พกร่องรอยใดๆเลย และน้ำก็ทรุดตัวลงไปก่อนที่ร้องให้ออกมาและพูดว่า

"ระ..หรือว่าเรื่องเล่าที่พวกเขาเล่าจะเป็นเรื่องจริง ฮือๆๆ"

ผม ก็อด และกายเมื่อได้ยินคำพูดนั้นพวกผมก็รู้สึกกลัวกันขึ้นมาเล็กน้อย และก็อดก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาพร้อมหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนความกลัวว่า

"มะมะ..มิ้นอาจจะแค่แกล้งพวกเราเล่นก็ได้นะฮ่าๆๆ"

หลังจากที่ก็อดพูดอย่างนั้นขึ้นมาพวกเราก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง แต่ก็ยังคงกังวลกันอยู่ดีพวกผมก็เลยเลือกที่จะพักกันก่อน หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งพักกันสักพักนึงแต่ตอนนั้นผมดันรู้สึกปวดฉี่มากผมก็เลยไปหาที่ฉี่ และในขณะที่ผมกำลังฉี่อยู่ผมก็ได้เจอเจ้า"ปีศาจ"ตนนั้นกำลังกินเพื่อนของผมอยู่ พร้อมกับคนในหมู่บ้านกำลังท่องบทสวดบางอย่างอยู่ตอนนั้นผมตกใจมากจนรีบวิ่งหนีไปโดยที่ผมไม่แม้แต่จะหันไปมองมิ้นเลย และผมก็ได้วิ่งไปเรื่อยจนเจอโพรงไม้แห่งหนึ่ง และตรงนั้นก็มีกระดาษเก่าๆแผ่นหนึ่งมันถูกเขียนไว้ว่า

"ถึงทุกคนที่ได้หลงเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้ผมจะบอกวิธีเอาตัวรอดให้กับคุณที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้อยู่วิธีเอาตัวรอดก็ง่ายมากคุณแค่หยิบยันต์ตรงนั้นแปะเอาไว้ที่โพรงไม้และเข้าไปซ่อนตัวในนั้นซะ พวกคุณคงจะรู้สึกสงสัยกันอยู่ไม่ก็น้อยและสาเหตุที่ผมเขียนลวกๆแบบนี้เอาไว้ก็เพราะว่าผมดันบังเอิญไปเจอเจ้า"ปีศาจ"นั่นเข้าทำให้ตอนนี้ผมเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วและข้างบนโพรงไม้มันมีทางออกอยู่และจงจำไว้อยู่ให้เงียบที่สุดจนกว่าจะถึงเช้าแล้วเดินตามที่แผนที่บอกไว้ซะ"

ตอนนั้นหลังจากที่ผมอ่านเสร็จผมก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ก็ไม่มีทางเลือกมากแล้วเพราะดูเหมือนว่าเจ้าพวกนั้นกำลังไล่ล่าผมอยู่และหลังจากนั้นผมก็ได้ทำตามที่เขาบอก

เช้าวันต่อมาผมได้เดินทางตามที่แผนที่บอก แต่แปลกจังเหมือนผมลืมอะไรบางอย่างไปเลยหลังจากที่แปะยันต์นั้น แล้วหลังจากนั้นก็มีชื่อของมิ้น ก็อด กาย และน้ำ ผุดขึ้นมาในหัวผมแต่ทำไมกันนะทำไมกันทำไมผมถึงจำชื่อพวกเขาไม่ได้ล่ะ?

หลังจากนั้นชื่อของพวกเขาเหล่านั้นก็ได้หายไปจากหัวผมและผมก็ได้ใช้ชีวิตปกติเรื่อยมา

ตึกๆๆ เสียงฝีเท้าของสิ่งมีชีวิตที่รูปร่างแปลกประหลาดกำลังเดินไปที่โพรงไม้นั่นแล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำแและแหบแห้งว่า

"คิกๆๆๆดูเหมือนว่าจะมีผู้เอาชนะเกมที่ข้าสร้างไว้ด้วยแหะ ถ้าจำไม่ผิดเจ้านั่นน่าจะชื่อจิตรสินะ ดูเหมือนว่าเจ้านั่นน่ะจะทำตามกระดาษนั่นที่ข้าเขียนอย่างดีเลยสินะ คิกๆๆๆๆ"

ก่อนที่เจ้าสิ่งๆนั้นจะได้ใช้มือที่ใหญ่และบิดเบี้ยวนั่นจะได้พลิกกระดาษไปข้างหลังและเนื้อหาในนั้นเขียนเอาไว้ว่า

"หลังจากที่ทำตามขั้นตอนนั้นเสร็จแล้วผู้ที่รอดชีวิตจะต้องกลายเป็นคนในหมู่บ้านและคอยล่อเหยื่อมาที่นี่และคุณจะสูญเสียความทรงจำไปทีละเล็กทีล่ะน้อย"

และเจ้า"ปีศาจ"นั่นก็ได้เอ่ยขึ้นมาอีกว่า

"คิกๆๆๆ ข้าหวังว่าเจ้าจะทำได้ดีเหมือนไอ้เจ้ามนุษย์ที่ชื่อว่าก็อดนั่นนะ คิกๆๆๆ"

ก่อนที่มันจะจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่ง

จบ