ความรักสุดแปลกของนายแตม
ตอนที่ 0 เด็กใหม่ตื่นสาย
เวลา: 07:46 AM
บ้านของ “สเตฟาน” – วันเปิดเทอม
สเตฟาน
//สะดุ้งตื่นแบบเบลอๆ
"เฮ้ยยย!! นี่มันกี่โมงแล้ววะ!!"
นาฬิกาปาไปเกือบแปดโมง สเตฟานรีบลุกจากเตียงทั้งที่ยังหลับตาข้างหนึ่ง
ใส่เสื้อผิดด้าน รองเท้าหายข้าง กินขนมปังเปล่าจากกระเป๋าเสื้อ
สเตฟาน
"วันแรกที่ย้ายโรงเรียนใหม่แล้วกูมาสายเนี่ยนะ!?"
[หน้าโรงเรียนเซเยโฮ – 08:03 AM]
[เสียงกริ่งเข้าเรียนดัง “ติ๊งต่อง…”]
ครูคานาเอะ
“นักเรียนใหม่ใช่ไหมคะ…? ชื่อ ‘สเตฟาน’ สินะคะ?”
ครูคานาเอะ
“งั้น…เชิญเข้าห้องได้เลยค่ะ”
“...แล้วครั้งหน้านะคะ อย่ามาสายอีกนะค่ะ”
ทั้งห้องเงียบกริบ — จนได้ยินเสียงใครบางคนขำเบา ๆ
ชายชราคนหนึ่งยืนถูพื้นอยู่ตรงมุมห้อง
ลุงโฮ
//ยิ้มเป็นกันเอง “เฮ้! ไอ้หนู นายมาสายไปแค่เจ็ดนาทีเองนะ ฮ่า ๆ ๆ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ ‘เซเยโฮ’ นะ”
แตม
(คิดในใจ)
มาแล้วสินะ… สเตฟาน”
“จะไม่มีใครแย่งนายไปจากฉันได้อีกแล้ว...”
เขาก้มลงหยิบสมุดปกสีดำ
เปิดไปหน้าหนึ่ง มีคำเขียนว่า
"DAY 01 – เขาอยู่ที่นี่แล้ว"
ตอนที่1 เพื่อนสนิทชื่อมิน่า
[เวลา: 08:53 AM – ก่อนเข้าเรียน]
ครูคานาเอะเดินเข้าห้องพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ
เธอหันหน้ามาทางนักเรียนที่เริ่มนั่งกันเกือบครบ
แล้วพูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
ครูคานาเอะ
“เอาล่ะ นักเรียนค่ะ วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาเข้าชั้นเรียนกับเรานะคะ”
//เธอพยักหน้าให้เด็กหนุ่มที่ยืนลังเลอยู่ข้างหลังเธอ
“เชิญแนะนำตัวเลยค่ะ”
สเตฟาน
//เกาหลังคอเล็กน้อย ยิ้มเก้อๆ
“อะ เอ่อ... ผมชื่อสเตฟานครับ ย้ายมาจากเมืองข้างๆ ยังไม่ค่อยรู้จักใคร ฝากตัวด้วยนะครับ”
เสียงฮือฮาเบาๆ ดังขึ้นในห้อง โดยเฉพาะจากแถวหลัง
เด็กสาวบางคนหัวเราะคิกคัก มองมาทางสเตฟานแบบสนใจ
ครูคานาเอะ
//ยิ้ม “ดีมากค่ะสเตฟาน ต่อไปก็อย่ามาสายอีกนะคะ เข้าใจไหมคะ?”
สเตฟาน
//พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ครับ! เข้าใจครับ!”
ครูคานาเอะ
“ดีค่ะ งั้นไปนั่งตรงนั้นนะคะ ใกล้ๆ มิน่า... เธอช่วยดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะ”
มิน่า
//โบกมือเบาๆ ยิ้มสดใส “มานั่งข้างๆ เราได้นะ ยินดีต้อนรับ!”
เสียงเก้าอี้เลื่อนเบาๆ ก่อนสเตฟานจะนั่งลง
เบื้องหลังห้อง ดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองผ่านช่องกระดาษทดเลข...
แตม
(คิดในใจ)
"...ครูคานาเอะ... ทำไมต้องให้นั่งข้างมิน่าด้วยนะ"
เวลา: 09:17 AM
ห้องเรียน 6/9 – โรงเรียนเซเยโฮ
ครูคานาเอะยืนหน้าห้อง ชี้ไม้เรียวไปที่กระดานดำ
ขณะที่เธอกำลังอธิบายเกี่ยวกับประวัติศาสตร์สมัยสงคราม...
มิน่า
//ยิ้มสดใส กระซิบเบาๆ
“เธอเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ย? เราชื่อมิน่านะ
สเตฟาน
//ยิ้มตอบเบาๆ
“อ่า ใช่ๆ เราชื่อสเตฟาน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
มิน่า
“อ๊ะ! งั้นพักเที่ยงมานั่งกินข้าวด้วยกันนะ!”
เวลา: 10:10 AM – ช่วงพักเบรก
สเตฟาน
“ชิบหายแล้ว... ลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่บ้าน...”
//กุมขมับ
“วันนี้ไม่ได้เอาข้าวมากินด้วยสิ...”
มิน่า
“หืม? จริงเหรอ... จะกินของเรามั้ยล่ะ? เราแบ่งให้—”
ยังไม่ทันที่มิน่าจะพูดจบ
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกล่องข้าวสีเข้มที่ถูกยื่นมาตรงหน้า
แตม
//น้ำเสียงนุ่มนวล แต่ดวงตาแน่นิ่งเกินไปเล็กน้อย
“เอาของฉันไปกินก่อนก็ได้ นายคงหิวมากแล้วล่ะ”
สเตฟาน
//เลิ่กลั่ก “หา!? เอาจริงเหรอ... แตม นายไม่ต้องลำบากหรอก เราเพิ่งรู้จักกัน—”
แตม
//ยังยิ้มอยู่ แต่น้ำเสียงชัดเจน
“ไม่เป็นไร... ฉันเตรียมมาเผื่ออยู่แล้ว นายสำคัญ”
สเตฟาน
//อึ้ง
ว้าว ข้าวกล่อง ดูน่ากินจังอ่ะ
สเตฟาน
//กินไป พูดไป
อืม อร่อยจังเลย
แตม
//สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหลบตาเล็กน้อย หน้าแดงนิด ๆ
“อะ...อื้อ ก็แค่ลองทำดูน่ะ... ไม่คิดว่านายจะชอบขนาดนั้น...”
สเตฟาน
// กินไป พูดไป
“ชอบดิ! ถ้ามีขาย ฉันซื้อทุกวันแน่ ๆ!”
มิน่า
อ้า อยากลองกินมั้งอะ
สเตฟาน
//หัวเราะแห้งๆ พร้อมยกกล่องที่ว่างเปล่าให้ดู
“เอิ่ม… ขอโทษนะ มันหมดแล้วอ่ะ…”
//ยิ้มเขิน ๆ
“คือ มันอร่อยเกินไปน่ะ เลยกินเพลินไปหน่อย”
แตม
“ไม่เป็นไรหรอกมิน่า… พรุ่งนี้ฉันจะทำมาเผื่อเธอด้วยนะ…”
มิน่า
//หันมายิ้มทันที
“เย้! ขอบใจแตม นายใจดีที่สุดเลย!”
เย็นวันนั้น – หลังโรงเรียน
มิน่ายืนรอสเตฟานตรงข้างตึกเรียนเพื่อเอาสมุดไปคืน
แต่แล้วเธอกลับรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองอยู่จากในเงามืด
เสียงกระซิบดังแว่วเบาๆ…
？？？
//เบาๆ
“อย่าเข้าใกล้เขาอีก…”
เธอหันกลับไปมอง — แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย
ตอนที่ 2 เด็กใหม่อีกคน
ครูคานาเอะ
“นักเรียนคะ วันนี้เรามีนักเรียนใหม่อีกคนนะคะ ย้ายมาจากเมืองข้าง ๆ ขอเสียงปรบมือต้อนรับ… นุ้ก ด้วยค่ะ”
(เสียงปรบมือเบา ๆ ดังก้อง)
นุ้ก
//เสียงนุ่ม เย็น แต่มั่นใจ
“สวัสดีครับ... เรียกว่านุ้กก็ได้ครับ”
//สายตายังไม่ละจากสเตฟาน
“หวังว่า...จะได้ ‘สนิท’ กับทุกคนเร็ว ๆ นี้นะครับ”
สเตฟาน
//กระพริบตาเล็กน้อย รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ยิ้มตอบ
“โอ้ ยินดีต้อนรับนะ เรา สเตฟาน ย้ายมาไม่นานเหมือนกัน”
แตม
//จ้องนุ้กนิ่ง ๆ อยู่ข้างหลัง ใบหน้านิ่งเรียบ แต่ในใจเต้นระรัว
“คนคนนี้...ไม่ปกติ”
มิน่า
Hii นุ้กเราชื่อมิน่า ยินดีที่ได้รู้จัก :)
ครูคานาเอะจับให้นุ้กนั่งโต๊ะข้างหลังสเตฟานพอดี
ครูคานาเอะ
“นุ้ก มานั่งโต๊ะข้างหลังสเตฟานนะจ๊ะ”
นุ้ก
//เดินไปนั่งลงเบา ๆ แล้วกระซิบใกล้สเตฟานเบา ๆ
“กลิ่นนาย... เหมือนข้าวกล่องเมื่อวานเลยนะ”
สเตฟาน
//หันมาขำ ๆ แต่ รู้สึกแปลกๆ
“หืม? ข้าวกล่อง? ฮะๆ นายก็รู้ด้วยเหรอว่าแตมทำมาให้”
นุ้ก
//ยิ้มแปลก ๆ
“ใช่... แล้วฉันก็จะทำให้นายไม่ต้องกินของใครอีกเลย”
มิน่าเดินมาหาสเตฟานเหมือนเดิม แต่พบว่า...
มิน่า
“หือ? วันนี้ไม่ได้กินข้าวเหรอ?”
สเตฟาน
“เปล่า... มีคนให้มาอีกกล่องน่ะ บอกว่าอยากให้ลองข้าวกล่องของฉันดูบ้าง”
เปิดฝาออก เผยให้เห็นข้าวกล่องจัดเรียงสวยงาม
สเตฟาน
“นุ้กน่ะ... เขาทำมาให้”
แตม
//ยืนนิ่ง... ไม่พูดอะไร
มิน่า
//สีหน้าเริ่มไม่สบายใจ
“เอ่อ... นายจะกินจริงเหรอ?”
สเตฟาน
//หัวเราะ
“ก็...ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นา?”
[ตัดภาพไปที่ “มุมลับ” ใต้ตึกเรียน]
แสงแดดแทบส่องไม่ถึง มุมอับที่เงียบสงัด
กล่องข้าวอีกใบวางอยู่ข้างเท้านุ้ก...
เขายืนก้มหน้า สองมือกุมหน้าอกตัวเองแน่น
สายตาคลั่งไคล้ ริมฝีปากกระซิบเสียงเบา ๆ แทบฟังไม่ออก
นุ้ก
//เสียงเบาเหมือนฝัน แต่ดวงตาหนักแน่นราวกับฝันร้าย
“…สเตฟาน... รอยยิ้มนายเมื่อกี้...มันสวยเกินไป…”
//ยิ้มเบา ๆ แล้วเลียริมฝีปากอย่างเงียบเชียบ
“ข้าวของฉัน... ฉันตั้งใจทำทุกคำด้วยมือ... ล้างอย่างสะอาด ใส่ใจทุกชั้น ทุกวัตถุดิบ...”
//เงยหน้าขึ้นช้า ๆ
“นายกินแล้วใช่มั้ย... กลืนมันลงไปแล้วใช่มั้ย...?”
//หัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบา
“…งั้นมันก็กลายเป็น ‘ส่วนหนึ่ง’ ของนายไปแล้ว…”
//เงียบพักหนึ่ง แล้วจ้องกล่องข้าวอีกกล่อง
นุ้ก
//เสียงพร่าขึ้น แต่ไม่ตะโกน
“…ถ้านายชอบมัน...มากกว่า ‘ของไอ้หมอนั่น’…”
//แสยะยิ้ม ดวงตาเบิกโพลง
“…ฉันจะทำให้แน่ใจว่า...นายจะกินข้าว ‘ของฉัน’ เท่านั้น…ไปตลอดชีวิต…”
นุ้ก
//ก้มหน้าอีกครั้ง พึมพำเบา ๆ เหมือนสวดมนต์
“…สเตฟาน…ของฉัน…ของฉัน…ของฉัน…”
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน – โรงเรียนเซเยโฮ
เสียงระฆังเลิกเรียนดังขึ้น นักเรียนทยอยกลับบ้าน
ตัดภาพมาที่สนามหน้าโรงเรียน
สเตฟานเดินล้วงกระเป๋า ไหล่ตกอย่างเหนื่อยล้า
สเตฟาน
“โอย...วันนี้เหนื่อยฉิบหาย... ข้าวกล่องของนุ้กก็อร่อย แต่เรียนก็โคตรเยอะ...”
//มองนาฬิกา
“เย็นขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย...”
นุ้ก
//เสียงในหัว, คำพูดแผ่ว ๆ
“วันนี้...เขาไม่ได้พูดกับฉันเลย... ไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ...”
//จับสมุดแน่นขึ้น เหมือนจะฉีก
“…แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของเขา...”
แตม
“เห้! สเตฟาน! รอด้วยสิ!”
สเตฟาน
“อ้าวแตม! นายยังไม่กลับอีกเหรอ?”
แตม
“รอนายไง... ก็ยังไม่มีใครมารับไม่ใช่เหรอ?”
//ทั้งสองเดินคุยกันขำ ๆ ออกไปจากโรงเรียน
**ตัดภาพไปที่นุ้กที่มองตาม ทั้งรอยยิ้มแตม ทั้งเสียงหัวเราะของสเตฟาน)
สีหน้าเริ่มเปลี่ยนจากเรียบเฉยเป็นเย็นยะเยือก
ภาพสมุดเล่มเล็ก(ของนุ้ก)ที่เปิดอยู่... หน้าในเต็มไปด้วยรูปวาดหน้าสเตฟานในแบบต่าง ๆ—หลับ, ยิ้ม, กินข้าว... และบางหน้ามีภาพแตมถูกขีดฆ่าเป็นรอย)
หลังจากที่สเตฟานกับแตมเดินออกจากโรงเรียน
นุ้กที่ยืนใต้ต้นไม้เงียบ ๆ ยังจ้องทางที่สเตฟานเดินจากไป
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง
มิน่า
“เห้ยนุ้ก! นายยังไม่กลับบ้านหรอ?”
นุ้ก
//สะดุ้งเล็กน้อย หันมาแล้วยิ้มฝืน ๆ
“อ-อ๊ะ... มิน่า...ยังเลย พอดี...ลืมของไว้ในห้อง เลยว่าจะกลับไปเอา...”
มิน่า
//เดินเข้ามาใกล้ มองหน้าแบบสงสัย
“เหรออ~ แต่นี่นายมายืนแอบอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ฉันเดินลงมาแล้วนะ แถมยืนถือสมุดอะไรนั่นอีก…”
มิน่า
//มิน่าพยายามชะโงกดูในมือของนุ้ก
“เขียนอะไรน่ะ? รูปวาดเหรอ?”
นุ้ก
//รีบซ่อนสมุดไว้ข้างหลัง ยิ้มกว้างขึ้นแต่แววตาเริ่มเย็น
“ของส่วนตัวน่ะ...ไม่สำคัญหรอก”
มิน่า
//ยิ้มแหย ๆ พูดเล่น ๆ
“เห~ ไม่ใช่ไดอารี่แอบรักใครอยู่ล่ะ?”
นุ้ก
//ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะเบา ๆ
“…ถ้าใช่ล่ะ?”
มิน่า
//หน้าเหวอเล็กน้อย
“หะ...จริงดิ? ใครอะ?”
//หัวเราะขำ ๆ
“อย่าบอกนะว่า…สเตฟาน?”
นุ้ก
//จ้องหน้ามิน่าแบบนิ่ง ๆ – ไม่พูด ไม่ยิ้ม
มิน่า
“…เอ่อ...ขอโทษนะ พูดเล่นน่ะ…
นุ้ก
“…ใครก็ไม่มีสิทธิ์ล้อเลียนความรู้สึกของฉัน…แม้แต่เธอก็เหมือนกัน…มิน่า…”
(พูดในใจ)
ลุงโฮ
"เห้ย~ พวกหนูสองคนนั่นอ่ะ! ยังไม่กลับบ้านกันอีกเรอะ?"
นุ้ก
"ครับ กำลังจะกลับแล้ว..."
มิน่า
ค่ะ กำลังจะกลับแล้ว..."
ลุงโฮ
Ok ดี ออกไปจากโรงเรียน เพราะ ลุงจะปิดประตูรั้วแล้วนะ
ตัดภาพมายัง นุ้ก ที่กำลังเดินพึมพำ
นุ้ก
"...ใครบางคนอาจจะได้รู้...ว่าความรักของฉันมัน หนักกว่า ที่คิดไว้มาก..."
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
