หัวใจมาเฟีย ซ่อนรักกลางใจ
ep1
เอเอ(นางเอก)
"คุณภูคะ เอกสารที่ให้เซ็นเรียบร้อยแล้วคะ"
เสียงใสอันร่าเริงของหญิงสาวดังขึ้น
พร้อมรอยยิ้มกว้างที่มอบให้ชายตรงหน้า ผู้ชายที่ใครต่างหวาดกลัว
เพราะเขาคือ "ภูธัชชัยมาเฟียผู้เย็นชา"
เจ้าของธุรกิจเถื่อนที่ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
"วางไว้ตรงนั้น"
โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามามองเธอ
เอเอ(นางเอก)
ถอนหายใจเบา ๆ แต่ก็ยังคงยิ้มไว้เสมอ ไม่ใช่เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาเย็นชาแค่ไหน แต่เพราะเธอ...รักเขา
ไม่มีใครรู้ ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยมีคืนพิเศษกับเขา คืนที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับอีกเลย
และจากคืนนั้น... “ภูมิธัชชัย” ก็เกิดมา
ชายหนุ่มตัวเล็กที่มีดวงตาเหมือนมาเฟียไม่มีผิด เธอเก็บเด็กคนนี้ไว้เป็นความลับ...เพราะเขาไม่เคยต้องการครอบครัว
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“แม่~ วันนี้แม่ไปทำงานสายอีกแล้ว”
เสียงเล็ก ๆ ดังจากปลายสายวิดีโอคอลของเด็กชายวัย 4 ขวบ ดวงตากลมโตของเขาส่งแววฉลาดและซน
เอเอ(นางเอก)
“แม่ขอโทษนะครับคนเก่ง วันนี้แม่จะรีบกลับไปหาภูมิเร็ว ๆ เลย ดีไหม?”
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
"ดีค้าบ~"
เสียงหัวเราะใสนั้นคือพลังเดียวที่ทำให้เธอยังยืนอยู่ได้ในโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายของมาเฟีย
แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ...เขา "ภูธัชชัย" ล่วงรู้ความลับนี้มานานแล้ว
และเขา...กำลังรอเวลาที่เหมาะสมจะทวงคืน "ลูก" และ... "หัวใจ" ของเธอ
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผู้หญิงคนนั้น...ซ่อนอะไรจากผมกันแน่”
เอ่ยเสียงเรียบ ขณะมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีภาพของเอเอกับเด็กชายตัวน้อยปรากฏอยู่
ภู(พระเอก/มาเฟีย)ยิ้มให้เด็กคนนั้นอย่างอบอุ่น ดวงตาคู่นั้น...เต็มไปด้วยความรัก
ภู(พระเอก/มาเฟีย)ให้ผู้ช่วยของเขาไปสืบ
เพราะอยากรู้เพิ่มเกียวกับเด็กคนนี้
นาทีต่อมา ไรบิลผู้ช่วยของพระเอกก็เอาเอกสารมาและดูมัน
ไรบิลผู้ช่วยของพระเอก
“ชื่อเด็กคือ ภูมิธัชชัย ลิ้มปัญญากุล อายุ 4 ขวบ
ครับ"
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
ขอบใจไปได้ละ
ไรบิลผู้ช่วยของพระเอก
ครับ
"ธัชชัย..." ภูธัชชัยทวนชื่อเบา ๆ
เลือดในกายเขาเย็นวาบ ดวงตาเรียบนิ่งแต่ลึกลงไปมีพายุซ่อนอยู่
เขารู้...รู้ตั้งแต่เห็นเด็กครั้งแรก
รู้...ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกเขา
แต่เขาเลือกที่จะเงียบ...เพราะยังไม่พร้อม
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
"เตรียมรถ ฉันจะไปดูด้วยตาตัวเอง
ไรบิลผู้ช่วยของพระเอก
ครับ
เสียงเย็นชาถูกเปล่งออกมา ก่อนชายหนุ่มจะลุกขึ้นด้วยท่าทางสง่างาม เยือกเย็น ราวกับราชาที่กำลังเดินสู่สนามรบ
เอเอ(นางเอก)
“ภูมิ! อย่าวิ่งเร็วลูก เดี๋ยวล้ม”
เอเอ(นางเอก)ร้องเรียกเด็กชายที่กำลังวิ่งเล่นในสวนของโรงเรียนอนุบาลเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เขาหันมายิ้มให้เธอ รอยยิ้มสดใสที่ละลายหัวใจเธอได้เสมอ
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
"แม่~ วันนี้ครูบอกว่าผมวาดรูปเก่งที่สุดในห้องเลยนะ!"
เอเอ(นางเอก)
"เก่งมากเลยครับภูมิของแม่!"
เธอรู้สึกได้ถึงสายตาใครบางคน
สายตาเย็นเยียบ จับจ้อง และ…คุ้นเคย
เธอหันกลับไปมอง และต้องชะงักทันที
ชื่อของเขาหลุดออกจากริมฝีปากแผ่วเบา ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำ ยืนมองเธออยู่เงียบ ๆ
ไม่พูด ไม่แสดงอารมณ์
แต่แววตาของเขา...สะกิดบางอย่างในใจเธอได้ทันที
เธอกอดลูกแน่นขึ้นอย่างเผลอตัว
เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่เธอรู้ว่า...ตั้งแต่นี้ ความลับจะไม่มีวันถูกซ่อนอีกต่อไป
ตอนที่1
เสียงฝนตกพรำลงกระทบพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ... เมืองหลวงในยามค่ำคืนยังไม่หลับใหล แต่ในเงามืดมุมหนึ่งของเมืองใหญ่ กลับมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด
เขาชื่อว่า ภูธัชชัย — มาเฟียผู้เย็นชาที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหด เงียบ และไร้หัวใจ
ไม่มีใครกล้าเอ่ยชื่อเขาลอยๆ ในวงเหล้า หรือแม้แต่กระซิบถึงเบื้องหลังของเขา ทุกการเคลื่อนไหวของเขาคืออำนาจ และทุกคำพูดคือคำสั่ง
แต่มีเพียงคนเดียวที่กล้าตบหัวเขาแล้วหัวเราะร่าได้…
เอเอ — หญิงสาวร่าเริงสดใสเจ้าของร้านดอกไม้เล็กๆ ในซอยแคบๆ เธอคือคนเดียวที่กล้าแหย่ เสียดสี หรือแม้แต่เรียกเขาว่า “ลุงมาเฟียหน้าเครียด”
และเขาก็มีลูกชายอยู่ด้วยชื่อว่า
ภูมิธัชชัย เด็กชายวัยสามขวบที่มีดวงตาเหมือนพ่อเป๊ะ รอยยิ้มเหมือนแม่ และนิสัย... ป่วนเกินพิกัด
แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือลูกของ "มาเฟีย"
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดอกไม้ก็ดังขึ้นในยามบ่าย ฝนหยุดตกพอดี
เอเอหันไปมอง และหัวใจของเธอก็เหมือนจะหยุดเต้น
ภูธัชชัย ยืนอยู่ตรงนั้น ในสูทดำ ใบหน้านิ่งเย็น และแววตาคมดุที่จ้องเธอราวกับเวลาห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมมาตามเธอกลับไป"
เขาพูดนิ่งๆ น้ำเสียงเรียบเย็น
เอเอ(นางเอก)
“กลับไปไหน...?”
เธอพยายามยิ้มกลบเกลื่อน มือเธอซ่อนไว้ข้างหลัง ปิดประตูที่ลูกชายอยู่ข้างใน
“เด็กคนนั้น...” เสียงเขาเบา แต่เย็นจนเธอหนาวไปถึงกระดูก
เอเอใจเต้นแรง รู้ทันทีว่าเกมซ่อนความจริงที่เธอเล่นมาเกือบห้าปีกำลังจะพังทลาย
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“เขาคือลูกผมใช่ไหม?”
เอเอไม่ตอบ เธอเม้มปากแน่น หัวใจเต้นโครมครามเหมือนกลองสงคราม
เธอไม่เคยกลัวเขา... จนกระทั่งตอนนี้
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ตอบสิเอเอ”
เอเอ(นางเอก)
“...แล้วถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ?”
ภูธัชชัยเงียบไป ก่อนเอ่ยว่า
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“งั้นเธอก็โกหกผมมาตลอดห้าปี
แต่แววตากลับเต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่เคยเห็น — ความเจ็บปวด
ก่อนที่เอเอจะตอบอะไร เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังประตู
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“แม่ครับ! ผมวาดรูปเสร็จแล้ว! ป๊าในรูปใส่เสื้อสูทด้วยนะ เท่สุดๆ!”
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“...ป๊า?”
ประตูถูกเปิดออกโดยไม่มีใครทันตั้งตัว
เด็กชายตัวเล็กผมยุ่งๆ วิ่งออกมาพร้อมกระดาษในมือ
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“เอ่อ... คุณลุงคือ... ป๊าในรูปเหรอครับ?”
ภูธัชชัยค่อยๆ ย่อตัวลงมาระดับเดียวกับเด็ก ดวงตาคมจ้องใบหน้าเล็กๆ นั้น
ภูธัชชัยค่อยๆ ย่อตัวลงมาระดับเดียวกับเด็ก ดวงตาคมจ้องใบหน้าเล็กๆ นั้น
ใบหน้าที่คุ้นเกินไป... จมูกเหมือนเขา ดวงตาเหมือนเขา แถมตอนพูดจายังทำคิ้วขมวดเหมือนกันอีก
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ชื่ออะไร?”
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ภูมิธัชชัยครับ"
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“...เด็กฉลาด”
“ทำไมต้องซ่อนเขาจากผม?”
เอเอ(นางเอก)
“เพราะโลกของคุณมันไม่ปลอดภัยสำหรับเด็ก... สำหรับภูมิ...”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมไม่รู้ว่าเธอจะให้ผมอยู่ในชีวิตเขาแบบไหน... แต่ภูมิคือเลือดเนื้อของผมนะ และผมจะไม่ยอมเสียเขาไป”
คำพูดนั้นทำให้เอเอเงียบงัน น้ำตาเอ่อคลอ
เพราะไม่ว่าภูธัชชัยจะเย็นชาแค่ไหน แต่ประโยค
นั้น... กลับอบอุ่นราวกับพายุที่จู่ๆ ก็หยุดลง เหลือเพียงลมอุ่นเบาๆ พัดผ่านหัวใจเธอ
เอเอยืนอยู่หน้าบ้าน มองชายร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทที่ยืนข้างรถหรูราคาแพงอย่างไม่สบอารมณ์
เอเอ(นางเอก)
“บอกแล้วไงว่าขับรถแบบนี้ไปส่งลูกไม่ได้!”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ทำไม?”
เอเอ(นางเอก)
“ก็เพราะมันดู... เหมือนจะพาลูกไปก่อเหตุ มากกว่าจะไปส่งลูกที่อนุบาลน่ะสิ!”
ภูมิธัชชัยในชุดนักเรียนอนุบาลตัวจิ๋วยืนถือกล่องข้าวลายการ์ตูนอยู่ข้างแม่ ตาโตๆ เหลือบมองพ่อ
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ป๊าเท่มากเลย! เหมือนบอดี้การ์ดเลยครับ!”
ภูธัชชัยยิ้มมุมปากบางๆ กับคำพูดของลูกชาย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้ลูกนั่ง
เอเอถอนหายใจแต่ก็ยอมปล่อยให้ลูกขึ้นรถในที่สุด
เอเอ(นางเอก)
“แต่ห้ามยิงใคร ห้ามขู่ครู และห้ามพูดว่าพ่อลูกคือมาเฟีย เข้าใจไหม?”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมไม่ใช่เด็กสามขวบสะหน่อย"
เอเอ(นางเอก)
“นั่นแหละ ถึงต้องเตือน!”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
ครับบบ
รถเคลื่อนออกจากหน้าบ้าน พร้อมกับเด็กน้อยที่ยิ้มตลอดทาง เพราะตื่นเต้นมากที่พ่อจะไปส่ง
ในรถ... บรรยากาศเงียบผิดกับภายนอก
ภูธัชชัยไม่รู้จะพูดอะไรกับเด็ก 5 ขวบคนนี้เลยจริงๆ
จนกระทั่งเสียงเล็กๆ ดังขึ้น
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ป๊าเคยขี่ม้าหรือยังครับ?”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“…ยังครับ”
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“เคยยิงปืนมั้ยครับ?”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“…ก็พอมีครับ”
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ว้าววววววววววว!! ป๊าเหมือนฮีโร่เลย! ถ้าผมโต ผมอยากเป็นแบบป๊า!”
ภูธัชชัยเงียบไปชั่วครู่ ก่อนตอบเสียงเบา
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ลูกไม่ต้องเป็นแบบป๊าหรอก… เป็นแค่ภูมิที่ดีของแม่กับตัวเองก็พอแล้ว”
ประโยคนั้นทำให้เด็กน้อยนิ่งไป แล้วอยู่ๆ เขาก็ยิ้มกว้าง
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“งั้นผมจะเป็นเด็กดี! แล้วให้ป๊ามารับผมทุกวันเลย!”
…หัวใจของชายผู้ที่ไม่เคยกลัวอะไร เริ่มสั่นนิดๆ กับคำพูดนั้น
รถจอดหน้าประตูโรงเรียน เด็กชายรีบลงจากรถแล้วโบกมือให้พ่อ
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“เจอกันตอนเย็นนะครับป๊า!”
ภูธัชชัยยืนมองเด็กน้อยวิ่งเข้าโรงเรียน ก่อนจะหลุดยิ้มบางๆ
ไม่ใช่รอยยิ้มที่เคยใช้หลอกศัตรู หรือปกปิดความรู้สึก
แต่มันคือรอยยิ้มของ "พ่อคนหนึ่ง" ที่กำลังเริ่มเรียนรู้คำว่า "ครอบครัว"
ตอนที่ 2
เอเอ(นางเอก)
“วันนี้คุณจะทำอะไร?”
เอเอถามขึ้นตอนที่ภูธัชชัยกลับมาส่งเธอที่หน้าร้านดอกไม้หลังจากไปรับภูมิก่อนเย็น
ชายหนุ่มเหลือบตามองเธอเล็กน้อย
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ยังไม่แน่ใจ… แต่มีเวลาว่าง”
เอเอ(นางเอก)
“ว่างจนมาเดินเก็บดอกกุหลาบในร้านฉันเลยเหรอ?”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“มันอยู่ในทางเดิน ผมแค่ไม่อยากเหยียบมัน”
เอเอหลุดหัวเราะเบาๆ กับท่าทางเย็นชาจนน่า
เอเอ(นางเอก)
“งั้นช่วยฉันจัดดอกไม้หน่อยสิ ถ้าคุณว่างขนาดนั้น”
เธอยื่นกุหลาบสีขาวไปให้ ภูธัชชัยรับมันไว้อย่างลังเลเล็กน้อย
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“แค่จับดอกไม้… ผมไม่ใช่เด็กฝึกงานนะ”
เอเอ(นางเอก)
“คุณก็ไม่ใช่เจ้าพ่อมาเฟียตอนนี้เหมือนกันนี่”
เขาเงียบ แต่ยอมจัดดอกไม้เงียบๆ ตามที่เธอสอน ถึงจะวางทื่อๆ แต่เขาตั้งใจมาก
เอเอแอบมองหน้าเขาที่นิ่งขรึมแล้วเผลอยิ้มออกมา...
นี่คือคนเดียวกับที่เคยทำให้เธอร้องไห้แทบตายเมื่อห้าปีก่อน
แต่ก็เป็นคนเดียวกันที่ยืนอยู่ตรงนี้ ช่วยจัดดอกไม้ เพื่อให้ลูกชายตัวน้อยยิ้มออกเมื่อเห็นช่อดอกไม้ที่พ่อจัด
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ภูมิจะดีใจแน่ๆ”
“เธอหัวเราะเสียงดังตอนเห็นเขาสะดุดพรมหน้าบ้านเธอเมื่อเช้า"
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
"ฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะดีใจจริงๆหรือปล่าว”
"เอเอหลุดหัวเราะอีกครั้ง “
เอเอ(นางเอก)
“แสดงว่าภูมิเริ่มรักป๊าเขาแล้วล่ะ”
ภูธัชชัยเงียบไป ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“แล้วเธอล่ะ?”
คำถามที่เรียบง่ายนั้น ทำให้เอเอชะงัก
ดวงตาทั้งสองสบกันในจังหวะที่เธอกำลังหันกลับมา…
มันคือคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบในทันที
แต่แววตาของเขา... กลับถามอย่างจริงจังยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
เอเอหลบสายตาไปเบาๆ พลางพูดว่า
เอเอ(นางเอก)
"ฉัน... แค่กำลังเรียนรู้ว่าจะวางใจคนเดิมได้อีกครั้งไหม”
ภูธัชชัยไม่ตอบ แต่เธอเห็น… เห็นรอยยิ้มจางๆ ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา
ครั้งนี้... มันไม่ใช่แค่รอยยิ้มของพ่อ
แต่มันคือรอยยิ้มของ ‘คนที่อยากเริ่มต้นใหม่’
และในคืนนั้น หลังจากส่งลูกเข้านอน
ภูธัชชัยก็ยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองดูดอกไม้ที่จัดวางอยู่บนโต๊ะ
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ขอโอกาสครั้งที่สอง... ได้ไหม เอเอ”
เสียงโทรศัพท์ของเอเอดังขึ้นกลางวันธรรมดาๆ ที่ควรจะเงียบสงบ
เธอรีบหยิบรับทันที เพราะเบอร์ที่โชว์คือ โรงเรียนของภูมิ
คุณครูที่โรงเรียนของภูมิ
“คุณแม่ครับ… ขออภัยที่โทรมากะทันหันครับ”
เสียงของครูพูดช้าๆ แต่แฝงความตึงเครียด
คุณครูที่โรงเรียนของภูมิ
“ภูมิ… ไม่อยู่ในห้องเรียนครับ เราหาเขาไม่เจอ”
โลกทั้งใบของเอเอหมุนเคว้งทันที
เอเอ(นางเอก)
“อะไรนะคะ! ลูกฉันหายหรอ!?”
คุณครูที่โรงเรียนของภูมิ
ใช่ครับเราหาเขาไม่เจอ
เอเอรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกจากร้าน มือไม้อ่อนแรง ใจเต้นแรงแทบทะลุอก
ในเวลาไม่ถึงห้านาที รถคันดำก็จอดฟาดล้อหน้าร้าน — ภูธัชชัยลงจากรถทันทีที่ได้รับสาย
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมจะหาลูกให้เจอ”
เขากัดฟันพูด กำมือแน่น ดวงตาคลั่งด้วยความกังวลที่ไม่เคยรู้จัก
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมว่า… ผมรู้ว่าใครทำ”
คำพูดนั้นทำให้เอเอเงียบไป
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“กลุ่มเก่าของผม พวกมันต้องการเรียกผมกลับไป… และรู้จุดอ่อนของผมแล้ว”
เอเอมองเขาด้วยสายตาเจ็บลึก
เอเอ(นางเอก)
“เพราะโลกของคุณแบบนี้ไง… ฉันถึงพยายามหนีออกมา…”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมจะไม่มีวันให้พวกมันแตะต้องลูกของผมได้”
ภูธัชชัยพูดเสียงเย็น ในตาของมาเฟียกลับคืนมาอีกครั้ง
เขาขึ้นรถไปพร้อมกับลูกน้องที่ตามมาสมทบ เปิดแผนที่ตามเส้นทางที่กลุ่มเก่าเคยใช้
ในขณะที่อีกใจหนึ่งก็สั่นระรัว เพราะกลัวว่าจะช้าเกินไป
โกดังร้างชานเมืองที่เงียบสงัด กลายเป็นสนามรบขนาดย่อม
เสียงปืนดังเพียงไม่กี่นัด — เพราะภูธัชชัยไม่เคยพลาด
เขาเดินเข้าไปข้างใน จนเจอเด็กชายตัวเล็กๆ ที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างลังไม้ ดวงตากลมโตมองเขาด้วยความกลัว
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ป๊า…”
เสียงเรียกเบาๆ ของเด็กน้อยนั้น ทำให้หัวใจเขาแทบหยุดเต้น
เขาทรุดตัวลงอุ้มลูกแน่นในอ้อมแขน ราวกับจะไม่ยอมปล่อยอีก
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ไม่เป็นไรแล้วครับ… ป๊าอยู่ตรงนี้แล้ว”
คืนนั้น เอเอไม่พูดอะไรเลย นอกจากกอดลูกไว้แน่น
ภูธัชชัยยืนเงียบข้างๆ พลางมองทั้งสองแม่ลูกอย่างรู้สึกผิดและเจ็บลึกในใจ
เอเอ(นางเอก)
“ภูมิปลอดภัย… แต่คุณรู้ใช่ไหมว่านี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ถ้าคุณยังอยู่ในโลกนั้น…”
ภูธัชชัยเงียบไปนาน ก่อนจะพูดเสียงต่ำ
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมจะถอนตัว… จากทุกอย่าง”
เอเอ(นางเอก)
“คุณจะทำได้เหรอ?”
เขาพยักหน้า ดวงตาหนักแน่น
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“เพื่อลูก… และเพื่อเธอ ผมจะทำให้ได้”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
ครับบบ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
