เสียงเปรี้ยงปร้างของไฟป่าดังสนั่นไปทั่วหุบเขาเงาจันทร์ ควันดำหนาทึบลอยคลุ้งบดบังท้องฟ้ายามค่ำ ราวกับกลืนโลกทั้งใบลงสู่ห้วงฝันร้าย

ท่ามกลางเพลิงอันลุกโชน ร่างเล็กในชุดขาดวิ่นกระโจนผ่านเปลวไฟ ดวงตาสีฟ้าเงินฉายแววกราดเกรี้ยว ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ท่วงท่ายังเฉียบคมทุกก้าว

อวิ๋นซิน—เด็กสาววัยสิบสองผู้มีผมสีฟ้าอ่อนราวหมอกน้ำค้าง—กำลังถูกไล่ล่า

“อย่าให้หลุดไป! ฆ่าให้ตาย!” เสียงชายในหน้ากากดำตะโกน

นักล่าอีกสี่คนพุ่งตามมา พร้อมอาวุธวาววับในมือ

อวิ๋นซินไม่ตอบ เธอกระแทกส้นเท้าลงพื้น หมุนตัวหลบคมดาบที่เฉียดแก้มเพียงเส้นผม ก่อนสวนกลับด้วยฝ่ามือที่แทงเข้าใต้วงแขนของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ

ร่างของศัตรูล้มลงโดยไร้เสียง

“เธอไม่ใช่เด็กธรรมดา...” นักล่าคนหนึ่งสบถเสียงต่ำ

เธอรู้ดีว่าต่อให้สู้เก่งแค่ไหน ก็ยื้อได้นานไม่พอ

พลังของเธอ... ยังไม่ฟื้น

แต่แล้ว...

ใต้เท้าของเธอ—เงาสีดำมืดสนิทเริ่มขยับ

มันไม่ใช่เงาของเธอ... มัน เคลื่อนไหวเอง

เสียงหนึ่งกระซิบจากความมืด

“เจ้าต้องการพลังหรือไม่... อวิ๋นซิน”

ดวงตาเธอเบิกกว้าง เงานั้น... พูดได้!?

เปลวเพลิงรอบกายลุกโชติช่วง แสงสะท้อนกับเงามืดใต้ฝ่าเท้า

ในวินาทีนั้น ดวงตาของเงากลายเป็นสีเงิน—ลึกล้ำและทรงพลัง

“จงเรียกข้า... ‘อิ๋นหลง’

เพลิงยังไม่มอดเสียงลมหอบหนักของอวิ๋นซินสอดคล้องกับการเต้นของหัวใจ เธอจับจ้องไปยังเงาดำที่กวัดแกว่งใต้ฝ่าเท้า

มันไม่ใช่แค่เงา...

มันคือสิ่งมีชีวิต

“อิ๋นหลง?” เธอเอ่ยชื่อที่เพิ่งได้ยิน น้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อย

เงาดำตอบสนองทันที

จากเงาใต้พื้น มันพุ่งขึ้นรอบร่างของเธอ กลายเป็นอ้อมแขนของเงาที่ปกป้องเธอจากดาบที่ฟันเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

แกร๊ง!

ดาบของนักล่ากระแทกกับกำแพงเงา และแตกออกเป็นสองท่อน

“นางทำพันธะแล้ว!” หนึ่งในนักล่าร้องออกมา “สัตว์สมพัน! มันไม่ใช่ของโลกนี้!”

อวิ๋นซินไม่เข้าใจทั้งหมดที่เขาว่า แต่สัมผัสได้ว่า...

ตอนนี้เธอมีพลังที่ไม่ควรมี

“เจ้าเป็นใครกันแน่” เธอเอ่ยในใจ แต่เงานั้นกลับหัวเราะเบา ๆ

“ข้า... เคยเป็นเงาของมังกรผู้กลืนราตรี เคยหลับใหลมานับพันปี และบัดนี้—เจ้าคือผู้ปลุกข้า”

พลังมืดแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอ รอยสลักสีเงินโผล่ขึ้นบนหลังมือ

เธอสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังที่ไม่เคยรู้จัก แต่กลับคุ้นเคยราวกับเป็นของเธอแต่แรก

“เจ้าต้องการสู้หรือไม่...?” เสียงของอิ๋นหลงกระซิบ

“ข้าจะให้เจ้า... ยืมพลัง”

อวิ๋นซินหลับตา

และเมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง—ม่านตากลายเป็นสีเงินเข้ม เงาบิดเบี้ยวรอบกายเปลี่ยนเป็นเกราะบางใสที่เคลื่อนไหวได้ดั่งชีพจร

เธอพุ่งเข้าหาศัตรูในเสี้ยววินาที

ฝ่ามือที่เคยไม่มีพลัง บัดนี้รุนแรงพอจะกระแทกยอดไม้โบราณหักโค่นในหมัดเดียว

หนึ่งต่อสี่

กลายเป็น หนึ่งที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง

นักล่าทั้งสี่ถอยหนี พร้อมทิ้งคำไว้ว่า

“เราจะกลับมาพร้อมเจ้านาย... ไม่มีใครหลบหนีโชคชะตาได้!”

เมื่อเงียบลง—อวิ๋นซินทรุดตัวลงกับพื้น

เธอยังไม่ชินกับพลังนั้น แต่ใจกลับสงบประหลาด

ในความเงียบงัน อิ๋นหลงกระซิบอีกครั้ง

“เจ้าคือผู้ถูกเลือก... ผู้ผูกพันกับเงามังกร ข้าจะรอให้เจ้าพร้อม

...แล้วข้าจะคืนร่างให้เจ้าเห็น”

ท้ายตอน

อวิ๋นซินหลบหนีจากหุบเขาเงาจันทร์ พร้อมกับเงามังกรที่เริ่มผูกพันกับจิตของเธอ

แต่การปรากฏตัวของ “สัตว์สมพันต้องห้าม” กำลังเปลี่ยนสมดุลของโลกไปทีละนิด...

”