ข้ามภพมาเป็นเด็กหญิง
ก่อนคำลา
หลีนเชียน
พี่อิ้~ หนูตื่นเต้นจัง พรุ่งนี้หนูจะแต่งงานแล้ว นะ!
หลีนอิ้
ยังทันหนีอยู่นะ จะไปเก็บกระเป๋าให้
หลีนเชียน
บ้าาา~ อย่าล้อ! พี่ต้องมาให้ทันนะ ใส่สูทด้วย ห้ามชุดฝึกเด็ดขาด
หลีนอิ้
เข้าใจแล้วครับคุณเจ้าสาว
หลีนเชียน
พี่... หนูดีใจที่พี่มางานนะ ถึงพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว แต่มีพี่ หนูก็อุ่นใจ
หลีนอิ้
ขอโทษที่พี่ไม่เคยเป็นพี่ชายที่ดีเท่าไรนะ พรุ่งนี้จะยิ้มให้เต็มที เลยสัญญ
[ในคืนวันงานแต่ง]
เสียงหัวเราะ เสียงซอ เสียงจิบไวน์เบาๆ ท่ามกลางแสงเทียนและกลิ่นดอกไม้ หลีอี้ยืนมองน้องสาวในชุดเจ้าสาวสีขาว รอยยิ้มของเธอ...อบอุ่น ราวกับโลกทั้งใบ กำลังยิ้มตอบ
หลีนอิ้
//เสียงในหัว//“ดีแล้วล่ะ...เธอควรได้มีชีวิตที่สงบสุข”
แล้ว...ทุกอย่างก็ดับวูบลง
หลีนเสวี่ยหมิง
เสี่ยวเอ๋อ? ตื่นแล้วหรือยัง? ข้าทำข้าวต้มไว้ให้ กินหน่อยเถอะ เจ้าไม่ได้กินอะไรมาสองวัน แล้วนะ
หลีนเสวี่ยหมิง (พี่ชายคนโต)
หลีนเอ๋อ
....เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?
หลีนเสวี่ยหมิง
หลีนเอ๋อ...เจ้าคือน้องสาวของข้า หรือเจ้าจำพี่ชายไม่ได้แล้ว?
หลีนเอ๋อ
ในใจ//ที่นี่...ที่ไหนกัน ข้าเป็นใคร...เด็กสาว?
หลีนเอ๋อ
ข้า...แค่รู้สึกฝันประหลาดหน่อยน่ะ พี่ชาย...
หลีนเสวี่ยหมิง
ไม่เป็นไร หากฝันร้าย ข้าจะอยู่ตรงนี้ จนเจ้า หลับไปอย่างปลอดภัยอีกครั้ง
หลีนเอ๋อ
ในใจ//หากนี่คือความฝัน....ก็ขอให้มันอ่อนโยนแบบนี้ ไปนานๆ
เสียงในหัว
เช้าวันที่ห้า หลังจากที่ “หลีนเอ๋อ” ฟื้นขึ้นมาใน ร่างเด็กหญิงแปลกหน้า
แสงแดดสาดผ่านหน้าต่างไม้ ลูบ. ไล้แก้มของเด็ก น้อยผิวซีดที่กำลังนอนเหม่อมองเพดาน
หลีนเอ๋อ
“ข้า... ยังไม่ตาย?"
//นางพึมพำเบาๆ//
ไม่ใช่ครั้งแรกที่คิดคำนี้ แต่มันก็ยังไม่เลิกหลอก หลอนในใจ
ชีวิตในโลกปัจจุบันนั้นเต็มไปด้วยการฝึกฝน แข่งขัน และเอาตัวรอด แต่ก็นับว่ามีค่ามาก สำหรับหลีนอี้หรือ “หลีนเอ๋อ” ในตอนนี้ แต่นี่-นางกลายเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีใคร รู้จัก ไม่มีอำนาจ และไม่มีแม้แต่ชื่อเสียง
จู่ ๆ เสียงใสเย็นดังก้องขึ้นในหัว
ระบบฟื้นฟูนักสู้หลงยุคเปิดใช้งาน
ละบบ:เสี่ยวหลิง
“ตรวจสอบยืนยันตัวตนผู้ใช้งาน: หลีนเอ๋อ (อดีต: หลีนอี้)"
ละบบ:เสี่ยวหลิง
//เริ่มภารกิจแรก// “เย็บผ้าเพื่อเอาตัวรอด”
ละบบ:เสี่ยวหลิง
“รางวัล: ปลดล็อกฟังก์ชันสแกนวัตถุดิบ และ ประเมินสิ่งแวดล้อม”
หลีนเอ๋อ
“ข้า... มีระบบ?!"
หลีนเอ๋อ
//ไม่ใช่เกม ไม่ใช่นิยาย นี่มันชีวิตจริง!
แต่นางกลับไม่ได้ตกใจเท่าไรนัก แค่ถอนหายใจ ยาว
หลีนเอ๋อ
“เฮ้อ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ข้ามามือเปล่า”
เช้าวันนั้น ในบ้านหลังเก่า
แม่กำลังตัดผ้าขาด ๆ เพื่อเย็บผ้าปูพื้น เด็กน้อยอีกสองคนเล่นกันเสียงดัง ส่วนย่ากำลังจ้องเสื้อของหลีนเอ๋อแล้วกล่าวว่า
ย่าหวัง
“เสื้ออะไร ขาดวิ่นไม่สมศักดิ์ศรีคนในตระกูลหลี เลยสักนิด!"
หลีนเอ๋อยิ้มแห้ง ๆ เสื้อตัวนี้ขาดตั้งแต่วันแรกที่มาที่นี่ นางยังไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าจะเย็บยังไงให้มันกลับมาใช้ได้
ละบบ:เสี่ยวหลิง
【คำแนะนำจากระบบ: ผ้าเก่าในลังซ้ายมือสามารถเย็บรวมกับเสื้อตัวเดิมเพื่อซ่อมแซมเป็น เสื้อใหม่ได้】
ละบบ:เสี่ยวหลิง
【เปิดโหมดเย็บเบื้องต้นหรือไม่?】
หลีนเอ๋อ
“เปิดสิ” //หลีนเอ๋อกระซิบในใจ//
แล้วสายตาของนางก็เริ่มเห็นเส้นจาง ๆ สีฟ้า วาด เป็นรอยตะเข็บให้ในจินตนาการ
เย็บด้วยมือ เริ่มด้วยใจ
นางใช้ผ้าขาด ๆ จากลัง มาเย็บเสื้อด้วยมือเปล่า ไม่มีเครื่อง ไม่มีพลังวิเศษ แต่กลับใช้สติและ ความอดทนจากโลกเดิม
แม้มือเล็กจะยังไม่ชิน แม้เข็มจะทิ่มนิ้วจนเลือดซึม แต่นางก็ไม่หยุด...
ช่วงบ่ายแก่ ๆ นางสวมเสื้อตัวใหม่ที่เย็บเอง เดินออกมาหน้าบ้าน เสื้อนั้นอาจไม่สวยงามเท่าเสื้อใหม่ในร้านแพง ๆ แต่ก็สะอาด เรียบร้อย และพอดีตัว
ย่าที่เคยดุเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำเบา ๆ
ย่าหวัง
“อย่างน้อยก็รู้จักไม่อายคน...”
ละบบ:เสี่ยวหลิง
【ภารกิจสำเร็จ! ปลดล็อก: สแกนวัตถุดิบเบื้อง ต้น และประเมินสภาพแวดล้อม】
“คุณสามารถรู้ชนิดของวัตถุดิบใกล้ตัว และ สภาพทางอารมณ์ของผู้คนโดยสังเกตได้ง่าย
หลีนเอ๋อยิ้มบาง ๆ ยังมีคำถามมากมายในหัว... แต่วันนี้-นางเย็บเสื้อได้ นั่นก็พอแล้วสำหรับจุด เริ่มต้น
หลีนเอ๋อ
“ข้าจะอยู่รอดในโลกนี้... ไม่ใช่แค่มีชีวิตอยู่ แต่จะ มี 'ชีวิต' จริง ๆ”
ปิดท้ายตอน:
เสียงในหัวเอ่ยขึ้นเบา ๆ อีกครั้ง “ยินดีต้อนรับสู่การเริ่มต้นใหม่ “หลีเอ่อ เด็กหญิง ผู้มากับพายุ...”
ความว่างเปล่า
เสียงไก่ขันยามรุ่งเช้าดังแว่วอยู่ไกล ๆ พร้อมกลิ่น ข้าวสวยร้อน ๆ ที่ลอยมาตามลม หลีเอ่อพลิกตัว อยู่บนฟูกฟางแห้งของบ้านไม้หลังเล็ก ดวงตา ข้างหนึ่งยังหลับพริ้ม อีกข้างเริ่มลืมขึ้นอย่างเชื่อง ช้า
แต่ก่อนที่เขาจะได้ยืดแขนหาว เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ในหัวอย่างชัดเจน
ละบบ:เสี่ยวหลิง
“ตื่นได้แล้ว เจ้าหญิงนิทรา~ ข้าอดรนทนไม่ไหว จะอยู่เฉยอีกต่อไป!”
เขาลุกพรวดขึ้นทันที หัวกระแทกคานไม้เสียงดัง “โป๊ก!”
แล้วร่างเล็ก ๆ ขนาดฝ่ามือที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขา ก็ปรากฏขึ้นจริง ๆ
เด็กชายตัวจิ๋ว ผมสีเงินนวล ตาใสเป็นประกาย กำลังลอยเอียงหัวมองเขาเหมือนของเล่นน่า
ละบบ:เสี่ยวหลิง
“ข้า-เสี่ยวหลิง-ระบบส่วนตัวของเจ้า! ผู้คุม ความสมดุลแห่งจักรวาล ว่าง่าย ๆ ข้าคือผู้ช่วย อัจฉริยะของเจ้านั่นแหละ!”
หลีนเอ๋อ
//หลีเอ่อมองอีกฝ่ายตาค้าง //“เจ้าคือ... ระบบ? ไปวันก่อน?”
ละบบ:เสี่ยวหลิง
“ใช่แล้ว! แต่เจ้าหลับโง่ ๆ ไปตั้งหลายวัน ข้าเลย เพิ่งเชื่อมต่อได้สำเร็จตอนนี้!”
เสี่ยวหลิงยืดอกเล็ก ๆ อย่างภูมิใจ ก่อนเอียงหัว อย่างภูมิใจ มองเขาอีกครั้ง
ละบบ:เสี่ยวหลิง
รู้ไหม ว่าร่างนี้ของเจ้าคือร่าง “หลีเอ่อ' อายุ 12 ปี จากตระกูลหลีผู้ยากจนที่อยู่ ชายหมู่บ้าน และข้าคือของแถมชิ้นใหญ่ที่เจ้าจะ ได้ใช้ต่อไป!”
หลีนเอ๋อ
//หลีเอ่อกลืนน้ำลาย// ความฝัน... กลายเป็นจริงแล้ว
ละบบ:เสี่ยวหลิง
[ระบบเปิดใช้งาน]
ชื่อผู้ใช้: หลีเอ่อ
สถานะ: ปรับตัวเข้าร่างใหม่ 73%
ฟังก์ชันที่เปิดใช้งาน:
วิเคราะห์สิ่งของเบื้องต้น
บันทึกเหตุการณ์
ผสานร่างระดับเริ่มต้น
แนะนำเส้นทางหลบหนี
ระบบประดิษฐ์เสื้อผ้าขั้นพื้นฐาน
หลีนเอ๋อ
“เดี๋ยว ๆ... เส้นทางหลบหนีคืออะไร?”
หลีเอ่อถาม อย่างไม่มั่นใจ
ละบบ:เสี่ยวหลิง
“อีกไม่นานเจ้าจะได้รู้เอง... เพราะใครบางคนกำลังจะมาหาเรื่อง!”
และในเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อ เสียงตะโกนของคนใน หมู่บ้านก็ดังขึ้นจากหน้าบ้าน พร้อมฝีเท้าเหยียบ พื้นดินกราวๆ
“ไอ้พวกตระกูลหลี! คิดว่าซ่อนเด็กไว้จะรอดหรือไง!”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
