เสียงฟ้าร้องคำรามดังไปทั่วท้องฟ้า ก่อนที่สายฝนจะกระหน่ำลงมาราวกับม่านน้ำที่ปกคลุมเมืองทั้งเมือง ถนนเปียกชื้นเป็นเงาสะท้อนแสงไฟจากเสาไฟริมทาง น้ำฝนที่ขังอยู่บนพื้นเป็นระลอกคลื่นยามที่มีรถแล่นผ่านทิ้งไว้เพียงละอองฝนที่กระเซ็นขึ้นมา
ภพนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้เก่าในร้านหนังสือของเขา แสงไฟสีส้มจากโคมตั้งโต๊ะขับไล่เงามืดออกไปได้เพียงเล็กน้อย รอบตัวมีแต่กลิ่นของกระดาษเก่าและเสียงพลิกหน้ากระดาษที่ดังแผ่วเบา เขาไม่ใช่คนชอบออกไปไหนในวันฝนตก และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนหนึ่งที่เขาใช้เวลาอยู่กับหนังสือและเสียงฝนด้านนอก
ระฆังหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูไม้เก่าถูกผลักออก ลมเย็นจากภายนอกพัดเข้ามาพร้อมกับกลิ่นฝนและความชื้นที่แทรกซึมไปทั่วร้าน ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู ร่างของเขาเปียกโชกจากศีรษะจรดปลายเท้า หยดน้ำฝนหยดลงจากเส้นผมและปลายเสื้อที่แนบชิดกับร่างกาย ดวงตาของเขาดูเหนื่อยล้าแต่แฝงไปด้วยแววบางอย่างที่ภพอ่านไม่ออก
"ขอโทษครับ... ผมขอหลบฝนที่นี่ได้ไหม"
น้ำเสียงของเขาไม่ดังนัก แต่เพียงพอให้ภพได้ยินผ่านเสียงฝนกระหน่ำ ภพเงยหน้าจากหนังสือแล้วพิจารณาคนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
"เข้ามาสิ"
ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะก้าวเข้ามาในร้านอย่างลังเล ภพวางหนังสือลงแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูจากหลังร้าน ก่อนจะยื่นให้เขา
"เช็ดตัวก่อน เดี๋ยวจะไม่สบาย"
ชายหนุ่มรับไปอย่างลังเล ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
"ขอบคุณครับ"
ภพพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เขามองชายหนุ่มใช้ผ้าซับหยดน้ำออกจากใบหน้าและเส้นผมก่อนจะเดินไปหยิบกาน้ำชาจากมุมหนึ่งของร้าน เขาไม่ได้ชอบให้ใครเข้ามาในพื้นที่ของตัวเองนัก แต่ก็ไม่ได้ใจร้ายพอจะไล่ใครออกไปท่ามกลางพายุฝนแบบนี้
"คุณทำงานที่นี่เหรอครับ" เสียงทุ้มถามขึ้น ทำลายความเงียบระหว่างพวกเขา
ภพหันกลับมามองอีกฝ่าย เขานั่งอยู่ใกล้ชั้นหนังสือ มือยังคงจับผ้าขนหนูที่คล้องอยู่บนบ่า ดวงตาของเขามองไปรอบ ๆ ร้านราวกับกำลังพิจารณาสถานที่แปลกใหม่
"ฉันเป็นเจ้าของร้าน" ภพตอบสั้น ๆ
"อ้อ..." ชายหนุ่มพยักหน้ารับ "ร้านดูอบอุ่นดีนะครับ"
ภพไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่รินชาลงในถ้วยเซรามิกสองใบก่อนจะยื่นให้คนที่นั่งอยู่
"ดื่มหน่อย จะได้อุ่นขึ้น"
ชายหนุ่มรับไปอย่างเกรงใจ เขามองถ้วยชาก่อนจะเงยหน้ามองภพ "คุณใจดีจัง"
ภพเลิกคิ้วเล็กน้อย
"ไม่หรอก แค่ไม่อยากให้ใครเป็นหวัด"
ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบ ไออุ่นจากของเหลวในถ้วยทำให้ร่างกายที่หนาวเย็นจากสายฝนอุ่นขึ้นเล็กน้อย เขาวางถ้วยลงแล้วเงยหน้ามองเจ้าของร้านอีกครั้ง
"คุณชื่ออะไรครับ"
ภพชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามตรงไปตรงมา แต่ก็ตอบในที่สุด
"ภพ"
"ผมธีร์ครับ"
ธีร์... ชื่อที่ฟังดูแปลกใหม่แต่ให้ความรู้สึกบางอย่างที่ภพไม่สามารถอธิบายได้ เขามองชายหนุ่มตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นคนเร่ร่อน ไม่ใช่ในความหมายที่ว่าไร้บ้าน แต่เป็นความรู้สึกที่ดูเหมือนเขายังไม่เจอที่ที่ตัวเองควรจะอยู่
"คุณมาทำอะไรแถวนี้" ภพถาม
ธีร์หัวเราะเบา ๆ
"ก็แค่... เดินทางไปเรื่อย ๆ"
ภพไม่ถามต่อ เพราะเขาเข้าใจดีว่าบางคำถามก็ไม่จำเป็นต้องมีคำตอบ
เสียงฝนยังคงตกกระหน่ำอยู่ด้านนอก แต่ภายในร้านกลับมีแต่ความเงียบสงบ ทั้งสองคนต่างนั่งอยู่ในโลกของตัวเอง แต่กลับไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนเมื่อก่อน
และในคืนนั้น... ใต้สายฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก พวกเขาได้พบกันเป็นครั้งแรก
...เสียงนาฬิกาแขวนผนังดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แสงแดดยามเช้าสาดผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ของร้านหนังสือ ทิ้งเงาสะท้อนลงบนพื้นไม้เก่า...
...ภพยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ มือกำลังจัดเรียงหนังสือที่เพิ่งได้รับมาใหม่ แต่สายตาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่ที่โซฟามุมร้าน...
...เมื่อคืน ธีร์เผลอหลับไปขณะนั่งจิบชา ภพไม่ได้ปลุกเขา เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายคงเหนื่อยมากจริง ๆ และร้านของเขาก็ไม่ได้มีลูกค้าเข้ามามากพอที่จะรบกวนใครได้...
...ธีร์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ลืมตา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่าน...
..."อรุณสวัสดิ์" ภพเอ่ยขึ้นเบา ๆ...
...ธีร์กระพริบตาไล่ความง่วงก่อนจะยิ้มบาง ๆ "อรุณสวัสดิ์ครับ... ผมเผลอหลับไปเหรอ"...
..."อืม แต่ไม่เป็นไร หิวไหม"...
...ธีร์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ภพเดินไปหยิบขนมปังและกาแฟจากหลังร้านก่อนจะวางลงบนโต๊ะ...
..."กินก่อน แล้วค่อยเล่าให้ฟังว่าคุณเดินทางมาจากไหน"...
...ธีร์หัวเราะเบา ๆ "คุณอยากรู้จริง ๆ เหรอครับ"...
...ภพไม่ได้ตอบ แต่รอให้ธีร์เป็นฝ่ายพูดเอง...
...ธีร์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเอง "ผมเดินทางมาตลอดช่วงปีที่ผ่านมา เปลี่ยนที่พักไปเรื่อย ๆ ไม่เคยอยู่ที่ไหนนาน ๆ เลย"...
...ภพเลิกคิ้ว "ทำไมล่ะ"...
..."บางทีผมก็แค่... ไม่รู้ว่าตัวเองควรอยู่ที่ไหน" ธีร์ตอบเสียงแผ่ว "การเดินทางมันทำให้ผมรู้สึกว่าโลกนี้กว้างใหญ่ และผมยังมีอะไรต้องค้นหาอีกมาก"...
...ภพมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้น "แล้วคุณเจอสิ่งที่ต้องการหรือยัง"...
...ธีร์ยิ้มบาง ๆ "ยังเลยครับ แต่บางที... บางทีผมก็อยากหยุดเดินทางเหมือนกัน"...
...ภพพยักหน้าช้า ๆ "งั้นก็อยู่ที่นี่ก่อนสิ พักสักหน่อย"...
...ธีร์ดูประหลาดใจ "คุณไม่รังเกียจเหรอครับ"...
..."ร้านผมมีห้องว่างอยู่ ถ้าคุณไม่รบกวนอะไรมาก ก็อยู่ได้นะ"...
...ธีร์มองภพด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับไม่คิดว่าจะได้รับความเมตตาแบบนี้จากคนแปลกหน้า เขาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกของวัน...
..."ขอบคุณนะคับ"...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
