ไวโอเล็ต เซอร์เรนเกลผู้ฝึกฝนเป็นอาลักษณ์กับพ่อมาตลอด แต่คนเราย่อมต้องจากลาพ่อของเธอเสียชีวิตลงด้วยอาการหัวใจหยุดเต้นไวโอเล็ตจึงต้องไปเป็นผู้ขี่มังกรและด้วยคำสั่งของแม่เธอต้องย้ายมาอยู่ในตึกของผู้ขี่มังกรเพราะเธอเป็นลูกของผู่บัญชาการเธอมีห้องอยู่ในตึกนั้นและเธอมีเวลาเตรียมตัวเพียงแค่5เดือนเท่านั้นในการเตรียมตัวให้พร้อมกับการสอบเข้าวิทยาลัยสงครามบาสไกแอ็ท แต่ไวโอเล็ตมีร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กช่วงผมของเธอมีสีขาวและเธอค่อนข้างที่จะผอมแห้ง

.

.

.

ตอนเช้าวันสอบเข้า เธอเก็บของตั้งแต่ตอนกลางคืนแล้ว ตอนนี้เธอกำลังแบกเป้และเดินไปที่ห้องของลิลิธผู้เป็นแม่ เธอหยุดอยู่หน้าห้องและพบกับเสียงสนทนาบางอย่างภายในห้องเธอแง้มประตูนิดนึงและพบว่ามิรา ซอร์เรนเกลพี่สาวของเธอกำลังคุยกับแม่อยู่ "แม่! แม่จะทำแบบนี้ไม่ได้ แม่ก็รู้ว่าไวโอเล็ตร่างกายอ่อนแอมากแค่ไหน แม่จะส่งน้องไปตายหรอ!" "พอแล้วมิรา แม่ไม่อยากฟังออกไปรับไวโอเล็ตเดี๋ยวนี้" เมื่อสิน้สุดคำพูดขอยแม่ไวโอเล็ตก็เปิดประตูเข้ามา"มิรา! พี่มาทำอะไรที่นี่!"

มิรารีบวิ่งไปสวมกอดไวโอเล็ตและช่วยเธอสะพายเป้ "ไปที่ห้องของเธอก่อนไวโอเล็ตเรามีเรื่องต้องจัดการ"จากนั้นมิราก็พาไวโอเล็ตกับไปที่ห้องและเริ่มจัดกระเป๋าให้ใหม่ "เธอไม่ควรเอาหนังสือเยอะเกินไป หนังสือพวกนี้เธอควรเอาไว้ในห้องมันหนักเกินไป มันจะทำให้เธอข้ามสะพานไม่สำเร็จ" "แต่นั้นมันหนังสือที่พ่อให้ไว้นะ! ฉันจำเป็นต้องมีมัน" ไวโอเล็ตรีบเถียงกลับแต่มิราไม่สนเธอจัดกระเป๋าจนเสร็จและเธอก็หยิบชุดบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอ "เอ้านี่! ไวโอเล็ต!"มิราโยนชุดเกราะให้เธอ "มันคือชุดเกราะที่ฉันสั่งทำให้เธอ ฉันพบยายามรวบรวมเกล็ดของพันเซียตลอดระยะเวลาที่เธอฝึกอยู่ รีบสวมมันซะ! และนี่มีดสั้นของเธอเก็บเอาไว้ตรงซองข้างนะ" พันเซียของมิราเป็นมังกรหางเขียวซึ่งสามารถพบได้ทั่วไปแต่ก็มีพลังมาก ชุดเกราะของไวโอเล็ตมีความเบาและมีซองใส่มีดสั้นอยู่6ที่ ทั้งสองเดินลงไปข้างล่างและออกทางประตูหลังเพื่อที่จะไปรวมตัวกับเด็กใหม่ที่ประตูหน้า ระหว่างทางมิราพูดขึ้นมาว่า "จำไว้นะไวโอเล็ตเธอต้องหลีกเลี่ยงพวกปี2และปี3 โดย

เฉพาะเซเด็น ไรเออร์สัน ที่อยู่ปี3 พ่อของเค้าเป็นกบฏและแม่ของเราได้ฆ่าพ่อของเค้าเค้าจะต้องแค้นเรามาก และเธอไม่ควรจะไปยุ่งกับพวกลูกกบฏคนอื่นๆเพราะมันเสี่ยงที่เค้าจะฆ่าเธอได้จำไว้นะ ไวโอเล็ต" เมื่อมิราพูดจบเราก็มาถึงประตูใหญ่พอดีฉันเห็นพ่อกับแม่ของเด็กหลายๆคนกำลังร้องไห้เพราะที่บาสไกแอ็ทแห่งนี้ไม่ใช่สถานที่เด็กเล่นแต่วิทยาลัยแห่งนี้มีคนตายทุกปี ไม่ว่าจะตายจากการสอบเข้าหรือตายจากการคัดเลือกมังกรหรือแม้กระทั่งตายระหว่างการเรียน เรียกง่ายๆเลยคือมีคนตายทุกที่ทุกเวลา ำวกเราเดินไปต่อแถวเข้าประตูมีคนเดินเข้าแระตูไปคนแล้วคนเล่าฉันได้ยินเสียงกรีดร้องมากมายภายในประตูนั้น เมื่อฉันกำลังรายงานตัวอยู่กับผู้คุมมีคนข้างหลังฉันพูดขึ้นมาว่า "เหอะ! ลูกของนายพลซอร์เรนเกล? ตัวเล็กผอมแห้งขนาดนี้จะไปสู่ใครเค้าได้ ฉันจะฆ่าแกทิ้งซะ ไวโอเล็ต"