04:57 . . .

วันอังคาร ที่ ๒ กุมภาพันธ์ . . .

...ในคืนแสงจันทร์สีเลือดที่มีอวิชาลอยนวลอยู่เต็มท้องฟ้า มีเสียงกรีดร้องจากบ้านไม้เก่าหลังหนึ่ง เสียงร้องที่บ่งบอกถึงความทรมานจนแทบสิ้นลมหายใจ สลับกับเสียงโหยหวนของภูตผีวิญญานที่รอคอยเวลาเล่นงานคนในบ้าน...

...เสียงสวดที่ดังแว่วเข้ามาในหูหญิงผู้ที่กำลังเบ่งท้องคลอดลูกน้อยออกมาเจอโลกอย่าสุดกำลัง...

...หมอผีกฤษฎิ์ หมอผีสายดำที่รอเวลานี้มาเนิ่นนาน เพื่อได้ล้างแค้นให้ตนเอง...

อิติปิโส วเสเสอิ อิเสเส พุทธะนาเมอิ

พุทธะดังโสอิ อิโสตัง พุทธะปิติอิ

...จบบทสวดก็มีควันสีดำพวยพุ่งเข้าไปในบ้าน. . ....

“ อ้ากกกกกกกกกกก . . . “

...“ แอ๊ . . . อึก แอ๊\~ “...

...สิ้นเสียงกรีดร้องที่ดูทรมานจนถึงชีวิต ได้มีเสียงเด็กน้อยร้องลั่นในเรือน...

“ อาจารย์คม ฉันช่วยอาจารย์ได้เพียงเท่านี้จริงๆจ่ะ “

...สีหน้าและท่าทางที่เกิดความตื่นกลัว ก้มหน้าไม่สบตากับอาจารย์ผู้รอฟังอยากตื่นเต้น...

“ ทำไมล่ะหมอ หมอบอกฉันสิลูกฉันออกมาแล้วใช่ไหม “

...อาจารย์ทำท่าร้อนลน เขย่าตัวหมอตำแยที่มาทำคลอดอย่างสีหน้าที่มีความหวัง...

“ นี่ลูกของอาจารย์ ส่วนสิรัตน์… นางสิ้นแล้ว… “

...อาจารย์คมที่ได้ยินอย่างนั้น สตั๊นไปชั่วขณะแววตาที่มีความหวังตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยความโสกเศร้าไม่ยอมรับความจริง ลูกผู้ชายที่ไม่ว่าจะเจอความเจ็บปวดแทงใจเพียงใด ก็ไม่เคยแม้แต่จะร้องสักแอ๊ะ ดวงตาที่เข้มแข็งอดทน บัดนี้ถูกน้ำสีใสปกคลุมไปทั้งดวง น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอาบสองแก้มอย่างทรมานใจ ...

...ร่างชายผู้เข้มแข็งวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างอยากรู้ความจริง พอถึงในห้อง อาจารย์คมผู้มีความอดทนสูง บัดนี้เขารู้สึกชาไปทั้งตัว เมื่อได้เห็นร่างไร้วิญญาณของภรรยาผู้เป็นที่รักนอนสิ้นใจอยู่ตรงหน้า อาจารย์คมเหมือนถูกมีดกลีดลงกลางอก มันทั้งจุก ทั้งทรมาน เรี่ยวแรงทั้งหมดหายไปในพริบตา...

ตึก . . .

...เสียงเข่ากระทบพื้นไม้บนเรือน แน่นอนว่าเหตุการณ์นี้ทำให้อาจารย์คมเข่าอ่อน นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าร่างภรรยา เสียงร่ำไห้ที่ดังขึ้นเรื่อยๆแสดงถึงความเจ็บปวดภายในใจที่ไม่สามารถบอกใครได้...

...พาร่างที่แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงไปหาร่างไร้วิญญาณของภรรยา ไม่รอช้าอาจารย์คมสวมกอดร่างนั้นอย่างจุกอก ร่ำไห้ถึงคนรักที่กว่าจะได้อยู่ด้วยกันมันไม่ง่าย...

“ อึก…ฮืออ . . . ตื่นมาช่วยพี่เลี้ยงลูกของเราสิ “

...น้ำเสียงที่สั่นปานใจจะขาดเอ่ยขึ้นพร้อมกอดไปที่ร่างนั้นอย่างรู้ว่าไม่มีวันได้กลับคืน...

...ก่อนจะตั้งสติแล้วหันไปอุ้มลูกน้อยที่นอนอยู่ข้างๆแม่ของตน ...

“ พี่สัญญา พี่จะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด พี่รักเธอนะสิรัตน์ . . . “

...เสียงสุดท้ายก่อนจะพยายามเข้าใจและอยู่กับความจริงเอ่ยขึ้นด้วยคำมั่นสัญญาที่ให้กับภรรยาอันเป็นที่รัก...

_________________________________________

15 ปีต่อมา

06:13 . . .

“ พ่อสองไปเรียนแล้วนะ “

...เด็กหนุ่มเอ่ยปากขอบอกผู้เป็นพ่อ...

“ เอาดอกแก้วไปไหว้แม่เอ็งด้วย “

“ ครับ “

วัดป่า

“ แม่ครับ สองเอาดอกแก้วมาให้แม่ โรงเรียนเปิดเทอมแล้วสองขึ้นมอสามแล้วนะครับ สองโตเป็นหนุ่มแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงสองนะครับ “

...พูดจบสองนำดอกแก้วที่เตรียมมาวางหน้าอัทธิแม่ นั่งคุยกับแม่สักพักสองก็เดินทางไปโรงเรียน...

“ สองเพื่อนน “

...น้ำเสียงดีใจเอ่ยดังขึ้นทางด้านหลัง...

“ ไอ่โย “

“ ใช่แล้วว เพื่อนโยเองครับเพื่อนสอง “

...โยเด็กหนุ่มที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของสองวิ่งมากอดคอด้วยความคิดถึง...

“ ไม่เจอกันนานหล่อขึ้นนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ “ โยพูดก่อนจะขำดังลั่น

“ ก็เหมือนเดิมปะวะ “ สองตอบอย่างงุนงง

“ พ่อมึงสักเพิ่มให้หรอ “

“ อืม พ่อสอนเพิ่มเลยต้องสักเพิ่ม เอ็งเห็นด้วยหรอ “

“ เห็นลางๆ สงสัยเสื้อนักเรียนมึงคงเริ่มบาง วันหลังใส่เสื้อข้างในมาด้วยก็ดีนะเว่ย “

...โยบอกเพื่อนอย่างจริงใจ เพราะเสื้อสองบางจนมองเห็นอักขระวิชาอาคมบนแผ่นหลังของเป็นลางๆ...

“ เออนี่รู้มั้ยว่าจะมีเด็กใหม่เข้ามาในห้องเรา เห็นว่าเป็นผู้ชายจากในเมืองเลยนะเว้ย “

“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้าวะ “

“ เอ้า . . . “

...ทั้งสองเดินคุยกันตามประสาเพื่อนสนิทที่ไม่ได้คุยกันมาเกือบสี่เดือน...

โรงเรียนในอำเภอ

08:54 . . .

...ในห้องเรียนที่มีเสียงผู้คนเกือบห้าสิบคนที่คุยเล่นกันเสียงดัง...

ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง !!

...เสียงไม้เรียวกระทบโต๊ะเรียกร้องความสนใจจากเด็กที่กำลังคุยเสียงดังในห้อง...

“ เอาล่ะนักเรียน วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้พวกเราได้รู้จักกัน แนะนำตัวเลยจ่ะ “

...ทั้งห้องจ้องมองไปที่เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักกว่าผู้หญิงเป็นร้อยเท่า ดูยังไงก็ไม่เหมือนชาย แววตาสดใสเปรียบเสมือนมีดาวนับล้านดวงอยู่ในนั้น ริมฝีปากอมชมพูธรรมชาติ และรอยยิ้มแสนหวานที่ไม่ว่าหญิงหรือชายได้พบเห็นจำเป็นต้องหลงไหลดั่งต้องมนต์สะกด...

“ หวัดดี เรากันต์ “

“ กันต์เดินไปหาที่นั่งได้เล่นจ่ะ เดี๋ยววันนี้เราจะมาเรียนเรื่องต่อไปกันนะคะ “

...กันต์เลือกนั่งหลังห้องติดหน้าต่างฝั่งขาว ซึ่งเป็นแถวเดียวกับพวกสองที่นั่งฝั่งซ้าย...

10:46 . . .

“ คาบสุดท้ายวันนี้สั่งงานนะคะ เป็นงานกลุ่ม กลุ่มละสองคนครูให้พวกเธอทำเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของไทย ส่งครูภายในวันศุกร์นี้ ครูจับกลุ่มให้เลยแล้วกัน “

...คุณครูจับกลุ่มให้ทั้งห้อง ทุกคนได้กลุ่มหมดยกเว้นกันต์...

“ อ่าวเด็กใหม่ งั้น…ไปอยู่กลุ่มกับนายสองแล้วกัน “

“ เอิ่ม.. คนไหนชื่อสองครับ “

“ อยู่นี่ๆๆ “ โยยกมือตอบแทนสอง

...กันต์เดินไปหาสองและโยที่อยู่แค่อีกฝั่ง...

“ แล้วคนนี้ชื่ออะไร “ กันต์ชี้ไปหาสองด้วยความสงสัย

“ เอิ่ม ไอ่นั่นชื่อสอง เราชื่อโยๆๆ “

...กันต์หันไปหาสองสลับกับโยด้วยท่าทางสงสัย ก่อนจะเริ่มเข้าใจทุกอย่างเอง กันต์จึงพยักหน้าเป็นสัญญาณบอกว่าเข้าใจแล้ว...

...ทั้งสามช่วยกันทำงานที่ได้รับอย่างตั้งใจ...

“ โรงเรียนนี้เขาอนุญาตให้สักด้วยหรอ “ กันต์เหลือบไปเห็นรอยสักของสองแล้วเอ่ยขึ้น ก่อนจะเงยไปมองหน้าสองที่จ้องเขาอยู่

“ เอิ่ม คือสองมันมีเหตุผลน่ะ อย่าสนใจเลยๆ “

“ เราถามสอง นี่สองนายพูดไม่เป็นหรอ “

“ อืม ก็อย่างที่โยบอก “

“ ก็พูดได้นิ่ ทำไมต้องให้เพื่อนพูดแทนอยู่เรื่อย “ กันต์พรึมพรัมออกมาด้วยความรู้สึกงุนงง

11:47 . . .

...กันต์นั่งกินข้าวอยู่คนเดียวบนโต๊ะในโรงอาหาร...

ตึง !

“ นี่ ! กล้าดีไงวะมานั่งโต๊ะพวกกู “ เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างหาเรื่อง ทำให้กันต์ที่กำลังจะตักข้าวใส่ปากต้องหยุดแล้วเงยหน้าไปมองด้วยความงง

“ ก็กูจะนั่ง “ อีกเสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังพวกเจ้าถิ่น

...ทุกคนหันไปมองคนที่เดินถือถาดข้าวมาเตรียมจะนั่งลงตรงหน้ากันต์ที่กำลังงงกับเรื่องที่เกิด ...

“ ไอ่เนม มึงกล้าขัดพวกกูหรอ “

“ ถ้าพวกมึงกล้า ก็เอาดิ “ ชายที่ถูกเรียกว่าเนมยืนขึ้นประจันหน้าเจ้าถิ่น

“ ฝากไว้ก่อนเหอะมึง ไปเว่ย “ เจ้าถิ่นที่ตอนนี้ยังทำไรไม่ได้จนต้องล่าถอยไปก่อน

“ ขอบใจนะ นาย… “

“ กูชื่อเนม มึงเด็กใหม่หรอ “

“ อื้ม เราพึ่งย้ายมาว่าแต่ทำไมถึงช่วยเรา “

“ เอ้าาา ก็กูอยากเล่นกับมึงไง กูไม่มีเพื่อนอยู่ห้องเดียวกับมึงนั่นแหละ “

“ หื้ม…. อ่อ “ กันต์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้

“ เสียดายกูไม่ได้อยู่กลุ่มกับมึง “

“ ไม่เป็นไรๆ เออนี่นายรู้จักสองมั้ย “

“ ใครจะไม่รู้จักไอ่สอง มันเป็นถึงลูกอาจารย์คมเลยนะ “

“ หื้ม อาจารย์คม อาจารย์ที่เก่งคุณไสยที่สุดอ่ะนะ “

“ ใช่ดิ แล้วนี่เห็นรอยสักในตัวสองมั้ย “

“ อื้มๆ ทำไมสองมีรอยสัก “

“ ก็เป็นลูกชายคนเดียวของหมอผี มันก็ต้องถ่ายทอดวิชาจากอาจารย์คมอยู่แล้ว แต่ไม่ต้องกลัวเป็นไสยขาว “

“ อืมม… “ กันต์คิดตามที่เนมพูด ทำให้เขาพอเข้าใจอยู่บ้าง

“ รีบกินๆ จะได้ไปเรียน “

16:06 . . .

...กันต์ที่กำลังเดินกลับบ้านโดยมีเนมเป็นคนอาสาไปส่ง เพราะกลับทางเดียวกัน...

...เนมรู้สึกเหมือนมีคนมาตามตลอดย่างก้าวที่เดิน เนมรอจังหวะแล้วหันไปอย่างเร็ว...

“ ฮึ ไอ่เนมมึงไม่รอดแน่ “ แน่นอนว่าเป็นเสียงเจ้าถิ่นที่มาหาเรื่องกันต์เมื่อกลางวัน

“ มึงไม่จบใช่ปะ “ เนมพูดด้วยท่าทางไม่กลัว

“ กันต์มึงกลับไปก่อน “ ก่อนจะหันมาบอกกันต์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

...เจ้าถิ่นไม่รอช้าบอกให้ลูกน้องที่พามาล้อมพวกเขาไว้...

“ เราไม่กลับ เราจะช่วยเนม “ กันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่น

...ไม่รอช้าเจ้าถิ่นสั่งให้ลูกน้องจัดการชายสองคนที่ถูกล้อม เนมที่พอรู้การใช้กำลังมาบ้างจึงสามารถโต้ตอบได้อย่างดี ส่วนกันต์ที่ถึงแม้จะดูอ่อนแอแต่ก็หมัดหนักใช่ย่อย เขาใช้ทุกกระบวนท่าที่มีจัดการพวกนั้นอย่างเต็มกำลัง...

...ลูกน้องคนหนึ่งเข้ามาล็อคเนมไว้ใม่ให้ดิ้น ลูกน้องอีกคนจึงเข้ามาต่อยอัดท้องจนเนมจุกตัวงอ กันต์ที่เห็นอย่างนั้นจึงรีบวิ่งจะไปช่วยเนม แต่ถูกลูกน้องต่อยเข้าเต็มหน้าจนล้มลงไปกองกันพื้น...

...เมื่อสบโอกาสลูกน้องคนหนึ่งง้างไม้จะฟาดลงบนหน้ากันต์...

“ จะช่วยเพื่อนมึงหรอ ไม่มีทาง อ๊าา….ฮึ้ย! “

ตังเมสาทิโก มังสุเรโสอะปะนา ปะสุสุปิ

อิทะสิติปุวิสิเว กุโกกะโคนะมามิหัง

_________________________________________

...จบตอนที่ ๑...

...หวัดดีค่าทุกคนนน เราพึ่งหัดแต่งนิยายยย ช่วยอ่านหน่อยนะคะะะะ เราจะอัพเดทสัปดาห์ละ 2 ตอนค่าาาา ช่วยสนับสนุนอ่านให้เราหน่อยน้าาา เราไม่อยากเกาะแม่แล้วว อยากหาตังใช่เองบ้างค่ะะ ...

...ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนิยายของเรานะคะะ🙇🏻‍♀️🙏🏻...