ผมชื่อหรวนหรวนผมเป็นพนักงานเซเว่นคนหนึ่งที่พึ่งจะโดนไล่ออก ชีวิตของผมนั้นบัดซบหลังจากที่พ่อแม่ของผมเสียชีวิตผมต้องใช้ชีวิตตามลำพัง

ผมจบจากมหาลัยบ้านนอกแห่งหนึ่ง จบมาพ่อแม่เสียชีวิตเป็นคนตกงาน ไม่มีใครรับเข้าทำงาน ต้องมาเป็นพนักงานเซเว่นตำแหน่งคนยกของ ทำมาได้ไม่นานผมก็ถูกไล่ออกเหตุผลหน่ะหรอ เหอะ มันบอกว่าผมไม่เหมาะกับงานนี้ ชีวิตแม่งเฮงซวย

หลังจากที่ถูกไล่ออก ผมเดินกลับหอพร้อมกับมองเงินในบัญชีตัวเอง หมดหวังแล้ว เงินนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหนกันเชียว โลกนี้มันไม่ยุติธรรมเลย ความสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่ผมอย่างจัง

ผมมีเงินไม่พอจะจ่ายค่าห้องเดือนนี้ด้วยซ้ำ ชีวิตมันไม่ยุติธรรมจริงๆ ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยผมไม่เข้าใจเลยถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะไปหาพ่อและแม่ของผม

คิดถึงพวกเขาจัง อยากกอดอยากได้กำลังใจผมไม่เหลืออะไรที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว ผมอยากตาย

หรวนหรวนเพิ่กลับมาถึงห้องพักของตนที่เก่าทรุดโทรมตามกาลเวลา ในห้องนั้นแคบมีเตียงไว้สำหรับนอนหนึ่งเตียงข้างๆเตียงมีตู้เสื้อผ้าเล็กๆด้านในมีเสื้อผ้าแค่4-5ชุดเท่านั้น ห้องน้ำขนาดเล็กที่พอจะเข้าไปทำธุระส่วนตัวได้

เขาเดินเข้าไปในห้องของตนเองล้มตัวลงนอนบนเตียงไม้เก่าที่ดูหยาบ เขาหลับตาแล้วคิดถึงพ่อกับแม่ของเขา เขาต้องการจะหลับเพื่อพักผ่อน เขาเหนื่อยมาทั้งวันเขาอยากเจอพ่อแม่ของเขา

เขารู้สึกตัวเพราะแสงไฟที่จ้า เขาลืมตาขึ้นเพื่อมองว่าแสงอะไร เมื่อเขาลืมตาขึ้นห้องที่เขาเคยอยู่กลับเปลี่ยนไป ภายในห้องดูขาวสะอาดตาเตียงที่เขานอนอยู่เป็นขนาดใหญ่หนานุ่ม เขากวาดตามองห้องที่เขาอยู่ไปรอบๆจนไปสดุดตากับจดหมายฉบับหนึ่งสีของจดหมายเป็นสีแดงสดมีลวดสายของดอกกุหลาบ บนจดหมายเขียนชื่อของเขา

เขาทำหน้าสงสัยและมึนงงกับเหตุการที่เกิดขึ้น เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มีคนลักพาตัวเขามางั้นหรอ เขามองไปรอบๆอีกครั้งห้องที่เขาอยู่คือห้องราคาแพง มีของประดับหรูหรา เป็นสถาน ที่ๆ ไม่คุ้นตา เขาหันไปมองจดหมายอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมา

ตัวอักษรในจดหมายเรียงกันสวยงาม ลวดลายของผู้เขียนวิจิตรงดงาม แค่มองก็ทำให้รู้ว่าคนเขียนตั้งใจเขียนมันแค่ไหน เขามองตัวหนังสือนั้นก่อนจะค่อยๆอ่าน

[ยินดีต้อนรับผู้เล่นเกมสยองขวัญหมายเลย 29048 ผู้เล่นได้รับคัดเลือกด้วยคุณสมบัติที่เหมาะสม]

เขาอ่านจบก่อนที่หนังสือจะค่อยๆเปลี่ยนตัวอักษร

[เรื่มเกมระดับเริ่มต้นสำหรับผู้เล่นหรวนหรวน]

[ชื่อเกม ฆาตกรในโรงแรมหรู]

[ภารกิจหลัก ไขปริศนา]

[ภารกิจรอง หลบหนีจากฆาตกร]

[พวกคุณมีเวลาทำภารกิจ 3 วัน]

[คุณเป็นคุณหนูที่ร่ำรวยและเอาแต่ใจ มาพักผ่อนที่นี่เพราะต้องการมาเที่ยวแม้จะมาเที่ยวคุณยังเอาบอดิ้การ์ดมาด้วยมิหนำซ้ำยังเชิญเพื่อนๆของคุณมาด้วย]

[โปรดเล่นตามบทบาทที่มอบให้ หากเล่นนอกบท npc จะเพิกเฉยต่อคุณ เพื่อนร่วมทีมของคุณมีทั้งหมด5คนรวมตัวคุณเองขอบคุณที่ให้เกียรติมาเล่ยเกมกับเราค่ะ]

เขามองตัวอักษรตัวสุดท้ายที่หยุดลงเขาสับสนเล็กน้อยที่เขามาอยู่ที่ๆไม่คุันเคยแถมยังมาเล่นเกมอะไรก็ไม่รู้นี่อีก

เขาหันมองรอบๆอีกครั้งก่อนที่จะได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อกๆ

เสียงนั้นดังเพียงสองทีเท่านั้น ก่อนจะได้ยินเสียงพูดเป็นเสียงของผู้ชาย เสียงฟังดูเรียบๆเสียงทุ้มแต่กลับดูนุ่มนวล

"คุณหนูครับ ตื่นหรือยังครับได้เวลาทานอาหารเช้าแล้วครับ"

เสียงของผู้ชายเงียบลงก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไปเขาก็คิดขึ้นได้ว่าจะต้องเล่นตามบท

"รอก่อน ให้ฉันได้อาบน้ำก่อน รออยู่ตรงนั้นแหละ"

เสียงของผมสิ้นสุดลงพร้อมกับเหงื่อเย็นไหลลงตามกรอบหน้าแบบนี้ได้ใช่มั้ยนะ เขาคิดก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยขึ้นตอบกลับอย่างรวดเร็ว

"ครับคุณหนู"

เสียงผู้ชายที่ยืนรอที่หน้าประตูกล่าวเสียงเรียบ

เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก พร้อมเดินเข้าไปในห้องน้ำ ห้องน้ำขนาดใหญ่ใหญ่แล้วดูสะอาดตาต่างจากบ้านของเขาลิบลับ เขารีบเดินไปอาบน้ำ พร้อมกับคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาเดินไปแต่งตัวก่อนจะเปิดประตูออกไป เขาเห็นผู้ชายคนนึงหน้าตาหล่อเหลาสูงโปร่งใส่ชุดสูทสีดำสนิท เขาเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดขึ้นมาว่า

"คุณหนูหิวหรือยังครับ ผมสั่งอาหารไว้ให้คุณหนูแล้วครับ"

พูดจบชายคนนั้นก็ผายมือเพื่อจะให้เขาเดินก่อน ไม่รอช้าเขารีบเดินนำไปที่ห้องอาหารอย่างรวดเร็ว

เมื่อมาถึงห้องอาหารเขาเห็นคนกลุ่มนึงยืนอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะอาหาร เขากวาดตามองคนกลุ่มนั้นมีผู้ชายสองคนผู้หญิงสองคน

เมื่อคนกลุ่มนั้นเห็นเขาเดินเข้าไปพร้อมกับผู้ชายในชุดสูทพวกเขามองด้วยความตกตะลึง เขาไม่สูงนักใบหน้าที่ดูเหมือนในภาพวาดดวงตาสีดำสนิท แม้เขาจะไม่ยิ้มก็ไม่ได้ทำให้เขาสวยน้อยลงเลยแม้แต่นิดเดียว กลับทำให้เขาดูมีเสน่ห์เพราะความเย็นชานั้น

หลังจากที่พวกเขาเงียบไปชั่วครู่ก็ได้ยินเสียงของพ่อบ้านดังขึ้น

"พวกคุณจะทานอาหารเลยมั้ยครับ คุณทำให้คุณหนูของเรารอนาน"

สิ้นเสียงพูดทุกคนหลุดออกจากภวังแล้วรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะ ถึงพวกเขาจะนั่งแต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบจามองหรวนหรวนเป็นพักๆตะลึงในความสวยของเขา บางคนรู้สึกอิดฉาในความสวยนั้น บางคนหลงไหล

เมื่อเห็นว่าทุกคนนั่งแล้วเขาจึงได้นั่งลงจากนั้นพ่อบ้านจึงเสริฟอาหารเช้า อาหารน่าตาน่ากินตั้งอยู่บนโต๊ะที่รายล้อมไปด้วยผู้เล่น พวกเขามองหน้ากันแล้วเริ่มทานอาหาร หลังจากทานเสร็จหรวนหรวนเห็นผู้เล่นมองมาทางเขาเป็นแนวเดียว เขามองกลับด้วยความสงสัย

แต่เมื่อเขากำลังจะถามคนในกลุ่มนั้นจึงพูดว่า

"มันไม่สะดวกเท่าไหร่ที่จะให้คนอื่นมาได้ยินด้วย"

เขาพูดพร้อมหันไปมองชายในชุดสูทข้างหลังของหรวนหรวน

หรวนหรวนมองตามชายคนนั้นก่อนที่จะบอกให้ชายในชุดสูทออกไปรอช้างนอก ชายคนนั้นตอบรับด้วยเสียงราบเรียบเหมือนหุ่นยนหรือเอไอ

"ครับ คุณหนู" เขาค้อมตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไป

เขาเห็นชายคนนั้นเดินออกไปแล้วจึงหันไปหาชายอีกคน ส่งสายตาถามว่ามีอะไรจะพูด อีกฝ่ายเห็นแบบนั้นจึงพูดว่า

"นายคงจะเห็นจดหมายแล้ว ถ้าเราไม่ร่วมมือกันแล้วเราจะรอดได้ยังไง นายว่างั้นมั้ย?"

หรวนหรวนไม่ได้ตอบอะไรมองหน้าชายคนนั้นเงียบๆ เขาคิดว่าชายคนนั้นพูดมีเหตุผลเขาจึงไม่ได้ปฏิเสธ เขาคิดเสร็จจึงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบว่า

"ได้ แล้วจะเริ่มจากตรงไหน"

พวกเขามองหน้ากันก่อนที่จะพูดว่า

"นายได้บทที่สำคัญในด่านนี้ทุกอย่างจะราบรื่น"

พูดจบพวกเขาก็หันมองหรวนหรวนแล้วจ้องมองอีกฝ่ายเงียบๆ จ้องอยู่นานเขาเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนกรอบหน้าของพวกเขาหรวนหรวนมองหน้าพวกเขาก่อนจะพูด....