”สวัสดีครับผม “อคิน“ เป็นเด็กทุนครับ“

ผมพูดแนะนำตัวในหน้าชั้นเรียนแต่คนที่นั่งอยู่ดูไม่ค่อยสนใจผมสักเท่าไหร่แต่ก็นะผมไม่สนหรอก

“เอาละ อคิน เธอไปนั่งด้านหลังห้องแถวที่สี่ริมหน้าต่างแล้วกันนะ”

ครูสาวสวยที่ดูเหมือนจะเป็นครูที่ปรึกษาก็พูดด้วยท่าทางที่ดูเป็นมิตรดีไม่มีอะไรน่าห่วงสักเท่าไหร่แค่ผมได้ออกมาจากบ้านนั้นก็เหมือนขึ้นสวรรค์แล้ว…หลังจากนั้นผมก็เดินไปนั่งตามที่ครูบอกที่ด้านข้างๆที่นั่งผมมีผู้ชายที่นั่งอยู่แล้วดูแล้วน่าจะเป็นคุณชายลูกผู้ดีคนหนึ่งดูราวๆแล้วน่าจะสูงกว่าผมซักประมาณสิบเซ็นขาวราวกับหิมะดวงตาสีน้ำตาลอ่อนๆผมดำสนิทราวกับเป็นเจ้าชายน้ำแข็งไม่อ้วนเกินไปแล้วก็ไม่ผอมจนเกินไปแต่ดูแล้วตัวใหญ่กว่าผมมากเลยสงใสอยู่บ้านจะกินดีอยู่ดีดูเหมือนคนออกกำลังกายด้วย

“เฮ้ยแกเห็นนั้นปะมีคนกล้านั่งข้างเจ้าชายลูคัสด้วยวะ”

“เป็นฉันนะฉันวิ่งอะบอกเลย”

หลังจากที่ผมนั่งลงก็เริ่มมีเสียงซุบซิบดังขึ้นก็พอจับใจความได้นิดหน่อยแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกนะขอแค่ผู้ชายด้านข้างๆไม่ทำให้ผมเสียสมาธิก็โอเคแล้วแต่ก็ตามคาดคุณครูก็ได้เตือนเรื่องเสียงกระซิบ

“เอาละทุกคนเงียบๆหน่อยนะช่วยใจดีกับเพื่อนใหม่ด้วยละ”

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ไปได้ด้วยดีครูก็เข้ามาสอนตามปกติผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆผมก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรเลยแม่แต่คำเดียวแต่ก็ดีแล้วเหมือนกันหลังจากเลิกคาบสอนผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหน้าผมอีกที่หนึ่งก็หันหลังกลับมาจ้องหน้ากับผม

"ไงเด็กใหม่ฉันชื่อ ‘คิน’ คิน ธีรเวท"

"เออ…ผม อคิน หลังจากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ"

"เออใช่สิคนที่นั่งข้างๆนายชื่อ ลูคัส หรือเจ้าชายลูคัสนั้นแหละ"

ผู้ชายที่เสยผมขึ้นไปข้างหนึ่งการแต่งกายดูไม่ค่อยเป็นระเบียบเท่าไหร่และที่ตัวมีกลิ่นน้ำหอมแพงๆผสมกับกลิ่นบุหรี่อยู่นิดๆ เค้าพูดคิกคักและเอ่ยแนะนำตัวเองไปแต่เมื่อเค้าพูดว่า เจ้าชายลูคัส อยู่ดีๆก็เหมือนมีสายตาที่จ้องมาเหมือนจะฆ่ากันแว็บหนึ่งแต่ก็ไม่มีอะไรคิดว่านะ

"กลางวันนี้สนใจมากินข้าวกับพวกเรามั้ยได้ใช้มั้ยเจ้าชาย"

เค้าเอ่ยช่วนผมแล้วก็ไปถามคนด้านข้างผมที่ตั้งใจเก็บของใส่กระเป๋าอยู่แบบจริงจังสุดเลยละ

"แล้วแต่"

"…"

แค่คำพูดสั้นๆแต่ได้ใจความนี้ไม่รู้ทำไมผมถึงคิดว่ามันน่าฟังมากใช้แล้วเสียงของเค้านะน่าฟังสุดๆเลยละบวกกับท่าทีที่ดูหยิ่งยะโสทำให้มันดูเข้ากับเค้าสุดๆไปเลยละขนาดทำหน้าเบื่อโลกยังดูดีขนาดนี้ถ้าเค้ายิ้มออกมาอาจจะทำให้คนตายก็ได้นะ…หึ!ว่าไปนั้นหลังจากที่ผมสะบัดความคิดแปลกๆออกไปได้ก็พึ่งรู้ตัวว่าถึงเวลาพักแล้ว

"ไปกันเถอะ"

"เออ…นี้ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาทขอถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไรหรอๆถามมาได้หมดเลยนะฉันนะรู้แทบทุกอย่างในโรงเรียนนี้เลยนะ"

"ทำไมถึงเรียกเค้าว่า เจ้าชาย หรอ"

"เออ…เพราะว่านะเรื่องมันยาวมากเลยเดี๋ยวค่อยเล่าตอนกินข้าวได้มั้ย"

"อืมได้สิ"

ระหว่างที่เรากำลังเดินไปโรงอาหารผมก็ได้ตั้งคำถามนั้นขึ้นมาพอถามออกไปคินก็ดูอึ้งๆไปนิดหน่อยส่วนลูคัสที่เดินตามมาแบบเงียบๆนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเลยลูคัสอะอ่านใจยากสุดๆไปเลยละนะผมนั้งเรียนมาทั้งวันแล้วยังไม่รู้เลยว่าเค้าคิดอะไรอยู่แต่ก็นะผมจะไปอยากรู้ทำไมกันนะ

...****************...

หลังจากนั้นคืนก็ได้เล่าว่าทำไมลูคัสถึงโดนเรียกว่า เจ้าชาย เพราะว่าลูคัสไม่เคยรับรักใครเลยทุกครั้งที่มีผู้หญิงมาสารภาพรักก็จะชอบปฏิเสธแบบเย็นชาตลอดจนทำให้ผู้หญิงร้องไห้บ่อยๆแต่ก็ไม่ใช้แค่นั่นหรอกอีกเหตุผมหนึ่งก็คือเค้าคือลูกชายคนเดียวของตะกูลจึงแบกรับภาระใว้เยอะมากจากคนในครอบครัวเค้าจึงเพียบพร้อมมากแทบจะทุกอย่างเลยก็ว่าได้เรียนดีคะแนนเยี่ยมหน้าตาก็หล่อเหลากีฬาก็ไม่เป็นสองรองใครแต่ติดตรงที่เค้าเป็นคนพูดน้อยแถมเย็นชามากๆด้วยจนคนที่เข้าใกล้เป็นต้องวิ่งหนีผมก็พอจะเข้าใจนิดหน่อยนะแต่ดวงตาเค้าน่ามองจะตายทุกคนกลัวอะไรกัน

"นี้ อคิน นายมาเรียนโรงเรียนประจำไม่เหงาหรอ"

"ไม่เลยอะดีใจด้วยซ้ำ"

"เอ๋\~จริงดิทำไมละ"

"เออ…พอดีครอบครัวฉันมันพิเศษกว่าคนอื่นนิดหน่อยนะฉันก็เลยไม่ชอบ"

"แบบนีนี้เอง"

เห้อ\~นี้เป็นคำถามที่ผมเกลียดมากเลยละผมไม่อยากบอกว่าผมมีปมในวัยเด็กที่ยังตามมาหลอกหลอนถึงปัจจุบันอยู่หรอกนะ

"เออนี้ฉันสงใสมานานแล้วอะตรง คอ นายอะติดพลาสเตอร์ใว้ทำไมหรอ"

"เออ…คือเป็นแผลเป็นนะมันไม่ค่อยอยากจะเป็นที่สงใจทลเท่าไหร่เลยปิดใว้นะ"

"ว้าววว\~เท่จังขอฉันดูได้มั้ย"

"เออแต่ว่า-……"

"อย่ายุ่งเรื่องคนอื่นเยอะได้มั้ย"

"…"

"…"

อยู่ดีๆลูคัสที่นั่งเงียบมาตั้งนานก็เอ้ยปากพูดปกป้องผมขึ้นมาทั้งๆที่เสียงออกจะน่าฟังแท้ๆแต่กลับพูดน้อยมากน่าเสียดายแย่

"เออขอโทษนะ"

"อืมไม่เป็นไรหรอก"

หลังจากนั้นพวกเราก็คุยอะไรเรื่อยเปื่อยโดยมีเจ้าชายมานั่งฟังข้างๆเหมือนค่อยสังเกตการดูผมอย่างใดออย่างนะ้แต่ผมก็ไม่คิดอะไรหรอกเพราะผมก็เป็นเหมือนกันเวลารู้สึกไม่ปลอดภัยก็จะค่อยสังเกตคนรอบข้างนี้แหละแต่ผมว่าลูคัสก็ไม่ใช้คนนิสัยแย่เลยนิน้าทำไมมีแต่คนเกลียดกันนะลูคัสออกจะเป็นคนดี

"เออนี้อคินรู้ห้องตัวเองรึยัง"

"ห้องพักหรอยังเลยอะว่าจะไปดูอยู่ตอนเรียนเสร็จ"

"จริงดีเหมือนกันเลย!!ไปดูด้วยกันมั้ยเพื่อจะได้อยู่ห้องเดียวกันนะ"

"อื้มได้สิ"

"จะว่าไปลูคัสอยู่ห้องใหนหรอ"

"ไม่รู้ยังไม่ได้ดู"

คุยไปคุยมาคินก็ถามเรื่องห้องที่อยู่มีสองแบบมีรูเมทกับส่วนตัวแต่แบบส่วนตัวจะให้ปี2ขึ้นไปอยู่แบบสวนตัวได้หลังจากที่ผมรวบรวมความกล้าถามคำถามลูคัสไปก็ได้คำตอบแบบที่คิดไว้นิดหน่อยถ้าเป็นไปได้ก็อยากอยู่ห้องเดียวกับลูคัสนิดหน่อยนะเพื่อจะได้ทำความรู้จักกันแต่โดยปกติแล้วผมไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่แต่ลูคัสเหมือนเป็นข้อยกเว้นที่ผมอยากรู้จักมองแล้วลูคัสสวยมากเลยละดีแทบทุกอย่าง

...---------------...

เมื่อถึงตอนเย็นพวกเราสามคนก็ไปดูห้องตามที่คุยกันไว้

"ฉันได้ห้อง 130 จะอยู่กับใครน้า\~นายละอคิน"

"ได้ 333 อะ"

"เลขสวยนะเนี้ยแล้วคุณชายละครับ"

" 333 "

"ห๊ะจริงดิ!!พวกนายโชคดีจังที่อยู่ท้องเดียวกันพึ่งมาวันแรกแท้ๆชิ๊!!"

"ฮะฮะฮะฮะ"

ผมหัวเราะเบาๆออกไปแต่น่าตกใจมากผมได้อยู่ห้องเดียวกับ ลูคัส คำที่ผมคิดไปเล่นๆพระเจ้าคงเห็นแล้วสินะผมควรขอบคุณหรือโกรธดีละถึงลูคัสจะดีก็เถอะแต่ไม่คิดจะให้ผมมีเพื่อนคนอื่นเลยหรอไงเนี้ยผมไม่ค่อยพูดอยู่แล้วเพราะฉะนั้นเรื่องนี้ไม่มีปัญหาเลยแต่จะให้ผมอยู่กับคนที่ตัวใหญ่กว่าแถมสูงกว่าอีกเนี้ยนะบางทีการอยู่กับคนที่ตัวเองอิจฉาอาจไม่แย่นักหรอก มั้งนะ

...***************...

ที่พูดปกป้องไปแค่รำคาญแค่นั้นแหละอย่าได้ใจมากไปละไอ้คินนี้พูดมากจริงๆวันหลังต้องด่าบ้างแล้วสิส่วนคนนี้ชื่อ อคิน หรอไม่แย่เท่าไหร่แหะตอนเรียนก็ไม่ได้ทำตัวน่ารำคาญอะไรบางทีถ้าอยู่ห้องเดียวกันก็ไม่น่าจะแย่เท่าไหร่อาจจะดีกว่าคนน่ารำคาญๆที่เคนเจอละมั้ง

**เช่น**

"นี้ลูคัส\~คืนนี้หอเราปิดไฟหมดแล้วนะเล่นเกมกันหน่อยดีมั้ย"

น่ารำคาญจริงๆใหนจะตอนนั้นอีก

"นี้อ่านหนังสืออีกแล้วหรอสนใจมาเล่นรถไฟเหาะมั้ยคะ\~"

ชิ!!น่าขยะแขยงจริงๆแต่ทำไมกันนะเวลาที่คนๆนี้เรียกเราว่า ลูคัส มันกลับน่าฟังมากเห้อ-ฉันคงเพี้ยนไปแล้วละ

...****************...

ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงต้องย้ายของเข้าห้องที่หอวุ่นวายสุดๆเพราะเรื่องหาห้องไม่ก็ย้ายของแต่จะว่าไปยังไม่รู้เลยแหะว่าคินได้อยู่กับใครเดียวค่อยถามละกัน

"เอ๋?กระเป๋าที่ว่างไว้ตรงนี้อยู่ใหนนะ"

"อะให้-"

"เอ๊ะ!?!?เออขอบใจ"

"อันนี้ของนายหรอ"

"อืมใช่"

หลังจากที่ผมพูดกับตัวเองอยู่ดีๆลูคัสก็โพล่มาจากไหนไม่รู้และก็ยื่นกระเป๋าที่ของผมให้ผมแอบแปลกใจนิดหน่อยที่เค้าชวนผมคุยด้วยจะเรียกแบบนี้ได้มั้ยนะหลังจากนั้นผมก็รับเอากระเป๋าคืนและด้วยความที่วันนี้เป็นวันแรกเลยวุ่นวายมากลิฟต์มีคนใช้เยอะมากพวกเราเลยตัดสินใจเดินขึ้นบันไดแทน

"นายมีของแค่นั้นเองหรอ"

"อืมใช่ฉันไม่ค่อยมีเสื้อผ้าอยู่แล้วมีแค่นี้แหละ"

"หรอ"

"…"

พอเดินๆไปบรรยากาศก็เริ่มเงียบขึ้นแต่ยังดีที่ลูคัสนั้นชวนคุยนิดหน่อยขนาเจ้าชายน้ำเเข็งยังชวนคุยเป็นเลยผมนี้ไม่ได้เรื่องจริงๆด้วยสินะสงใสต้องฝึกไว้บางแล้วละ

"อ๊ะ-"