เรื่องราวความรักของมนุษย์รักแวมไพร์(ชายxชาย)
จุดเริ่มต้นของแวมไพร์
คน
ที่ต้องมากลับบ้านดึกดื่นๆ
ตัวประกอบ
อย่างน้อยเราก็มีงานทำนะ
ตัวประกอบ
แต่ก็ดีอยู่เหมือนกันนะเป็นพนักงานออฟฟิศ
คิว(พระเอก)
//เดินกลับบ้าน
คน
หมอนั่นก็ทำงานหนักกว่าเพื่อนเลยนะ
คิว(พระเอก)
หิวชิบหายเลยเว้ย
คิว(พระเอก)
หิวเลือดชิบหาย
คิว(พระเอก)
ไม่มีเลือดให้กินเลยหรอ
คิว(พระเอก)
แต่จะทำไงดีเนี่ย
คิว(พระเอก)
เอาเป็นว่าอดใจก่อน
คิว(พระเอก)
ไม่อยากกินเลือดหมูเลย
คิว(พระเอก)
อยากกินเลือดมนุษย์โว้ยย
คิว(พระเอก)
เดี๋ยวเราอดใจไว้ก่อน
คิว(พระเอก)
ตอนนี้พลังเรายังไม่ได้เยอะเหมือนพวกแวมไพร์คนอื่น
โมจิ(นายเอก)
โอ๊ยเหนื่อยชิบหายเลย
โมจิ(นายเอก)
อย่างน้อยก็ได้เงินมา
โมจิ(นายเอก)
แต่เหนื่อยมากเลย
โมจิ(นายเอก)
เราเก็บร้านก่อนดีกว่า
โมจิ(นายเอก)
//เก็บร้านเสร็จ
โมจิ(นายเอก)
ไหนก็ไหนๆแล้ว
โมจิ(นายเอก)
เฮ้ยนั่นตู้กดน้ำนี่
โมจิ(นายเอก)
//เดินไปกดน้ำโค้กกินหน่อยดีกว่า
คิว(พระเอก)
ช่วงเวลานี้คนเขากำลังนอนอยู่
คิว(พระเอก)
เราไปหาเลือดคนอื่นกินดีกว่า
โมจิ(นายเอก)
สดชื่นจังเลยฮะ
โมจิ(นายเอก)
//กลับหอดีกว่า
โมจิ(นายเอก)
เหนื่อยมากเลย
โมจิ(นายเอก)
ถึงขั้นติดป้าย
โมจิ(นายเอก)
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาจ่ายดีกว่า
โมจิ(นายเอก)
เราก็บิดเค้าไปหลายวันแล้ว
คิว(พระเอก)
นั่นไงเจอหอแล้ว
คิว(พระเอก)
เดี๋ยวเราเข้าหอดีกว่า
คิว(พระเอก)
//เข้าทางหน้าต่าง
คิว(พระเอก)
แต่เจ้าหนี้มัน
คิว(พระเอก)
ตัวหอมชะมัดเลย
คิว(พระเอก)
จะดูดเลือดแล้วนะครับ~
โมจิ(นายเอก)
นี่นายเป็นใครเนี่ย
โมจิ(นายเอก)
นายเข้ามาได้ไง
โมจิ(นายเอก)
หรือว่านายจะมาทวงค่าเช้าห้อง
โมจิ(นายเอก)
ตอนนี้ฉันยังไม่มีจ่ายนะ
โมจิ(นายเอก)
แล้วนายมาได้ไงเนี่ย
โมจิ(นายเอก)
ประตูฉันก็ล็อคไว้
โมจิ(นายเอก)
นี่นายเข้ามาทางหน้าต่างหรอ
โมจิ(นายเอก)
ดูแล้วเหมือนจะไม่ใช่พนักงานที่นี่ด้วย
โมจิ(นายเอก)
นายเป็นใครเนี่ย
คิว(พระเอก)
ถ้ามันเป็นอย่างนี้แล้ว
คิว(พระเอก)
//ใช้พลังทำให้นายเอกหลับ
คิว(พระเอก)
เอาล่ะได้เวลากินเลือดแล้ว
คิว(พระเอก)
//ดูดเลือดนายเอก
คิว(พระเอก)
ทำไมเลือดมนุษย์คนนี้
คิว(พระเอก)
นั้นเสียงครางหรอ!
คิว(พระเอก)
แต่เจ้าหมอนี่มันเสียงหวานชะมัด
คิว(พระเอก)
ทำให้ลืมช่วงเวลาเมื่อคืนไปก่อน
คิว(พระเอก)
//ใช้พลังลืมช่วงเวลาเมื่อคืน
คิว(พระเอก)
OK แต่แค่นี้ก็อิ่มแล้ว
โมจิ(นายเอก)
เป็นเจ็บๆตรงคอ
โมจิ(นายเอก)
แต่เมื่อคืนเราก็หลับฝันดีนะ
โมจิ(นายเอก)
นอนหลับสบายเลย
โมจิ(นายเอก)
ไปเปิดร้านดีกว่า
คนเก็บค่าเช่า
เดี๋ยวก่อนสิไอ้หนุ่ม
คนเก็บค่าเช่า
ค่าเช่าเมื่อไหร่จะจ่ายเนี่ย
โมจิ(นายเอก)
อ่านี่ครับค่าเช่า
คนเก็บค่าเช่า
โอเคขอบคุณมาก
คนเก็บค่าเช่า
อย่าให้ได้ยินนะว่าบิดอีก
โมจิ(นายเอก)
ผมสัญญาว่าผมจะไม่บิดอีกแล้ว
คนเก็บค่าเช่า
เดี๋ยวฉันไปเก็บค่าเช่าห้องอื่นก่อน
คนเก็บค่าเช่า
มีห้องนึงดองค่าเช่าชั้นมาเป็น 3 เดือน
คนเก็บค่าเช่า
ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องจ่ายเท่าไหร่
คนเก็บค่าเช่า
เอาเป็นว่าฉันไปเก็บค่าเช่าห้องอื่นก่อน
แล้วก็จะมีเด็กๆเข้าร้านเต็มไปหมดเลย
คิว(พระเอก)
//เดินเข้าร้านขนมของนายเอก
โมจิ(นายเอก)
//ทำไมคนนั้นดูคุ้นๆจังนะ
โมจิ(นายเอก)
//เหมือนเคยเจอกันที่ไหน
โมจิ(นายเอก)
เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ
โมจิ(นายเอก)
ทั้งหมด 50 บาทครับ
โมจิ(นายเอก)
(ซื้อเยอะจังเลยนะ)
คิว(พระเอก)
ไม่ต้องถอดนะครับ
คิว(พระเอก)
คุณชื่ออะไรหรอ
โมจิ(นายเอก)
ผมชื่อโมจิครับ
โมจิ(นายเอก)
แล้วถามทำไมหรอ
คิว(พระเอก)
พอดีผมอยากรู้จักคุณน่ะ
คิว(พระเอก)
ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่หรอ
โมจิ(นายเอก)
ปีนี้ผมอายุ 19 ปี
คิว(พระเอก)
ผมชื่อคิวนะอายุ 19 ปี
คิว(พระเอก)
ว่าแต่คุณขายขนมนานยัง
โมจิ(นายเอก)
ก็เพิ่งมาขายได้แค่ 3 เดือนเอง
โมจิ(นายเอก)
ฉันเพิ่งย้ายเข้ามา
โมจิ(นายเอก)
บ้านฉันอยู่ขอนแก่น
โมจิ(นายเอก)
ฉันย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ
โมจิ(นายเอก)
ได้ 3 เดือนแล้ว
คิว(พระเอก)
แปลว่าคุณพูดอีสานได้ใช่ไหม
คิว(พระเอก)
แต่ผมฟังภาษาอีสานไม่ค่อยออกนะ
คิว(พระเอก)
เดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะ
โมจิ(นายเอก)
ไว้เจอกันใหม่นะ
โมจิ(นายเอก)
แปลกๆจังเลยฮะ
โมจิ(นายเอก)
มันน่าจะเป็นเรื่องปกติแหละ
โมจิ(นายเอก)
เราเพิ่งย้ายมาได้แค่ 3 เดือนเอง
โมจิ(นายเอก)
เขาน่าจะอยากรู้จักเราไวก่อน
โมจิ(นายเอก)
เดี๋ยวทำงานก่อนแล้วกัน
โมจิ(นายเอก)
วันนี้ขายดีอยู่
โมจิ(นายเอก)
กำลังจะเดินเข้าห้อง
คิว(พระเอก)
เราเจอกันอีกแล้วนะ
คิว(พระเอก)
น่าอยู่ห้องข้างๆเราเลยนะเนี่ย
โมจิ(นายเอก)
ดูหนาวจังเลยนะ
โมจิ(นายเอก)
แล้วคือผ้าห่มฉันไม่มีด้วย
โมจิ(นายเอก)
เพราะว่าเพิ่งเอาไปซัก
คิว(พระเอก)
นายใช้ของฉันไหมล่ะ
โมจิ(นายเอก)
ฉันมีเสื้อกันหนาวของฉันอยู่
คิว(พระเอก)
//ให้ยืมผ้าห่ม
โมจิ(นายเอก)
เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันเอามาคืน
คิว(พระเอก)
(ทำไมรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่มันน่ารักจังแฮะ)
คิว(พระเอก)
(แถมเลือดก็อร่อยด้วย)
โมจิ(นายเอก)
ฉันเข้านอนก่อนนะ
โมจิ(นายเอก)
(ทำไมรู้สึกว่า)
โมจิ(นายเอก)
(เราชอบเจ้าหมอนั่นกันนะ)
โมจิ(นายเอก)
ผ้าห่มหอมซะด้วย
ดำรงชีวิตแบบแวมไพร์
คิว(พระเอก)
//กำลังจะกินเลือด
โมจิ(นายเอก)
(ให้ตายสิตอนนี้หัวใจฉันรู้สึกเต้นรู้ไม่ไหวเลย)
โมจิ(นายเอก)
นายทำอะไรกับฉัน
โมจิ(นายเอก)
บอกฉันมาเดี๋ยวนี้
คิว(พระเอก)
นายอาจจะไม่เชื่อฉัน
คิว(พระเอก)
ฉันเป็นแวมไพร์
โมจิ(นายเอก)
ฉันไม่เชื่อหรอก
โมจิ(นายเอก)
นายพูดโกหกแหงๆ
คิว(พระเอก)
เดี๋ยวฉันทำไรให้ดู
คิว(พระเอก)
//เปลี่ยนตาตัวเองเป็นสีแดง
โมจิ(นายเอก)
นี่นายทำได้ยังไง
คิว(พระเอก)
มันเป็นความสามารถของแวมไพร์
คิว(พระเอก)
เลือดของมนุษย์
คิว(พระเอก)
นายเคยกินไหมล่ะ
คิว(พระเอก)
รสชาติมันเป็นยังไง
คิว(พระเอก)
แต่ถ้าเป็นแวมไพร์เวลากินเข้าไปเหมือนกินน้ำอัดลม
คิว(พระเอก)
ก็อารมณ์นั้นแหละ
คิว(พระเอก)
แล้วฉันจะบอกอะไรให้
คิว(พระเอก)
ลิ้นของแวมไพร์
คิว(พระเอก)
ไม่เหมือนลิ้นคนปกติ
โมจิ(นายเอก)
นี่นายก็เป็นแวมไพร์จริงๆหรอ
คิว(พระเอก)
งั้นฉันจะพิสูจน์อะไรให้ดู
โมจิ(นายเอก)
นั่นฟันนายหรอ
คิว(พระเอก)
เห็นใช่ไหมล่ะมันแหลม
คิว(พระเอก)
ที่นี้นายเชื่อฉันยัง
คิว(พระเอก)
คือฉันขอโทษด้วย
คิว(พระเอก)
พอดีฉันอยากกินเลือดมนุษย์
คิว(พระเอก)
ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว
คิว(พระเอก)
ปกติฉันก็จะกินแต่เลือดหมู
โมจิ(นายเอก)
งั้นขอถามอะไรหน่อยดิ
โมจิ(นายเอก)
ถ้านายเป็นแวมไพร์จริง
โมจิ(นายเอก)
มันแปลว่านายกินเนื้อดิบได้ใช่ไหม
คิว(พระเอก)
แต่ฉันไม่ชอบกิน
คิว(พระเอก)
ฉันชอบกินแต่เลือด
คิว(พระเอก)
ขอกินเลือดนายหน่อยได้ไหม~
โมจิ(นายเอก)
ไม่ได้เด็ดขาด
คิว(พระเอก)
//มองด้วยสายตาขี้อ้อน🥺
คิว(พระเอก)
ดื่มเลือดแล้วนะค้าบ
โมจิ(นายเอก)
โอ๊ยมันเจ็บนะ~
คิว(พระเอก)
ช่วยอย่าทำเสียงแปลกๆได้ไหมครับ!
โมจิ(นายเอก)
แหมใครมันจะไปทนได้
โมจิ(นายเอก)
//นายเอกหน้าแดง
คิว(พระเอก)
ทำไมหน้าแดงจัง
คิว(พระเอก)
นายรู้สึกไม่โอเคหรอ
โมจิ(นายเอก)
เปล่าซะหน่อย!
คิว(พระเอก)
ว่าแต่ผ้าห่มฉัน
โมจิ(นายเอก)
เออเราก็ใช้อยู่ไง
โมจิ(นายเอก)
นี่นายซักเองหรอ
คิว(พระเอก)
เดี๋ยวฉันไปนอนก่อนนะ
โมจิ(นายเอก)
แวมไพร์เขาใช้ชีวิตกลางคืนไม่ใช่หรอ
คิว(พระเอก)
แต่ฉันอยากนอนมากกว่าไง
คิว(พระเอก)
ถึงจะนอนไม่ค่อยหลับก็เถอะ
โมจิก็จะยิ่งเขินมากขึ้นเท่านั้น
คิว(พระเอก)
ขอดูดเลือดต่ออีกหน่อยดิ
โมจิ(นายเอก)
ก็บอกว่าไม่เอาไง~
โมจิ(นายเอก)
เป็นแวมไพร์ที่ดื้อจัง~
โมจิ(นายเอก)
(ทำไมรู้สึกใจเต้นรัวไม่ไหวเลย)
โมจิ(นายเอก)
//ล้มลงตักคิว
โมจิ(นายเอก)
ไม่ได้เขินซะหน่อย~
คิว(พระเอก)
แต่สีหน้านายมันบอกนะ
โมจิ(นายเอก)
ทำอะไรของนายเนี่ย
คิว(พระเอก)
ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ~
คิว(พระเอก)
(ถึงจะบ้าแต่นายก็น่ารักจริงนะ)
โมจิ(นายเอก)
ซื้ออะไรไปทำกินอยู่ห้อดีนะ
โมจิ(นายเอก)
ซื้อหมูดีกว่า
โมจิ(นายเอก)
แล้วก็หมูแดดเดียว
โมจิ(นายเอก)
เท่านี้ก็เรียบร้อย
โมจิ(นายเอก)
หมดหนี้เท่าไหร่ครับ
โมจิ(นายเอก)
ไม่ต้องถอนนะครับ
โมจิ(นายเอก)
//ไปซื้ออย่างอื่น
โมจิ(นายเอก)
วันนี้ซื้อไปหลายอย่างอยู่นะเนี่ย
โมจิ(นายเอก)
เรากลับหอดีกว่า
นี่นายเป็นรูมเมทของฉันหรอ!?
โมจิ(นายเอก)
//เปิดประตูเข้าห้อง
โมจิ(นายเอก)
นี่นายทำอะไรเนี่ย!
คิว(พระเอก)
//นอนกอดตุ๊กตา
โมจิ(นายเอก)
นั่นตุ๊กตาของฉันนะ
คิว(พระเอก)
คงไม่เป็นไรหรอก
คิว(พระเอก)
แต่ตุ๊กตานายก็หอมดีนะ
โมจิ(นายเอก)
น้ำมันตุ๊กตาตัวโปรดของฉันนะ
โมจิ(นายเอก)
เดี๋ยวฉันเดินไปทำกับข้าวก่อนนะ
โมจิ(นายเอก)
แล้วนี่นายยังไม่กลับห้องนายอีกเหรอ
คิว(พระเอก)
ทำเป็นรูมเมทนายแล้วนะ
คิว(พระเอก)
คือฉันย้ายของมาอยู่ห้องนายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
คิว(พระเอก)
เซ็นใบกับเจ้าของหอพักเรียบร้อยแล้ว
คิว(พระเอก)
เพราะฉะนั้นฉันเป็นรูมเมทนาย
โมจิ(นายเอก)
(แต่น้อยก็มีเพื่อนมานอนด้วยก็ไม่เสียหายอะไรหรอก)
โมจิ(นายเอก)
(ที่จริงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้)
โมจิ(นายเอก)
เอางี้เดี๋ยวฉันไปทำกับข้าวก่อน
โมจิ(นายเอก)
ว่าแต่แวมไพร์อย่างนายกินอะไรล่ะ
คิว(พระเอก)
ฉันก็กินอาหารเหมือนมนุษย์นั่นแหละ
คิว(พระเอก)
แต่ฉันแค่ว่าฉันจะมีอาการหิวเลือดเฉยๆ
คิว(พระเอก)
ว่าแต่นี่นายซื้อเลือดหมูมาไหมเนี่ย
โมจิ(นายเอก)
(ใช่จริงด้วย)
โมจิ(นายเอก)
(ฉันลืมซื้อมาเลย)
โมจิ(นายเอก)
เอาเป็นว่าฉันขอโทษนะฉันลืมซื้อมาให้นาย
คิว(พระเอก)
เพราะว่าฉันก็ไม่ได้บอกนายด้วยว่าให้นายซื้ออะไรมาให้ฉัน
คิว(พระเอก)
แต่ว่าอย่าลืมนะ
คิว(พระเอก)
คืนนี้นายต้องให้ฉันดูดเลือดนายโอเคไหม
โมจิ(นายเอก)
นายดูดพรุ่งนี้เช้าไม่ได้หรอ
คิว(พระเอก)
ฉันอยากกินเลือด
คิว(พระเอก)
(ฉันเหมือนจะนึกอะไรออกนะ)
คิว(พระเอก)
(จะนึกอะไรออกในเรื่องของอดีต)
คิว(พระเอก)
(เราสามารถดูดเลือดใครแล้วคนนั้นจะเขินเรา 15% ต่อวัน)
คิว(พระเอก)
(ก็ว่าอยู่ทำไมโมจิถึงเขินเราเมื่อวาน)
คิว(พระเอก)
(เพราะอย่างนี้นี่เอง)
คิว(พระเอก)
(ถ้าเราจะสามารถทำอย่างนั้นได้)
คิว(พระเอก)
(คนนั้นต้องมีสายเลือดแวมไพร์)
คิว(พระเอก)
(และเป็นแวมไพร์ด้วยกันเอง)
คิว(พระเอก)
(นี่อย่าบอกนะว่า)
คิว(พระเอก)
(นายก็เป็นแวมไพร์เหมือนกันหรอ)
คิว(พระเอก)
(แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง)
โมจิ(นายเอก)
เดี๋ยวฉันจะทอดหมูให้กินนะ
โมจิ(นายเอก)
วันนี้ทำกับข้าวหมูกรอบแล้วกันนะ
คิว(พระเอก)
ของที่เราชอบเลย
โมจิ(นายเอก)
เดี๋ยวไปทำให้โอเคไหม
โมจิ(นายเอก)
เอ๊ะเหมือนฉันลืมอะไร?
โมจิ(นายเอก)
น้ำส้มสายชูอยู่ไหน?
โมจิ(นายเอก)
นายเห็นน้ำส้มสายชูฉันไหม??
โมจิ(นายเอก)
นี่เราลืมซื้อน้ำส้มสายชูมาเหรอเนี่ย
โมจิ(นายเอก)
ถ้าไปตอนนี้มันก็จะ 1 ทุ่มแล้วด้วย
คิว(พระเอก)
อันนี้น้ำส้มสายชู
โมจิ(นายเอก)
นึกว่าลืมซื้อมา
คิว(พระเอก)
(เจ้าหมอนี่ก็น่าเอ็นดูชะมัดเลยนะ)
โมจิ(นายเอก)
ช่วยล้างจานให้ฉันหน่อยได้ไหม
โมจิ(นายเอก)
ไหนๆก็มาเป็นรูมเมทห้องฉันแล้ว
คิว(พระเอก)
//ลุกไปล้างจาน
โมจิ(นายเอก)
แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก
คิว(พระเอก)
โหเลือดไหลเต็มเลยนะเนี่ย
คิว(พระเอก)
//เลียนิ้วโมจิ
โมจิ(นายเอก)
นี่นายทำอะไรของนายเนี่ย!
โมจิ(นายเอก)
พอได้แล้ววว//เสียงหลง
คิว(พระเอก)
เสียงเมื่อกี้น่ารักดีนะ
คิว(พระเอก)
ขอบคุณสำหรับเลือดนะ
คิว(พระเอก)
เดี๋ยวฉันไปเอาผ้าพันแผลมาให้
คิว(พระเอก)
เดี๋ยวฉันทำแผลให้
โมจิ(นายเอก)
//ยื่นมือให้ทำแผล
โมจิ(นายเอก)
//หัวใจเต้นตึกๆ
คิว(พระเอก)
โอเคเท่านี้ก็น่าจะเรียบร้อยแล้ว
โมจิ(นายเอก)
(ให้ตายสิทำไมรู้สึกเขินอีกแล้ว)
คิว(พระเอก)
พอดีฉันล้างจานเสร็จแล้ว
โมจิ(นายเอก)
ช่วยฉันทำอาหารหน่อยนะ
คิว(พระเอก)
//ทำอาหารเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง
โมจิ(นายเอก)
ทำไมออกมาดูน่ากินจัง
โมจิ(นายเอก)
ขอกินหน่อยนะชิ้นนึง
โมจิ(นายเอก)
นายทำอาหารเป็นด้วยหรอ
คิว(พระเอก)
อาชีพเก่าของฉัน
คิว(พระเอก)
คือการเป็นเชฟในภัตตาคาร
คิว(พระเอก)
แต่ว่าฉันก็อยู่ได้แค่เดือนสองเดือนแหละ
คิว(พระเอก)
ก็พอจะมีประสบการณ์บ้าง
โมจิ(นายเอก)
นายนี่เก่งที่สุดเลย
คิว(พระเอก)
(ชอบการกระทำจังหวะนี้จังเลย)
คิว(พระเอก)
ฉันขอล้อเล่น video game กับนายได้ไหม
คิว(พระเอก)
พอดีฉันเห็นมันวางอยู่
คิว(พระเอก)
นี่เกม street fighterนิ
คิว(พระเอก)
นายมาเล่นกับฉันไหมล่ะ
โมจิ(นายเอก)
ฉันเก่งมากเลยนะเกมนี้
โมจิ(นายเอก)
ฉันไม่ยอมมาอีกเกมเลยนะ
โมจิ(นายเอก)
ฉันแพ้อีกแล้ว
โมจิ(นายเอก)
ทำไมนายไม่ตายซักกะทีเนี่ย
คิว(พระเอก)
มันน่าจะฟลุ๊คแหละ
โมจิ(นายเอก)
ฉันไม่ยอมขออีกเกม
คิว(พระเอก)
//หันไปมองโมจิ
คิว(พระเอก)
(เชี้ยน่ารักชอบหายเลย~)
คิว(พระเอก)
(งั้นเกมนี้เราออมมือให้แล้วกันนะ)
โมจิ(นายเอก)
โถ่นายก็ไม่ได้เก่งเลยนี่นา
โมจิ(นายเอก)
แค่มันฟลุ๊คเฉยๆ
โมจิ(นายเอก)
นายเล่นเก่งมากเลยนะ
คิว(พระเอก)
เล่นมานานแล้วแหละ
คิว(พระเอก)
เกมแนว1 v1 กันแบบนี้
คิว(พระเอก)
แต่นายก็เก่งดีนะ
โมจิ(นายเอก)
โธ่วันนี้ฉันแพ้นาย 3 ต่อ 1
คิว(พระเอก)
อย่าไปเครียดเลย
คิว(พระเอก)
แต่ว่าตอนนี้มันดึกแล้วนะ
คิว(พระเอก)
เราไปนอนดีกว่าไหม
คิว(พระเอก)
ฉันขอนอนเตียงนอนกับนายนะ
คิว(พระเอก)
พอดีฉันไม่มีผ้าห่ม
โมจิ(นายเอก)
(เดี๋ยวสิผู้ชายนอนเตียงเดียวกัน)
โมจิ(นายเอก)
(แบบนี้มัน?!)
โมจิ(นายเอก)
(รู้สึกได้เลยว่าเราชอบเจ้าหมอนี่)
โมจิ(นายเอก)
ไหนก็ไหนๆแล้ว
โมจิ(นายเอก)
เจ้าหมอนี่หลับสนิทเลย
โมจิ(นายเอก)
(เขินชิบหายเลย)
คิว(พระเอก)
(ฉันรู้นะว่านายทำอะไร)
คิว(พระเอก)
(เดี๋ยวฉันค่อยเอาคืนตอนเช้าดีกว่า)
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่านายเอกเราชอบแวมไพร์
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
