“เมืองแห่งนี้ยังคงเต็มไปด้วยชีวิตชีวา”

ไม่ว่าจะเป็นผู้คนที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุข หรือบางคนที่ต้องก้มหน้ารับความทุกข์ระทม บ้างอยู่ท่ามกลางครอบครัว บ้างก็โดดเดี่ยว...

เหมือนกับฉัน

ที่ดาดฟ้าของตึกสูงกลางมหานคร มีชายคนหนึ่งยืนอยู่เงียบ ๆ เสียงลมพัดผ่านผมของเขาเบา ๆ พร้อมเสียงถอนหายใจหนักหน่วง

“เฮ้อออ…”

เสียงถอนหายใจดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“ถอนหายใจซะแรง มีอะไรให้คิดมากหรือเปล่า ไคโตะ?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาใกล้

ไคโตะ หันไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ

“เปล่าหรอก แค่คิดอะไรไปเรื่อย... แล้วช่วงนี้นายเป็นยังไงบ้างล่ะ ซาโต้?”

ซาโต้ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตอบ

“แย่เลยล่ะ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ต้องเตรียมแถลงเรื่องนั้นน่ะ”

ไคโตะเลิกคิ้ว ก่อนจะพูดออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“นายหมายถึงข่าวฉาวนั่น? เรื่องที่มีคนเจอ หนูกอดแมลงสาบ อยู่ในอาหารกระป๋องของเราน่ะเหรอ...”

เขาสูดลมหายใจลึกอีกครั้ง

“เออ ใช่เลย บอกตามตรง ฝ่าย PR(ประชาสัมพันธ์) หัวแทบระเบิดแล้ว” ซาโต้ถอนหายใจระลอกที่สอง

“แต่มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน? ฉันนึกว่าเราคุมเข้มเรื่องนี้สุด ๆ แล้วนะ” ไคโตะขมวดคิ้ว

“QC(คัดกรอง) บอกว่า... คนที่คัดกรองดันหลับกลางกะน่ะสิ”

“แต่บริษัทเราก็ไม่ได้ผลิตกลางคืนไม่ใช่เหรอ?” เขายิ่งงงหนัก

ซาโต้หัวเราะแห้ง ๆ “ก็ใช่... แต่พนักงานคนนั้นทำหลายงานจนร่างพังแล้วมั้ง”

ไคโตะพูดเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย “ยังไงมันก็ไม่ควรมีทั้งหนูทั้งแมลงสาบโผล่มาได้อยู่ดี!”

ซาโต้พยักหน้าแล้วลดเสียงลง

“ก็เลยสาวไปเรื่อย จนไปโยงถึงคนจัดซื้อเครื่องจักร... สุดท้ายก็เจอว่า มีคนอมงบตอนสร้างโรงงาน นี่แหละผลลัพธ์ของมัน”

“ให้ตายสิ...” ไคโตะยกมือขึ้นกุมขมับ

“ใช่ไหมล่ะ? ปวดหัวกันทั้งแผนก ฮ่าฮ่า...” เสียงหัวเราะแบบหมดแรงของซาโต้ดังก้องในความเงียบ

“งั้นเหรอ... ฉันกลับไปทำงานก่อนละ” ไคโตะพูดขณะเดินไปทางลิฟต์

“อา... โชคดี” ซาโต้พยักหน้าให้

“เช่นกัน”

ไคโตะตอบพลางกดปุ่มเรียกลิฟต์ และก้าวเข้าไป

ติ้ง

ลิฟต์ปิดลงอย่างช้า ๆ และเริ่มเคลื่อนตัวลงสู่ชั้นสาม

เวลาผ่านไป...

สิบนาที

...แต่ลิฟต์ก็ยังไม่ถึงปลายทาง

“นี่มันนานเกินไปแล้วนะ... ทำไมยังไม่ถึงชั้นสามอีก? ตึกนี้มีแค่สิบชั้นเองไม่ใช่รึไง...”

ไคโตะเริ่มรู้สึกผิดปกติ

จู่ ๆ... ไฟภายในลิฟต์ก็ดับวูบลง!

ความเงียบโรยตัวเพียงชั่วอึดใจ ก่อนจะตามมาด้วยเสียง...

แกร๊ก... แกร๊ก... ปึง!!

เสียงคล้ายสายเคเบิลบางอย่างขาดลงมาจากเพดาน!

“เกิดอะไรขึ้น!? ทำไมไฟดับ!? แล้วเสียงนั่น—!”

ไคโตะตั้งสติอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกดปุ่มฉุกเฉินเพื่อหยุดลิฟต์จากการร่วง

“ชิ... ได้ผลแล้ว! ดีล่ะ ต่อไปก็แค—”

เสียงในหัวเขาหยุดลงทันที

ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท...

ตุ้บ!!

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่โกโจ ไคโตะจำได้ ก่อนทุกอย่างจะจางหาย

วันนั้นเอง... วันที่ชายหนุ่มวัย 35 ปี เสียชีวิตลงจากอุบัติเหตุ สลิงลิฟต์ขาด

ปุ่มฉุกเฉินไม่ทำงานจากการขาดการบำรุงรักษา

...แต่มันจะจบแค่นั้นจริงหรือ?

ติ้ง!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง

ไคโตะรู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมความงุนงงสุดขีด

“โอ้ย... เจ็บเป็นบ้า...” เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง

“นี่เรายังอยู่ในลิฟต์อีกเหรอ... เราน่าจะตายไปแล้วนี่นา? หรือว่านอนไม่พอจนเกิดภาพหลอน...?”

ไคโตะกดปุ่มเปิดประตูลิฟต์ทันที

แสงสว่างจ้า

พุ่งเข้าใส่จนต้องยกแขนขึ้นมาบังแสงนั้นไว้

“อึก... แสงอะไรของมัน...”

เขาหลับตาลงเพราะทนไม่ไหว ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตา

ทุ่งหญ้ากว้าง ป่าสีเขียว และท้องฟ้าสดใส

ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา แทนที่กำแพงเหล็กแคบ ๆ ของลิฟต์

“ที่นี่... ที่ไหนกันแน่?”

ไคโตะพึมพำ ก่อนจะก้าวออกไปอย่างช้า ๆ

[To be continued…]

___________________________________________

เกร็ดน่ารู้ (ชื่อ โกโจ ไคโตะ (五条 海翔 / 五條 海翔) สามารถแปลความหมายได้ตามตัวอักษรคันจิที่ใช้ โดยทั่วไปอาจมีความหมายดังนี้:

五条 / 五條 (Gojo) – แปลว่า "ห้าถนน" หรือ "ห้าข้อกำหนดหรือห้ากฎ" (อาจเป็นนามสกุลที่สืบทอดมา)

海 (Kai) – แปลว่า "ทะเล"

翔 (Tō / Shō) – แปลว่า "บิน", "ทะยาน"

ความหมายรวมกัน

โกโจ ไคโตะ (五条 海翔) อาจมีความหมายว่า

"บุคคลจากตระกูลโกโจ ผู้บินทะยานเหนือท้องทะเล" หรือ "ผู้ที่เดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ดั่งทะเลและท้องฟ้า"

เป็นชื่อที่ให้ความรู้สึกอิสระ แข็งแกร่ง และมีความทะเยอทะยาน!)

___________________________________________

ความเดิมตอนที่แล้ว

ไคโตะ: "โอ้ยๆ เจ็บเป็นบ้า!"

ไคโตะ: "นี่เรายังอยู่ในลิฟต์อีกเหรอ? เราน่าจะตายไปแล้วนี่หรือว่าเรานอนไม่พอกันเลยเกิดภาพหลอน? ยังไงก็เถอะเปิดประตูก่อนเถอะ!" (กดปุ่มเปิดประตูลิฟต์)

ไคโตะ: "อึก! นี่มันแสงอะไรกัน?" (ยกแขนมาบังแสงนั้นแต่ว่ามันสว่างจนต้องหลับตา)

ไคโตะ: "......" (ลืมตา)

ไคโตะ: "หะ ที่นี่มัน.... ที่ไหนกัน?" (สับสน)

ลมอ่อนๆ พัดผ่านผิวกาย เสียงใบหญ้าเสียดสีดังแผ่วเบาไคโตะลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพื้นหญ้าเขียวขจี อากาศสดชื่นจนผิดวิสัย... เขาขยับตัวแล้วพบว่าพื้นดินไม่ใช่พื้นลิฟต์เย็นเฉียบอีกต่อไป พอเขาหันหลังกลับไม่พบลิฟต์ ด้านหลังของเขาเป็นป่าที่ไม่รู้จัก

ไคโตะ: "ทุ่งหญ้าเหรอ? มันเกิดอะไรขึ้นกับชั้นกันเนี่ย?" (งุนงง)

ในขณะที่เขากำลังสับสนอยู่นั้นเอง ก็ได้มีบางอย่างที่เหมือนหน้าต่างโฮโลแกรมเด้งขึ้นมา

[ ระบบเริ่มต้น... ]

[ เชื่อมต่อกับหน่วยข้อมูลหลัก... ]

[ ยืนยันตัวตนสำเร็จ ]

???: "ยินดีต้อนรับ นายท่าน"

ไคโตะ: "เหวอออ! อะไรน่ะ!" (ตกใจ)

???: "ตัวกระผมมีชื่อว่า ระบบ เชื่อมต่ออยู่กับไกอาของโลกใบนี้และติดอยู๋กับนายท่าน"

ไคโตะ: "ระบบเหรอ? นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?" (สงสัยและสับสน)

ระบบ: "นายท่านได้ตายและถูกส่งตัวมายัง เอเทียธ์ หรือก็คือดาวดวงนี้"

ไคโตะ: “ระบบ บอกมาให้หมดเดี๋ยวนี้!”

ระบบ: “โปรดใจเย็น นายท่านยังไม่แข็งแกร่งพอจะรับข้อมูลทั้งหมดได้”

ไคโตะ: "ชั้นไม่เข้าใจ! แกบอกมานะ!" (สับสน, โกรธ)

ระบบ: "เนื่องจากระบบเองก็ไม่ทราบอย่างถ่องแท้ แต่ที่บอกว่าให้นายท่านแข็งแกร่งขึ้น อาจจะช่วยให้ท่านรับรู้ข้อมูลบางส่วนจากระบบได้ ถ้าท่านไม่แข็งแกร่งอาจจะรับข้อมูลไม่ไหวและทำให้เสียชีวิตได้"

ไคโตะ: "แล้วชั้นจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย..." (สับสน)

ระบบ: "ไม่เป็นไร นายท่านมีระบบอยู่ทั้งที"

ไคโตะ: "เห้ออ... ก็ได้ แล้วชั้นจะแข็งแกร่งขึ้นได้ยังไงล่ะ?"

ระบบ: "ง่ายมาก! ท่านต้องสังหารมอนสเตอร์และรับค่าประสบการณ์ (EXP) เมื่อถึงจำนวนที่กำหนดท่านจะเลเวลอัพและแข็งแกร่งขึ้น! อีกทั้งยังได้สแตสพอยท์ (Stat Points) มาอัพค่าสถานะในส่วนที่ต้องการได้อีกด้วย"

ไคโตะ: "อย่างงี้นี่เอง เหมือนกับเกม RPG สินะ"

ไคโตะ: "งั้นระบบแนะนำการใช้งานที!"

ระบบ: "ได้เลยนายท่าน ระบบจะประกอบไปด้วย 2 ส่วนคือ

ตัวของระบบทำหน้าที่แนะนำและช่วยเหลือเจ้าของ

ฟังก์ชั่นของระบบ ได้แก่:

การประเมินสิ่งต่างๆ

ช่องเก็บของไร้ขีดจำกัดทั้งขนาดและจำนวน (ไม่สามารถใส่สิ่งมีชีวิตได้) ภายในจะถูกหยุดเวลา

ระบบแผนที่และทำแผนที่อัตโนมัติ

การแยกชิ้นส่วนอัตโนมัติของสิ่งของหรือสิ่งมีชีวิตที่ตายแล้ว

การคราฟต์ของและปรุงยาต่างๆ

แปลภาษาอัตโนมัติ

ท่านสามารถเลือกใช้ฟังก์ชั่นต่างๆ ได้ทันที"

ไคโตะ: "อย่างงี้นี่เองสินะ! งั้นระบบ สเตตัสโอเพ่น!!"

[ สเตตัส ]

ชื่อ: โกโจ ไคโตะ

อายุ: 20 ปี (35 ปี)

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

อาชีพ: ผู้มาจากต่างโลก (EX - หนึ่งเดียว)

Level: 0 (0.00%)

Stat Points: 0

[ ค่าสถานะ ] (ค่าเฉลี่ยของมนุษย์ \= 10)

STR: 60 (พลังเหนือมนุษย์ 6 เท่า)

AGI: 60 (ความเร็วเหนือมนุษย์ 6 เท่า)

INT: 60 (ระดับอัจฉริยะ)

CHA: 60 (เสน่ห์สูง)

LUK: 60 (โชคดีผิดปกติ)

HP: 60 (ถึกกว่าคนทั่วไป)

MP: 60 (พลังเวทย์มาก)

สกิล

• ประเมิน(EX): ประเมินสิ่งมีชีวิตหรือสิ่งของ

• ช่องเก็บของ(EX): ช่องเก็บของไร้ขีดจำกัดทั้งขนาดและจำนวน (ไม่สามารถใส่สิ่งมีชีวิตได้) ภายในจะถูกหยุดเวลา

• แผนที่(EX): ดูแผนที่, การนำทาง, การทำจุดมาร์ค, ทำแผนที่อัตโนมัติในระยะ 1 กิโลเมตร

• แยกชิ้นส่วน(EX): การแยกชิ้นส่วนอัตโนมัติของสิ่งของหรือสิ่งมีชีวิตที่ตายแล้ว

• คราฟต์ของ(EX): การสร้างของและปรุงยาจากวัตถุดิบต่างๆ

• เข้าใจทุกภาษา(EX) (Passive): ไม่ว่าจะภาษาไหนก็สามารถเข้าใจได้

• จิตใจคงที่(SSS) (Passive): ไม่มีวันเป็นบ้า, ไม่มีวันจิตวิปริต, ใจเย็นทุกสถานการณ์, การโจมตีทางจิตจะเปลี่ยนเป็นความเสียหายทางกายภาพ

• (ล็อก)การปลอมแปลงสเตตัส(SSS): ปลอมแปลงสเตตัสได้ตามใจนึก ไม่สามารถชะล้างได้

• ควบคุมมานา(S) (Passive): สามารถควบคุมมานาได้ดีมากๆ, มองเห็นมานา,สัมผัสถึงมานาแบบพิเศษได้

• สัญชาติญาณการต่อสู้(S) (Passive): มีเซนต์ด้านการต่อสู้

• (ล็อก)ไม่มีดีเลย์(EX) (Passive): ไม่มีคูลดาวน์ของสกิลใดๆ

• (ล็อก)ไร้ร่าย(EX): สามารถใช้เวทย์มนต์ได้ทันทีโดยไม่ต้องร่ายคาถา

ฉายา

• ผู้มาจากต่างโลก(EX)(หนึ่งเดียว): บวกค่าสถานะหลักทุกค่า 50, ได้ EXP คูณสอง, ได้สแตสพอยท์คูณสิบจากปกติ

• เป็นที่รักของไกอา(EX): ควบคุมได้ทุกธาตุ ได้แก่ ดิน น้ำ ลม ไฟ แสง ความมืด ว่างเปล่า สายฟ้า

สถานะปัจจุบัน

ปกติ

ระบบ: "อย่างไรก็ตามท่านสามารถเรียกใช้ระบบผ่านการคิดในใจได้ การตะโกนแบบเมื่อกี้อาจทำให้เป็นจุดสนใจได้"

ไคโตะ: "งะ งั้นเหรอ…" (เขินอาย)

ไคโตะ: "แล้วจะเอาไงต่อดีละเนี่ย?"

ระบบ: "แนะนำให้นายท่านไปยังเมืองมนุษย์ที่ใกล้ที่สุด"

ไคโตะ:"โอเค ระบบเปิดแผนที่"

ไคโตะสั่งให้ระบบเปิดแผนที่ ทันทีที่หน้าต่างโฮโลแกรมปรากฏขึ้น ภาพแสดงพื้นที่รอบตัวเขาเป็นวงกลมรัศมี 500 เมตร ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ทอดยาวไปเบื้องหน้า ขณะที่ด้านหลังเป็นแนวป่าทึบ นอกเขตที่แสดงเป็นเพียงความมืดที่ยังไม่ได้สำรวจ

ไคโตะ:“ระยะเกินเลยไม่เห็นส่วนที่เหลือสินะ” (ไคโตะพึมพำก่อนจะถามขึ้น)

ไคโตะ:“ระบบ ฉันควรไปทางไหนดีล่ะ?”

ระบบ:“แนะนำให้นายท่านหาทางไปยังเมืองมนุษย์ที่ใกล้ที่สุดหรือเดินตรงไปก็ได้”

ไคโตะ:“ไม่ได้ช่วยเลย…เดินตรงไปก็แล้วกัน”

เขาก้าวเดินไปข้างหน้าโดยยังคงมองแผนที่ไปด้วย

ระหว่างทาง ไคโตะนึกขึ้นได้จึงถามออกมา “จริงสิ ระบบทำไมสกิลถึงถูกล็อกล่ะ?”

ระบบ:“นายท่านต้องทำความรู้จักกับมานาก่อนจึงจะปลดล็อกสกิลได้”

ไคโตะ:“แล้วต้องทำยังไงล่ะ?” (ไคโตะหยุดเดิน หันหน้าไปทางโฮโลแกรม)

ระบบ:“ให้นายท่านลองหลับตาและพยายามนึกถึงน้ำอุ่นที่ห่อหุ้มร่างกาย”

ไคโตะ:“ยังไม่ค่อยเข้าใจแฮะ…ลองทำดูก่อนก็แล้วกัน” (ไคโตะหลับตาลง พยายามสัมผัสถึงมานาตามคำแนะนำ)

ไคโตะ:“น้ำอุ่นเหรอ… น้ำอุ่นจากฝักบัว?”

ในชั่วพริบตา เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อบอุ่นไหลเวียนไปทั่วร่าง

[ควบคุมมานา(S) กำลังทำงาน]

ไคโตะลืมตาขึ้น “ความรู้สึกนี่มัน!”

แสงสีฟ้าอ่อนเปล่งประกายห่อหุ้มร่างกายของเขา มันคือผลจากสกิลเสริมพลังกายที่ถูกกระตุ้นขึ้นเป็นครั้งแรก และนั่นก็เป็นสัญญาณว่าตอนนี้เขาสัมผัสถึงมานาได้แล้ว

ระบบ:“ยินดีด้วย นายท่านได้รู้สึกถึงมานาเป็นครั้งแรก!”

[ทำการปลดล็อกสกิล: การปลอมแปลงสเตตัส (SSS), ไม่มีดีเลย์ (EX), ไร้ร่าย (EX)]

[ได้รับสกิล: เสริมพลังกาย (F)]

ไคโตะ:“นี่สินะ…มานา!” (ไคโตะมองแสงสีฟ้าอ่อนบนร่างกายด้วยความตื่นเต้น)

แต่ในจังหวะที่เขาเผลอเพลินไปกับพลังใหม่ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากด้านซ้าย

ตึก! ตึก! ตึก!

ไคโตะ:“หืม?”

ไคโตะหันไปทางต้นเสียงทันที แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเงาดำพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

มันคือสุนัขตัวใหญ่!

ระบบ:“นายท่าน ระวัง!!” (ระบบแจ้งเตือน)

[สัญชาติญาณการต่อสู้(S) กำลังทำงาน]

ไคโตะ:“เหวออ!!”

ไคโตะอุทาน รีบเอียงตัวหลบไปด้านหลังอย่างฉิวเฉียด

สุนัขยักษ์กระโจนผ่านหน้าเขาไป ก่อนจะหมุนตัวกลับมายืนบนสี่ขา ขนตั้งชัน ดวงตาสีแดงเลือดแข็งกร้าวสะท้อนแสงแดด

กรร…

มันขู่เสียงต่ำ โชว์เขี้ยวขาววาวด้วยท่าทางดุร้าย

ไคโตะ:“นั่นมันอะไรน่ะ!?” (ไคโตะถอยหลัง) “สุนัขเรอะ!?”

มันกระโดดพุ่งอีกรอบ

ไคโตะ:”อย่าเข้ามานะ!”(เขาเสยคางสุนัข)

มันมันร้อง”เอ๋ง!”พร้อมกระเด็นหมุนตัวไปด้านหลัง

มันลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางสะบักสะบอมและระแวงไคโตะ

ระบบ:”นายท่านประเมินมันสิ”

ไคโตะ:”จริงด้วย! ประเมิน”

[ สเตตัส ]

ชื่อ: ไม่มี

อายุ: 2 ปี 4 เดือน

เผ่าพันธุ์: บิกวูฟ

อาชีพ: ไม่มี

Level: 1 (4.80%)

Stat Points: ไม่มี

[ ค่าสถานะ ] (ค่าเฉลี่ยของบิกวูฟ \= 10)

STR: 5

AGI: 5

INT: 1

CHA: 1

LUK: 1

HP: 5(-5)

MP: 1

สกิล

• กัด (F)

• ล่า (F)

• ซุ่มโจมตี (F)

ฉายา

ไม่มี

ไคโตะ: “บิกวูฟเหรอ”

ในขณะที่ไคโตะประเมินมัน ก็กระโจนอีกรอบ

กรร! ฟุบ!

ไคโตะ: “ไม่ยอมหรอกน่า!” (เขาเตะมันสุดแรงและพูดเสียงแข็ง)

“เอ๋ง…” บิกวูฟร้องและกระเด็นไปสามเมตรก่อนจะสิ้นใจ

ไคโตะ: “เป็นไงล่ะ!” (เขาพูดหวังให้มันกลัว)

ไร้การตอบกลับของบิกวูฟ

[ท่านสังหารบิกวูฟ]

[ได้รับ 20 EXP(×2)]

[Level up!]

ไคโตะ: “ตาย…แล้วเหรอ?” (เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่น)

ระบบ: “ยินดีด้วยนายท่านเลเวลอัพ!” (ปรากฏขึ้น)

ไคโตะ: “เรา…พึ่งฆ่าสิ่งมีชีวิตที่รูปร่างคล้ายหมา” (เขากลัว)

ไคโตะรู้สึกกลัวหลังฆ่าบิกวูฟ

ระบบ: “นายท่าน?”

[จิตใจคงที่(SSS)กำลังทำงาน]

ไคโตะ: “นี่ชั้น…ความรู้สึกกลัวหายไป...”

สกิลทำให้ความรู้สึกกลัวหายไป

ระบบ: “นายท่านพึ่งเคยฆ่าเป็นครั้งแรก?”

ไคโตะ: “อา…”

ระบบ: “ไม่ต้องห่วงนายท่าน ครั้งแรกก็เป็นแบบนี้เสมอ”

ไคโตะ: “แกจะไปรู้อะไร!”(เขาพูดด้วยเสียงแข็งกร้าว)

ระบบ: “ก็กระผมไม่ใช่นายท่านนี่”

ไคโตะ: “ก็จริงแหะ”(ไคโตะเริ่มใจเย็นลง)

ระบบ: “นายท่านลองใช้สกิลกับมันสิ”

ไคโตะ: “มัน? จะลองดู”

ไคโตะได้เดินเข้าไปหาร่างของบิกวูฟ

ไคโตะ: “…”

เขาจ้องอยู่ซักพักก่อนจะใช้สกิล

ไคโตะ: “แยกชิ้นส่วน”

ได้มีแสงปกคลุมร่างของบิกวูฟก่อนแยกออกมาเป็นหนัง กระดูก เนื้อ และอวัยวะภายใน

ไคโตะ: “โห” (เขาเริ่มตื่นเต้น)

ไคโตะ: “เก็บ”

ชิ้นส่วนของบิกวูฟหายไป

ไคโตะ: “อะ! มันหายไปไหนแล้ว”

ระบบ: “นายท่านดูที่ช่องเก็บของสิ”

ไคโตะ: “ช่องเก็บของ”

ช่องเก็บของแสดงให้เห็นชิ้นส่วนของบิกวูฟและแบ่งเป็นตาราง ส่วนละช่อง

ไคโตะ:“นี่คือชิ้นส่วนเมื่อกี้สินะ”

ไคโตะ:“…”

ไคโตะ:“เอาล่ะ! เดินทางต่อกันดีกว่า!”

ไคโตะได้เดินตรงไปที่ป่า การผจญภัยได้เริ่มต้นขึ้น!

[To be continued]