.

       "สวัสดี ฉันชื่อ นภัสสรที่แปลว่าดวงจันทร์ที่ส่องแสงในยามค่ำคืน ซึ่งอาจสื่อถึงความสว่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ยากลำบาก"

ฉันโตมาอย่างโดดเดี่ยวคนที่เลี้ยงฉันมานั่นก็คือคุณป้าเพราะพ่อแม่ของฉันเสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่ฉันยังเด็กๆพวกท่านเกิดอุบัติเหตุ

คุณป้ามีครอบครัวแล้วใช่แล้วคนในครอบครัวของคุณป้าเกรียดฉันมากพวกเขาไม่อยากให้ฉันอยู่ที่บ้านของพวกเขา

ในเย็นวันนั้น นภัสสรแอบยืนอยู่หลังประตูห้องรับแขก มือเล็กกำชายเสื้อแน่น ขณะที่เสียงสนทนาแว่วเข้าหูอย่างชัดเจน

"เรื่องแต่งงานฉันตกลงแล้วค่ะ" เสียงของคุณป้าดังขึ้น ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง "เขาต้องการเจ้าสาวที่ไม่มีภาระ ไม่มีครอบครัวยุ่งยาก และนภัสสรก็เหมาะที่สุด"

เหมาะที่สุดงั้นเหรอ? นภัสสรหัวเราะเยาะในใจ ราวกับเธอเป็นเพียงสิ่งของที่พวกเขาตกลงแลกเปลี่ยนกัน

"แต่คุณชายคนนั้น... เขาขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชา ใครอยู่ใกล้ก็ต้องหวาดกลัว" อีกเสียงหนึ่งเอ่ยแทรก "นภัสสรจะไหวเหรอ?"

เธอไม่ได้ยินคำตอบของคุณป้า เพราะขาเรียวของเธอถอยหนีออกมาช้าๆ หัวใจเต็มไปด้วยความสับสน

คืนนี้... เธอจะต้องเป็นเจ้าสาวของใครบางคนที่ไม่เคยพบหน้าเลยด้วยซ้ำ....

แน่นอน! ฉันจะช่วยแต่งต่อให้เข้ากับอารมณ์และแนวของเรื่อง

ค่ำคืนที่ไร้ทางเลือก

ราตรีที่มืดสนิท กลิ่นอายของสายฝนโปรยปรายลงมากระทบผืนดิน นภัสสรก้าวเดินไปตามทางเดินในคฤหาสน์ที่เธอไม่คุ้นเคย ทุกย่างก้าวช่างหนักอึ้งราวกับมีบางสิ่งกดทับลงบนหัวใจของเธอ

ประตูห้องหอถูกเปิดออก เผยให้เห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่กลางห้อง ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีดำแขนพับขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรง เรือนผมสีเข้มตัดสั้นเป็นระเบียบ คิ้วเข้มขมวดมุ่น ดวงตาเย็นชาเหมือนน้ำแข็งที่ไร้ซึ่งอารมณ์

"เธอคือผู้หญิงที่พวกเขาส่งมาให้ฉันงั้นเหรอ?" เสียงทุ้มต่ำนั้นเอ่ยขึ้น นภัสสรกลั้นหายใจ ขณะจ้องมองเขา—ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอ

"ฉันไม่ได้ต้องการการแต่งงานครั้งนี้" นภัสสรเอ่ยออกไปตามความจริง หวังว่าเขาจะรู้สึกแบบเดียวกัน

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอ ก่อนริมฝีปากหยักจะกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ดูไม่จริงใจ "เธอคิดว่าฉันต้องการงั้นเหรอ?"

หัวใจของนภัสสรเต้นระรัว มือเย็นเฉียบกำชายกระโปรงแน่น เขาเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ทีละก้าว… จนเธอถอยจนแผ่นหลังชิดติดผนัง

"แต่ในเมื่อเราถูกบังคับให้แต่งงานกันแล้ว..." เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู ราวกับเป็นคำประกาศิต "เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรอีกต่อไป"

ดวงตาของเขาประสานกับเธอ นภัสสรรับรู้ได้ถึงพายุอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ภายในแววตานั้น

คืนนี้... เธอไม่อาจหนีไปจากโชคชะตาของตัวเองได้อีกแล้ว

นภัสสรเม้มริมฝีปากแน่น ขณะที่สัมผัสได้ถึงไอเย็นจากร่างสูงตรงหน้า เธอพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หวาดกลัว แต่แรงกดดันจากสายตาคมกริบที่จับจ้องมาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะจมหายไป

"ฉันไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์บังคับฉันเหมือนกัน" เสียงของเธอสั่นไหว แต่มันเต็มไปด้วยแรงต่อต้าน

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ รอยยิ้มเย้ยหยันแต่งแต้มบนใบหน้าคม "งั้นเหรอ?" เขายกมือขึ้นเชยคางเธอเบาๆ นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามแนวกรามของเธอช้าๆ ทำให้ร่างบางสะท้าน

"ฟังนะ..." เสียงของเขาทุ้มต่ำ น่าหวาดหวั่น "เธอเป็นเมียของฉันแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้ ไม่ว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม"

นภัสสรจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา แม้จะหวาดกลัว แต่ลึกๆ แล้ว เธอรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีเพียงความเย็นชา เขามีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีแข็งกระด้างนั้น

"ฉันจะไม่เป็นเมียที่เชื่องของคุณ" เธอประกาศออกไป แม้หัวใจจะเต้นรัว

ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเบาๆ "ดี... ฉันชอบผู้หญิงที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ"

เขาปล่อยมือจากเธอ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง ทิ้งเธอไว้เพียงลำพังกับความคิดที่สับสน

คืนนี้... คือจุดเริ่มต้นของชีวิตที่เธอไม่อาจคาดเดาได้อีกต่อไป

นภัสสรทรุดตัวลงบนเตียง ร่างกายยังคงสั่นสะท้านจากแรงกดดันที่เขาทิ้งไว้ เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น พยายามควบคุมความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมา ทั้งโกรธ ทั้งหวาดหวั่น และ... สับสน

เธอไม่อยากยอมรับ แต่ดวงตาคู่นั้นยังติดอยู่ในหัวของเธอ มันทั้งเย็นชาและลึกล้ำ เหมือนซ่อนบางสิ่งที่เธอไม่อาจเข้าใจ

"เมียงั้นเหรอ..." เธอพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่น ความโกรธพุ่งขึ้นมาทดแทนความกลัว ถ้าเขาคิดว่าเธอจะยอมแพ้ง่ายๆ เขาคิดผิด!

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน มือบางกำหมัดแน่นในขณะที่ดวงตาเปล่งประกายด้วยแรงต่อต้าน

หากนี่คือชีวิตที่เธอถูกบังคับให้ก้าวเข้ามา...

เธอจะไม่ใช่เหยื่อ แต่จะเป็นคนกำหนดเส้นทางของตัวเอง

นภัสสรยืนอยู่หน้ากระจก มองตัวเองด้วยแววตาแน่วแน่ ร่องรอยความกดดันจากชายคนนั้นยังทิ้งเงาไว้บนผิวกาย แต่ในหัวใจของเธอกำลังลุกโชน

เธอรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา และสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ผู้ชายอย่างเขา… ไม่เคยทำอะไรโดยปราศจากเหตุผล

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอ

"คุณผู้หญิงครับ นายท่านให้ผมมาเชิญไปทานอาหารเช้า" เสียงของลูกน้องคนหนึ่งดังขึ้นจากอีกฝั่งของบานประตู

นภัสสรเม้มปากแน่น นายท่านงั้นเหรอ? ผู้ชายคนนั้นคิดว่าเธอเป็นแค่ของเล่นที่จะสั่งให้ไปไหนก็ได้หรือไง?

"ฉันไม่หิว" เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

"แต่นายท่านสั่งไว้ว่า..."

"บอกเขาว่าฉันไม่ได้เป็นคนรับใช้ของเขา"

เงียบ... ลูกน้องคนนั้นคงไม่กล้าดื้อกับเจ้านายของเขา แต่ก็คงไม่กล้าฝืนคำพูดของเธอเช่นกัน

ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้น และตามมาด้วยเสียงประตูถูกเปิดออกโดยไม่ขออนุญาต

"ดื้อจริงๆ ด้วย"

เสียงทุ้มต่ำทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง นภัสสรหันไปเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาคู่นั้นยังคงเย็นชาและแฝงแววอันตรายเหมือนเมื่อคืน

"ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่หิว"

"แต่ฉันไม่ได้ถามว่าเธอหิวหรือเปล่า"

เขาก้าวเข้ามาใกล้ ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากร่างกายของเขา ดวงตาของเขามองเธอราวกับนักล่าที่จ้องเหยื่อ

"อย่าลืมว่านี่คือชีวิตใหม่ของเธอ" เขาพูดช้าๆ "และฉัน... คือคนเดียวที่กำหนดว่ามันจะเป็นยังไง"

นภัสสรกัดริมฝีปากแน่น มือของเธอกำหมัดแน่นขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

"งั้นเหรอ?" เธอท้าทายกลับ "ก็คอยดูแล้วกัน ว่าฉันจะทำให้คุณเป็นฝ่ายเสียการควบคุมแทน"

รอยยิ้มของเขาเจือด้วยความสนใจ มือหนายื่นมาไล้ปลายคางเธอเบาๆ

"น่าสนใจ" เขากระซิบ "งั้นเรามาดูกันว่าใครจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ก่อนกัน..."

นภัสสรจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา เธอไม่ยอมเป็นแค่หมากในเกมของใคร แต่ผู้ชายตรงหน้ากลับดูพึงพอใจกับท่าทีแข็งกร้าวของเธอ ราวกับว่ายิ่งเธอต่อต้าน เขายิ่งสนใจ

"ลองดูสิคะ" เธอกระซิบตอบ ดวงตาฉายแววท้าทาย

มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่มือหนาจะเลื่อนจากปลายคางขึ้นไปแตะเบาๆ ที่แก้มของเธอ ลากปลายนิ้วไล่ลงมาจนถึงลำคอ

"เธอคิดว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงฉันได้เหรอ?" เสียงของเขาแหบต่ำ และอันตราย "ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่จะถูกควบคุมง่ายๆ นะ นภัสสร"

เธอเอียงหน้าหลบสัมผัสของเขา "แล้วถ้าฉันทำได้ล่ะ?"

เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้ เงาของเขากลืนเธอเข้าไปในอาณาเขตของเขาอย่างสมบูรณ์

"งั้นฉันจะรอดู" เขาพูดเสียงเบา แต่แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง

เขาถอยออกมาเพียงก้าวเดียว ปล่อยให้เธอยืนอยู่ตรงนั้น หัวใจเต้นแรงกับความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

"มากินข้าวซะ" เขาพูดเป็นคำสั่ง "ฉันไม่ชอบให้ใครดื้อ"

นภัสสรสบตาเขา รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่จะยอมให้เธอควบคุมได้ง่ายๆ แต่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ยอมศิโรราบเช่นกัน

"ก็ได้ค่ะ" เธอยอมเดินผ่านเขาไป แต่ในใจกำลังคิดแผนบางอย่าง

เกมนี้เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น...