“แม่ง!!”

ความมืดโรยตัวลงทั่วห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ มีเพียงแสงจากจอมอนิเตอร์ที่สาดกระทบใบหน้าของชายหนุ่มร่างซูบผอม

“โกหกน่า… มันจบแบบนี้ไม่ได้!!”

เสียงโวยวายดังลั่นห้อง พร้อมกับเสียงทุบโต๊ะจนของกระจัดกระจายไปทั่ว โซเฮย์ อาราคากิ มองจอคอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อสายตา บนหน้าจอ เกม [Eternia: The Last Epoch] ที่เขาหมกตัวเล่นมากว่าครึ่งปี กำลังฉายฉากจบสุดท้ายที่ไม่น่าให้อภัย—ผู้กล้าและพรรคพวกพ่ายแพ้ต่อจอมมาร โลกเข้าสู่ยุคมืดชั่วนิรันดร์

"ไอ้เกมบ้านี่!! ฉันอุตส่าห์เล่นใหม่เป็นสิบรอบ! ไอเทมลับฉันก็เก็บ! เหล่าผู้กล้าฉันก็ช่วย!! แล้วทำไมตอนจบยังเป็นแบบนี้ฟะ!!!"

เด็กหนุ่มถอนหายใจพลางหลับตาอย่างสิ้นหวัง

"ให้ตายสิ! ทำไมฉันถึงแบกปาร์ตี้นี้ไม่ไหววะ!!"

ตึง!

"ไอ้เกมบ้านี่!! ฉันอุตส่าห์เล่นใหม่เป็นร้อยรอบ! ไอเทมลับฉันก็เก็บ! เหล่าผู้กล้าฉันก็ช่วย!! แล้วทำไมตอนจบยังเป็นแบบนี้ฟะ!!!"

เขาทุ่มเททุกอย่างเพื่อพิชิตเกมที่ได้ชื่อว่ายากที่สุด ทุกนาที ทุกชั่วโมงที่ผ่านไป ถูกใช้ไปกับการหาทางเอาชนะเกมนี้ แม้ร่างกายพิการ ไม่มีขา ต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็น แต่นั่นไม่เคยขวางกั้นความมุ่งมั่นของเขา

แต่ผลลัพธ์กลับเป็น BAD END ที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้!?

"ให้ตายเถอะ… ฉันต้องเคลียร์ใหม่อีกที…!"

โซเฮย์พยายามยื่นมือไปปิดคอม แต่ทันใดนั้น—

โครม!!

ชั้นวางของที่อยู่เหนือโต๊ะเกิดสั่นสะเทือนจากแรงทุบโต๊ะเมื่อครู่ กองหนังสือและกล่องใส่อุปกรณ์เกมร่วงหล่นลงมาอย่างแรง!!

“เฮ้ย-”

โป๊ก!

ทุกอย่างดับวูบ

"...อืม"

เสียงลมพัดผ่านหู และแสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบเปลือกตากลมๆ กลิ่นของดินและต้นไม้ลอยมาแตะจมูก

‘นี่มัน… ที่ไหน?’

โซเฮย์ลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาปรับโฟกัสเข้ากับภาพรอบตัว เขาเห็น…

‘ท้องฟ้า?’

…สีครามจาง ๆ กับเสียงลมที่พัดผ่านไปอย่างแผ่วเบา

"..."

เขาค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่ง และรู้สึกถึงพื้นหญ้านุ่ม ๆ ใต้ฝ่ามือ

‘เดี๋ยวนะ… หญ้า?’

เขาไม่ควรจะอยู่ข้างนอก เขาควรจะอยู่ในห้องตัวเองนั่นคืือสิ่งที่เขาคิด

"อะไรวะ…"

โซเฮย์กะพริบตาปรับโฟกัส พยายามมองไปรอบ ๆ แต่มันไม่คุ้นเลย ทุกสิ่งทุกอย่างดูแปลกไปหมดและที่สำคัญเขาก็ถึงรู้สึกถึงขาของตัวเอง?

"...?"

โซเฮย์ก้มลงมองและ-

"เดี๋ยว… ขา!? ฉันมีขาแล้ว!?"

เขาตั้งสติไม่อยู่ รีบคว้าขาตัวเองด้วยมือทั้งสองข้าง สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อ กระดูก ความอบอุ่นของร่างกาย… นี่มันของจริง!?

‘นี่มัน… บ้าไปแล้ว!’

เขารีบลุกขึ้นยืน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดเขาเดินได้หลังจากที่ใช้ชีวิตมาโดยไม่มีขา ก่อนที่สมองจะประมวลผลทัน เสียงแจ้งเตือนบางอย่างก็ดังขึ้นในหัว—

[SYSTEM MESSAGE]

ยินดีต้อนรับสู่ Eternia: The Last Epoch

คุณได้รับบทบาท: [ชาวสวน ระดับ F]

ภารกิจแรก: [จงเปลี่ยนชะตากรรมของชาวสวน]

"...?"

เขารับรู้ได้ทันทีจากการปรากฏขึ้นของสิ่งที่คล้ายกับระบบในเกมที่เขาเล่น

"...เดี๋ยวนะ... มันหมายถึงฉันคนเดียว หรือหมายถึงชาวสวนทั้งเกมกันแน่วะ!?"

[NEW QUESTS UNLOCKED]

[Side Quest: เอาชีวิตรอดจากนักฆ่า 24 ชั่วโมง]

เงื่อนไข: ห้ามตายภายในเวลาที่กำหนด

รางวัล: เมล็ดพันธุ์ปริศนา x1

[Special Quest: ปลดล็อกพลังแห่งการเติบโต]

เงื่อนไข: ใช้ ‘ระบบปลูก’ เป็นครั้งแรก

รางวัล: สกิล - เร่งการเจริญเติบโต

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ กระทบพื้นดิน ดังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว มันไม่ใช่เสียงของใครเดินเล่นธรรมดาแน่…และนั่นแหละที่ทำให้โซเฮย์เริ่มตระหนัก

เขาไม่ได้อยู่คนเดียวร่างกายของเขาตอบสนองโดยสัญชาตญาณ หันขวับไปข้างหลัง และสิ่งที่เห็นทำให้เลือดแทบหยุดไหล เงาสีดำพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วมหาศาล ร่างของชายในชุดคลุมสีดำสนิท หน้ากากเหล็กเงาวับสะท้อนแสงอาทิตย์ มือข้างหนึ่งยกมีดสั้นขึ้นมา พร้อมจะปักเข้าที่คอของเขา

นักฆ่า…!?

ฉันแค่ตื่นขึ้นมา ก็มีคนพยายามฆ่าฉันแล้วเรอะ!?

เคร้ง!

ใบมีดแหวกอากาศ พุ่งเข้าใกล้ลำคอของโซเฮย์ในเสี้ยววินาที ภาพในสายตาของเขาสั่นไหว สมองกรีดร้องให้หลบ แต่ร่างกายที่เพิ่งจะเคยเดินได้ครั้งแรกในชีวิตยังตอบสนองช้าไปเสี้ยววินาที—

"ชิบ!!!-"

ฟึ่บ!

โซเฮย์ ล้มตัวถอยหลังแบบไร้ศักดิ์ศรี ก้นกระแทกพื้นเต็มแรง มีดพุ่งผ่านปลายจมูกไปแค่ไม่กี่มิลลิเมตร!!

"เหวอออออออ!!!"

เขากลิ้งหลุน ๆ ไปตามพื้นอย่างไม่คิดชีวิต เอาตัวรอดก่อนคิดเรื่องอื่นทีหลัง!!

"หนีไม่พ้นหรอก"

เสียงแหบต่ำดังขึ้น ก่อนที่เงาดำจะกระโจนเข้ามาซ้ำ

โซเฮย์พยายามมองหาทางหนี แต่… ที่นี่คือที่ไหนก็ไม่รู้! ด้านหลังเป็นแนวต้นไม้ ด้านหน้ามีนักฆ่าหมายชีวิต ไม่มีที่ให้วิ่งหนีไปทางไหนเลย!!

‘คิดสิ! ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง!!’

“แต่จะให้ทำอะไรได้วะ!!!”

เขามือเปล่า ไม่มีอาวุธ ไม่มีพลัง แค่ "ชาวสวน" ธรรมดา…หรือไม่ธรรมดากันแน่?

ติ๊ง!

[SYSTEM MESSAGE]

[Emergency Mission: เอาชีวิตรอดจากนักฆ่า 24 ชั่วโมง]

เงื่อนไข: ห้ามตายภายในเวลาที่กำหนด

รางวัล: เมล็ดพันธุ์ปริศนา x1

"ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาแจ้งเตือนนะเว้ย!!"

โซเฮย์โวยลั่น แต่ระบบไม่สนใจ แถมไอ้ "ห้ามตาย" เนี่ย มันหมายความว่าไง!?

เสียงมีดฟันอากาศมาอีกครั้งคราวนี้เร็วกว่าครั้งก่อน

"โอ๊ยยยย!!"

โซเฮย์กระเสือกกระสนพุ่งตัวหลบ หลังกระแทกกับต้นไม้เต็มแรง เสียงใบมีดเฉียดหูไปไม่กี่เซนติเมตร รู้สึกได้ถึงลมเย็น ๆ ที่เฉียดคอไปนิดเดียว

‘นี่มันของจริง… ถ้าพลาดขึ้นมาคือ "ตายจริง" แน่!!’

นักฆ่าไม่พูดไม่จา เงื้อมีดขึ้นหมายจะฟันซ้ำ

โซเฮย์กัดฟัน สายตาเหลือบไปเห็น…

‘หิน!?’

ก้อนหินเล็ก ๆ อยู่ใกล้มือเขา ไม่มีเวลาให้คิดมากแล้ว

'เอาวะ!'

โซเฮย์คว้าหินแล้ว เขวี้ยงใส่หน้านักฆ่าเต็มแรง!!

ปั้ก!

"อั่ก!?"

นักฆ่าชะงักไปครู่หนึ่ง แม้จะไม่ใช่อาวุธ แต่มันก็ทำให้การโจมตีหยุดชะงักไปเสี้ยววินาที และนั่นแหละ โอกาสเดียวของโซเฮย์

เขาหมุนตัวแล้ว วิ่งหนีเต็มสปีดทันที!!

-

-

-

"บ้าไปแล้วววว!!"

โซเฮย์ อาราคากิ วิ่งสุดชีวิตฝ่าป่าทึบ ลมหายใจหนักหน่วง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกจากอก

ร่างของเขาพุ่งผ่านพุ่มไม้ กระโดดข้ามรากไม้ขนาดใหญ่ และสะดุดก้อนหินเกือบล้มไปหลายรอบ นี่มันบ้าชัด ๆ! เขาเพิ่งฟื้นขึ้นมาในร่างใหม่แค่ไม่กี่นาที แต่ตอนนี้กลับโดนนักฆ่าปริศนาตามล่าแบบเอาเป็นเอาตาย!?

[NEW QUEST UPDATED]

[Side Quest: เอาชีวิตรอดจากนักฆ่า 24 ชั่วโมง]

เงื่อนไข: ห้ามตายภายในเวลาที่กำหนด

รางวัล: เมล็ดพันธุ์ปริศนา x1

"เฮ้ย! ฉันรู้แล้วว่าต้องรอด!! ไม่ต้องแจ้งซ้ำก็ได้นะ!!"

ติ๊ง!

[เวลาเหลือ: 23 ชั่วโมง 48 นาที]

"บ้าชิบ!! นี่มันเพิ่งผ่านไปแค่สิบสองนาทีเองเรอะ!?"

โซเฮย์สบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากข้างหลัง—

ฟึ่บ!!

เสียงมีดพุ่งผ่านอากาศเฉียดใบหูของเขาไปเพียงเสี้ยววินาที!

"ชิ!"

เขาหันไปมองก็พบกับเงาดำของนักฆ่าที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือมนุษย์

"ไม่มีประโยชน์หรอก"

เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้น ก่อนที่ร่างของนักฆ่าจะกระโจนเข้าใส่

"เวรแล้ว!!"

ใบมีดวาววับพุ่งตรงเข้าหาลำคอของโซเฮย์—

ปัง!!

“—!?”

เสียงปืนดังสนั่น ใบมีดของนักฆ่าหยุดชะงักกลางอากาศ ก่อนที่ร่างของมันจะกระเด็นถอยหลังไปเพราะแรงกระแทก!

"อึก...!?"

นักฆ่ากลิ้งไปกับพื้น ก่อนจะรีบดีดตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว โซเฮย์ที่เกือบโดนเชือดเมื่อครู่ยังนั่งหอบหายใจอยู่กับพื้น ก่อนจะหันไปมองต้นเสียง—

เธอปรากฏตัวท่ามกลางแสงแดดยามเย็น

หญิงสาวในชุดเกราะสีขาวเงินสะท้อนแสงแดด ผ้าคลุมสีน้ำเงินโบกสะบัดอยู่ข้างหลัง เธอยืนบนโขดหินพร้อมกับถือ ปืนขนาดคล้ายปืนไรเฟิลอยู่ในมือ ควันลอยขึ้นจากปลายกระบอกบ่งบอกว่าเธอเป็นคนยิงเมื่อครู่

"...สภาพแบบนี้ คงไม่ต้องถามสินะ ว่าคนไหนเป็นเหยื่อ?"

น้ำเสียงของเธอเยือกเย็นแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ สายตาคมกริบจับจ้องไปที่นักฆ่าตรงหน้า ราวกับกำลังประเมินเหยื่อของตัวเอง

โซเฮย์อ้าปากพะงาบๆ กำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอกลับกระตุกไกหน้าไม้อีกครั้ง

"ขออนุญาตจัดการก่อนแล้วกัน"

ปัง! ปัง!

เมื่อเสียงของปืนจบลงอัศวินสาวผมบลอนด์ก็ได้เดินมาถึงโซเฮย์ที่นั่งอยู่แล้ว

“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว-“

ก่อนจะทันหายเหนื่อยภาพตรงหน้าก็ได้มืดบอดลง

"จาการรายงานของหน่วยสืบสวน ไม่มีข้อมูลของเจ้าเกี่ยวกับหมู่บ้านที่เผาถูกทำลาย"

"เจ้ามาจากที่ไหนกันแน่?"

เสียงเข้มของหญิงสาวดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศมืดสลัว โซเฮย์กระพริบตาถี่ ๆ ก่อนที่สายตาจะปรับโฟกัสได้เต็มที่—

สิ่งที่เขาเห็นคือ...

โต๊ะไม้เก่า ๆ ประกบเข้าหาตัวเขาทั้งซ้ายขวา เขาถูกจับนั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ใช่แบบหรูหราสไตล์นักโทษ แต่เป็นของธรรมดาในค่ายทหาร ข้อมือทั้งสองข้างถูกล่ามด้วยกุญแจมือเหล็ก โซ่ตรวนติดกับโต๊ะตรงหน้า แถมขาด้านล่างก็ถูกตรึงไม่ให้ขยับได้สะดวก

'นี่มัน… ห้องสอบสวน!'

โซเฮย์พยายามขยับตัว แต่ไม่เป็นผล น้ำเสียงเย็นเยียบของหญิงสาวดังขึ้นอีกครั้ง

"เจ้ายังไม่ตอบคำถามข้า"

เขาหันไปมองต้นเสียง ก่อนจะพบกับหญิงสาวในชุดเกราะสีเงิน ตรงเอวมีดาบสั้นติดไว้ ส่วนในมือกำลังถือเอกสารบางอย่าง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเธอจ้องมาอย่างเฉียบคม ราวกับจะทะลวงเข้าไปอ่านใจเขา

‘โห สายสืบสวนเต็มตัวเลยเรอะ…’

"หา? หมู่บ้าน? ฉันไปเผาหมู่บ้านตอนไหนกันเล่า!?"

"ไม่มีใครบอกว่าเจ้าทำ แต่เจ้าปรากฏตัวขึ้นในที่เกิดเหตุ พวกเราจึงมีสิทธิ์สงสัย"

‘โอเค… แบบนี้คือซวยแล้วใช่มั้ย?’

โซเฮย์พยายามเรียบเรียงความทรงจำล่าสุด ก่อนจะจำได้ว่าตัวเองวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนจากนักฆ่า แล้วหมดสติไปหลังจากถูกหญิงสาวตรงหน้าจัดการ… แต่หมู่บ้านที่ถูกทำลายอะไรนั่นคืออะไรกัน!?

"...ขอฟังรายละเอียดหน่อยได้ไหม?"

อัศวินสาวเหลือบตามองเขาอย่างไม่วางใจ ก่อนจะเปิดเอกสารและเริ่มอ่าน

"หมู่บ้านฟอลเรสต์ถูกเผาทำลายเมื่อคืนนี้ มีผู้รอดชีวิตเพียงหนึ่งเดียว"

"เจ้า... ถูกพบใกล้จุดเกิดเหตุ"

‘เดี๋ยวสิ เดี๋ยว! นี่มันพล็อตอะไรเนี่ย!? ฉันเป็นแค่ชาวสวนที่พึ่งเกิดใหม่ ไม่ใช่คนร้ายเว้ยย!!’

"ฟังนะ ฉันไม่รู้จักหมู่บ้านอะไรนั่นเลย ฉันถูกนักฆ่าไล่ฆ่า แล้วก็มาสลบอยู่ตรงนั้น!"

"หลักฐาน?"

"ห๊ะ?"

"เจ้ามีหลักฐานยืนยันหรือไม่ว่าเจ้าพูดความจริง?"

‘หลักฐาน...? ฉันจะไปหามาจากไหนวะ!?’

โซเฮย์กลืนน้ำลายลงคอ เธอเล่นถามมาแบบนี้ ถ้าตอบผิดชีวิตอาจพังได้เลย…

[QUEST UPDATE!]

[เควสพิเศษ: เคลียร์ข้อกล่าวหา!]

เงื่อนไข: พิสูจน์ว่าตัวเองไม่ใช่คนร้าย

รางวัล: ความไว้วางใจจากอัศวิน

‘…พระเจ้า ฉันจะเอาหลักฐานจากไหนมาฟะ!?’

"และรางวัลล่ะ!?"

โซเฮย์เผลออุทานออกมาเสียงดังลั่นด้วยความเคยชินจากเกม ระบบให้เควสแล้วจะไม่มีรางวัลได้ยังไงกัน!?

"รางวัล?!"

เสียงตะคอกดังขึ้นทันที อัศวินสาวตบโต๊ะดังปัง! ก่อนจะจ้องเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ

"เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร!? ถูกจับมาแล้วยังมีหน้ามาพูดถึงรางวัลงั้นรึ!? หรือเจ้าคิดว่าที่นี่เป็นโรงละครที่เล่นสนุกกันได้?"

"เอ่อ… ไม่ใช่แบบนั้น! คือฉันแค่…"

โซเฮย์ชะงักไปเมื่อรู้ตัวว่าหลุดปากพูดอะไรออกมา หัวใจเต้นรัวเป็นกลองศึกเมื่อเห็นสีหน้าของอัศวินสาวที่ดูเหมือนพร้อมจะเอาดาบฟันคอเขาได้ทุกเมื่อ

"สารภาพมา! เจ้าเป็นใครกันแน่!? และมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเหตุการณ์นี้!?"

"เดี๋ยว ๆ ๆ ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยนะ! ฉันก็แค่—

โซเฮย์พยายามอธิบาย แต่หญิงสาวไม่ฟัง เธอกระแทกเก้าอี้ลุกขึ้นยืน ดวงตาสีเงินวาวโรจน์ไปด้วยความไม่ไว้วางใจ

"จากรายงานของเราพบว่าไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับตัวเจ้าหรือประวัติของเจ้าในหมู่บ้านที่ถูกโจมตี"

"ไม่มีแม้แต่หลักฐานว่าเจ้ามีตัวตนอยู่มาก่อน!"

"เฮ้ ๆ ๆ ฟังฉันก่อนสิ! นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด!"

โซเฮย์พยายามดิ้น แต่เชือกที่มัดมือเขาแน่นมากจนขยับแทบไม่ได้ นี่มันซวยชัด ๆ!

‘ให้ตายสิ ระบบ! ทำอะไรสักอย่างสิวะ!

[คำเตือน: กรุณาอย่าตะโกนใส่ระบบ ท่านสามารถใช้ “ความคิด” ในการสื่อสารได้]

"...ห๊ะ?"

โซเฮย์เบิกตากว้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเผลอหลุดปากออกมา

"ระบบ! ทำไมแกไม่บอกตั้งแต่แรกวะ!"

"หุบปากซะ ไอ้คนต้องสงสัย!!!"

อัศวินสาวกดมือของโซเฮย์ลงบนโต๊ะ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจนเหมือนจะระเบิดออกมา

"โอ๊ย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ! ขอโทษ! ขอโทษ! ฉันไม่ได้พูดกับเธอ!"

"งั้นเจ้ากำลังตะโกนด่าผู้ใดกัน!?"

"เอ่อ…" โซเฮย์กระตุกมุมปาก "ก็… ระบบน่ะ…"

"...ระบบ?"

‘ให้ตายเถอะ ฉันเพิ่งพูดอะไรออกไปเนี่ย…’

[ถอนหายใจ…]

ผู้ใช้สำเร็จภารกิจก่อนหน้าอย่างถูกต้องตรงเงื่อนไข ระบบมอบรางวัล

ได้รับ "เมล็ดพันธุ์ปริศนา"

ได้รับสกิล "เร่งเติบโต (Growth Acceleration)"

โซเฮย์ตาโตกับข้อความที่ลอยขึ้นมาเบื้องหน้า

"โอ๊ย ๆ ๆ ๆ ๆ!"

โซเฮย์ร้องลั่นเมื่อมือของอัศวินสาวกดแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็พยายามอ่านรายละเอียดของรางวัลที่ได้รับ

[เมล็ดพันธุ์ปริศนา]

สามารถใช้กับสิ่งมีชีวิตหรือวัตถุใด ๆ ก็ได้

เมื่อใช้กับเป้าหมาย มันจะเกิด "การเติบโต" อย่างรวดเร็ว

ผลลัพธ์ขึ้นอยู่กับลักษณะของเป้าหมาย

‘…หืม?’

โซเฮย์กระพริบตา มองข้อความตรงหน้า พลันก็เกิดไอเดียขึ้นมาในหัว

‘ใช้กับมนุษย์ได้… ใช้กับสิ่งของก็ได้… แบบนี้ก็—’

เขาไม่สนอะไรแล้ว ในสถานการณ์แบบนี้ต้องใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์!

‘เอาวะ ลองดู!’

โซเฮย์ยืนในใจว่าเป้าหมายคือคนตรงหน้า—

[ใช้ "เมล็ดพันธุ์ปริศนา" กับเป้าหมาย: อัศวินสาว]

-

-

-

วูบ!

พลังงานบางอย่างแล่นผ่านร่างของหญิงสาว ดวงตาสีเงินของเธอสั่นไหว และก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบ—

"อึก…!"

ร่างของเธอทรุดลงกับพื้น

"เฮ้!?"

โซเฮย์ร้องเสียงหลง เขาไม่ได้คาดหวังให้เป็นแบบนี้

[เป้าหมายติดสถานะ: สร้างเส้นพลังใหม่]

‘เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ พิษ!? นี่มันอะไรกันเนี่ย!!?’

โซเฮย์ใช้จังหวะนี้พังโต๊ะไม้เก่าๆ จนหลุดออกมาพร้อมที่มัดมือสองข้าง เขาพุ่งไปที่ประตูเตรียมตัวเผ่นออกจากที่สอบสวน แต่พอมือแตะผ้าคลุมทางออกเต็นท์ ความรู้สึกบางอย่างก็ทำให้เขาหยุดชะงัก

ภายในที่ที่เหมือนของห้องน้ำแห่งหนึ่ง มีกลุ่มเด็กผู้ชายสามคน ทำตัวเกเรเตะเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่นอนขดบนพื้นด้วยความทรมาน

ปัก!

“อั๊ก....”

"ช่างแม่งไปดิสนิทกับคนอย่างมันไม่เห็นจะทำให้อะไรสนุกขึ้นมาเลยแฮะ ฮิฮิฮิ"

ความทรงจำความเจ็บปวด และเสียงแสบแก้วหูของเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว

“เอาเลย! ถ้าลุกขึ้นมาได้พวกฉันจะปล่อยนายไปเองเชื่อฉันสิ ฮึบบบ”

ปัก! ปัก ปัก

“อ่อก…. ฉันไม่มี....”

“หืมมมมมม”

กลุ่มเด็กเกเรอุทานขึ้นมาพร้อมกัน

“ฉันไม่มีขาสะหน่อย.... ขอรถ...”

“อุ๊บ....”

“ขอรถก็พอ...”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

กลุ่มเด็กเกเรหัวเราะอย่างบ้าคลั่งปานจะลงไปดิ้นที่พื้นเป็นเพื่อน

“มันกล้าพูดว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

ขณะเดียวกันก็มีคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ พลันเสียงหัวเราะหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น

“คุณครูจะมาแล้วนะพวกนายน่ะ”

ปรากฏเด็กผู้ชายใส่แว่นคนหนึ่งด้วยท่าทีสุขุม ราวกับเขาไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้นเขาจ้องไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มที่นอนหมดสภาพบนพื้นที่เปียกไปด้วยน้ำ

“....”

“ชิ  ไปกันเถอะ”

กระเดาะลิ้นอย่างไม่พอใจ พยายามจะบอกเป็นนัยๆ ว่าเดี๋ยวค่อยมาอีกก็ได้

“เอ๋~ อะไรเนี่ยหัวหน้าห้องก็น่าเบื่อเหมือนกัน~~”

กลุ่มเด็กหนุ่มเดินไปด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ

“นายตรงนั้นน่ะจะนอนตรงนั้นไปถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะเรียน”

หัวหน้าห้องจี้ถามปนไปด้วยความโกรธ

“ผมกำลังจะกลับบ้านต่างหาก”

“สภาพอย่างนั้นนายจะกลับยังไงล่ะ”

หัวหน้าห้องพูดเหน็บแนมอย่างสุขุม จนเด็กหนุ่มที่พื้นปะทุไปด้วยความโกรธ

“แกเองก็เห็นไม่ใช่หรือไงไอ้สารเลวเอ้ย! ถ้าได้แค่มองดูก็ไม่ต้องมาสมเพชฉันไอ้ขยะ!”

“หึ”

เด็กหนุ่มแผ่วเสียงลงอย่างสะอื้น

“เลือกได้...อึก ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี้...อึก เหมือนกัน”

“สมแล้วล่ะ ขนาดฉันยืนอยู่ตรงนี้”

“เอ๊ะ?”

“นายยังไม่ยอมให้ฉันช่วยนายเลย ทำไมไม่ร้องให้ช่วยล่ะห๊ะ!!! ปากนายมีไว้โทษนู่นโทษนี่หรือไง!”

หัวหน้าห้องแผดเสียงก้าวร้าว ด้วยความโกรธที่สื่อออกด้วยตาอย่างชัดเจน ความเยือกเย็นเมื่อตอนนั้นได้หายไปเหมือนไม่ใช่เขา

“ฉันก็อยากจะช่วยคนที่น่าสงสารอย่างนายนะ แต่ท่าทีของนายนี่สิ”

“อยากเป็นฮีโร่หรือไง เป็นไม่ได้หรอกไอ้โง่”

เด็กหนุ่มพูดแผ่วๆ เสียงเบาด้วยใบหน้าที่ยิ้มร่าอย่างน่ากลัว

“ก็ฉันทำเพราะชอบนี่ เร็วสิขอให้ผมช่วยสะสิ”

หัวหน้าห้องเดินเข้ามาใกล้อย่างมั่นใจแล้วยื่นมือที่เต็มไปด้วยความหนักแน่น

“ถ้านายอยากให้ช่วยฉันจะช่วยเอง นายก็ด้วยล่ะหัดช่วยถ้ามีคนขอความช่วยเหลือด้วยล่ะ ฉันไม่เอาเหมือนตอนเปิดบ้านนะ”

เด็กหนุ่มเบิกตากว้างเหมือนคอยเฝ้ารอโอกาสนี้มาอย่างยาวนานทั้งน้ำตาที่เต็มเบ้าไหลหลาก

“ถ้าฉันช่วยผิดคนล่ะ ละ ละ และถ้าฉันทำอะไรไม่ได้เลยล่ะ”

“หึ นายในตอนนั้นจะคิดได้เองฉันพิสูจน์เรียบร้อยนายยังมีความรู้สึกอยู่นะ”

เมื่อโซเฮย์รู้สึกว่าเหมือนจะตื่นจากฝันอย่างยาวนานเขาก็ได้รู้สึกถึงสถานการณ์เรียบร้อย

“บ้าเอ้ย”

โซเฮย์กัดฟันแน่น ก่อนจะหันกลับไปดูอัศวินสาวที่นอนหอบอยู่บนพื้น

“ช่วย...ด้วย....”

อัศวินสาวใบหน้าซีดผาก

"มันเกิดขึ้นก็เพราะฉัน ขืนปล่อยเธอไปแบบนี้มีหวังตายแน่..."

เขาทิ้งความคิดเรื่องหนีไปก่อน พุ่งกลับไปหาเธอ ทันใดนั้นเอง—

[สกิล "เร่งเติบโต Growth Accel" เปิดใช้งาน]

แต่เขาไม่มีเวลาสนใจข้อความเหล่านั้นในสถานการณ์ที่พึ่งใครไม่ได้

ในตอนนั้นเอง เชือกที่มัดมือเขาอยู่ก็เริ่มปริขาดอย่างรวดเร็ว

เปรี๊ยะ—!!

เชือกขาดออกด้วยแรงเพียงเล็กน้อยจากมือของเขา โซเฮย์นั่งลงอย่างลุกลน

“ผมจะตะแคงตัวคุณเพื่อให้น้ำลายไม่ออกปากได้สะดวกนะ!!!”

ตอนนั้นเองที่เผลอไปเห็นแสงสีม่วงที่สว่างอยู่กลางอกของหญิงสาวโซเฮย์เบิกตากว้าง ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวจะหมุนคว้าง และภาพก็ตัดไปในความมืดสนิท...

ตอนนั้นทหารรายหนึ่งถือหอกก็มาโผล่หน้าเต็นท์

“คุณหญิงครับเป็นอะไรหรือไม่ครับ พอดีกระผมได้ยินเสียงโต๊หักมาจากทางเต็นท์ท่านน่ะครับ”

“....”

เมื่อเสียงไร้การตอบรับนายทหารก็ได้เริ่มรู้สึกสงสัย

“คะ คุณหญิงครับ? ถ้างั้น... ขะ ขออนุญาตนะครับ”

พูดด้วยความระมัดระวัง เมื่อนั้นที่เข้าไปเห็นนายทหารก็ได้อุทานเสียงดังด้วยความตื่นกระหนก

“คุณหญิงครับ!!!”

.

.

.

ดวงอาทิตย์เริ่มจมหายไปหลังขอบฟ้าท้องฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงฉาน ผืนดินอาบไล้ด้วยเงามืด ณ ปราสาทใจกลางเมืองขนาดเล็กในกำแพง มีห้องใหญ่โออ่าห้องหนึ่งเปิดหน้าต่างบานใหญ่รับลมอ่อนๆ ที่นั้นปรากฏคนตัวใหญ่กำยำกำลังนั่งเก้าอี้ไม้หรูหราที่บ่งบอกถึงถานะ อย่างสุขุมนั่งจดจ่อไปที่เตียงนอนหนึ่ง

“เจ้ามีอะไรจะบอกพ่อของเจ้าหรือไม่....เมสเทียร์ กริมสัน บุตรสาวของข้า”

เมื่อมองดูดีๆ สีผมเทางามสง่ายาวถึงกลางลำตัวกับดวงตาสีเทาเป็นประกายที่คุ้นเคย นางคืออัศวินสาวคนนั้น

“......ลูกต้องไปพบกับผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวนี้ค่ะท่านพ่อ.....”

ผู้เป็นพ่อส่งสายตาอย่างกดดัน

“หึ”

“อึก”

“งั้นเจ้าก็บอกเหตุผลที่ข้าควรให้เจ้าไปช่วย คนที่เกือบทำให้ลูกสาวของข้าตายซะสิ!!!”

ตวาดเสียงตังอย่างก้าวร้าวด้วยแรงกดดันมหาสาร เด็กสาวกำมือแน่น

‘ถ้าไม่พูดตอนนี้ผู้ชายคนนั้นอาจจะตายก็ได้’

“หวังว่าเจ้าจะพูดเข้าหูข้านะ มิสเทียร์”

เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ แล้วจดจ่อไปที่ลูกสาวของตัวเอง

.

.

.

ค่ำมืดแสงจันทร์เต็มดวงสาดกระทบเมืองขนาดเล็กที่มีกำแพงล้อมรอบ มีเพียงคบเพลิงและดวงจันทร์ที่กำลังมีชีวิตที่สุด ณ มุมหนึ่งของกำแพงเมืองตรงประตูทางเข้าด้านใน มีนายทหารสองคนยืนอยู่

“เฮ้ออออ.....”

นายทหารถอดลมหายใจอย่างสิ้นหวัง นายทหารอีกคนจึงทัก

“เป็นอะไรไปล่ะนั่น พึ่งจะมายืนกับข้าเองไม่ใช่เรอะ”

“อืมก็เพราะเรื่องของเด็กผู้ชายคนนั้นนั่นแหละ ผมต้องไปวิ่งวุ่นส่งข่าวให้ระหว่างปราสาทกับห้องขังของเขาน่ะสิ”

“อ้อตอนข้าเดินมาเหมือนจะคือเรื่องของคนที่ทำร้ายนายหญิงมิสเทียร์ ถูกย้ายไปปราสาทน่ะเหรอ”

“ช่ายยยย นั่นแหละคิดดูระยะทางที่ผมต้องวิ่งสิ ม้าก็เอาไปให้กอบกู้เสบียงของหมู่บ้านที่ถูกเผาหมดแล้วด้วยยยย”

“ทำใจเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

“อึ๊ยยย”