กรุงเทพมหานคร... เมืองที่ไม่เคยหลับใหล

เมย์นั่งอยู่ในรถยนต์หรูหราของครอบครัว ขณะที่ถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่นละออง และเสียงเครื่องยนต์ที่เบากว่าปกติ เสียงคลื่นรถที่วิ่งสวนกันบนท้องถนน กลายเป็นดั่งเสียงก้องที่สะท้อนความอึดอัดของเมืองใหญ่ เมย์มองออกไปนอกหน้าต่าง กระจกที่เคลือบฝุ่นทำให้ทัศนียภาพภายนอกดูหม่นหมอง ค่ำนี้เมืองกรุงเทพฯ ไม่ได้สดใสเหมือนเช่นทุกวัน ทุกอย่างดูเหมือนจะสะท้อนถึงความวุ่นวายที่ไม่รู้จบ

"เมย์... ตั้งใจเรียนดีๆ นะลูก" เสียงของพ่อที่ดังขึ้นทำให้เมย์สะดุ้งเล็กน้อย แม้จะได้ยินคำพูดนี้เป็นประจำ แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกถึงความหวาดหวั่นในอนาคต

"ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดีเลย" พ่อพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกังวลและความเหนื่อยล้า เสียงแกรบๆ ของเขายิ่งทำให้เมย์รู้สึกถึงความเครียดที่พ่อแบกรับไว้อยู่

“ต้องอดทนกันหน่อยนะ” เสียงพ่อเบาลงเรื่อยๆ ขณะที่มือของเขาจับพวงมาลัยแน่นเหมือนจะเกาะยึดอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถปล่อยไปได้

เมย์นั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไร ความเงียบนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจเลย กลับกลายเป็นว่าเธอรู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างกำลังพังทลาย และไม่มีอะไรที่สามารถหยุดยั้งได้ ในหัวของเธอกลับวนเวียนไปกับคำพูดของพ่อที่ยังคงกังวลเกี่ยวกับความไม่แน่นอนของอนาคต

"ทุกอย่างที่เรามี... อาจจะหายไปในพริบตา" เมย์คิดในใจ ขณะที่เธอมองออกไปที่เมืองกรุงเทพฯ ที่เต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

เวลาผ่านไปในเงียบ เมย์ยิ่งรู้สึกว่าชีวิตของเธอกำลังหลุดลอยจากมือ ที่เคยมั่นคง และไม่ว่าเธอจะทำอะไร จะพยายามพยายามอย่างไร ทุกอย่างก็ยังดูเหมือนจะไม่มีวันเหมือนเดิม

รถยนต์เคลื่อนผ่านเมืองใหญ่ไปจนถึงโรงเรียน โรงเรียนเอกชนชื่อดังที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองกรุงเทพฯ ซึ่งเต็มไปด้วยความหรูหรา การตกแต่งที่มีเอกลักษณ์ และเทคโนโลยีที่ทันสมัย เรียกได้ว่าเป็นสถานที่ที่สื่อถึงการศึกษาระดับสูงและวิถีชีวิตที่หรูหรา ผู้ปกครองส่วนมากขับรถหรูเข้ามาส่งบุตรหลาน บางคนขับรถยนต์หรูหราจากต่างประเทศ บางคนก็มีแม่บ้านในชุดขาวที่จูงมือเด็กๆ มาอย่างน่าภาคภูมิใจ โดยไม่ต้องกังวลเรื่องชีวิตหรืออนาคต

แต่สำหรับเมย์... สถานที่นี้ที่เคยเป็นบ้านที่สองของเธอ กลับไม่เป็นที่ที่เธอรู้สึกอบอุ่นเหมือนเดิม ทุกๆ เช้าเด็กหลายคนที่มีทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมเปรียบเสมือนกับชีวิตที่ไม่มีข้อจำกัด เดินมาโรงเรียนด้วยกระเป๋าราคาแพง และการแต่งตัวที่ดูหรูหรา จนบางครั้ง เมย์รู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่คนธรรมดาที่ต้องต่อสู้เพื่ออยู่รอด

เมย์เดินเข้ามาในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แห่งความหรูหราและเทคโนโลยีทันสมัย ทุกอย่างดูดีและดูสมบูรณ์แบบ แต่ภายในใจของเธอ... ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเป็นแค่เปลือกนอกที่ไม่มีอะไรแท้จริง เมย์รู้สึกเหมือนกับว่าเธออยู่ในโลกที่ไม่เป็นของเธอ ไม่มีใครในที่นี้ที่จะเข้าใจความรู้สึกของเธอ ไม่มีใครที่จะเห็นภาพจริงๆ ของชีวิตที่เธอกำลังต้องเผชิญ

ในขณะที่ทุกคนทักทายกันอย่างอบอุ่นและมีความสุข เมย์รู้สึกว่าตัวเองยิ่งโดดเดี่ยวขึ้นไปอีก การที่เธอเคยมีความสุขในโรงเรียนนี้... ในตอนนี้มันกลับกลายเป็นเพียงแค่เงาหมดแล้ว