เมื่อ7ปีก่อน

สมัยโรงเรียนม.ปลาย ช่วงรักแรกของฉัน ก็คือ อัครินทร์ ฉันไม่กล้าแม้ที่จะบอกรักเขา เพราะเราก็เป็นได้แค่คู่จิ้น

แต่วันนี้ ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะบอกเขา ให้ได้ ถึงแม้ว่าการสารภาพของฉัน มันจะมีโอกาสที่จะสมหวังไม่ถึง

ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ก็ตาม ×_×

“ ฉันรักนายนะอัครินทร์ “ สุดท้ายฉันก็กล้าพูดคำนี้ออกไปสักทีหลังจากที่ฉันเก็บคำนี้ไว้เป็นเวลา 5 ปี เห้อทำไมถึงได้เงียบขนาดนี้นะ ขอเถอะอย่าให้เขาปฏิเสธรักฉันเลย…>///<

“ แต่ฉันไม่ได้รักเธอเกล “

“… “

‘ ฉันไม่ได้รักเธอเกล’

‘ ฉันไม่ได้รักเธอเกล’

ทำไม คำนี้มันถึงไม่วนอยู่ในหัวฉันนะ… นี่ฉันถูกปฏิเสธงั้นหรอ?

รักครั้งแรกของฉัน…

หลังจากเขาพูดจบก็เดินผ่านฉันไปทันทีเลย รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเข้าอย่างจัง ทำไมมันจุกอกแบบนี้นะ

หลังจากวันนั้นฉันกับเขาก็ไม่เหมือนเดิมเขาไม่พูดไม่คุยกับฉันเหมือนเมื่อก่อน เขาพยายามหลบหน้าฉันตลอด

เพื่อนฉันเองก็ถามเหมือนกัน ฉันเองที่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไม...

จากที่เป็นคู่จิ้นตอนนี้ไม่เหลืออะไรให้จิ้นอีกแล้วล่ะ friend Zone นี่สินะ

กฏของการแอบรักเพื่อนสนิท…

หลายปีต่อมา

โย่วว สวัสดีค่ะ เกวลิน คนสวยอายุ 25 ปี โอ๊ะ! ไม่สิฉันโบตั๋นแน่นอนฉันเปลี่ยนชื่อแล้วล่ะ ฉันดูไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด

ตอนนี้ฉันกลับมาไทยแล้วหลังจากที่ได้ไปเรียนต่อด้านการออกแบบแฟชั่นที่ออสเตรเลีย สวย เก่ง เริ่ด ครบจบเมนู!

คุณพ่อกับคุณแม่ได้เรียกตัวฉันกลับมาไทยด่วนทำไมไม่รู้

ณ สนามบิน

เห้อ ลงเครื่องสักทีเมื่อยตูดชะมัด คิดถึงที่นี่จังT^T

ว่าแต่ที่นี้ก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ยยย

ครืดดด (เสียงสายเรียกเข้า)

‘ฮัลโหลค่ะ คุณพ่อ’

‘ คิดถึงจังเลยโบตั๋นลูกพ่อ พ่อส่งรถไปรับแล้วนะลูก’

‘คิดถึงเหมือนกันนะคะ ‘

ตืดๆๆๆๆๆ

เอ้า แบตหมดซะงั้น ฉันจะบ้าตาย -_-!

ปรี๊ดๆๆๆปรี๊ดด

ใครมันบีบเเตรถใส่ฉันนักนะ ฉันหันไปหารถตู้สีดำที่จอดอยู่ด้านหลังฉัน

อยู่ๆก็มีคนเดินตรงมา ชิ คงจะเป็นลูกน้องของคุณพ่อแน่ๆ

“เชิญครับคุณหนู”

ฉันเดินขึ้นขึ้นรถตู้ไปสองคนนั้นก็ยกกระเป๋าไปเก็บท้ายรถ เห้อ เพลียชะมัดอยากนอนสักสิบตื่น

ฉันเอียงหัวพิงหน้าต่างว่าจะพักสายตาสักหน่อย อยากจะชอปปิ้งนะแต่ไว้คราวหน้าดีกว่า

“ นี่หรอ ลูกสาวคุณอาเดช “

“ ใช่ค่ะ”

อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดฉันเองก็ตอบไปเพลินๆลูกน้องคนใหม่ล่ะสิ ถึงไม่รู้จักฉัน แต่เสียงคุ้นๆแหะ???

“เธอชื่อ โบตั๋น สินะ”

เสียงนั่น…คุ้นจัง..

ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วไปหาผู้ชายเจ้าของเสียงนั้น นั่นมัน…รินหนิ!

“อัครินทร์! นี่นายจริงๆใช่มั้ย!”

ฉันพุ่งเข้ากอดเขาอย่างรวดเร็วคิดถึงชะมัด ลืมเขาไม่ได้สักที ฮือออ

เขายังหล่อขึ้นทุกวันจริงๆด้วย>□<

“ฉันเกลไง จำฉันได้มั้ย คิดถึงจังเล๊ยย”

“โอ๊ย ปล่อยฉันนะ! ”

ผลัก!!

ฉันโดนพลักออกมา ทำไมเขาถึงผลักฉันออกล่ะ อ่อคงลืมฉันไปแล้วสินะ

“ฉันไม่ใช่อัครินทร์อะไรนั่นของเธอ”

“ฉันอัศวิน”

!!!? แต่ทำไม..เห้อชั่งเถอะ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่

“ อืม ขอโทษค่ะ “

ฉันพูดเสร็จก็ใส่แว่นแล้วนอนพิงหน้าต่างเหมือนเดิม

ถ้าอย่างนั้นทำไมหน้าถึงได้เหมือนกันขนาดนี้ หรือเขาจะตั้งใจลืมเราจริงๆ

แต่ถึงยังไงนิสัยไม่เหมือนอัครินทร์เลย...ยังไงกันนะ

Talk อัศวิน

นี่หรอลูกสาวของคุณอาเดชดูไม่เหมือนเลยสักนิด ดูจอมยัยกะล่อนมากกว่าไม่เห็นเรียบร้อยเหมือนในรูปเลย แล้วทำไมเมื่อกี้เธอบอกชื่อเกลสรุปเธอชื่อเกลหรือโบตั๋นวะเนี่ย แต่ที่ผมแปลกใจสุดๆ

เธอพูดถึงอัครินทร์ รู้จักกันงั้นหรอ? ทำไมรินไม่เห็นบอกผมเลย

ผมน่ะเป็นพี่ชายฝาแฝดของมันตอนมันไม่สบายผมก็ไปเรียนไปทำอะไรแทนมันทุกอย่าง ผมอายุ 27ปี

คู่หมั้นของผมก็คือเธอ… อ่าวคิดตั้งนานถึงบ้านคุณอาเดชซะแล้ว

ณ ตระกูลพิพัฒน์

ผมหันไปมองเธอเด็กสาวผมหน้าม้าบลอนน์ที่กำลังหลับอยู่

เธอเองก็น่ารักแต่เสียอย่างเดียวดูท่าจะปากไม่ค่อยดี น่าจะแซ่บไม่เบาแน่ๆ หมายถึงปาก

ผมเดินลงไปแล้วอุ้มเธอลงรถ โอโห้ ตัวเบานึกว่านุ่น

End talk.

Talk เกล

อยู่ๆก็รู้สึกตัวลอยขึ้นมาฉันลืมตาขึ้นก็เห็นว่านายนั่นกำลังอุ้มฉันอยู่

“ เห๊ย!นี่นายอุ้มฉันทำไม”

“ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“โอเค”

“กรี๊ดดดด”

นายนั่นโยนฉันลงพื้น โอ๊ยยย ตูดฉันT^T ฉันจะฟ้องคุณพ่อให้ไล่นายออกแน่

“นี่นาย!!”

“ก็เธอบอกให้ฉันปล่อย”

“ อ่าวโบตั๋นลูก ทำไมไปนอนที่พื้นแบบนั้น”

คุณพ่อกับคุณแม่เดินออกมาหาฉันแต่ดูคุณพ่อทักฉันสิT-T

“ สงสัยลูกจะเมื่อยนั่งเครื่องตั้งหลายชั่วโมงแหนะคุณ”

“ ไม่ใช่นะคะ หมอนี่ต่างหากที่โยนหนูลงพื้น!"

เหอะ หมอนี่โดนคุณพ่อไล่ออกแน่ฉันน่ะลูกรักรู้ไว้ซะ!!!!ไล่ออก!!!!

“ตายละ ทำไมโบตั๋นพูดกับพี่เขาแบบนั้นล่ะลูก”

“ใช่ อีกอย่างพี่เขาเป็นคู่หมั้นของลูกนะ”

เหอะดูนายนี่ทำหน้าทำตา ยิ้มอะไรมิทราบ!! แต่เดี๋ยวก่อน พี่?

“เหอะ พี่ ? เราไปเป็นญาติกันตอนไหนมิทราบ ก็แค่คู่หมั้น ^_^ “

“ห่ะ …คู่หมั้น!! ไม่มีทาง โบตั๋นไปหมั้นกับหมอนี่ตอนไหน”

“ไม่ชอบ! ไม่รู้จักกันเลยสักนิด”

“แต่เดี๋ยวเราก็จะได้รู้จักกันแล้วนะครับน้องโบตั๋น”

นายนั่นเดินทำหน้าทำตายิ้มหวานเดินจับมือฉัน เอ่อ ….ขนลุกเมื่อกี้คนละคนเลยนะ…. ไบโพล่าร์ป่ะ งง

“กลับมาเหนื่อยๆไปอาบน้ำพักผ่อนปะโบตั๋นลูก”

“เห้อ ก็ได้ค่ะคุณเเม่”

ฉันหันสายตาไปมองนายนั่นด้วยสายตาแรงเเค้นสุดๆ ก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว

แล้วฉันจะทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดีนะ คู่หมั้นงั้นหรอ ไม่มีทางฉันไม่ได้รักเขาเลยสักนิด

ฉันรักอัครินทร์ เหตุผลเดี๋ยวที่ฉันกลับมาก็ลืมเขาไม่ลงจริงๆ

ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาหาคุณพ่อคุณแม่ ฉันวิ่งลงบันได คือฉันเคยตกบันไดขาหักมาแล้วตอนนั้นไปโรงเรียนลำบากมาก อัครินทร์ ให้ฉันขึ้นหลังทุกครั้งที่ขึ้นบันไดตลอดเลย พูดแล้วก็คิดถึงเค้าขึ้นมาเลยเนาะ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง..

พลึบ!!

แย่แล้วฉันก้าวผิดขั้น สมองฉันสั่งการให้จับราวบันไดไว้แต่ก็คว้าได้แค่อากาศ ฉันต้องขาหักอีกแน่เลย กรี๊ดดดด

เอ๊ะ! ทำไมถึงไม่เจ็บล่ะ

ฉันลืมตาขึ้นก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง นอนอยู่ใต้ร่างของฉัน นี่..

ฉันสบตากับเขา ไม่รู้ว่าเป็นว่าสายตา ใบหน้าหรือจมูกเขานะ ทำให้เขาดูหล่อมาก แต่ก็คงไม่ใช่อัครินทร์อยู่ดี อัศวินสินะ

“ นี่ เธอเป็นไรรึป่าว เจ็บตรงไหนมั้ย”

เขาพยุงฉันขึ้นมา พูดอย่างกับเป็นห่วงอย่างงั้นอ่ะ

“ไม่เป็นไร โอ๊ย”

แย่แล้วขาฉันหักแน่เลยT^Tช่วยด้วยยย

“มานี่มา” ตานั่นหันหลังแล้วนั่งย่องๆข้างหน้าฉัน

“นี่นายจะให้ฉันขี่หลังหรอ”

“ใช่”

“แต่ฉันหนักนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก”

ฉันค่อยโน้มตัวหาเขาทำไมรู้สึกเดจาวูนะ ฉันเคยทำแบบนี้กับอัครินทร์มาก่อน หรือว่าเขาจะใช่ แต่จะมีเหตุผลอะไรที่เขา

จะเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอ?

ห้องรับแขก

เขาพาฉันมานั่งที่โซฟาแล้วก็เดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล เขานวดเท้าให้ฉัน โห่ เเต่เจ็บชะมัด!

“ เจ็บหน่อยนะ”

แบบนี้ไม่หน่อยละนะ

แต่ฉันก็ยังคาใจอยู่ดีหรือว่าฉันต้องถามเขาไปตรงๆดีมั้ย

“นี่นายเคยให้ใครขี่หลัง แล้วพูดแบบฉันบ้างรึป่าว”

“ เคยสิ “

“นายจำฉันได้มั้ย อัครินทร์”

“ฉันจะบอกเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะว่าฉันคืออัศวินไม่ใช่อัครินทร์ของเธอ”

“….”

งั้นสินะหมดหวังจริงๆแล้วล่ะ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ฉันจะตามตื้อเขาทำไม เเละอีกอย่างฉันไม่มีวันหมั้นกับเขาเด็ดขาด

“เสร็จแล้ว อย่าลงน้ำหนักเท้าฝั่งนี้มากนะ”

“อืมขอบใจ”

“นายน่ะยกเลิกงานหมั้นซะ ฉันมีคนที่ฉันรักแล้ว”

“ไม่มีทาง ฉันกลับละ”

อ่าวเหี้ย อะไรของเขาเนี่ย

นี่ขนาดบอกว่ามีคนรักแล้วยังจะหมั้นได้ลงคอจริงๆหรอไอคนหน้าด้านฉันไม่ได้อยากหมั้นกับนายนั่นซะหน่อย

Talk อัศวิน

ผมรีบเดินออกมาก่อนที่เด็กนั่นจะพูดอะไร คิดว่าผมไม่รู้ไงว่าเธอน่ะไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำ หน้าอย่างยัยนั่นไม่มีแฟนถามจริงผมเองยังไม่อยากจะเชื่อ ต่อให้เธอไม่อยากหมั้นยังไงก็ต้องหมั้นอยู่ดี ผมแค่มาทำหน้าที่ครั้งนี้ให้อัครินทร์ตายตาหลับเท่านั้น ผมไม่มีทางยกเลิกงานหมั้นเพื่อเธอหรอก มันไร้สาระ