ฉันชื่อเยอบีร่า(^.^) ลูกสาวคนแรกและคนเดียวของตกูลไลเซนทัสพ่อมีแม่แค่คนเดียวถึงแม้พวกเขาจะแต่งแบบคลุมถุงชนก็ตาม คุณแม่มักบอกเสมอว่า'แต่งไปก่อนเดี๋ยวก็รักกันเอง' กับฉันคนนี้เป็นประจำด้วยความที่มีต้นแบบเป็นคุณแม่ผู้แสนดีท่านเป็นสุภาพสรีแสนอ่อนหวานและอ่อนโยนที่คุมคุณพ่อสุดโหดของฉันได้ ที่ผ่านมาฉันถึงได้กล้าตัดสินใจดัดนิสัยกดข่มอารมร้อนของตัวเองเอาไว้(^0^ ) ฉันตั้งใจเรียนเรียบเรียงชิงเกียรติบัตรเกียรตินิยมต่างๆ เป็นเด็กเรียบร้อยพูดน้อยอ่อนหวาน เพราะหวังว่าคู่แต่งงานที่พ่อแม่หามาให้นั้นจะให้ความสำคัญกับฉันบ้างไม่ต้องถึงขนาดรักก็ได้ขอแค่ให้ 'เกียรติฉันในฐานะภรรยาก็พอ' แต่!!!(>๐<)

"กรี๊ดดด!~คุณหนูทำใจดีๆไว้นะคะ!"

เสียงกรี๊ดร้องแสบหูของแอนดังขึ้นสุดเสียงเมื่อเห็นท่าทีฉุนเฉียวฟึดฟัดโมโหโกทาสีหน้าสีซีดอย่างขีดสุดของฉันก็รีบตรงเข้าประคองฉันทันทีตามด้วยพ่อแม่สุดรักของฉัน(@×@)

"ไอxxx!!ชาตินี้อย่าได้พบกันอีกเลย!!!"

ฉันตะโกนอย่างสุดเสียงอย่างบ้าคลั่งก่อนจะกระชากชุดแต่งงานสวยกลางงานแต่งของตัวเองที่ล่มไม่เป็นท่าเพราะทางตกูลเจ้าบ่าวตัดสินใจยกเลิกกระทันหันด้วยข้อความสั่นๆแต่ได้ใจควม

'ผมทำผู้หญิงท้อง'

ไอ้ชาติxx! ถ้าจะไม่มาแต่แรกก็ประกาศยกเลิกไปสิปล่อยให้งานเริ่มแล้วค่อยบอก!

ท่ามกลางความเดือดด่านโมโหอย่างสุดขีดของฉัน กลับมีเสียงแขกมากมายที่เริ่มฮือฮาว่ากล่าวกระซิบกระซาบอย่างคันปาก สุดท้ายสิ่งที่ฉันจะทำได้ในตอนนี้คือ'แกล้งเป็นลม' (TvT)

ฟิ้ว~

"โอ้ เด็กน้อยผู้หน้าสงสาร..."

น้ำเสียงหวานป่านระฆังแก้วดังว่อนไปมาในหัวก่อนที่ฉันจะค่อยๆลืมตาตื่นอย่างงงๆ

"...เออ ฉันมาอยู่ที่นี่นานหรือยังคะ?"(*^*)

หรือที่แกล้งเป็นลมแต่ดันหลับไป..

"ฟุๆ แค่แป๊บเดียวจ๊ะเด็กน้อย..."(^ ^)

ฉันจ้องมองไปยังใบหน้าแสนสวยตรงหน้าสักพักก่อนจะถามอย่างไม่ทราบความ

"...ว่าแต่อันนี้พ่อแม่จะเซอร์ไพรส์อะไรฉันหรือปล่าวคะ..สตาฟทีมงานอยู่ไหนด้วย..."

อย่าว่าฉันถามหาทำไมเลยนะ...มันมีเหตุมาจากว่า ที่นี่ดูเว่อวังอลังการมากเลยละรอบตัวถูกลายล้อมด้วยก้อนเมฆสีขาว แล้วไหนจะนักแสดงตรงหน้าที่สวยสุดยอดนี่อีก...แสงที่สว่างจ้าจนจนแบบว่า (*๐*) โอ้พระเจ้าความงามของท่านช่างเจิดจรัส!!

"อุป!ฮ่าๆ เด็กน้อยในความคิดเจ้าข้าดูงดงามถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ฮ่าๆ!"

อ่าา...แน่นอนสีเสียงก็หวานนุ่มน่าฟังรูปร่างรูปทรงก็สวยสุดยอดหน้าอกไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปสโพกหน้าผมก็สุดยอด!

"อ่ะ! จริงด้วยแล้วนี่พ่อกับแม่จะโพล่มาตอนไหนหรอคะฉันจะจ๊ะเอ๋ ให้ตกใจหงายไปเลย! เอาให้สมกับที่อุส่าลงทุนขนาดนี้"(^*^)

"ฟุๆ ต้องขอโทษด้วยนะแต่พี่สาวคนนี้คงเกรงว่าจะทำอย่างนั้นไม่ได้แล้วละ.."

"ทำไมหรอคะ?"

"ก็เพราะว่า"(^v^)

"เพราะว่า?..."

ฉันเริ่มชะเง้อหน้าไปใกล้อย่างสงสัยก่อนจะต้องตกใจอย่างสุดขีด

"ยินดีต้อนรับสู่ต่างโลกนะจ๊ะเด็กน้อย"(^ ^)

"คะ...!!"

"บ๊ายบายนะจ๊ะโฮ๊ะๆ!!"

สิ้นสุดเสียงหัวเราะดังของคนสวยใครจะคิดละว่าตอนนี้ฉันกำลังตกจากฟ้า!!

"กรี๊ดดดดด!!~"

ถ้าเป็นฝันใครก็ได้ช่วยตบให้ฉันตื่นที!!(ToT)

เพี๊ยะ!!

เสียงฝ่ามือดังฟาดกระทบหน้าบางอย่างหนักหน่วงแรงกระทบส่งผลสะท้อนดาเมจรุนแรงจนหัวแทบหลุด

"โอ๊ย!~"(#0#)

"สมน้ำหน้าละ อยากสำส่อนเองนิ!"

น้ำเสียงก้าวร้าวไม่คุ้นเคยดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยสายตาเยียดหยามของคนรอบข้าง

"ทำบ้าอะไรเนี่ย!!"

ฉันถามออกไปอย่างโมโห (แบบลืมมองสถานะการรอบข้าง)

"หึ! อย่าคิดนะว่าเป็นเพราะในตัวแกมีสายเลือดสุริยันอันสูงส่งแล้วจะทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้ได้!"

"ใช่ๆ ยัยคนน่ารังเกียด!"

เสียงประนามก่นดังจากทั่วทุกสารทิศตามมาด้วยตัวฉันที่นั่งก้นจ้ำอ้าวอย่างงง

!อะไรอ่ะฉันเพิ่งตกมาจากฟ้ายังไม่ทันไรก็ถูกตบถูกประนามแบบงงง!!

"สำส่อนซะไม่มี!"

"...ทุกท่านพอเถอะ...อย่าทำร้ายนางอีกเลย...เห็นแก่เด็กในท้องของนางเถอะนะ..."

น้ำเสียงเอียงอ่อนพูดจาอ่อนหวานดังล้อมก่อนทุกคำพูดจะหยุดลง

ฉันหันมองไปตามทิศทางของเสียงก่อนจะต้องอึ้งกับผู้หญิงตรงหน้า...

"เออ...ขอโทษนะคะไม่ทราบว่า...นี้ยุคไหนหรอคะ?"

(°0°) มองการแต่งตัวนั้นสิ...นั้นมันแทบจะเป็นชุดยุคกรีกโบราณเลยน้าา!!

"โถ...ช่างหน้าสงสาร..ทุกท่านปล่อยนางไปเถอะค่ะ...ดูจากท่าทางแล้วนาง..."

สายตาที่มองจ้องมาทางฉันนับร้อยที่เคยดูโกรธตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นสงสารในทันทีบางคนก็มองอย่างสมเพส...

"...ก็ถูกของท่านนักบุญ...พวกเราอาจจะทำกับนางรุนแรงจนเกินไป.."

"นั้นกำลังสาสมต่างหากละ ใครใช้ให้นางอยากปีนขึ้นเตียงจันทราดวงน้อยนัก"

เสียงเริ่มสาดทอด่าสาบแช่งบางสงสารช่วยพูดตัดมาที่ตัวฉันในตอนนี้ที่กำลังระดมพลสมองร้อยพันล้านเเปดเซลล์เพื่อช่วยคิดว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ก่อนจะค่อยๆสำรวจตัวเอง

"...โห..."(¡๐¡)

นี่มันใช่ฉันจริงๆหรอวะร่างกายมอมแมมสกปรกอย่างกับคนไปฟัดกับหมามาอ่ะ...สีผมก็เปลี่ยน....

"...ไม่จริง...อกคัพเอชของชั้นน!'"

หน้าอกที่ฉันแสนภูมิใจหายไปแล้ววว

ฉันรีบวิ่งตรงออกจากฝูงชนอย่างคนบ้าหาน้ำ คนทั้งบางที่เมื่อกี้รุมประนามต่อว่าต่างพากันหลีกทางให้อย่างไม่ได้นั้นก่อนจะพากันแยกย้าย

"...นี่มันไม่ใช่ฉันนี่นา!!"(TvT)

"....โถ..ช่างน่าสังเวท..."

"อย่างไปสนใจเลย...ซีเลีย..เจ้าไม่สบายไม่ใช่หรือ.."

"อย่าไปสงสารนางเลยคนอย่างนั้นสมควรแล้วละ.."

น้ำเสียงเย็นชาของผู้ชายตัวสูงผิวเข้มผมสีเงินดังขึ้นข้างๆผู้หญิงที่ถูกเรียกนักบุญ ตามมาด้วยร่างกายที่ตอนนี้เป็นฉันครอบครองอยู่ๆก็ร้องไห้น้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่อยู่

"...อ่ะ...ข้าปวดหัวเหลือเกินเพคะ.."

ฉันที่ตอนนี้ควบคุมร่างไม่ค่อยได้แล้วไหนจะเรื่องวุ่นๆที่เจออีก อยู่ๆก็อยากจะร้องไห้ซะงั้น...

"บ้าเอ้ย!!"(>๐<)

ฉันสถมบ่นออกมาอย่างงุดงิดก่อนจะร้องเสียงดังอย่างหมดรูป

"โฮๆๆ~! ชีวิตนะ!!ฉันเกลียดแก!!!"

เสียงร้องโฮๆ ดังของฉันทำให้ใครต่อใครที่เดินผ่านต่างพากันมองจ้องอย่างกับเจอคนบ้า

"...พวกเราไปกันเถอะ...ดูท่านางน่าจะบ้าแล้วจริง.."

"เวรจริงเว้ย! ฉันเยอบีร่า! ไม่เคยมีชีวิตที่อาพัพได้ขนาดนี้มาก่อน!!~ พระเจ้าองค์เทพี อะไรก็ได้ทำให้ฉันตื่นจากฝันนี้ที!!"

ตอลอดเวลาฉันไม่เคยต้องเจ็บตัวขนาดนี้แผลตามร่างนี้มีมากซะจนฉันทนแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว...

"เจ็บ...เจ็บมากเลยคุณแม่.."(ToT)

ฉันกุมตัวเองงอกอดขาตัวเองอย่างปวดตัว...กลางที่สาถารนะนี้...พระเจ้าใครก็ได้พาฉันตื่นที...

เสียงรอบข้างเริ่มเงียบลงช้าๆก่อนที่ทุกอย่างจะวูบไป

หลังจากฉันทุรนทุรายร้องเหมือนคนบ้าอยู่พักใหญ่ข้างบ่อน้ำใจกลางเมือง ใครจะรู้ละว่าตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่แปลกๆอีกแห่งแล้ว.... เสื้อผ้าก็ถูกเปลี่ยนไปหน้าผมก็ถูกจัดทรงซะจนดูต่างจากคนเมื่อกี้(°-°)

มีชั่วขณะหนึ่งฉันคิดว่าตัวเองตายไปแล้วซะอีก แต่!!

'พระเจ้าช่วยฉันยังไม่ตาย!' แถมยังต้องมารับรู้เรื่องสุดช๊อคอีกอย่างคือฉันกำลังถูกส่งตัวไปแต่งกับปีศาจเงาเลือดอะไรนั้น... ถ้าแค่นั้นฉันคงพอทำใจได้ แต่ใครจะรู้ละว่าปีศาจตนนั้นจะจี้จุดฉันแบบน่าพุ่งกัดคอให้ตายมาก!!!(>๐<)

'ต้องขอโทษในความไม่สดวกท่านราชาของข้าได้บอกกล่าวให้ข้าพาท่านไปเป็นภรรยาคนที่เก้าร้อยเก้าสิบหกได้เลย ท่านอย่าเสียใจไปเลยข้าดูแลภรรยาทุกคนเท่าเทียมกัน และนี่คือจดหมายถึงท่าน'(^ ^)

ตอนนั้นฉันเปิดอ่านด้วยความหงุดงิดชนิดที่พร้อมจะทำลายล้างบางสิ่งได้เลย นั้นก็เพราะว่าเนื้อความในจดหมายนั้น!!

'ข้าทำสตรีนางหนึ่งท้อง'

"อ๊ากกกก!' ไอ้พวกผู้ชายเฮงซวยย!! ไม่รักไม่ชอบฉันก็อย่ามาทาบทามแต่งแบบนี้สิมันเสียเวลาเสียความรู้สึกไอพวกชาติxxx ตายๆไปให้หมด"

ฉันกรีดร้องตะโกนอย่างสุดเสียงท่ามกลางสายตามากมายในงานที่มีฉันสวมชุดสีแดงดำคลุมหน้าเป็นตัวเอกของงาน(°๐°)

ภาพสถานะการแบบนี้มันวนกลับมาซ้ำอีกรอบจะต่างไปก็แค่น้ำเสียงและสีหน้าชอบใจของทุกคนในที่นี้

"วิ้วว!!~ เยี่ยมยอดยิ่งนักสมกับที่จะมาเป็นภรรยาปีศาจ"

"ต้องอย่างนี้สิถึงจะเหมาะสมหน่อย!"(^๐^)

"ยินดีด้วยท่านฮันนี่!"

เสียงโห่ร้องยินดีที่ดังก้องสะท้อนไปทั่วทุกสารทิศมีแต่คนแปลกปะหลาดบางคนทั่วทั้งใบหน้ามีขนดกมีจมูกยาวบ้าง มีเท้าสี่ห้าข้างมีลำตัวเป็นสัตว์...

"จงสรรเสริญแด่สตรีผู้ชั่วร้าย กิ้ววว!!"

"มาๆชนแก้วๆ"

กิ้ง! กิ้ง!

"...."

เชื่อกันมั้ยละคะว่าตอนนี้ฉันกำลังมึน และงงอย่างหาที่สิ้นสุดไม่เจอ... เสียงร้องยินดีเสียงแก้วไวน์กระทบกันดัง ไหนจะเสียงดนตรีสุดหลอนนี่อีก

"...อ่า..ฮะ..ฮ่าๆๆๆ"

ฉันหัวเราะอย่างจนบ้าขึ้นมาก่อนจะเริ่มปล่อยตัว

ดีในเมื่อฉันทำตัวเป็นกุลสตรีกลับทำให้ชีวิตฉันตกต่ำถึงขนาดนี้!! นั้นก็มาเหวี่ยงให้เต็มที่

"ให้สมกับที่โง่มานานไปเลยย!!"

ตอนนี้ฉันที่เริ่มทำตัวผีบ้าเข้าสิ่งหยิบค้วาเหล้าคว้าไวน์ต่างๆผสมดื่มมั่วอย่างเมามั่นท่ามกลางสายตาที่เริ่มหวั่นเกร็งของทุกคน ภายใต้สายตาสามีคนที่สามตัวแทนสามีคนที่สองที่ไม่ยอมแต่งแต่ไม่ยกเลิก! ไม่มีใครกล้าแตะต้องฉัน! นี่ฉันมัน!!!

"ว๊ากฮ่าาาาา!!! แด่สามีคนที่สาม! และแด่การที่ฉันเป็นเมียคนที่เก้าร้อยเก้าสิบหก กิ้ววว!!"(>♡<)

ฉันร้องอย่างสุดเสียงก่อนจะวิ่งไล่ชนเเก้วกับคนในงานอย่างผีบ้า... ใช่แล้วอีกไม่นานฉันก็จะตื่นจากฝันนี้...

"...เออ..ท่านฮันนี่ บรานเซ็ทร์...เออดูท่าคนนี้ของท่านน่าจะทำคฤหาสน์ท่านครึกครื้นน่าดู..ฮาๆ.."

เสียงคนรอบข้างหัวเราะแห้งอย่างฝืดคอก่อนที่สามมีคนที่สามหรือฮันนี่บรานคนนี้จะเดินเข้ามาคว้าเอวของฉันอย่างเบามือจนเซแนบอก...

"...อา..เดี๋ยวฉันตื่นนะ...อิๆ เอริ๊ก!~"

"..ข้าไม่คิดว่าภรรยาข้าคนนี้จะเข้ากับโลกปีศาจได้ดีขนาดนี้(^v^;)"

"อย่ากอดฉันไว้...แบบนี้สิขอตัวนะจ๊ะ!~"

ฉักพลักเขาด้วยแรงทั้งหมดก่อนจะเริ่มเต้นรำร่ายรำส่ายไปมาๆจนชนเข้ากับบางอย่าง...

"...เจ้าเป็นใคร..."