ท่ามกลางห้วงแห่งกาลเวลา โลกถูกแบ่งออกเป็นสามอาณาจักร—สวรรค์ นรก และโลกมนุษย์ เทพเจ้าผู้ทรงอำนาจอาศัยอยู่บนสรวงสวรรค์ ปกป้องความสมดุลของสรรพสิ่ง ปีศาจซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของนรก รอคอยโอกาสขึ้นมาครอบครองทุกสิ่ง และมนุษย์ดำรงอยู่ท่ามกลางสองอำนาจนี้ ยอมรับชะตากรรมของตนเองมาเนิ่นนาน

แต่เมื่อ "โครนัส" ราชันปีศาจผู้ทรยศต่อข้อตกลงแห่งสวรรค์ตัดสินใจแหกกฎ เขานำกองทัพปีศาจบุกโลกมนุษย์ สังหารผู้คนและเปลี่ยนผืนดินให้กลายเป็นสมรภูมิ ทวยเทพต้องลงมาแทรกแซง แต่มนุษย์กลับตกอยู่ท่ามกลางสงครามที่ตนไม่ได้เป็นผู้ก่อ กลายเป็นเพียงเศษเสี้ยวในเกมแห่งอำนาจ

กลางซากปรักหักพังของหมู่บ้านหนึ่ง "ไอเซน" เด็กชายกำพร้าเติบโตขึ้นมาพร้อมกับภาพความโหดร้ายของสงคราม เขามองเห็นเพื่อนบ้านถูกเผาทั้งเป็น มารดาถูกสังหารโดยมือของอสูรร้าย และทวยเทพเพียงทอดมองจากสวรรค์โดยไม่คิดช่วยเหลือ เขาเกลียดชังทั้งเทพและปีศาจ และเชื่อมั่นว่ามนุษย์ต้องปลดแอกตนเองจากสองอำนาจนี้

แต่ไอเซนแตกต่างจากมนุษย์ทั่วไป—เขามีดวงตาที่สามารถมองเห็นพลังแห่งเทพและปีศาจ พลังที่ไหลเวียนอยู่ในโลกเบื้องหลังม่านแห่งความจริง เขาใช้ชีวิตโดยซ่อนความสามารถนี้ไว้ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้ช่วยชีวิต "อาเทล่า" เทพธิดาแห่งแสงที่ถูกไล่ล่าโดยกองทัพปีศาจ

อาเทล่าเห็นศักยภาพในตัวไอเซน นางมอบ "พรแห่งเทพ" ให้แก่เขา พลังที่สามารถต่อกรกับเทพเจ้าและปีศาจได้ ทว่าแทนที่ไอเซนจะใช้พลังนี้เพื่อรับใช้สวรรค์ เขากลับเลือกเส้นทางของตนเอง เส้นทางแห่งมนุษย์

ไอเซนออกเดินทางไปยังเมืองต่าง ๆ รวบรวมผู้คนที่เชื่อในอิสรภาพของมนุษย์และฝึกฝนตนเองเพื่อควบคุมพลังใหม่ เขาได้พบกับ "เรน่า" นักรบหญิงผู้เคยเป็นนักบวชของเทพเจ้า แต่ถูกทอดทิ้ง และ "ฟารัน" มือสังหารที่รอดชีวิตจากการทดลองของปีศาจ พวกเขาก่อตั้งกองกำลังต่อต้าน ทั้งสามเชื่อว่ามนุษย์ไม่จำเป็นต้องอยู่ใต้อาณัติของผู้ใด

ขณะเดียวกัน อาณาจักรเทพเริ่มรับรู้ถึงอำนาจของไอเซน พวกเขาส่ง "ซีอัส" เทพสงครามลงมาเพื่อกำจัดเด็กหนุ่มผู้คิดท้าทายอำนาจแห่งสวรรค์ ส่วนทางฝั่งปีศาจ "มาลเฮซ" เจ้าชายปีศาจก็เริ่มเคลื่อนไหวเพื่อครอบครองพลังของไอเซน

ในตำนานมีเพียงสิ่งเดียวที่สามารถโค่นล้มเทพและปีศาจได้ "ดาบแห่งอรุณรุ่ง" อาวุธต้องสาปที่ถูกเทพเจ้าผนึกไว้เพราะมันทรงพลังเกินกว่าผู้ใดจะครอบครอง ไอเซนและพรรคพวกออกเดินทางเพื่อตามหาดาบนั้นก่อนที่มันจะตกไปอยู่ในมือของศัตรู

การเดินทางเต็มไปด้วยอันตราย ทั้งเหล่าสาวกของเทพที่คอยขัดขวาง ปีศาจที่ต้องการกลืนกินพลังของพวกเขา และความขัดแย้งในจิตใจของไอเซนเอง ยิ่งเขาใช้พลังของเทพและปีศาจมากเท่าไร เขาก็ยิ่งถูกกลืนกินมากขึ้น

ท่ามกลางสนามรบที่เต็มไปด้วยซากศพและกองเพลิง ไอเซนต้องเผชิญหน้ากับคำถามสำคัญที่สุดในชีวิต มนุษย์สามารถยืนหยัดด้วยตนเองโดยไม่ต้องพึ่งพาพลังของเทพและปีศาจได้จริงหรือ? หรือในท้ายที่สุด เขาจะกลายเป็นสิ่งที่เขาเคยเกลียดชังมาตลอด?

หลังจากไอเซนช่วยชีวิตอาเทล่า เทพธิดาแห่งแสงที่ถูกปีศาจทำร้าย เขาพาเธอไปซ่อนตัวในซากโบราณสถานแห่งหนึ่งที่หลงเหลืออยู่จากยุคก่อนสงคราม แม้ร่างกายของอาเทล่าจะอ่อนแอจากบาดแผล แต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"เจ้ามีบางสิ่งที่แตกต่างจากมนุษย์ทั่วไป" อาเทล่ากล่าว นางสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่หลับใหลอยู่ในตัวของไอเซน พลังที่ไม่ควรมีอยู่ในมนุษย์

ไอเซนไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด เขาเพียงต้องการให้สงครามนี้จบลง ต้องการให้มนุษย์หลุดพ้นจากเงื้อมมือของเทพและปีศาจ แต่ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยอะไรออกไป เสียงคำรามก็ดังก้องขึ้น กองทัพปีศาจพบร่องรอยของพวกเขา

"พวกมันมาแล้ว!"

เงาอสูรปรากฏขึ้นจากทุกทิศทาง ดวงตาสีแดงฉานจ้องมองมายังทั้งสอง อาเทล่าฝืนยืนขึ้น กางแขนออกเพื่อร่ายมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ แต่พลังของเธอไม่เพียงพอ ไอเซนคว้าดาบเก่าของตนขึ้นมา แม้เขาจะเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา แต่เขาจะไม่ยอมให้ปีศาจพวกนี้ทำลายทุกสิ่งที่เหลืออยู่

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น ดาบของไอเซนตัดผ่านร่างของปีศาจตนแรก แต่พวกมันแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาคิดไว้ เขาเริ่มอ่อนแรง ขณะที่ปีศาจเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ

"เจ้าจะตายแบบนี้ไม่ได้" อาเทล่ากล่าวก่อนจะกุมมือของไอเซนไว้ "ข้าจะมอบพลังให้เจ้า"

ทันใดนั้น แสงศักดิ์สิทธิ์ก็ปกคลุมร่างของไอเซน ดวงตาของเขาสว่างวาบ พลังอันมหาศาลไหลผ่านร่างของเขาราวกับเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ ดาบในมือของเขาเปล่งประกายขึ้น เปลี่ยนจากโลหะธรรมดาเป็นอาวุธแห่งแสง

แต่ในขณะเดียวกัน ภายในใจของไอเซนกลับได้ยินเสียงกระซิบที่ไม่ใช่ของอาเทล่า—เสียงที่เย็นเยียบและทรงอำนาจ มันดังมาจากความมืดที่อยู่ลึกสุดในจิตใจของเขา

"มนุษย์เอ๋ย... เจ้าต้องการพลังที่แท้จริงหรือไม่?"

ก่อนที่เขาจะทันตัดสินใจ พลังของทั้งเทพและปีศาจหลั่งไหลเข้าสู่ร่างของเขาพร้อมกัน—พลังที่ไม่เคยมีมนุษย์ผู้ใดสัมผัสมาก่อน พลังที่อาจเป็นพร หรืออาจเป็นคำสาปที่ไม่มีวันลบล้าง...

---

ไอเซนรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของตนเอง ดาบในมือส่องประกายด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ แต่ขณะเดียวกัน เงาดำก็คืบคลานอยู่รอบตัวเขาเช่นกัน ร่างกายของเขากลายเป็นสนามรบของพลังสองขั้ว—เทพและปีศาจ

ปีศาจรอบตัวคำรามด้วยความโกรธ พวกมันรับรู้ถึงอำนาจของไอเซนและพุ่งเข้าโจมตีพร้อมกัน แต่คราวนี้เขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป

เพียงแค่ก้าวเท้าออกไปข้างหน้า พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเขาก็แตกร้าว คลื่นพลังอันมหาศาลแผ่กระจายออกไป ปีศาจที่อยู่ใกล้สุดถูกแรงกดดันบดขยี้เป็นเถ้าธุลี ดวงตาของไอเซนเปล่งประกายขึ้น—ข้างหนึ่งส่องสว่างราวกับดวงอาทิตย์ ส่วนอีกข้างมืดดำดุจรัตติกาล

เขาฟาดดาบลงมา เปลวเพลิงสีทองผสานกับเงามืดพุ่งออกไปเผาผลาญศัตรู เหล่าปีศาจกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว บางตนพยายามหนี แต่แรงดึงดูดบางอย่างทำให้พวกมันไม่สามารถขยับได้ ราวกับว่าเงามืดรอบตัวไอเซนมีชีวิต และมันต้องการกลืนกินทุกสิ่งที่ขวางทาง

เมื่อการต่อสู้จบลง ร่างของปีศาจกองเกลื่อนทั่วพื้นดิน ไอเซนยืนหอบหายใจ ดาบในมือยังคงปลดปล่อยพลังออกมา แต่เมื่อเขาลดดาบลง เงามืดที่ล้อมรอบตัวเขาก็ยังไม่หายไป มันยังคงอยู่…ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของเขาไปแล้ว

"ไอเซน…" อาเทล่าเอ่ยเสียงแผ่ว นางมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล "เจ้ารู้สึกอย่างไร?"

ไอเซนกำหมัดแน่น หัวใจของเขาเต้นแรง—ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเขา

"พลังนี้…" เขาพึมพำกับตัวเอง "...ข้าควบคุมมันได้จริงหรือ?"

ภายในใจของเขา เสียงกระซิบจากเงามืดยังคงดังอยู่เบา ๆ ราวกับกำลังรอคอยให้เขาตัดสินใจว่าจะยอมรับมันหรือปฏิเสธ...