ทุกคนเชื่อเรื่อง"ไสยศาสตร์"ไหมคะ?

.

.

.

.

เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นเรื่องราวของเด็กสาวคนหนึ่งที่เกิดมามีชีวิตที่น่าสงสารและเวทนามาก

ในวันที่ในตกหนัก ฝนฟ้าคะนอง เดือนพฤษภาคม มีครอบครัวนึงได้ให้กำเนิดเด็กน้อยที่น่ารักคนนึง ชื่อของเธอก็คือ"Sumi". เธอมีน่าตาที่น่ารักมาก ที่ใครๆเห็นก็ต้องหลงไหล. แต่ทว่าเด็กคนนั้นกลับมีดวงตาที่แปลกจากคนปกติทั่วไป เธอมีดวงตาสีดำสนิท และ ตาอีกข้างกลับเป็นสีอื่นที่ต่างออกไป.

แม่ของเธอที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกรังเกียจ เพราะที่จริงแล้ว เธอไม่อยากมีลูกคนนี้เลย และด้วยเรื่องที่นางมีดวงตาที่แปลกจากคนทั่วไป.

และพอได้เริ่มพูดได้เธอก็บอกว่า"แม่คะ คนนี้ใครคะ ตามเราตลอดเลย ใส่ผ้าคลุมปิดหัวตลอด มีอะไรก็ไม่รู้ลอยตามเค้ามาด้วย

" เมื่อแม่ของเธอได้ยินอย่างนั้นก็นิ่งเกียจนางมากขื้น เลย//เพี้ยะ//"พูดอะไรของแกน่ะ หะอย่าได้เอ่ยปาก พูดแบบนี้กับฉันอีกนะ ตาสองสีอับปลักอย่างแกไม่ควรมองแม้แต่หน้าฉัน อย่าให้ฉันได้เห็นตาที่น่ารังเกจียดขอวแกอีกนะฉันฆ่าแกทิ้งแน่"

และนับจากวันนั้นเป็นต้นมา นางก็ก็ถูกก่นด่าและทุบตี

ส่วนพ่อของเธอไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยว่าลูกของตัวเองที่เกิดมาจะเป็นยังไง.แต่เด็กคนนั้นก็เตีบโตขื้นเรื่อยๆและยิ่งน่ารักขื้น ความอิจฉาของผู้เป็นแม่ก็ยิ่งเพี่มขื้นเพาะนาวเกียจเด็กคนนี้อยู่แล้ว.

เมื่อเวลาผ่านไปได้ 7 ปี ชึ่งเด็กคนนี้ก็มีอายุ 7ขวบแล้ว นาวก็ยิ่งถูกใช้งานอย่างหนัก ถูกตบตี จนร่างกายบอบช้ำ จากเด็กน้อยที่น่าตาน่ารักคนนั้น กลายเต็มไปด้วยรอยแผลจากการถูกตบตีทุกวันจนโต ตอนที่ได้ไปโรงเรียนก็ถูกแกล้งเป็นประจำ หมำช้ำกลับบ้านมายังถูกแม่ตบตี. นางต้องฝืนยิ้มทุกวันเพื่อเสแสร้งว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรทั้งๆที่อยากร้องไห้ออกมา แต่ก็ทำไม่ได้

ทุกวันทุกคืนนางจะแอบไปร้องไห้คนเดียวแบบเงียบๆ เพราะถ้าแม่ของเธอได้เห็นว่าร้องไห้ก็จะยิ่งถูกทุบตีและคำก่นด่าพสกนั้นทำให้เธอแทบอยากจะตาย

แต่เธอก็ยังมีเพื่อนคนนึงที่คอยปลอบเธออยู่ทุกครั้ง

"อย่าร้องเลยฉันเข้าใจ มาเดี๋วฉันรักษาให้ ทรมานหน่อยนะ" .

"เธอไม่เข้าใจหรอก ริกก์ ก็พวกนั้นมองเธอไม่เห็นนิ่ ฮื้อ ฮึก"

ริกก์ก็ได้แค่ปลอบ ซูมิ อยู่อย่างนี้ตลอดมา.

เธอมีพี่สาว แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้. แต่ตัวของเธอก็คิดว่า อย่างน้อยๆก็มีที่ให้ชุกหัวนอน ได้กินกับเค้าแม้จะต้องได้กินเพียงเล็กน้อยก็ตาม นางน่าสงสารมาก ร่างกายซูบผอมแรงก็ไม่ค่อยจะมี แต่ก็ต้องฝืนร่างกายทำงานเพราะถ้าไม่ทำอาจจะได้อดข้าวอีกวัน.(น่าสงสารจังเลย).

พอเธอได้ 10 ขวบ แม่ก็มีน้องสาวอีคน เธอที่เห็นน้องสาวเกินมา น่ารักก็อยากลองจับดู แต่...

//เพี้ยะ//"อย่าจับแม้แต่นิด แกไม่มีสิทธิ์ ที่จะมาแตะตัวเด็กคนนี้ ปีศาจอย่าวแก ตายไปฉันก็ไม่เสยดายหรอก!!".

"แม่พู/-".

"อย่ามาเรียกฉันว่าแม่นะ ฉันไม่ต้องการเด็กปีศาจอย่าวแก!!"

"ฮึก ฮื้อๆ หนูไม่ใช่ปีศาจนะ"

"ร้องไห้ให้ต่อหน้าฉันนะ น้ำตาของแก มันจะเลอะพื้น"

เธอได้รีบวิ่งหนีไป ที่สะพาน(เพาะบ้านใกล้น้ำ)

"ฮื้อๆๆ ฮึก หึ้อ ทำไม ฮืัอ ทำไมแม่ไม่รักฉันเลย ที่ผ่านมาก็พยายามทำให้แม่พอใจ แต่แม่ก็ไม่เคยพอใจในตัวฉันเลย ฮื้อๆๆ หื้อ อึก หรือเป็นเพราะตาของฉัน มันน่ารังเกียจจริงๆ หื่อออออออ"

"ไม่เลย ดวงตาของเธอสวยมากเลยนะ"

"นายอ่ะหุบปากไปเลยนะ!!!"

"นี่ เธอนะ สินขวบแล้วสินะ แล้วเป็นเด็กที่ถูกเกียจมาก อยากใช้พลังได้มะ "

"หึก ฮื้อ หึ พลังบ้าบออะไรกันมีซะที่ไหนล่ะ "

" . . . แล้วเธอเห็นฉันได้ยังไง ทั้งที้คนอืนไม่เห็นฉันเลย"

"จริงสินะ . . . แล้วนายเป็นตัวอะไรงั้นหรอ "

"*อย่า ได้ พูด แบบนั้น กับฉัน*"

"ขอโทษนะ แต่ฉันแค่สงสัย นายไม่เคยบอกอะไรกับฉันเลย"

" เธอมาที่นี่ คืออยากตายใช่ไหม "(เปลี่ยนเรื่อง)

". . . รู้ดีจริงๆ ใช่แล้วล่ะ จะอยู่ไปทำไมล่ะ ปีศาจอย่างฉันน่ะ ไม่ควรเกิดมาตั้งแต่แรก . . . บอกฉันทีเถอะ นายเป็นใครกันแน่ "

"ฉันจะบอกหลังที่เธอตอนคำถามของฉัน" "เธอคือลูกของฉันใช่ไหม"

เมื่อเธอได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปทันทีพูดไม่ออก

"ฮ่าๆๆ ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะฉันเนี่ยนะลูกของนายคิดไปเองหรือเปล่าฮ่าๆๆ"

เธอตอบไปเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองใช่ลูกสาวของเขาหรือเปล่าแต่เธอก็สงสัยว่าทำไมถึงตามเธอมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้

"พี่นายตามฉันมาตั้งแต่เด็กพอเรื่องนี้หรอ"

"แสงวิญญาณของฉัน มันอยู่กับเธอนิ่"

ซูมิชะงักไปอีกครั้งไม่ได้ยินว่าเสียงวิญญาณของเขาอยู่กับตัวเอง

"ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นลูกของนายหรือเปล่า"

"ช่างเถอะ "

บรรยากาศเงียบไปสักพักนึง ริกก์ ก็ได้พูดขื้น

"แทนที่เธอจะยอมอยู่อย่างนี้ทำไมถึงไม่โต้กลับล่ะทั้งที่เธอก็มีพลังอยู่แท้ๆ"

ยูมิตกใจที่เขาพูดแบบนั้นเธอไม่คิดว่าตัวเองจะมีพลังอะไรมีแค่ดวงตาที่เป็นอัปลักษณ์ในตัวของตัวเองก็มากพอแล้ว

"มันหมายความว่ายังไงพลังบ้าบออะไร ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย"

ริกก์ ได้บอกทุกอย่างเกี่ยวกับดวงตาของเธอและพลังของเธอ

ซูมิ ตกใจไม่คิดว่าตัวเองจะมีอะไรแบบนั้น

แต่ ริกก์ก็ได้อธิบายว่าเธอใช้มันไม่ได้และเมื่อไหร่ที่พลังตื่นขึ้นเขาจะต้องกำจัดเธอทิ้งหรือไม่ก็ต้องพาตัวเธอไปที่ไกลแสนไกลจากโลกใบนี้

ซูมิได้หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง"มันตลกมากเลยนะที่ว่าฉันจะมีพลังทำลายจักรวาล 5555 น่าขันสิ้นดี"

คนที่เป็นเพื่อนก็ได้อธิบายสิ่งนี้ที่ไม่ควรโฟกัสมากนะเขาเพียงแค่เฝ้ามองว่าถ้าจะตื่นพลังเมื่อไหร่แต่ดูเหมือนว่าชีวิตของเธอจะยากกว่าที่คิด

"ยังไงซะเธอก็คนโต้กลับคนอื่นบ้างนะไม่ใช่จะยอมอยู่ฝ่ายเดียว ให้คนอื่นทำกับเธอเหมือนเป็นหุ่นเชิด"

ซูมิที่ได้ยินเธอก็เข้าใจและตกลงที่จะโต้กลับ.

(หวังว่าเธอจะสู้กลับบ้างนะ)

/จบตอนค่าาา / สนุกไหมวิจานให้หน่อย