"พี่ค่ะ หนูมาถึงแล้วนะพี่อยู่ไหนค่ะ มาถึงแล้วรึยังค่ะ" เสียงของผู้หญิงหนึ่งได้ดังขึ้นมา เธอมีรูปร่างที่ดีผิวขขาวอมชมพู ดวงตากลมโตจมูกโด่ได้รูป มีสัดส่วนทีดี หน้าอกเป็นอก ก้นเป็นก้น เอวเป็นเอว เธอกำลังโทรหาแฟนหนุ่มของเธอที่คบ กันมาจะเข้าปีที่สาม

"หวาน วันนี้พี่ไม่ว่างแล้ว นัดวันนี้ก็ยกเลิกไปก่อนแล้วกัน"ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เฉยชาตอบกลับ แฟนสาวอายน้อยกว่าตัวเอง3ปี เธอมีชื่อว่าของหวานเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่เสียไปตอนที่เธอกำลังจะเรียนจบม.ปลาย หลังจากที่พวกท่านจากไปเธอก็ใช้ชีวิตคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน โชดดีที่พวกท่านได้ทำประกันไวทำให้เธอไม่ต้องทำงานส่งตัวเองเรียนต่อมหาลัย

ปัจุบันเธอ อายุ 21 ปีสถานะทางบ้านปานกลาง กำลังเรียนมหาลัยชื่อดังของประเทศ คณะบริหาร "แต่พี่ค่ะ วันนี้เป็นวันเกิ-" เธอยังไม่ทันพูดจบปลายสายก็ได้มีเสียงผู้หญิงแทรกเข้ามา "เมฆ ทำไรอยู่หรอ ทำไม่มาปาร์ตี้ด้วยกันล่ะ เพื่อนกำลังรออยู่นะ" เธอไม่พูดเปล่าเธอยังควงแขนเหนือเมฆอีกด้วย เมฆ หรือ เหนือเมฆแฟนหนุ่มของของหวานมีดีกรีเเป็นถึง ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศ อายุตอนนี้แค่ 24 ปีก็เป็นประธานด้วยตัวเอง

"ฝน เมฆกำลังคนคุยโทรศัพท์อยู่นะ เดียตามเข้าไป" เหนือเมฆตอบกลับผู้สูบหญิงที่มีชื่อว่าน้ำฝนกลับไปด้วยเสียงที่อ่อนโยนแตกต่างจากที่เขาคุยกับเธอ

"โอเคจ๊ะ ฝนจะไปรอเมฆที่งานนะ"ดหนือเมฆพยักหน้าตอบกลับไป น้ำฝนเธอก็ได้เดินออกไป

"หวานวันนี้พี่มีฉลองงานวันเกิดให้ฝน ไม่ว่างไปหาเธอ เอาไววันอื่นแล้วกัน"เหนือเมฆพูดจบก็กดวางสายทันทีด้วยที่ไม่ฟังแฟนสาวของตนตอบ

เธอชินแล้วกับความเย็นชาของเขา "ฝนหรอ หึ หึ น่าสมเพชจริงเลย" ใช่น่าสมเพชตัวเธอ น้ำฝนเธอกลับมาแล้วแฟนหนุ่มของเธอเองฏ็ไม่เคยมีเวลาให้กับเธออีกเลย จากที่เขาเย็นชาบางใจดีบาง แต่ตอนนี้วันเกิดของเธอเขายังเลือกที่จะไปกับเธอคนนั้นมากกว่าเธอที่เป็นแฟนของเขา

ก็ใช่สิ แฟนเก่ามันดีกว่าแฟนใหม่อย่างเธอนิ ต่อให้เธอพยายมมากแค่ไหนก็สู้เธอคนนั้นไม่ได้อยู่ดี

เธอควรพอแค่นี้ดีไหม เธอเหนื่อยกับการวิ่งตามเขาาแล้ว

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=

ถ้าเขียนไม่ดีต้องขอโทษด้วยนะคะ

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=

   หลังจากวันนั้นเขาเองก็เป็นเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาแกล้งจำไม่ได้รึเขาลืมจริงๆก็ไม่รู้ ว่าวันนั้นก็เป็นวันเกิดของเธอเหมือนกัน ไม่มีของขวัญ ไม่มีคำอวยพไม่มีอะไรเลย คิดไปผ่านทำอาหารไปด้วย "พี่เมฆ กำลังจะไปไหนหรอคะ หนูทำข้าวเช้าเสร็จแล้ว เดียวใส่จานให้นะคะ"เธอพูดขึ้นในขณะที่เหนือเมฆแฟนหนุ่มของเธอแต่งตัวเสร็จแล้ว เหมือนกำลังจะออกมาไปทำเธอจึงพูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากบ้าน

   "วันนี้ฉันไม่กินข้าวเช้า ฉันรีบ"เขาพูดเสร็จก็กำลังเดินออกไป แต่เขาก็หยุดลงแล้วหันกลับมามองเธอแล้วพูดว่า "วันนี้ฉันไม่กลับบ้าน ไม่ต้องรอ" "พี่ไปไหนหรอค่ะ"เธอถมกลับไป "ฉัน...ต้องไปงานเลื้ยง เธอไม่ต้องรอฉัน"เธอพยักหน้าตอบแทนการพูด

   เขาเห็นดังนั้นจึงได้เดินออกไปทิ้งให้เธอยืนอยู่ตรงนั้น มันก็เหมือนอย่างเคยเขาไม่เคยให้ฉันไปงานเลื้ยง แม้กระทั่งไปบริษัทของเขาเธอเองก็ยังไม่ให้ไปหาเลย เธอเคยไปหาเขาที่บริษัทอยู่ครั้งหนึ่งพอเขารู้เขาก็ไม่พอใจที่เธอไปหาเขา แม้จะเปิดตัวให้เพื่อนของเขารู้เขายังไม่ทำเลย เธอเหมือนคนที่มีสถานะเป็นแค่แฟนลับๆของเขา มากกว่าแฟนจริงๆของเขาเสียอีก

   เธอทำได้แค่หวังว่าตัวเธอจะได้หัวใจของเขาบาง แค่เศษเสี้ยวก็ยังดีระหว่างที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินอยู่ก็ได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา เธอได้หยิบมันขึ้นมาแล้วกดรับสาย ก็ได้มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมาจากปลายสาย "ฮัลโหลแก ทำอะไรอยู่จ๊ะสาว" "ฉันเพิ่งทำอาหรเสร็จจ๊ะ เธอล่ะอุ่น" ปลายสายคือเพื่อนรักของเธอเอง อบอุ่นเป็นคนที่รู้เรื่องของฉันกับพี่เมฆ เธอมักจะปรึกษาเรื่องความรักเป็นออบอุ่นเสมอ "ก็ไม่ได้ทำอะไรนะแก ตอนนี้ฉันโคตรเหงา" "อ๋อ ไปเที่ยวด้วยกันไหม" เธอถามออกไปเพราะเธอเองก็เหงาเหมือนกัน" "ไปดิ แล้วพี่เมฆเขาจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม" เธอถามออก เพราะถึงปัญหาเรื่องความรักของทั้งสองคนนี้ดี "ไม่ต้องหว่ง พี่เขาไปทำงานแล้วนะ แล้วคืนนี้พี่เขาก็มีงนเลื้ยงนะ" "แล้วทำไมพี่เขาถึงไม่พาแกไปถึงอย่างไงแกกับเขาก็เป็นแฟนกันนะ" เธอถามออกไป เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพื่อนของเธอโดนแบบนี้มาตลอดตั้งแต่คบกันมา

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=