"นภัสตื่นยังลูก"เสียงตะโกนถามของ"ขวัญ"แม่ของนภัส
"ตื่นแล้วครับ"นภัสตะโกนออกมาตอบผู้เป็นแม่ และรีบวิ่งลงมาด้วยท่าทางร่าเริง
"ระวังล้มนะลูก"ขวัญเอ่ยท้วงนภัสด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับแค่นี้สบายมาก"
นภัสวิ่งลงมาพร้อมกับกอดผู้เป็นแม่พลางหอมแก้มซ้ายขวา
"อะไรกัน โตขนาดนี้แล้วยังมาหอมแก้มแม่อีก"
"โตแต่ตัวครับ"นภัสพูดพร้อมยิ้มตาหยีให้กับคนเป็นแม่
"เรานี่นะ"ขวัญพูดพลางส่ายหัวอย่างเอ็นดู
"มาๆ วันนี้แม่ทำแกงจืด ผัดคะน้า แล้วก็แกงเขียวหวาน
"ของโปรดผมทั้งนั้นเลยนะเนี่ย"นภัสพูดพร้อมกับทำตาโต
"แต่เสียดายผมอยู่กินด้วยไม่ได้"
"ไม่เป็นไรลูก แม่เตรียมข้าวกล่องไว้ให้แล้ว😊"
"ขอบคุณครับ"
"รีบไปเถอะเดี๋ยวจะสายเอา"
"ครับ ผมไปก่อนนะครับ"นภัสไม่พูดเปล่า พลางยกมือขึ้นมาไหว้ผู้เป็นแม่อย่างนอบน้อม
"จ้าไปดีมาดี"
.
.
.
มหาวิทยาลัย
"ไอ้ภัส!"เสียงตะโกนเรียกจากเพื่อนสนิทอย่างภูมิ เมื่อภูมิเห็นนภัส ก็รีบยกมือขึ้นมาทักทายทันที
"ทำไมวันนี้มาสายจังว่ะ"
"เมื่อคืนนอนดึกอะดิ"
"อ่านหนังสือ?"
"ใช่"
"อย่าหักโหมดิว่ะ"
"ป่ะไปกินข้าวกัน"ภูมิรีบจูงมือนภัสไปยังโรงอาหารอย่างรวดเร็ว
"เห้ยอย่าลากดิ"นภัสรีบท้วง
.
.
.
โรงอาหาร
"มึงกินอะไรไหม"
"ไม่อ่ะแม่กูทำข้าวกล่องมาให้ล่ะ"
"โห่ละไรว่ะ"
"มึงรีบไปซื้อเลย อย่าลีลา ถ้ากูโดนอาจารย์เช็คขาดนะกูโทษมึง"
"เออๆ"ภูมิพูดก่อนจะรีบเดินออกไป
.
.
.
คลาสเรียน
"โห่หน้าเบื่อชิบหาย"
"มึงเข้าใจได้ไงว่ะไอ้ภัส"
"ก็กูตั้งใจฟังไงก็เลยเข้าใจ"
"ใครจะเป็นเหมือนมึง กูเห็นนอนตั้งแต่คาบแรกยันคาบสุดท้าย"
"อะไรว้าา ก็มันน่าเบื่อนิว่ะ"
"เพราะมึงเป็นงี้ไงเลยโง่อยู่เนี่ย"
"ไอ้ภัส!"
"ทำไมหรือมึงจะเถียง"
"นิสิตที่นั่งอยู่ตรงนั้นคุยอะไรกันครับ" อาทิตย์หรืออีกชื่ออาจารย์อาทิตย์ อาจารย์หน้าใหม่ที่เพิ่งเข้ามาสอนได้ไม่นาน
"ผมถามว่าคุยอะไรกันครับ"อาทิตย์มองไปยังกลุ่มของนภัส
"ว่าไงครับ"อาทิตย์เลิกคิ้วขึ้น
"อะ เอ่ออ"
"ที่ผมถามไม่ได้ยินหรอครับ ผมถามว่าคุยอะไรกัน"
นภัสหยิกไปที่แขนภูมิเพื่อจะให้พูดออกมา
(โอ้ย! มึงหยิกกูทำไมว่ะ)มองนภัสและพูดกระซิบ
(มึงบอกอาจารย์เขาไปสิ)
"ไม่ตอบ?"
"งั้นเลิกคลาสแล้วไปเจอผมที่ห้องพักครูนะครับ"
"คะ ครับ"
.
.
.
หน้าห้องพักครู
"เพราะมึงเลยไอ้ภูมิ"นภัสพูดพลางเอื้อมมือไปหยิกแขนภูมิ
"โอ้ย! มันเจ็บนะเนี่ย"
"สมน้ำหน้า เจ็บสิยิ่งดี"
"ไอ้เหี้ยมึงนะ"
แกร๊ก อาทิตย์เปิดประตูออกมา
"ทำไมไม่รีบเข้ามาล่ะครับ ยื่นทำอะไรกันอยู่?"
"ปะ เปล่าครับ"
"งั้นก็รีบเข้ามาครับ"
.
.
.
ห้องพักครู
"เชิญนั่งครับ"
"งั้นเข้าเรื่องเลยล่ะกัน"
"พวกคุณคุยกันตอนที่ผมกำลังสอน แล้วมันก็เสียงดังมากจนไปรบกวนคนอื่นๆ"
"ซึ่งผมจะทำโทษพวกคุณโดยการให้ไปทำรายงาน ขอคนละนึงเล่มของสมุดนี้"ชูสมุดขึ้นมา
(ชิบหายอะไรมันจะขนาดนี้ว่ะ)ภูมิกระซิบ
แปะ
(อยู่เงียบๆไปเลยมึงอ่ะ)
"เข้าใจไหมครับ?"
"คะ ครับเข้าใจครับ"
"ดี งั้นก็ออกไปได้ครับ ยกเว้นคุณติณนภพ"
" ผะ ผมหรอครับ"นภัสพูดพลางยกมือชี้ตัวเอง
"ใช่ครับ"
"งั้นผมไปก่อนนะครับ"ภูมิพูดพลางโบกมือลานภัสก่อนจะรีบวิ่งออกไป
.
.
"เป็นไงเราอ่ะ โตขึ้นเยอะเลยนะ"
"รู้จักผมด้วยหรอครับ"
"พี่อาทิตย์ไง ที่เล่นด้วยกันสมัยเด็กๆอ่ะ"
"พี่อาทิตย์?"
"พี่หมูหรอครับ!?"
"ใช่ครับ พี่เอง😊"
"โห่ พี่หล่อขึ้นมากเลยนะครับ เอาซะผมจำไม่ได้เลย"
"เราก็เหมือนกันโตขึ้นเยอะเลย เอาซะพี่ลืมภาพไอ้เด็กขี้แงในตอนนั้นเลย"
"แหะๆ"
"แล้วพี่หายไปไหนตั้งหลายปี ผมกลับมาตอนนั้นก็ไม่เจอพี่
รู้ไหมตอนนั้นผมร้องไห้ จนเป็นไข้เลย"
"พ่อแม่ไปทำงานที่ต่างจังหวัด พี่เลยต้องย้ายตาม"
"อ่อ"
"แล้วคุณน้ากับคุณลุงเป็นยังไงบ้างครับ สบายดีไหม"
"สบายดี สองคนนั้นไปฮันนี่มูนที่กระบี่นู้น"
"คงสนุกน่าดูเลยนะครับ"
"คงใช่แหละ"
"แล้วเรากลับตอนไหนเนี่ย"
"อะ อ๋อ คุยกับพี่เสร็จก็จะกลับแล้วครับ"
"งั้นให้พี่ไปส่งไหม ทางเดียวกันพอดี"
"เอ๋?"
"พี่ย้ายไปอยู่ข้างบ้านเรา"
"จริงหรอครับ!"นภัสตาโตพูดขึ้นด้วยดีใจ
"งั้นไปกันเลยไหม"
"คะ ครับ"
.
.
.
นภัสได้เดินตามอาทิตย์อย่างเงียบๆ เขารู้สึกดีใจมากที่ได้เจอกับรักแรก และรักสุดท้ายที่เขารักมากที่สุด
“ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้คุยกันเลยเนาะ”
“อะ อ่อใช่ครับ”
“งั้นก่อนกลับเราไปกินข้าวกันไหม”
“คือผมเกรงใจครับ”
“ไม่เป็นไรเลยตอนเด็กเราเองก็ไปกินข้าวบ้านพี่ออกจะบ่อย”
“กะ ก็นั้นมันตอนเด็กนิครับ”พูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“จริงสิเนาะ”
“งั้นเราไปกินข้าวด้วยกันเถอะเนาะ☺️”
“คะ ครับ”
.
.
.
โรงรถ
“เดี๋ยวพี่เปิดให้”
“มะ ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจนะ😊”เปิดประตูให้
“ขอบคุณครับ” นภัสไม่พูดเปล่าพลางเดินเข้าไปนั่งในรถหรูอย่างเก้ๆกังๆ
อาทิตย์ได้ปิดประตูให้ก่อนจะเดินไปที่ฝั่งคนขับเเล้วค่อยนั่งลง
บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบงัน และอึดอัด
นภัสได้มองออกไปที่หน้าต่าง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดีที่จะทำให้เป็นบทสนทนาที่ดีที่สุด
“คุณน้าสบายดีไหม”อาทิตย์ได้เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน เขาไม่อยากให้บรรยากาศดูเงียบจนเกินไป
“ครับ อ่อสบายดีครับ”
“ดีแล้วล่ะ พี่ว่าจะซื้อของไปฝากสักหน่อย”
“คุณน้าชอบกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“แม่ชอบกินผลไม้ครับ”
“แต่พี่ไม่ต้องลำบากเลยครับ แค่พี่มาส่งผม ผมก็เกรงใจแย่เลย”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกพี่เต็มใจ”
“ครับ”
“พี่ไม่ต้องพาผมไปกินข้าวก็ได้นะครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ผมอยากกลับไปกินข้าวกับแม่มากกว่า กลัวว่าท่านจะกินข้าวคนเดียว”
“หึ เด็กดีจังเลยนะ” อาทิตย์ไรยิ้มขึ้น ขณะที่ตาของเขามองไปยังถนน
.
.
.
ห้าง
“เราอยากได้อะไรไหม”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจ พี่เห็นเราเกร็งตั้งแต่มากับพี่แล้วเป็นอะไรรึเปล่า?”อาทิตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย
“มะ ไม่ได้เป็นอะไรครับ ผมอาจจะยังไม่ชินเท่าไรเพราะเจอพี่ล่าสุดก็ตอนที่อายุ5ขวบ”
“หึ เรานี้ยังเหมือนเดิมเลยนะ”
“งั้นเราไปโซนผักผลไม้กัน พี่จะซื้อของไปฝากคุณน้าด้วย”อาทิตย์ไม่พูดเปล่าพลางจับมือคนตัวเล็กไปด้วยทันที
“เหว๋อ”นภัสอุทานออกมาด้วยความตกใจพร้อมกลับใบหน้าที่แดงก่ำ เขาจะรู้ไหมว่าการกระทำเล็กๆน้อยๆแบบนี้มันทำให้คนตัวเล็กตกหลุมรักเขามากขึ้น
.
.
.
โซนผักผลไม้
“เราช่วยพี่เลือกหน่อยได้ไหม พี่กลัวเลือกไม่ถูกใจคุณน้า”
“แม่ชอบกินส้ม กับองุ่นครับ”
“งั้นหรอ”
“อะ เอ่อ เดี๋ยวผมช่วยก็ได้ครับ”
อาทิตย์มองนภัสที่กำลังเลือกผลไม้อยู่ด้วยความหลงใหลและเอ็นดู
“นี่! ได้แล้วครับ”นภัสชูถุงผลไม้ให้อาทิตย์ดู
“อื้อ งั้นไปจ่ายตังกัน”
“อยากได้อะไรไหม”
“ไม่ดีกว่าครับ”
@บ้านนภัส
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ เกรงใจแย่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกบ้านใกล้ๆกันเอง”
“เอ่ออ พี่มากินข้าวด้วยกันไหมครับวันนี้แม่เตรียมข้าวไว้เยอะเลย”
“พี่เกรงใจเรา”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่พี่มาส่ง”
“งั้นก็ได้ครับ”
@ภายในบ้าน
“แม่!”นภัสรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ตัวเองอย่างคิดถึง
“อะไรกัน”ขวัญได้ถามออกไปอย่างเอ็นดู
“คิดถึงง่า”
“โตแล้วนะทำเป็นเด็กไปได้”ขวัญพูดด้วยน้ำเสียงบ่นแต่แฝงไปด้วยความเอ็นดู
“คุณน้าสวัสดีครับ”อาทิตย์พนมมือไว้
“อ้าว! อาทิตย์ “
“โตขึ้นเยอะเลยนะเราเนี่ย หล่อเชียว สนใจมาเป็นลูกเขยน้าไหมจ๊ะ”
“แม่!”นภัสรีบตะโกนท้วง
“แม่หยอกเล่น”
“แล้วหายไปไหนมาตั้งนาน พ่อกับแม่สบายดีไหม”
“สบายดีครับรายนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ ตอนนี้กำลังไปฮันนีมูนกันอยู่ครับ”
“อ้าวหรอคงสนุกน่าดูเลยเนาะ”
“คงงั้นแหละครับ”
“ผมเอาผลไม้มาฝากครับ”
“ว้ายตาย มีแต่ของที่ชอบน้าทั้งนั้นเลยนิ เรานี่เข้าใจเลือกเลยนะเนี่ย สงสัยต้องมาเป็นลูกเขยแล้วล่ะม้างง”
“แม่! พอเลยนะ”นภัสพูดก่อนจะทำหน้างอน
“555 แล้วอาทิตย์กินข้าวยังลูก กินข้าวกับน้าไหม น้าทำกับข้าวเพียบเลยวันนี้”
“ผมเกรงใจหน่ะครับ”
“เกรงจงเกรงใจอะไรกัน สงสัยต้องมากินข้าวกับน้าบ่อยๆแล้วซิจะได้ชิน”
“แม่! เอาอีกแล้วนะ”
“งั้นก็ได้ครับ”
.
.
.
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ”
“จ้า บ้านอยู่ไกลไหมเราอ่ะ”
“ไม่ไกลครับ แค่ถัดจากบ้านน้าไป3หลังเองครับ”
“งั้นกลับบ้านดีๆนะลูกวันหลังอยากบืมมาทานข้าวกันอีกนะ”
“ครับ คุณสวัสดีครับ”อาทิตย์พนมมือไว้
“จ้าไปดีมาดีจ้า”
.
.
.
.
จบตอนน
นี้เป็นนิยายเรื่องแรกของไรท์เลย ไม่รู้ว่าแต่งออกมาดีรึเปล่า อยากให้ปรับตรงไหนบอกได้นะคะ ฝากติดตามด้วยนเรา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
