♡ 1 การจากลาของชีวิต ♡

วันครบรอบของครามกับเวหาผู้ที่เป็นสามีของเขาวันนี้คือวันที่ 4 เดือน มีนาคม เขาคบกับเวหามานานกว่า3ปีแล้วเค้าจึงจะไปหาเวหาที่บ้านของเขา "เวหาครามมาหาแล้....." แต่สิ่งที่เขาเจอมันกลับเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดสะงั้น "วะ...เวหาฮึก..คงไม่ใช่อย่างที่เค้าคิดหรอกใช่มั้ยเค้าฝันหรอ"

•

•

•

"คราม...มันไม่ใช่อย่างงั้นนะครับ" สิ่งที่ครามเจอคือเวหากำลังจูบกับผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าเพื่อนสนิทของเค้า"แล้วมันคืออะไรหรอครับ"

♡♡

เวหาที่รู้อยู่แล้วว่าแก้ตัวยังไงก็เหมือนเดิมเขาจึงพูดความจริงที่ไม่มีใครอยากรับฟัง " ใช่ครับก็อย่างที่ครามคิดนั้นแหละเราสองคนแอบคบกันมา2ปีแล้ว" สิ่งนี้ทำให้ครามสงสัยว่าเค้าไม่เคยสงสัยเวหาเลยสักครั้งแต่2ปีเท่ากับว่าเขาไม่รักเราตั้งแต่ตอนนั้นสินะ

●

●

เค้าไม่อยากสนใจคนแบบนี้แล้วแหละงั้นเค้าขอไปเลยดีกว่า " งั้นเราเลิกกันนะเว " ผมจึงเลือกที่จะพูดคำนั้นออกไปก่อนที่เขาจะบอกผม "ได้ครับขอบคุณนะที่อยู่ด้วยกันมา" คำบอกลาที่ถูกพูดขึ้นและผมก็ต้องขอบคุณกลับงั้นหรออือแต่ก็คงเป็นครั้งสุดท้ายได้บอกรักกันแหละ

"ขอบคุณเช่นกันครับ"

"พี่จะไม่ลืมเรานะรักแรกของพี่"

หลังจากนั้นผมก็เดินออกมาจากจุดนั้นเพราะไม่อยากรู้สึกเศร้าไปมากกว่านี้แล้วผมเคยสงสัยว่าถ้าเลิกกับคนรักมันจะรู้สึกยังไงวันนี้ผมได้สัมผัสมันแล้วมันทั้งเจ็บและทรมานอย่างมากไม่เข้าใจว่าผมรักเค้ามากขนาดนี้ได้ยังไงกันแต่เขาทั้งเลี้ยงผมดูแลผมเทคแคร์ทุกอย่างจะไม่ให้รักได้ไงกันละ

ความเศร้าทำให้ผมไม่อยากอยู่แล้ว

ผมจึงไปกินเหล้าเพื่อให้รู้สึกดีขึ้นและจะได้ลืมเหตุการณ์นี้ไปให้หมดผมจึงนัดเพื่อนของผมมาเพื่อจะได้ปลอดภัยขึ้น

แชต เพื่อน (3)

💔 นี้มีใครจะไปร้านเหล้าป่ะ

มึงจะไปหรอ ❤️

💔ใช่เลยมาชวนไปมั้ย

ไปค่ะ 🧡

💔โอเครเจอกันที่.....นะ

ได้.❤️🧡

ผมได้นั่งรอเพื่อนๆมากันแต่ด้วยความรอไม่ไหวผมจึงเริ่มกินก่อนผมกินไปมากกว่า5ช็อดแล้วพอเพื่อนผมมาผมก็เริ่มรู้สึกมึนสะแล้ว "คนชวนทำไมเมาก่อนว่ะ" เสียงพูดของ อิงดังขึ้น "มากันแล้วหรอ" ผมจึงทักถาม"ใช่แล้วแดกไม่รอกูเลยนะมึงเนี่ย" แต่เสียงของต้นก็พูดต่อ "เออจริงไม่รอเลย" จากนั้นทั้งสองก็นั่งลงข้างๆของผม

"มึงไหวป่ะกับก่อนได้นะแม่งก็ดึกแล้วด้วย" ตอนนี้ก็เป็นเวลา 01:39 แล้ว

"อือองั้นเดี๋ยวเรากับก่อนนะ"

"แล้วมึงจะกลับไงว่ะ" ต้นเอ๋ยถามอย่างสงสัย "เดี๋ยวเรียกรถก็ได้" เสียงอิงพูดขึ้น"เออๆโอเคอย่าขับรถเองนะเว้ย"แต่ผมเป็นคนที่รักรถมากจะให้ทิ้งไว้ก็ไม่อยากทำเท่าไหร่ก็เลยคิดว่าบ้านกับผันก็ไม่ห่างกันมากผมเลยนึกคิดที่จะขับรถ "ไม่เป็นไรหรอกมั้ง" จากนั้นผมก็ได้ขับรถออกมาจากทางร้านแต่อยู่ผมก็รู้สึกง่วงจึงเผลอหลับแต่มีเสียงบีบแตรดังขึ้น

" เชี้ยยย

รถที่พุ่งเข้ามาอย่างไวผมจึงหักหลบแต่นะรถของผมได้ชนกับเสาไฟฟ้าตัวของผมพุ่งออกมาจากรถและถไลไปกับพื้นสิ่งแรกที่รู้สึกคือชาไปทั้งตัวไปๆมาๆมันก็เจ็นขึ้นเรื่อยๆและผมก็รู้สึกง่วงมากในตอนนั้นผมไม่รู้ว่านั้นคืออาการจากเหล้าหรือเสียเหลือดมากแต่ผมไม่ไหว "ขอนอนก่อนนะ"

และก่อนหลับผมได้ยินเสียงกรี้ด "อร้ายยยย"ชาวบ้านต่างร้องกรี้ดกันสนั่น"หนูๆอีหนูตื่นสิ" เสียงชาวบ้านที่ตื่นตะหนกกัน"โทรหารถพยาบาลสิว่ะ"แต่นะต่อให้เรียกพยาบาลก็คงไม่ทันเพราะตอนนี้วิณญาณของผมยืนอยู่ข้างร่างของตัวเองอยู่นะสิ "ชั้นตายแล้วสินะ" แต่ก็ชั่งเถอะผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแหละตอนนี้

ตอนนี้ร่างของผมกำลังหลับไหลอยู่ผมสามารถเข้าร่างได้มั้ยนะผมยากลองจังผมจึงลองกระโดดเข้าร่างเหมือนในหนังที่เคยดูแต่ก็ไม่ได้ผล "อะไรกันไม่เห็นได้ผลเลย" ตอนนี้ก้เป็นเวลา06:45 แล้วเพื่อนของผมก็ได้มาเยี่ยมผมกันและหนึ่งในนั้นคือเวหาและผมเห็นสีหน้าเขาที่ดูเหมือนจะร้องให้มาตาที่แดงหันไปมองทางข้างร่างของคนรักเก่าและเห็นกับเงาขาวอยู่ตรงนั้น

"นั้นเงาอะไรอะ" เวหาชี้มาทางที่ผมนั่งอยู่ผมจึงสงสัยว่าเขาชี้อะไร "ผมหรอหรือว่าเขาเห็นผม" ผมจึงรีบย้ายกับไปที่บ้านของผม "เห่อ~~" เอะแต่นี้ไม่ใช่บ้านผมนิ "ห้ะอะไรว่ะเนี่ยยย" ผมได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น

"เหี้ยคุณเข้ามาในบ้านผมได้ไง" ห้ะเค้าเห็นผมหรอ

"คุณเห็นผมหรอ" ผมกล่าวถามออกไปอย่างสงสัย "ใช่ไงหรือคุณเป็นผี" เขาคนนั้นถามกลับ "ใช่ผมเป็นผี" เค้าที่ตอนแรกทำหน้ากวนๆตอนนี้กลับหน้าซี้ดเผือก "ผีอร้ายยผีหลอก" ผมบอกให้เค้าตั้งสติและชวนเค้าคุยและถามเรื่องต่างๆเค้าคนนี้ชื่อกรินทร์เป็นน้องผม1ปีเองผมจึงขอเค้าอยู่ด้วยและจะช่วยงานต่างๆ

"โอเคได้ผมจะให้พี่อยู่ด้วย" ผมและเค้านั่งตกลงกันไปมาผมขอให้เค้าหาที่นอนให้ผม "พี่เป็นวิณญานต้องใช้ที่นอนด้วยหรอ" "ใช่สิชั้นจะแปลงร่างเป็นคนปกติ"ผมจึงบอกเค้าและผมก็แปลงร่างโชว์เค้าพอแปลงร่างเสร็จเหมือนว่าเขาจะตกใจเอาเรื่องนะนั้น

#ขอบคุณที่อ่านคับ♡♡

คุณพระเอกถึงกับอึ้งในความสวยของนายเอกสะแล้วสิ😮😮

ถ้าไม่สนุกสามารถให้ปรับได้นะค่ะสามารถติชมกันได้น้าาา