เสียงฝนโปรยปรายกระทบกระจกหน้าต่างของร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งใจกลางเมือง ภายในร้านมีกลิ่นหอมของกาแฟคั่วใหม่คลุ้งไปทั่ว มันเป็นช่วงเย็นของฤดูฝนที่อากาศเย็นกำลังดี มีลูกค้าเพียงไม่กี่คนที่นั่งกระจัดกระจายอยู่ตามโต๊ะ
“ลาเต้ร้อนแก้วนึงครับ”
เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นที่หน้าเคาน์เตอร์ พนักงานรับออเดอร์เงยหน้าขึ้นมองแล้วพยักหน้ารับ
“รอสักครู่นะครับ”
ลูกค้าหนุ่มคนนั้นเดินไปนั่งที่มุมร้าน เผยให้เห็นใบหน้าคมคายและแววตาที่แฝงไปด้วยความเหงา เขามักจะมาที่นี่ทุกเย็น สั่งลาเต้ร้อนหนึ่งแก้ว และนั่งจมอยู่กับหนังสือหรือโน้ตบุ๊กของเขา
พนักงานเสิร์ฟที่เดินถือถาดกาแฟไปเสิร์ฟให้ลูกค้าคนอื่น เผลอเดินเฉียดโต๊ะของชายหนุ่มจนเผลอไปชนถ้วยกาแฟของอีกฝ่าย น้ำกาแฟร้อนๆ หกใส่ปลายแขนเสื้อของเขา
“ขอโทษครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจ”
พนักงานหนุ่มรีบวางถาดลงแล้วหยิบทิชชูมายื่นให้ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง เห็นใบหน้าของคนที่ชนเขาเป็นเด็กหนุ่มที่ดูอายุไม่มากนัก มีเรือนผมสีดำขลับและนัยน์ตาสีน้ำตาลที่สะท้อนความรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร”
เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะรับทิชชูมาเช็ดแขนเสื้อตัวเองเบาๆ พนักงานหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิม สีหน้าลังเลเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ
“เอ่อ...ให้ผมทำอะไรให้เป็นการขอโทษไหมครับ?”
ชายหนุ่มเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้มบางๆ
“แค่รู้จักชื่อของนายก็น่าจะพอแล้ว”
เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ
“ผมชื่อภามครับ”
“ฉันธีร์”
ธีร์มองเด็กหนุ่มตรงหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆ เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงยอมคุยกับคนแปลกหน้าได้ง่ายๆ แบบนี้ ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนช่างพูดหรือชอบเปิดรับใครเข้ามาในชีวิต แต่พอได้เห็นแววตาซื่อๆ ของภาม เขากลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร
“พี่ธีร์มาที่นี่บ่อยเหรอครับ?”
“ก็เกือบทุกวัน”
“งั้นพรุ่งนี้ผมจะเลี้ยงกาแฟพี่แทนคำขอโทษนะครับ”
ธีร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ได้สิ”
วันนั้นกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่เขาเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อน
ภายในร้านกาแฟเล็กๆ บรรยากาศอบอุ่น ธีร์นั่งอยู่ที่มุมเดิม โต๊ะข้างกระจกที่เขามักใช้เป็นที่ประจำในการนั่งทำงานหลังเลิกงาน เขาเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนรักความสงบ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร แต่ตั้งแต่วันที่ได้เจอกับภาม เด็กหนุ่มพนักงานร้านกาแฟที่เข้ามาพูดคุยด้วยรอยยิ้มสดใส ชีวิตของเขาก็ดูเหมือนจะไม่เงียบเหงาเหมือนแต่ก่อน
“พี่ธีร์ ลองชิมครัวซองต์ของร้านเราหน่อยไหมครับ?”
เสียงสดใสของภามดังขึ้นพร้อมกับถาดขนมที่ถูกวางลงบนโต๊ะ ธีร์ละสายตาจากจอแล็ปท็อป มองขนมอบสีเหลืองทองที่มีกลิ่นหอมของเนยฟุ้งขึ้นมา
“ของแถมเหรอ?”
“เปล่าครับ วันนี้ผมอยากให้พี่ลองชิมดู” ภามยิ้ม “พี่เจ้าของร้านอบเองตอนเช้า บอกว่าเป็นสูตรพิเศษ”
ธีร์พยักหน้า รับขนมขึ้นมากัดหนึ่งคำ เนื้อสัมผัสกรอบนอกนุ่มในของครัวซองต์ทำให้เขารู้สึกประทับใจ
“อร่อยดี”
“จริงเหรอครับ? ดีใจจัง”
รอยยิ้มของภามกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ธีร์อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม คนอะไรจะสดใสขนาดนี้นะ?
หลังจากวันนั้น ภามก็มักจะเข้ามาพูดคุยกับธีร์เสมอในเวลาที่ร้านไม่ยุ่งมาก บางวันก็แอบเอาขนมใหม่ๆ มาให้ลอง บางวันก็นั่งคุยกันถึงเรื่องทั่วไป เช่น หนังสือที่ธีร์อ่าน หรือไม่ก็กาแฟชนิดต่างๆ ที่ภามเริ่มสนใจศึกษา
“พี่ธีร์เป็นลูกค้าประจำร้านนี้เลยใช่ไหมครับ?”
“ก็เกือบทุกวัน”
“ผมเพิ่งทำงานที่นี่ได้ไม่นานเลยเพิ่งเจอพี่” ภามยิ้มบางๆ “แต่เห็นพี่ทีไรก็อยู่ที่โต๊ะนี้ตลอด”
“ชอบที่นี่น่ะ เงียบดี”
“แต่ตอนนี้ไม่เงียบแล้ว เพราะมีผมมาคุยด้วยสินะ”
ธีร์หัวเราะเบาๆ “อาจจะ”
ภามยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเขา
“พี่ธีร์ทำงานอะไรเหรอครับ?”
“งานด้านการตลาด”
“โห เท่จัง”
“ไม่เห็นจะเท่ตรงไหนเลย”
“ก็ทำงานออฟฟิศไงครับ ผมว่ามันดูเป็นงานของผู้ใหญ่”
ธีร์ส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะถามกลับบ้าง “แล้วนายล่ะ ทำงานร้านกาแฟเพราะอะไร?”
ภามทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบ “ผมอยากเป็นเชฟล่ะครับ”
“เชฟ?”
“ใช่ครับ อยากเปิดร้านขนมเป็นของตัวเอง”
ธีร์พยักหน้าเข้าใจ เขารู้ว่าภามชอบทำขนม เห็นจากเวลาที่อีกฝ่ายมักจะพูดถึงสูตรขนมใหม่ๆ ที่ร้านลองทำ
“ถ้านายเปิดร้านจริง ฉันจะเป็นลูกค้าคนแรก”
ภามหัวเราะเบาๆ “พี่สัญญาแล้วนะครับ”
“อืม”
ธีร์ไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดนั้นมากนัก แต่เขาไม่รู้เลยว่า ในอนาคต เขาจะได้เป็นลูกค้าคนแรกของภามจริงๆ
วันเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็เริ่มแน่นแฟ้นขึ้น ธีร์เริ่มชินกับการมีภามเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เขาชินกับเสียงสดใสที่คอยทักทาย ชินกับขนมที่ถูกวางไว้ให้ลองชิมทุกวัน และที่สำคัญ...ชินกับรอยยิ้มของเด็กหนุ่มที่ทำให้หัวใจเขาอบอุ่น
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็เริ่มรู้สึกกลัว
กลัวว่าถ้าเขาปล่อยให้ตัวเองรู้สึกไปมากกว่านี้ มันอาจจะยากเกินกว่าที่จะย้อนกลับมา
คืนหนึ่ง ขณะที่ธีร์กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้อง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
(พี่ธีร์ครับ ผมขอมาหาพี่ได้ไหม?)
ธีร์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือจากปลายสาย
“เกิดอะไรขึ้น?”
(ผม...ไม่รู้จะไปไหนแล้ว)
ธีร์ไม่ลังเลเลยที่จะตอบกลับไป
“มาหาฉันสิ”
ไม่นานนัก ภามก็มาถึงหน้าห้องของเขา เด็กหนุ่มยืนตัวสั่นเล็กน้อย แววตาดูหม่นหมองกว่าปกติ
ธีร์ไม่ถามอะไรให้มากความ เขาเพียงแค่ดึงภามเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ
“นั่งลงก่อน”
ภามพยักหน้าแล้วทรุดตัวลงบนโซฟา
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ผม...” ภามเม้มปากแน่นก่อนจะพูดต่อ “ผมเพิ่งรู้ว่าแฟนเก่าผมกำลังจะแต่งงาน”
ธีร์เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ
“ยังรักเขาอยู่เหรอ?”
ภามส่ายหน้า “ไม่แล้วล่ะครับ แต่พอรู้ว่าเขากำลังจะไปมีชีวิตที่ดี ผมก็รู้สึก...เหมือนตัวเองไม่เหลือใคร”
ธีร์มองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ
“นายไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก ยังมีฉันอยู่ตรงนี้”
ภามเงยหน้าขึ้นมองธีร์ด้วยดวงตาที่สั่นไหว ก่อนที่มุมปากจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ
“ขอบคุณนะครับ พี่ธีร์”
ธีร์พยักหน้า และในตอนนั้นเอง เขาก็เริ่มรู้ตัวว่า...
หัวใจของเขากำลังเต้นแรงเพราะคนตรงหน้าเข้าเสียแล้ว
บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน ธีร์นั่งมองภามที่ยังคงก้มหน้ามองมือของตัวเองอย่างเหม่อลอย เด็กหนุ่มดูอ่อนล้าและเต็มไปด้วยความเศร้า ราวกับโลกทั้งใบพังทลายลงตรงหน้า
“ภาม…” ธีร์เอ่ยเรียกเสียงเบา ก่อนจะยื่นมือไปแตะที่หลังมือของเด็กหนุ่มเบาๆ
ภามเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววอ่อนล้า แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากมือของธีร์ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
“ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะไปเร็วขนาดนี้…” ภามพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “มันไม่ใช่ว่าผมยังรักเขา แต่...การที่เขาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ โดยไม่มีผม มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ”
ธีร์พยักหน้าเข้าใจ เขาเองก็เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อน ไม่ใช่เพราะความรักที่ยังหลงเหลืออยู่ แต่เป็นความรู้สึกของ ‘การถูกทิ้งไว้ข้างหลัง’
“บางทีการที่เขาไปอาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับนาย” ธีร์พูดเสียงเรียบ “มันอาจจะทำให้นายเริ่มต้นใหม่ได้เหมือนกัน”
ภามเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “อาจจะจริงครับ…”
ธีร์ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าห่มจากห้องนอนแล้วคลุมไหล่ของภามเบาๆ
“ง่วงไหม?”
ภามส่ายหน้าเบาๆ “ยังไม่ค่อยง่วงครับ”
“งั้นดื่มอะไรอุ่นๆ หน่อยไหม? ฉันมีโกโก้”
ภามเงยหน้าขึ้นมองธีร์ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ขอบคุณครับ”
ธีร์เดินเข้าไปในครัว ต้มน้ำร้อน และชงโกโก้อุ่นๆ ให้เด็กหนุ่ม กลิ่นหอมหวานของโกโก้กระจายไปทั่วห้อง เมื่อธีร์วางแก้วลงตรงหน้าภาม เด็กหนุ่มยกมันขึ้นจิบก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“อร่อย” ภามยิ้มจางๆ “ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”
“ก็ดีแล้ว”
ธีร์นั่งลงตรงข้ามมองดูเด็กหนุ่มที่กำลังจิบโกโก้อย่างช้าๆ รู้สึกอุ่นใจที่เห็นภามกลับมายิ้มได้อีกครั้ง
หลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ของธีร์กับภามก็แน่นแฟ้นขึ้นไปอีกระดับ พวกเขาคุยกันมากขึ้น ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น ธีร์เริ่มเคยชินกับการมีภามอยู่ข้างๆ จนบางครั้งก็เผลอลืมไปว่าตัวเองเคยเป็นคนที่รักความสันโดษมากแค่ไหน
วันหยุดสุดสัปดาห์หนึ่ง ภามส่งข้อความมาหาธีร์
ภาม: พี่ธีร์ว่างไหมครับ? ผมอยากลองทำขนมที่บ้านพี่
ธีร์เลิกคิ้วเมื่อเห็นข้อความ แต่ก็พิมพ์ตอบกลับไป
ธีร์: ทำไมต้องเป็นที่บ้านฉันล่ะ?
ภาม: ก็ที่ร้านคนเยอะ ทำไม่สะดวก ผมอยากลองสูตรใหม่ด้วย
ธีร์ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจ
ธีร์: ก็ได้
ไม่นานนัก ภามก็มาถึงห้องของธีร์ พร้อมกับถุงวัตถุดิบเต็มสองมือ
“ขอบคุณนะครับที่ให้ผมใช้ห้องครัวพี่”
“เอาเถอะ แต่อย่าทำเลอะมากล่ะ”
“รับทราบครับพี่ธีร์” ภามยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปจัดแจงวัตถุดิบที่เคาน์เตอร์ครัว
ธีร์ยืนมองเด็กหนุ่มที่กำลังตั้งใจเตรียมส่วนผสม เห็นรอยยิ้มและท่าทางกระตือรือร้นของภามแล้ว เขารู้สึกแปลกๆ ในใจ
“จะทำอะไรล่ะ?”
“มาการองครับ”
“ยากไปไหม?”
“นิดหน่อยครับ แต่ถ้าทำสำเร็จจะอร่อยมากเลย”
ธีร์พยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ปล่อยให้ภามวุ่นอยู่กับการทำขนม ไม่นานนัก กลิ่นหอมหวานของอัลมอนด์และน้ำตาลก็เริ่มฟุ้งไปทั่วห้อง
ธีร์หลับตาลง ฟังเสียงข้าวของกระทบกัน เสียงภามที่ฮัมเพลงเบาๆ ขณะรอขนมอบ ความรู้สึกสงบแปลกๆ ไหลเข้ามาในใจเขา
เขาไม่เคยปล่อยให้ใครเข้ามาในพื้นที่ของตัวเองแบบนี้มาก่อน
เมื่อมาการองถูกอบเสร็จแล้ว ภามก็เดินมานั่งข้างๆ ธีร์ พร้อมกับจานขนมในมือ
“ลองชิมหน่อยครับ”
ธีร์หยิบมาการองขึ้นมากัดหนึ่งคำ เนื้อสัมผัสกรอบนอกนุ่มใน รสชาติหอมหวานกำลังดี
“ใช้ได้”
“เย้!” ภามยิ้มกว้าง “ดีใจจังที่พี่ชอบ”
ธีร์มองรอยยิ้มของภามแล้วหัวใจเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
คืนนั้น หลังจากที่ภามกลับไปแล้ว ธีร์นั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง มองออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน
หัวใจของเขาเต้นแปลกๆ ตั้งแต่ที่เห็นรอยยิ้มของภาม มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน
“นี่ฉัน…”
เขาหยุดคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
เขากำลังชอบเด็กคนนั้นจริงๆ ใช่ไหม?
มันไม่ใช่แค่ความผูกพันของเพื่อน หรือความห่วงใยแบบพี่น้อง แต่มันเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น
ธีร์ยกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง รู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรง
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ตัวเองจะตกหลุมรักใครสักคนได้ง่ายขนาดนี้
แต่กับภาม...มันต่างออกไป
เด็กคนนั้นค่อยๆ เข้ามาเติมเต็มชีวิตของเขาทีละน้อย โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
“ให้ตายสิ…”
ธีร์พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ
เขาไม่ปฏิเสธอีกต่อไปแล้ว
เขาชอบภามจริงๆ เข้าแล้วล่ะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
