แสงแดดยามบ่ายอาบไล้ผืนน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับ สายลมอ่อน ๆ พัดพากลิ่นเกลือทะเลและเสียงคลื่นกระทบฝั่งมาสู่สองหนุ่มที่เดินทอดน่องไปตามแนวหาดทราย

“แดดแรงขนาดนี้ ไม่ร้อนบ้างเหรอ?” อาโอะย่นคิ้วมองคนข้างตัวที่เดินเล่นโดยไม่สนใจแสงแดดเลย

“นิดหน่อย” ฮิโระหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันมามองอีกฝ่าย “แต่ถ้ามีเธออยู่ข้าง ๆ ฉันก็ลืมเรื่องแดดไปแล้ว”

“ปากหวานเป็นบ้า” อาโอะเบือนหน้าหนี แต่ใบหูที่แดงก่ำกลับฟ้องความรู้สึกของเขาอย่างชัดเจน

ฮิโระยิ้มมุมปาก รู้ดีว่าอาโอะเป็นพวกปากแข็งแต่ใจอ่อน เขาจึงเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายแน่นขึ้น

“ฉันดีใจนะที่เธอยอมมาเที่ยวด้วยกัน”

“นายบังคับฉันต่างหาก” อาโอะกลอกตา แต่ก็ไม่ได้สะบัดมือออก

“ก็รู้ว่าถ้าขอร้องดี ๆ เธอไม่ยอมมาง่าย ๆ หรอก”

“กวนประสาท”

เสียงหัวเราะของฮิโระดังขึ้น ก่อนที่เขาจะดึงมืออาโอะให้เดินต่อไปยังโขดหินที่อยู่ไม่ไกลนัก ทั้งสองนั่งลงเคียงข้างกัน มองดูคลื่นทะเลที่ซัดเข้ามาอย่างไม่มีวันสิ้นสุด

อาโอะลอบมองใบหน้าด้านข้างของฮิโระ แสงแดดยามเย็นที่ตกกระทบทำให้เสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายดูอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

“…นายอยากมาเที่ยวทะเลขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฮิโระหันมาสบตาเขา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “อืม ฉันอยากให้เธอได้พักผ่อนบ้าง”

“ฉันไม่ได้เหนื่อยอะไรขนาดนั้น”

“แต่ฉันอยากเห็นเธอมีความสุข”

อาโอะนิ่งไปกับคำพูดที่ตรงไปตรงมานั้น หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ

“จริง ๆ แล้ว…” ฮิโระเว้นจังหวะก่อนพูดต่อ “ฉันอยากใช้เวลานี้อยู่กับเธอ เธอไม่เบื่อฉันใช่ไหม?”

อาโอะถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอนศีรษะลงบนไหล่ของอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ

“…ถ้าฉันเบื่อ ฉันคงไม่มา”

ฮิโระชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ มือที่จับกันไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม

เสียงคลื่นกระซิบแผ่วเบา ดวงตะวันลาลับขอบฟ้า ท้องฟ้าย้อมไปด้วยสีส้มแดง

บางครั้ง…ความรักก็ไม่จำเป็นต้องเอ่ยเป็นคำพูดเสมอไป แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน เพียงเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

...💜...

แสงอาทิตย์ยามเย็นค่อย ๆ ลาลับ เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งเป็นจังหวะสม่ำเสมอ อาโอะยังคงเอนศีรษะพิงไหล่ของฮิโระ ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ฮิโระเองก็ไม่ได้เร่งเร้าให้ต้องพูด เขาเพียงแค่เงียบฟังเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายที่อยู่ใกล้กัน

"นั่งแบบนี้จนฟ้ามืดคงไม่ดีมั้ง?" อาโอะพูดขึ้นเบา ๆ

"ทำไมล่ะ?" ฮิโระหันไปถาม

"ยุงกัด"

ฮิโระหัวเราะ ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบเส้นผมนุ่มของอาโอะเบา ๆ "งั้นกลับที่พักกันเถอะ"

อาโอะพยักหน้า ทั้งสองเดินกลับรีสอร์ตที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก รีสอร์ตแห่งนี้ตั้งอยู่ติดริมทะเล พวกเขาเลือกห้องพักที่มีระเบียงกว้างและสามารถมองเห็นวิวทะเลได้อย่างชัดเจน

เมื่อมาถึงห้อง อาโอะก็เดินไปหยิบผ้าขนหนู ก่อนจะหันมามองฮิโระที่กำลังยืนอยู่ตรงระเบียง ทอดสายตามองทะเลด้วยแววตาอ่อนโยน

"ไม่อาบน้ำหรือไง?" อาโอะถาม

"ไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันอาบทีหลัง"

อาโอะไม่ได้ว่าอะไร เขาเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่นานนักเสียงน้ำจากฝักบัวก็ดังขึ้น ฮิโระยืนพิงราวระเบียง มองดูแสงสุดท้ายของวันอย่างผ่อนคลาย

สักพัก อาโอะก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบคอ เส้นผมเปียกหมาด ๆ

"นายไปอาบได้แล้ว"

"อืม" ฮิโระรับคำ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

อาโอะเดินไปที่ระเบียง มองท้องฟ้าสีดำสนิทที่ประดับด้วยดวงดาว ก่อนจะเผลอยิ้มออกมาเบา ๆ เขาไม่ใช่คนที่ชอบการเดินทางนัก แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกว่าการมาเที่ยวทะเลไม่เลวเลย

เสียงน้ำจากห้องน้ำหยุดลง ฮิโระเดินออกมาในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้น อาโอะที่กำลังนั่งพิงเก้าอี้ริมระเบียงเงยหน้าขึ้นมอง

"หิวไหม?" ฮิโระถาม

"นิดหน่อย"

"งั้นไปหาอะไรกินกัน"

ร้านอาหารที่พวกเขาเลือกอยู่ไม่ไกลจากรีสอร์ตมากนัก เป็นร้านอาหารริมทะเลที่มีแสงไฟอบอุ่น โต๊ะของพวกเขาตั้งอยู่ใกล้ริมน้ำ ได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งอย่างชัดเจน

"จะกินอะไรดี?" ฮิโระเปิดเมนู

"อะไรก็ได้" อาโอะตอบ

"งั้นสั่งเผื่อฉันด้วยละกัน"

อาโอะถอนหายใจเบา ๆ แต่ก็ยอมเป็นคนเลือกเมนูแทน อาหารทะเลสด ๆ ถูกเสิร์ฟมาไม่นานนัก ทั้งสองเริ่มลงมือทานกันอย่างเงียบ ๆ

"อร่อยไหม?" ฮิโระถาม

"อืม สดดี"

ฮิโระมองอีกฝ่ายที่กำลังกินด้วยสีหน้าพึงพอใจ ก่อนจะยิ้มออกมา "ถ้าชอบ งั้นคราวหน้ามาอีกไหม?"

อาโอะชะงักไปนิดหนึ่ง เขาไม่ใช่คนที่ชอบเดินทาง แต่การมาเที่ยวครั้งนี้กลับทำให้รู้สึกสบายใจอย่างประหลาด

"...ค่อยว่ากัน"

ฮิโระหัวเราะเบา ๆ "แบบนี้แปลว่ามีโอกาสสินะ?"

"กินไปเถอะ"

มื้อค่ำผ่านไปพร้อมกับบทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกเขาเดินกลับที่พักด้วยกัน ทะเลเวลากลางคืนเงียบสงบ แสงจันทร์สะท้อนลงบนผืนน้ำเป็นประกาย

"วันนี้สนุกไหม?" ฮิโระถาม

อาโอะพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเผลอพูดออกมา "ถ้ามีโอกาส...ก็คงอยากมาอีก"

ฮิโระชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนโยน เขายกมือขึ้นลูบเส้นผมนุ่มของอาโอะเบา ๆ

"งั้นคราวหน้ามาด้วยกันอีกนะ"

เสียงคลื่นยังคงซัดเข้าฝั่งเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เช่นเดียวกับความรู้สึกที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจของทั้งสองคน

— END —

เสียงฝนโปรยปรายกระทบกระจกใสของร้านกาแฟริมถนนในย่านธุรกิจ ผู้คนสับสนวุ่นวายกับการหาที่หลบฝน อะโอะกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปในร้าน เสื้อเชิ้ตสีฟ้าของเขาเปียกชื้นบางส่วน ผมสีน้ำตาลอ่อนชื้นเหม่อลอยเพราะฝนที่ตกกระหน่ำ

เขาสั่งกาแฟแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง มองออกไปด้านนอก ถนนยังแน่นไปด้วยรถที่ติดขัดเพราะสายฝน ในจังหวะนั้นเองที่เขารู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนจับจ้อง

ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล ใส่สูทเรียบหรูสีดำ ผมดำสนิทถูกเซ็ตอย่างดี ร่างสูงโปร่งสง่างามราวกับนายแบบ ใบหน้าคมคายของเขาทำให้อะโอะเผลอจ้องตอบไปชั่วขณะ

"...ขอโทษครับ ผมจ้องมากไปหรือเปล่า?"

เสียงทุ้มต่ำของชายคนนั้นดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง อะโอะสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

"ไม่หรอกครับ... ผมแค่รู้สึกว่าคุณดูคุ้น ๆ ยังไงก็ไม่รู้"

ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ ดวงตาคมจับจ้องที่อะโอะด้วยสายตาที่บอกไม่ถูกว่าเป็นความสนใจหรือความพึงพอใจ

"ผมฮิโระครับ ฮิโระ ทาจิบานะ"

"...อะโอะ คาวาซากิ ครับ"

พวกเขาเริ่มบทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ จนได้รู้ว่าทั้งคู่ทำงานอยู่ในบริษัทที่ตั้งอยู่ในตึกเดียวกัน เพียงแต่อยู่กันคนละชั้น นี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมอะโอะถึงรู้สึกว่าฮิโระดูคุ้นตา

สายฝนยังคงตก แต่เวลาของทั้งสองคนเหมือนหยุดลง พวกเขาคุยกันตั้งแต่เรื่องงาน อาหารที่ชอบ ไปจนถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิต

"ผมไม่ค่อยชอบฝนเท่าไหร่" อะโอะพูดขึ้นขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง "มันทำให้รู้สึกเหงายังไงไม่รู้"

"ผมชอบฝนนะ" ฮิโระตอบพลางยิ้มบาง "มันทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกดี โดยเฉพาะถ้าได้คุยกับใครสักคนที่ถูกใจ"

อะโอะหันมามองเขา ดวงตาสีน้ำตาลของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีระเรื่อ

"คุณนี่พูดเก่งจังนะครับ..."

"ผมแค่พูดความจริง"

ฮิโระมองอะโอะด้วยแววตาที่ไม่อาจซ่อนความรู้สึกได้ ทุกการกระทำของเขาชัดเจนพอที่อะโอะจะรับรู้ได้ว่า ฮิโระสนใจเขา

และอะโอะก็รู้ตัวดีว่าหัวใจของเขาเองก็กำลังเต้นแรง

---

หลังจากวันนั้น พวกเขาเริ่มพบกันบ่อยขึ้น ไม่ว่าจะเป็นในลิฟต์ของบริษัท ที่ร้านกาแฟเดิม หรือแม้แต่ในช่วงพักกลางวัน จนในที่สุดวันหนึ่ง

"อะโอะ..."

ฮิโระเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและจริงจัง "คุณรู้ใช่ไหมว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ"

อะโอะหลบตาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

"งั้นคุณล่ะ?"

อะโอะสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองฮิโระ ดวงตาของเขาส่องประกายเล็กน้อย

"...ผมก็รู้สึกเหมือนกัน"

รอยยิ้มของฮิโระกว้างขึ้น ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปจับมือของอะโอะ

สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ได้ทำให้อะโอะรู้สึกเหงาอีกต่อไป เพราะครั้งนี้ มีใครบางคนอยู่เคียงข้างเขาแล้ว

---

หลังจากที่อะโอะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง ฮิโระก็จับมือเขาไว้แน่นขึ้น ราวกับจะสื่อว่าเขาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ

"ผมขอเดทกับคุณได้ไหม?"

เสียงของฮิโระยังคงมั่นคง แต่อ่อนโยนพอให้หัวใจของอะโอะเต้นแรงกว่าเดิม อะโอะไม่ได้ตอบในทันที เขาเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

"ก็ได้ครับ..."

รอยยิ้มของฮิโระยิ่งกว้างขึ้น ดวงตาของเขาส่องประกายพอ ๆ กับแสงไฟในเมืองที่สะท้อนลงบนพื้นเปียกฝน

"งั้น... ผมขอเป็นคนพาคุณกลับบ้านวันนี้เลยได้ไหม?"

อะโอะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "คุณจะรีบไปหน่อยหรือเปล่า?"

"ก็แค่ถือโอกาสทำคะแนนไง" ฮิโระพูดติดตลก แต่แววตาของเขากลับจริงจัง

อะโอะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจ "ก็ได้ครับ แต่อย่าขับรถเร็วเกินไปนะ"

ฮิโระหัวเราะ ก่อนจะกางร่มออกมาบังฝนให้ทั้งคู่ อะโอะมองมือของฮิโระที่จับร่มไว้อย่างมั่นคง ขณะที่มืออีกข้างยังคงกุมมือเขาไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป

เมื่อพวกเขาเดินออกจากร้านกาแฟ ฝนยังคงตกปรอย ๆ แต่อะโอะกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้หนาวเลยสักนิด

เพราะตอนนี้ มีใครบางคนคอยอยู่เคียงข้างเขาแล้วจริง ๆ

---

คืนวันแรกของการเป็น "คนพิเศษ"

หลังจากฮิโระขับรถไปส่งอะโอะที่หน้าคอนโด เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากอะโอะง่าย ๆ

"อืม... ฮิโระ?"

"ผมยังไม่อยากกลับเลย"

อะโอะหัวเราะออกมาเบา ๆ "คุณทำงานมาทั้งวันไม่เหนื่อยหรือไง?"

"เหนื่อยสิ แต่พอเห็นคุณแล้วผมก็หายเหนื่อย"

อะโอะหน้าแดงทันที เขาเบือนหน้าหนีเล็กน้อยก่อนจะก้าวลงจากรถ แต่ฮิโระกลับจับข้อมือเขาไว้ก่อน

"อะโอะ..."

"หืม?"

"พรุ่งนี้ไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะ ผมอยากใช้เวลากับคุณมากกว่านี้"

อะโอะมองเข้าไปในดวงตาของฮิโระ และเขาก็รู้ดีว่าคำตอบของเขาจะเป็นอะไร

"...อืม"

ฮิโระยิ้มออกมาก่อนจะปล่อยมือจากอะโอะ "งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ"

"อืม..."

อะโอะเปิดประตูคอนโดขึ้นไปโดยที่หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด

บางที... ฝนในวันนั้น อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ดีที่สุดในชีวิตของเขาก็ได้

---

(จบ)

บทที่ 1: การพบกันอีกครั้ง

ในห้องจัดงานเลี้ยงรุ่นที่เต็มไปด้วยบรรยากาศอันคึกคัก ผู้คนมากมายเดินเข้ามายิ้มแย้มทักทายกันเหมือนว่ามันเพิ่งผ่านไปไม่นาน ตั้งแต่วันที่พวกเขาจบการศึกษา แต่ไม่ใช่สำหรับฮิโระ ชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องพร้อมกับเครื่องดื่มในมือ ความรู้สึกที่ต้องเจอหน้าอาโอะอีกครั้งทำให้เขายังรู้สึกใจเต้นแรงเหมือนตอนที่ยังเป็นนักศึกษา

อาโอะ... คนที่เขาเคยสนิทกันมากที่สุดในสมัยเรียน แต่กลับหายไปจากชีวิตของเขาหลังจากการจบการศึกษา อาโอะที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของเขา กลับไม่ได้อยู่ในชีวิตเขาอีกเลย

"ฮิโระ?" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง

ฮิโระหันไปตามเสียงและพบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าอาโอะดูสงบเหมือนเดิม เขาหยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดื่มนิดๆ ก่อนจะยิ้มให้กับฮิโระ

"อาโอะ..." ฮิโระเรียกชื่อเขาเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อาจบอกได้เกิดขึ้นในใจ ราวกับว่าทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิมในครั้งที่พวกเขาเป็นเพื่อนกัน

"มันนานมากแล้วนะ... ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก" อาโอะพูดขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ "แต่ก็ดีใจที่ได้เจอ"

"ฉันก็เหมือนกัน" ฮิโระตอบ แต่ในหัวเขากลับคิดถึงสิ่งที่ไม่ได้พูดออกไป

ทั้งสองยืนอยู่ท่ามกลางเสียงพูดคุยของเพื่อนๆรอบตัว แต่ทั้งคู่กลับเหมือนถูกดึงเข้าไปในโลกของกันและกัน ความรู้สึกที่ไม่ได้เจออีกนานทำให้เวลาในห้องนั้นหยุดไปชั่วขณะ

"ยังจำเรื่องที่เราทำตอนอยู่มหาวิทยาลัยได้ไหม?" ฮิโระถามออกไป มันเหมือนกับการเปิดประตูบานเก่าที่เคยปิดไว้

อาโอะยิ้มออกมาเหมือนเดิม "แน่นอน ฉันจำได้ดีเลย"

การสนทนาที่เริ่มต้นจากความทรงจำเก่าๆ ทำให้ทั้งคู่พูดคุยกันได้ง่ายขึ้น ความอึดอัดเริ่มหายไปและความคุ้นเคยเริ่มกลับมา

"ฮิโระ... คุณดูดีขึ้นนะ" อาโอะพูดขึ้นในขณะที่ยิ้มให้กับเขา

"จริงเหรอ?" ฮิโระตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แม้ใจลึกๆจะรู้สึกแปลกๆที่อาโอะกลับมาพูดแบบนี้

"ใช่" อาโอะพยักหน้า "ดูเหมือนคุณจะโตขึ้นเยอะ"

คำพูดที่ออกจากปากอาโอะทำให้ฮิโระรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเอง อาโอะไม่ได้พูดแค่เรื่องรูปร่างหรือการแต่งตัวของเขา แต่เหมือนจะหมายถึงอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น บางทีอาจจะเป็นสิ่งที่เขายังไม่กล้าเปิดใจยอมรับ

"แล้วคุณล่ะ? อาโอะดูเหมือนจะยังเหมือนเดิม... หรือว่าคุณจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง?" ฮิโระถามกลับ

อาโอะยิ้ม "อาจจะ... เปลี่ยนแปลงไปนิดหน่อย แต่ไม่มากหรอก"

ทั้งสองยืนพูดคุยกันต่อไป แม้จะมีผู้คนมากมาย แต่เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนเมื่อได้อยู่ใกล้กัน ความรู้สึกที่มันเคยจางหายไปกลับเริ่มฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

"ฮิโระ... ฉันคิดถึงคุณนะ" อาโอะพูดขึ้นอย่างเงียบๆ เมื่อไม่มีใครได้ยินเสียงนั้น

ฮิโระยิ้มออกมา แม้จะไม่พูดอะไร แต่เขารู้ดีว่าคำพูดนั้นมีความหมายอย่างไรในหัวใจของเขา

คืนนี้... การเจอกันอีกครั้งทำให้เขาตระหนักว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่ออาโอะนั้นยังคงมีอยู่ แม้มันจะยากที่จะยอมรับ แต่เขาก็เริ่มเชื่อว่าบางสิ่งบางอย่างในชีวิตอาจจะกลับมาอีกครั้งเหมือนเดิม... เพียงแค่เขาต้องการให้มันเป็นจริง