...เสียงหวีดหวิวของสายลมพัดผ่านเหนือผืนทรายแห้งแล้ง กวาดเอาฝุ่นผงสีอำพันให้ลอยคว้างในอากาศ แสงแดดที่แผดเผาส่องลงมาจากท้องฟ้าสีเทาหม่น ไม่มีเมฆบดบังแม้แต่น้อย คลื่นความร้อนระยิบระยับเหนือผืนทรายบิดเบือนภาพของสิ่งก่อสร้างที่ตั้งตระหง่านอยู่ไกลออกไป...
...ตึกสูงที่เคยเป็นสัญลักษณ์ของอารยธรรม กลับกลายเป็นเพียงซากปรักหักพัง โครงเหล็กที่โผล่พ้นจากตัวอาคารที่พังทลายบิดเบี้ยว ราวกับมันเคยผ่านแรงกระแทกมหาศาล บางตึกถูกกัดกร่อนจนผนังถล่มลงมาทั้งแถบ เปิดให้เห็นภายในที่เต็มไปด้วยซากเครื่องเรือนที่ไร้ชีวิต บางตึกมีลักษณะผิดแปลก ราวกับถูกบีบอัดให้บิดเบี้ยวผิดรูป หรือบางตึกที่ยอดของมันโค้งลงมาจรดพื้นทราย ทั้งที่ในสภาพปกติควรจะหักโค่นไปแล้ว...
...ท่ามกลางดินแดนอันรกร้าง ชายหนุ่มผู้หนึ่งค่อยๆ ลืมตาขึ้น...
...ร่างของเขานอนอยู่บนพื้นทรายที่ร้อนระอุ เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นและคราบเลือดแห้งกรังบนเสื้อคลุมสีขาวซึ่งยับยู่ยี่และขาดเป็นรอยตามแขนเสื้อ ผมสีน้ำตาลที่ยุ่งเหยิงและเปื้อนเม็ดทรานและเศษฝุ่น ใบหน้าที่สะบะสะบอม เขารู้สึกถึงลมหายใจของตนเองที่หนักหน่วงและสั่นไหว ร่างกายของเขาชื้นเหงื่อ แม้ลมที่พัดผ่านจะเย็นเฉียบในบางช่วง แต่ความร้อนจากแสงแดดก็ยังทำให้รู้สึกเหมือนถูกแผดเผา...
...ชายหนุ่มพยายามยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก หัวของเขาหนักอึ้ง ความรู้สึกมึนงงและเวียนหัวถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นที่โหมซัด เขายกมือขึ้นกุมขมับ พยายามเรียบเรียงความคิด แต่กลับพบว่าภายในหัวของเขาว่างเปล่า...
เขาจำอะไรไม่ได้เลย
...หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น ความหวาดกลัวเริ่มกัดกินจิตใจ ดวงตาสีเข้มเหลือบมองไปรอบตัวด้วยความสับสน ทุกสิ่งที่เขาเห็นช่างไม่คุ้นเคย ไม่มีผู้คน ไม่มีสัญญาณของชีวิตใดๆ มีเพียงซากตึกผุพังและทะเลทรายอันเวิ้งว้าง...
"...ที่นี่...คือที่ไหน..."
...เสียงแหบแห้งหลุดออกจากริมฝีปากที่แห้งผาก คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบจากใคร เพียงแต่เขาต้องการยืนยันว่าตนเองยังมีสติ...
...สายตาของเขาหยุดลงที่บางสิ่งที่ปักอยู่บนหน้าอกเสื้อของตนเอง มันคือป้ายชื่อที่เปรอะเปื้อนคราบเลือดและฝุ่นละออง ตัวอักษรบางส่วนเลือนหายไปจากรอยขีดข่วนและความเสียหายที่เกิดขึ้นตามกาลเวลา...
"กานต์......นักวิจัยแผนก..."
...เขาจ้องมองชื่อที่เหลืออยู่บนป้าย มันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของข้อมูลที่บ่งบอกตัวตนของเขา...
"กานต์..."
...เขาพึมพำชื่อนั้นออกมาเบาๆ ไม่รู้ว่ามันเป็นชื่อของเขาจริงๆ หรือไม่ แต่ในตอนนี้ มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขามี...
...ก่อนที่เขาจะทันได้คิดอะไรต่อไป ลมแรงพัดเข้ามาปะทะร่างของเขาอีกครั้ง พร้อมพาก้อนกรวดและเม็ดทรายให้ปลิวกระทบใบหน้าของเขา กานต์หรี่ตาและยกแขนขึ้นบังสายลม แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติ...
...มันเป็นรอยแยกขนาดใหญ่บนพื้นทราย ห่างออกไปไม่กี่เมตร...
...รอยแยกนั้นไม่ใช่ร่องรอยตามธรรมชาติ มันดูเหมือนมีบางสิ่งเคลื่อนผ่านไปใต้พื้นผิว และไม่ทันที่กานต์จะได้ขบคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เสียงสั่นสะเทือนหนักๆ ก็ดังขึ้น...
"กรร...กึก..."
...พื้นทรายเริ่มสั่นสะเทือนเป็นจังหวะ ราวกับมีบางสิ่งกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้...
...ดวงตาของกานต์เบิกกว้าง ความหวาดกลัวพุ่งขึ้นมาจับขั้วหัวใจ...
"...อะไร..."
...เสียงของเขาเบาหวิวเมื่อเงาขนาดมหึมาทะลวงผ่านใต้พื้นทรายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ กองทรายถูกดูดหายลงไปอย่างรวดเร็วเป็นหลุมลึก ก่อนที่บางสิ่งจะพุ่งขึ้นจากใต้ดิน...
"ฟุ่บ!"
...สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาโผล่พ้นพื้นทราย ลำตัวของมันสูงเท่าตึกสามชั้น ผิวหนังหนาสีน้ำตาลเข้มออกดำเป็นมันเงา มันไม่มีดวงตา มีเพียงปากขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมเรียงเป็นวงซ้อนกันหลายชั้น ราวกับปีศาจจากฝันร้าย...
...กานต์รู้สึกเหมือนเลือดในกายเย็นเฉียบ...
"..."
...ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีเสียงกรีดร้อง มีเพียงลมหายใจที่ขาดห้วงและร่างกายที่แข็งค้างด้วยความหวาดกลัว...
...แต่เพียงชั่วพริบตา สัญชาตญาณของการเอาตัวรอดก็เข้าครอบงำ...
"วิ่ง!"
...ร่างของเขาพุ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต เขาไม่รู้ว่าควรไปที่ไหน แต่ขาทั้งสองข้างเคลื่อนตัวไปโดยอัตโนมัติ ผืนทรายใต้ฝ่าเท้าโอนเอนไม่มั่นคง เขาแทบล้มลงหลายครั้ง แต่ความหวาดกลัวก็ผลักให้เขาวิ่งต่อไป...
...เสียงของเจ้าสัตว์ร้ายคำรามกึกก้อง มันพุ่งทะลุขึ้นจากใต้ดินอีกครั้ง กานต์หันไปมองเพียงเสี้ยววินาที และสิ่งที่เขาเห็นก็แทบทำให้หัวใจหยุดเต้น...
...เจ้าสัตว์ร้ายกำลังกระโจนลงมาจากอากาศ ตรงมาที่เขา!...
...ในเสี้ยววินาทีนั้น เขาทำได้เพียงกระโจนตัวเข้าไปในซากอาคารเก่าที่อยู่ใกล้ที่สุด...
"โครม!!"
...เสียงกระแทกดังสนั่น แรงสั่นสะเทือนทำให้ฝุ่นผงฟุ้งกระจาย เสียงอิฐและเศษเหล็กพังทลายดังระงมไปทั่ว...
...กานต์ซุกตัวอยู่หลังซากกำแพง ใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก...
"หายไปหรือยัง..."
...หนอนยักษ์พุ่งเข้าชนซากอาคารที่พังทลายอย่างรุนแรง แรงกระแทกทำให้กำแพงคอนกรีตขนาดใหญ่ที่แตกหักกลายเป็นแท่งแหลม แทงทะลุเข้าไปในร่างมันทันที ปลายแหลมของเศษซากเสียบทะลุปาก ลำตัว และอวัยวะภายใน เลือดสีเขียวเข้มพุ่งกระจายออกมาเป็นสาย กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วอากาศ...
...เสียงกระแทกดังสนั่นจนพื้นสั่นสะเทือน เศษหินและฝุ่นฟุ้งตลบ ร่างมหึมาของมันกระตุกอย่างรุนแรง ก่อนที่มันจะดิ้นทุรนทุรายในวินาทีสุดท้าย เสียงขู่อย่างอาฆาตของมันแผ่วลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งร่างที่เคยเคลื่อนไหวได้หยุดนิ่งสนิท...
...กานต์ยืนตัวแข็ง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกจากอก ลมหายใจขาดห้วง ความเย็นเยียบไหลเวียนไปทั่วร่าง ร่างกายเขาแข็งทื่อราวกับถูกตรึงเอาไว้กับพื้น ไม่สามารถละสายตาออกจากศพของสัตว์ประหลาดขนาดมหึมาที่นอนจมกองเลือดตรงหน้าได้...
...เลือดสีเขียวหนืดของมันพุ่งออกมาจากส่วนต่างๆที่ถูกทิ่มแทง คราบเลือดกระจัดกระจาดไปทั่วบริเวณซากอาคารแห่งนั้น เศษกำแพงเศษปูนที่แตก ถูกเคลือบไปด้วยคราบเลือดสีเขียวหนืดของมัน...
...กานต์เอาแขนมาปิดหน้าของตัวเอง พยายามบังเลือดที่พุ่งกระจายออกมา และกลิ่นเหม็นคาวที่ตลบอบอวลไปทั่ว...
...เขารู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวหนักขึ้นอย่างประหลาด ความเงียบที่เข้ามาแทนที่เสียงคำรามเมื่อครู่ยิ่งทำให้บรรยากาศชวนอึดอัด มือของเขาสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว หัวสมองยังสับสน พยายามประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ภาพของหนอนทะเลทรายที่เคยไล่ล่าเขาเมื่อครู่ยังติดตา—ฟันแหลมคม พื้นทรายที่สั่นสะเทือนตามแรงเคลื่อนไหวของมัน ลมหายใจของเขายังไม่กลับมาเป็นปกติ...
^^^กานต์พยายามควบคุมจังหวะหายใจ แต่ความหวาดกลัวที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้ทุกอย่างยากขึ้นกว่าปกติ ร่างกายของเขาเหมือนยังจดจำอันตรายได้ดี ต่อให้สัตว์ประหลาดตัวนั้นจะหยุดเคลื่อนไหวไปแล้ว แต่หัวใจของเขายังเต้นระรัวราวกับกำลังหนีตาย^^^
...เขากวาดตามองไปรอบ ๆ เมืองร้างที่เต็มไปด้วยซากอาคารพังทลาย บรรยากาศเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงลมหอบหนึ่งผ่านไป ฝุ่นจากซากอาคารยังคงลอยค้างในอากาศ ท้องฟ้าสีหม่นเหนือหัวทำให้ทุกอย่างดูมืดทึบและสิ้นหวัง ราวกับโลกนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว นอกจากเขา... และศพของสัตว์ประหลาดตรงหน้า...
...เขาพยายามควบคุมลมหายใจ แต่มันก็ยังไม่ทันได้สงบลง หน้าต่างโฮโลแกรมสีฟ้าสว่างวาบขึ้นตรงหน้า...
"สำเร็จภารกิจแล้ว"
"การฟื้นฟู +5 "
"ความคืบหน้า 0.5%"
...ดวงตาของกานต์เบิกกว้างอีกครั้ง...
"อะไ-?"
...กานต์พูดไม่ทันขาดคำ สติเขาก็ดับวูปไป......
...—--...
...(จบตอน)...
'สำเร็จภารกิจแล้ว"
"การฟื้นฟู +5 "
"ความคืบหน้า 0.5%"
...ดวงตาของกานต์เบิกกว้างอีกครั้ง...
"อะไ-?"
...กานต์พูดไม่ทันขาดคำ สติเขาก็ดับวูปไป......
.........
...ความมืดมิดปกคลุมทุกสิ่งรอบกาย ราวกับผืนกำมะหยี่สีดำสนิทที่ไร้ซึ่งแสงใดเล็ดลอด ความเงียบอันหนักอึ้งทำให้บรรยากาศยิ่งอึดอัด กานต์รู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในสุญญากาศอันเวิ้งว้าง ปราศจากสิ่งยึดเหนี่ยว สัญชาตญาณลึก ๆ กรีดร้องให้ดิ้นรนออกไปจากที่นี่ แต่ร่างกายของเขากลับไร้เรี่ยวแรง เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยพลังลึกลับ...
...ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าสู่กระดูก ราวกับน้ำแข็งที่กัดกินทุกอณูของร่างกาย หัวใจของเขาเต้นช้าลง ความรู้สึกชาด้านเริ่มแผ่ซ่านขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่ภาพและเสียงปริศนาจะโหมกระหน่ำเข้าใส่ ราวกับกระแสข้อมูลมหาศาลที่ไหลทะลักเข้ามาโดยไร้การควบคุม...
...— ภาพตึกสูงระฟ้าที่บิดเบี้ยวราวกับเงาสะท้อนบนผืนน้ำ เสียงเครื่องจักรคำรามดังก้อง ประสานกับเสียงพูดคุยที่ไร้ความหมาย เสียงเหล่านั้นฟังคล้ายเสียงมนุษย์ แต่แตกกระท่อนกระแท่นราวกับถูกบิดเบือน—...
...แวบหนึ่ง เขาเห็นห้องทดลองที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ซับซ้อน หลอดไฟสีฟ้าเรืองแสงเย็นเยียบ เครื่องจักรขนาดมหึมาส่งเสียงหึ่ง ๆ ไม่หยุด สายไฟพาดพันกันราวกับรากไม้ในป่าลึก ท่ามกลางทุกสิ่ง เขาเห็น... ตัวเอง...
...กานต์ในชุดนักวิจัย สีหน้าเคร่งเครียด มือกำลังปรับค่าบางอย่างบนแผงควบคุม แต่แววตากลับว่างเปล่า—ไร้ซึ่งความรู้สึก ราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกโปรแกรมไว้...
...เขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร หรือแม้กระทั่ง เป็นใคร กันแน่...
...เสียงกระซิบดังขึ้นจากทุกทิศทาง กระจัดกระจายเป็นภาษาที่เขาไม่เข้าใจ คลื่นเสียงแทรกซึมเข้ามาในหู แต่กลับไม่สามารถจับใจความได้ ทุกอย่างดูสับสนและบิดเบี้ยวราวกับฝันร้าย...
...จู่ ๆ เสียงสัญญาเตือนก็ดังขึ้นกะทันหัน...
—ว้อออออออออ!!!—
...มันดังก้องแสบแก้วหูราวกับจะฉีกกระชากจิตสำนึกให้แหลกสลาย กานต์สะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นรัว ภาพใบหน้าผู้คนปรากฏขึ้นรอบตัว เขามองไม่เห็นรายละเอียดใบหน้าพวกนั้นชัดเจน มีเพียงเงาลาง ๆ กับแววตาว่างเปล่า พวกเขากำลังจ้องมองเขา...
...ความรู้สึกเย็นเยียบพลันจู่โจมสันหลัง กานต์พยายามจะกรีดร้อง แต่เสียงกลับไม่สามารถหลุดรอดออกจากลำคอได้...
—สะดุ้งตื่น!—
...กานต์ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน เหงื่อเย็นไหลซึมไปทั่วร่าง หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก ลมหายใจหนักหน่วงราวกับคนเพิ่งจมน้ำแล้วถูกดึงขึ้นมา...
...ฝัน......
...ไม่สิ มันมากกว่าฝัน มันรู้สึก จริงเกินไป...
"เชี่ย... นี่มันอะไรกันวะ?"
...กานต์สบถกับตัวเอง ขมวดคิ้ว กุมขมับ พยายามเรียบเรียงเศษเสี้ยวของความคิด...
...ที่นี่มันที่ไหน... แล้วเราคือใครกันแน่?...
...ทันใดนั้น—...
...หน้าต่างโฮโลแกรมสีเขียวสว่างวาบขึ้นตรงหน้า ตัวอักษรสีขาวปรากฏขึ้นเหนือพื้นหลังโปร่งแสง...
[ยินดีด้วย นายท่านฟื้นความทรงจำ 0.5% แล้ว]
"...ฟื้นความทรงจำ?"
...กานต์พึมพำอย่างงุนงง เมื่อครู่... นั่นคือส่วนหนึ่งของความทรงจำของเขาจริง ๆ งั้นเหรอ?...
...แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งตัวได้ หน้าต่างโฮโลแกรมอีกบานก็ปรากฏขึ้น คราวนี้เป็นสีน้ำเงิน...
[ยินดีด้วย กำจัดหนอนยักษ์ไรแซแท็กส์ตัวเล็กได้ รับ 10 คอปเปอร์คอยน์]
...กานต์ชะงัก หนอนยักษ์? อะไรกัน...?...
...ยังไม่ทันได้คิดอะไรเพิ่มเติม คำว่า [เก็บกวาด] ก็ปรากฏขึ้น และเพียงพริบตาเดียว ซากศพและคราบเลือดสีเขียวคล้ำที่เปื้อนเสื้อเขาก็แตกสลายเป็นพิกเซล ลอยหายไปในอากาศ...
"เฮ้ย!" กานต์อุทาน "เลือด... หายไปหมดเลย?"
...ขณะที่ยังงุนงง หน้าต่างโฮโลแกรมสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นอีก...
[ได้รับเขี้ยวหนอนยักษ์ไรแซแท็กส์ 4 ซี่ และหนังหนอนยักษ์ไรแซแท็กส์ 1 หนัง]
"...ไรแซแท็กส์ ชื่อของมันสินะ" กานต์พึมพำ
"แล้วของพวกนี้เอาไปทำอะไรได้บ้างวะ?"
[ผู้เล่นกรุณาเตรียมตัวสำหรับภารกิจหลัก และพลังใหม่ของผู้เล่นในวันพรุ่งนี้]
...ข้อความอีกชุดเด้งขึ้นมา...
[ผู้เล่นสามารถเรียก 'ร้านค้าโฮโลแกรม' เพื่อซื้ออุปกรณ์, อาหาร, น้ำ และความสามารถพิเศษ]
**[ระบบเหรียญ:
คอปเปอร์คอยน์ (Copper Coin)
สิลเวอร์คอยน์ (Silver Coin) - แลกด้วย 1,000 คอปเปอร์คอยน์
โกลด์คอยน์ (Gold Coin) - แลกด้วย 500 สิลเวอร์คอยน์
ดายม่อนด์คอยน์ (Diamond Coin) - แลกด้วย 200 โกลด์คอยน์]**
...กานต์อ่านทุกอย่างอย่างรวดเร็ว พยายามทำความเข้าใจกับระบบประหลาดนี้...
...จากนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองรอบตัวอีกครั้ง...
...เมืองร้าง......
...ตึกสูงที่บิดเบี้ยวเหมือนโครงกระดูกเหล็กชี้ทะลุฟ้าสีเทาหม่น พื้นแตกร้าวราวกับถูกแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ถนนเต็มไปด้วยซากรถพังยับเยิน ต้นไม้เคยเขียวขจีนั้นเหือดแห้งจนเหลือเพียงโครงเปลือยเปล่า ลมพัดหวีดหวิวผ่านซากตึก สร้างเสียงกรีดร้องที่เย็นยะเยือก...
"ที่นี่... มันที่ไหนกันแน่?"กานต์พึมพำกับตัวเอง
...เขาพยายามเดินสำรวจ แต่เพียงไม่กี่ก้าว—...
...เสียงทุ้มต่ำดังก้องจากด้านหลัง...
"หยุด! ถ้าขยับมึงตาย"
...ร่างของเขาชะงักค้าง ความเย็นเฉียบแตะเข้าที่ลำคอ—โลหะเรียบลื่น ความรู้สึกหนาวเย็นวาบไปทั่วไขสันหลัง...
"...ใครวะ?"เสียงของกานต์แหบพร่าและสั่นกลัว เขาไม่กล้าหันไปมอง
"หุบปาก!"
...เสียงทุ้มต่ำแผดใส่...
"มึงเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่?"
...กานต์กลืนน้ำลาย กูอยากรู้เหมือนกัน!...
"...ผมจำอะไรไม่ได้เลย"
"คิดว่ากูจะเชื่อหรอ?"
...เสียงนั้นหัวเราะเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าไม่เชื่อ...
"ผมพูดจริงนะ! ไม่เชื่อก็ปาดคอผมเลยสิ!"
"ผมก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ขนาดตัวเองยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร"
—เงียบ—
...ก่อนเสียงนั้นจะดังขึ้นอีกครั้ง...
"มึงนี่... แปลกชะมัด"
...—---...
...(จบตอน)...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
