ใบบัวสาวน้อยผู้เรียบร้อย งามสง่าดุจดังนางฟ้า อาศัยอยู่ริมฝั่งแม่น้ำสายใส ชีวิตของนางสงบสุข จนกระทั่งวันหนึ่ง สายน้ำ หนุ่มรูปงามผู้มีจิตใจอ่อนโยน ได้มาเยือนหมู่บ้าน สายตาของทั้งสองสบกัน เป็นความรักแรกพบที่แสนงดงาม ท่ามกลางสายลมและแสงแดดอ่อนๆ ความรักของเขาทั้งสองเบ่งบาน ราวกับดอกบัวที่บานสะพรั่งในยามเช้า

บทที่2 : เงาแห่งความเศร้า

ความสุขนั้นไม่ยั่งยืน เมฆา เพื่อนสนิทของสายน้ำ ผู้มีรูปลักษณ์อันหล่อเหลาและมีเสน่ห์ ได้ปรากฏตัวขึ้น เมฆาแอบหลงรักใบบัวมาโดยตลอด เขาคอยเฝ้ามองความรักของใบบัวและสายน้ำด้วยความอิจฉาริษยา ความรักของเขาทั้งสองเริ่มสั่นคลอน เมฆาใช้ความเจ้าเล่ห์ ยุยงให้ใบบัวเข้าใจผิด ทำให้ความสัมพันธ์ของใบบัวและสายน้ำเริ่มห่างเหิน​

บทที่​3 : ทางแยก

ใบบัวสับสน ระหว่างความรักที่แสนอบอุ่น กับความรักที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด สายน้ำพยายามอธิบาย แต่ใบบัวไม่เชื่อ ความเข้าใจผิดบานปลาย จนนำไปสู่การเลิกรากัน ใบบัวเสียใจมาก แต่เธอก็เลือกที่จะเดินหน้าต่อไป ด้วยความหวังว่า สักวันหนึ่ง เธอจะได้พบกับความรักที่แท้จริง

บทที่ 4 : ความจริงปรากฏ

เวลาผ่านไป ใบบัวได้รู้ความจริง ว่าเมฆาเป็นคนยุยงให้เธอเข้าใจผิด ความเจ็บปวดและเสียใจ ทำให้ใบบัวตัดสินใจที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเมฆาอีกต่อไป แต่สายน้ำก็ได้จากไปแล้ว เขาเสียใจมากที่ใบบัวไม่เชื่อใจเขา และได้จากไปโดยไม่บอกลา

บทที่ 5 : ความทรงจำ

ใบบัวใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ เธอยังคงรักสายน้ำ แต่เธอก็รู้ว่า ความรักของเขาทั้งสอง ได้จบลงแล้ว ความทรงจำที่สวยงาม กลายเป็นความเจ็บปวด ที่เธอต้องแบกรับต่อไป ใบบัวได้แต่ภาวนา ขอให้ชาติหน้า เธอจะได้พบกับความรักที่สมหวัง

บทที่ 6 : สายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วง

หลายปีผ่านไป ใบบัวเติบโตเป็นหญิงสาวที่เข้มแข็ง แม้รอยแผลในใจยังคงอยู่ แต่เธอก็เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน เธอทำงานเป็นครูสอนหนังสือในหมู่บ้านเล็กๆ ชีวิตของเธอสงบ เรียบง่าย แต่ก็ไม่เคยลืมสายน้ำ ทุกๆ เย็น เธอจะไปนั่งริมฝั่งแม่น้ำ มองดูสายน้ำไหล และระลึกถึงความทรงจำอันแสนหวาน และเจ็บปวด ในฤดูใบไม้ร่วง ลมพัดเย็นยะเยือก เหมือนกับความรู้สึกในหัวใจของเธอ ที่ยังคงว่างเปล่า

วันหนึ่ง มีชายหนุ่มคนหนึ่ง มาเยือนหมู่บ้าน เขาคือ พายุ ลูกชายของเพื่อนบ้านเก่าของใบบัว พายุเป็นคนใจดี อ่อนโยน และมีรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น เขาคอยดูแลใบบัว ช่วยเหลือเธอในทุกเรื่อง ใบบัวเริ่มรู้สึกดีกับพายุ แต่เธอก็ยังลังเล เธอกลัวที่จะเปิดใจให้ใครอีก เพราะกลัวว่า จะต้องเจ็บปวดอีกครั้ง แต่พายุ ด้วยความจริงใจ และความอดทน ค่อยๆ ละลายกำแพงในใจของใบบัวลง จนกระทั่ง ใบบัวยอมรับความรักของพายุ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ ด้วยความหวัง และความสุข ที่แท้จริง แม้ว่าเงาแห่งอดีต จะยังคงติดตามเธอไปทุกหนทุกแห่ง

บทที่ 8: ความทรงจำที่แสนหวาน

เวลาที่อยู่กับพายุทำให้ใบบัวค่อยๆ เยียวยารอยแผลในใจ ความอบอุ่นและความเข้าใจจากพายุช่วยให้เธอได้มองย้อนกลับไปสู่อดีตด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลายขึ้น ความทรงจำของเธอกับสายน้ำไม่ได้เป็นเพียงความเจ็บปวดอีกต่อไป แต่กลายเป็นความทรงจำที่แสนหวานปนความเศร้า ความทรงจำที่ทำให้เธอได้เรียนรู้และเติบโต

บทที่ 9: ความลับของสายน้ำ

วันหนึ่ง ใบบัวได้พบกับสมุดบันทึกเก่าเล่มหนึ่ง เป็นสมุดบันทึกของสายน้ำ ภายในเล่มนั้นเต็มไปด้วยบทกวี ภาพวาด และข้อความที่สายน้ำเขียนถึงเธอ ข้อความเหล่านั้นแสดงให้เห็นถึงความรัก ความห่วงใย และความเสียใจที่สายน้ำมีต่อเธอ ใบบัวได้รู้ความจริงบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน ความจริงที่ทำให้เธอเข้าใจถึงเหตุผลที่สายน้ำจากไป

บทที่ 10: การเดินทางของเมฆา

เมฆาหลังจากขอโทษใบบัวแล้ว ได้ออกเดินทางไปแสวงหาความสงบ เขาเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ เพื่อสะท้อนคิดถึงสิ่งที่เขาได้กระทำลงไป และเรียนรู้ที่จะอยู่กับความผิดพลาดของตัวเอง เขาหวังว่าสักวันหนึ่ง เขาจะได้พบเจอกับความสุขที่แท้จริง และได้ชดใช้ในสิ่งที่เขาได้ทำลงไป

บทที่ 11: การให้อภัยตัวเอง

ใบบัวได้เรียนรู้ที่จะให้อภัยตัวเอง เธอเข้าใจว่า ความรักไม่ใช่สิ่งที่สามารถควบคุมได้ และการตัดสินใจในอดีตของเธอ ก็เป็นสิ่งที่เกิดจากความสับสน และความเจ็บปวด การให้อภัยตัวเองทำให้เธอรู้สึกเบาใจ และสามารถก้าวต่อไปได้อย่างมั่นคง

ใบบัวและพายุใช้ชีวิตอย่างมีความสุข พวกเขามีครอบครัวที่อบอุ่น ลูกๆ เติบโตอย่างแข็งแรง และมีความสุข ความรักของพวกเขาเป็นความรักที่ยั่งยืน และเต็มไปด้วยความเข้าใจ และการให้อภัย

บทที่ 13: การกลับมาเยือน

หลายปีผ่านไป ใบบัวและพายุได้กลับมาเยือนหมู่บ้านเดิมอีกครั้ง พวกเขาได้ไปเยี่ยมชมสถานที่ต่างๆ ที่เคยมีความทรงจำร่วมกันกับสายน้ำ ความรู้สึกเศร้าปนความคิดถึง ทำให้ใบบัวได้ระลึกถึงสายน้ำ และความรักที่แสนหวาน แต่ก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

บทที่ 14: การจากลา

ใบบัวและพายุได้ไปเยี่ยมหลุมศพของสายน้ำ ใบบัวได้วางดอกบัวสีขาว และกล่าวคำอำลา เป็นการจากลาครั้งสุดท้าย กับความรัก และความทรงจำ ที่แสนหวาน และเจ็บปวด ในที่สุด เธอก็ได้ปล่อยวาง และก้าวต่อไปอย่างมั่นคง

บทที่ 15: อนาคตที่สดใส

ใบบัวและพายุใช้ชีวิตอย่างมีความสุข พวกเขามีครอบครัวที่อบอุ่น และลูกๆ ที่น่ารัก ความรักของพวกเขาเป็นความรักที่ยั่งยืน และเต็มไปด้วยความเข้าใจ และการให้อภัย พวกเขารู้ว่า อดีตนั้นเป็นเพียงบทเรียน ที่ทำให้พวกเขาได้เรียนรู้ และเติบโต และอนาคตที่สดใส กำลังรอพวกเขาอยู่ข้างหน้า

บทที่ 16: รอยยิ้มแห่งความทรงจำ

หลายปีผ่านไป ลูกๆ ของใบบัวและพายุเติบโตเป็นหนุ่มสาว พวกเขามักจะถามถึงเรื่องราวของสายน้ำ ใบบัวเล่าเรื่องราวของสายน้ำให้ลูกๆ ฟัง ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความทรงจำ แม้ว่าจะเป็นความทรงจำที่เจ็บปวด แต่เธอก็เล่ามันออกมาอย่างมีความสุข เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ที่ทำให้เธอได้เรียนรู้ และเติบโต เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง และมีความสุข

บทที่ 17: การเดินทางครั้งใหม่

พายุชวนใบบัวไปเที่ยวทะเล เป็นการเดินทางครั้งใหม่ เพื่อสร้างความทรงจำใหม่ๆ ร่วมกัน ใบบัวรู้สึกตื่นเต้น และมีความสุข การได้ออกเดินทาง ทำให้เธอได้ลืมเรื่องราวในอดีตไปบ้าง และได้โฟกัสกับปัจจุบัน และอนาคต ที่สดใส ของเธอและครอบครัว

บทที่ 18: มิตรภาพที่งดงาม

ใบบัวได้พบกับเมฆาอีกครั้ง ในงานประจำปีของหมู่บ้าน เมฆากลายเป็นคนละคน เขาอ่อนโยน และมีรอยยิ้มที่จริงใจ เขาขอโทษใบบัวอีกครั้ง และขอเป็นเพื่อนกับเธอ ใบบัวให้อภัยเมฆา และยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับเขา มิตรภาพที่งดงาม ได้ก่อเกิดขึ้น จากความเจ็บปวด และความเข้าใจผิดในอดีต