ในห้องเล็กๆในอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง รอบห้องมีแต่ความมืด และมีร่างหนึ่งร่างที่กำลังนอนทรมานอยู่บนเตียง ร่างกายของเธอมีลักษณะหนังหุ้มกระดูก ดูไม่มีเรี่ยวแรง เหมือนคนที่พร้อมจะล้มป่วยหรือตายได้เสมอ และตอนนี้ร่างบางนั้นก็กำลังจะตายเหมือนกัน เธอมีชื่อว่า ซินเซีย เธอเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุ15ปี เพราะพ่อแม่ของเธอได้เสียชีวิตจากการปล้นธนาคารในวันนั้น พ่อแม่เธอได้พาเธอไปธนาคารเพื่อฝากเงิน ตอนนั้นเธอมีความสุขมาก และใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ตอนนี้ใบหน้าของเธอได้เต็มไปด้วยความเศร้า พร้อมน้ำตาที่ค่อยๆไหลอาบแก้มเธอ ในวันนั้นเธอได้หนีมาได้เพราะพ่อของเธอได้ผลักเธอหลบหลังซอกตู้เล็กๆ เธอยังจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ดี เธอได้เห็นร่างของพ่อแม่ของเธอที่ไร้วิญญาณล้มลงต่อหน้าต่อตาเธอ และในวันนี้เธอก็จะเป็นเหมือยพ่อแม่ เธอค่อยๆหลับตาลงด้วยความทรมาน และหลังจากนั้นได้มีแสงประกายขึ้นในห้องนอนของเธอ ในใจเธอนั้นได้ภาวนาให้ตัวเธอหลุดพ้นจากร่างกายที่ทรมานนี้ และคำภาวนาของเธอได้เป็นจริง ผ่านไปหลายวิเธอได้รู้สึกแปลกๆขึ้น พอเธอลืมตาก็พบว่าเธอได้อยู่ในห้องห้องหนึ่ง ที่ไม่ใช่ห้องนอนที่ทรุดโทรมสกปรกของเธอเลย เธอค่อยๆลุกนั่ง เธอรู้สึกว่าร่างกายที่ทรมานของเธอได้หายไปแล้ว ตอนนี้เธอคิดว่าตัวเองกลายเป็นวิญญาณแล้ว เธอยิ้มอย่างพอใจ เพราะเธออยากไปอยู่กับพ่อแม่ของเธอบนสวรรค์ แต่ไม่ใช่เลย พอเธอได้มองไปที่กระจกเธอก็ตกใจ

"นี้มันไม่ใช่ร่างกายฉันนิ ร่างกายที่ซูบผอมและน่าเกลียดหายไปไหนแล้วล่ะ!?"

เธอเริ่มมองรอบๆพร้อมความกลัว เพราะเธอไม่เคยออกจากห้องเก่าๆและทรุดโทรมของเธอเลย เธอเริ่มตกใจพอรู้ว่านี้ไม่ใช่ร่างของเธอแต่เป็นร่างที่มีชื่อว่า โซเฟีย ที่เธอรู้เพราะเธอได้อ่านนิยายเรื่องหนึ่งที่นางเอกที่ชื่อโซเฟียได้ถูกกลั่นแกล้งจนคิดสั่น และจะจบชิวิตตัวเองด้วยการดื่มยาพิษ และก่อนตายเธอได้เห็นรูปภาพลักษณะใบหน้าของโซเฟียก่อนตายอีกด้วย เธอเริ่มกังวลอีกครั้ง เพราะร่างนี้มันก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีอะไร ที่ดีมีแค่อย่างเดียวคือเงินทองที่มากมาย ซินเซียเริ่มลุกและเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งที่สวยงาม เธอได้หยิบลิปสติกขึ้น และได้เปิดดูและพบว่าลิปนี้มีกลิ่นเหมือนดอกทิวลิปเลย ซินเซียนั้นถึงจะจำอะไรไม่ค่อยได้ในตอนเด็ก แต่จำได้ว่าเธอเคยไปสวนดอกทิวลิป สวนนั้นคือสวนของแม่เธอนั้นเอง...

ตัดจบ...

อดีต

ในวันที่อากาศสดใส มีแสงแดดอ่อนๆและมีลมพัดเย็นๆ สายลมนั้นมันทำให้กลิ่นของดอกไม้มากมายลอยฟุ้ง และในสวนนี้ได้มีเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งแอบดมดอกไม้ในสวนของแม่เธออยู่ เพราะแม่ของเธอไม่อยากให้เธอเข้ามายุ่งในสวนดอกไม้ที่แม่ของเธอปลูก เธอจึงต้องแอบเข้ามาทุกวัน และแม่ของเธอไม่เคยจับได้เลย เพราะตอนเด็กพ่อแม่ของเธอยุ่งกับงานเป็นอย่างมากไม่ค่อยได้สนใจเรื่องเกี่ยวกับเธอเลย พอวันเกิดเธอทีไรก็ไม่มีใครจำได้ ซินเซียมักหนีออกมานั่งเล่นในสวนดอกไม้ของแม่เธอ และพอวันนี้เธอได้สังเกตเห็นดอกไม้ชนิดหนึ่ง ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

"คุณแม่พึ่งเอามาปลูกหรอ?"

เด็กหญิงพูดพร้อมเดินไปดูด้วยความตื่นเต้น พอเธอได้ลองดมเธอก็ได้ยิ้มออกมาจางๆเธอไม่เคยดมดอกไม้ที่หอมขนาดนี้มาก่อนเลย เธอได้แอบเด็ดออกมาหนึ่งต้น และได้วิ่งหนีเข้าบ้านไป แต่ทุกการกระทำของเธอแม่เธอได้เห็นหมด แม่ของเธอได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ และได้เดินไปดูดอกไม้ที่ซินเซียเด็ดไป เธอนั่งยองๆและได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้นพร้อมคิดอะไรบางอย่าง

ซินเซียได้วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมล็อคประตูแน่น เพราะกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเธอกำลังหยิบเล่นดอกไม้ในสวนของแม่เธอ เธอได้ไปดูในหนังสือที่แม่เธอเคยซื้อให้ เธอได้เปิดออกมา หนังสือนั้นคือหนังสือที่เกี่ยวกับพวกพืชพันธุ์ต่างๆ ซินเซียรีบหาดอกไม้ที่เธอพบ และพอเธอได้เปิดไปหน้าหนึ่งเธอก็ได้พบสิ่งที่เธอตามหาแล้ว เธอได้เริ่มอ่าน และเธอก็ได้รู้ว่าดอกไม้ชนิดนั้นชื่อ ดอกทิวลิป ซินเซียได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข และได้เก็บดอกทิวลิปนั้นลงในสมุดน้อยๆของเธอ และที่เธอทำแบบนี้เพราะเธอเคยเห็นนางเอกในโทรทัศน์ทำกันเมื่อพระเอกเอาดอกไม้มาให้ ซินเซียในวัยเด็กนั้นใฝ่ฝันอยากให้มีผู้ชายใจดี และหล่อมาขอเธอเป็นแฟน และแต่งงานกันเหมือนในโทรทัศน์ ซินเซียได้ยิ้มจนแก้มปริ และเธอก็ได้ล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกอดหนังสือเล่มนั้นไว้

และก่อนตายซินเซียก็ได้หยิบหนังสือเล่มนี้เหมือนกัน แต่ในจิตใจนั้นมันก็ไม่ได้เหมือนเดิมเหมือนตอนเด็กอีกต่อไป...

ตัดจบ...

ตัดมาในเรือนร่างของหญิงสาวตัวน้อยที่ซินเซียกำลังอาศัยอยู่ ซินเซียลูบใบหน้าไปมา พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ ใช่แล้ว ซินเซียมีความสุขที่บอกไม่ถูกภายในอกเล็กๆ ความสุขของเธอคือการที่เธอมีเงินทองมากมายล้นฟ้า เธอไม่ต้องลำบากเหมือนร่างที่ตายของเธออีกแล้ว แล้วเธอก็ได้ล้มลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าทางร่างกาย เหมือนกับว่าเธอไปทำอะไรมาสักอย่างมันทำให้เธอเหนื่อย ซินเซียก็ไม่ทราบเหตุผลว่าทำไมเธอถึงอ่อนแรงแบบนี้ พอซินเซียค่อยๆหลับตาลงช้าๆด้วยความเพลีย จู่ๆประตูไม้สีอ่อนบานใหญ่ก็ค่อยๆเปิดขึ้น ร่างน้อยที่เข้ามาในห้องของเธอถึงกับชะงักทันที พร้อมนัยน์ตาเริ่มมีน้ำใสๆเต็มไปหมด เด็กน้อยได้มีน้ำใสไหลออกมาจากดวงตาช้าๆ ซินเซียได้อึ้งจนทำตัวไม่ถูก เธอคิดในใจเล็กๆว่า

(เด็กสาวคนนี้คือใคร?แล้วเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวเธอได้อย่างไร??) ในตอนนี้เธอมีคำถามเป็นร้อยคำถามในหัวสมองเล็กๆของเธอ เธอได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก เพราะเธอกำลังคิดในใจอยู่นั้นเอง แต่ด้วยความกล้าของเธอ ซินเซียได้สร้างคำถามขึ้นมาว่า

"เธอคือใคร?เข้ามาในนี้ได้ไง?"

เด็กตัวน้อยก็ได้ยินคำถามก็ยิ่งน้ำตาแตกเข้าไปใหญ่ แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นอะไรออกมาจากปากของเธอเลย ทำไมเธอไม่เสียงดังโวยวายตอนร้องไห้เหมือนเด็กคนอื่น ซินเซียในใจเพราะเด็กน้อยที่ซินเซียเคยเจอมาก็มีแต่เด็กขี้แงเอาแต่ใจ มันจึงทำให้ซินเซียเกลียดเด็ก แต่ซินเซียเริ่มคิดทบทวนในใจว่าทำไมเราถึงไม่เกลียดเด็กคนนีั แต่แล้วก็มีร่างบอบบางร่างหนึ่งเดินเข้ามาด้วยอีกคน ซินเซียหันไปมองด้วยความสงสัยว่าเป็นใคร ร่างนั้นมีสีผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีเขียว ริมฝีปากสีแดงเดือด พอเอามารวมกันร่างนั้นดูมีเสน่ห์มาก ซินเซียคิดในใจทันทีว่าตัวเธอยังเทียบไม่ติดกับสาวน้อยคนนั้นเลย แต่เธอก็สงสัยอีกครั้งว่าเธอคือใคร? ในหัวตอนนี้มีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด

"ท่านหญิงฟื้นไวจังค่ะ ดิฉันยังตั้งตัวไม่ทันเลยค่ะ"เธอเริ่มพูดพร้อมยิ้มจางๆ

ซินเซียได้แต่อ้ำอึ้งเพราะไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ ในหนังสือนิยายไม่เห็นพูดถึงบุคคลที่สวยแบบนี้เลยนิ ทำไมนะ หรือเป็นตัวประกอบเลยไม่ค่อยมีบทบาทจึงไม่แนะนำ?

ตัดจบ