"พันธะของหัวใจ"

กลางค่ำคืนในคฤหาสน์ตระกูล “แบล็กเวลล์” เสียงฝนกระหน่ำกระทบกระจกหน้าต่าง ดังก้องไปทั่วห้องโถงใหญ่

"แกต้องแต่งงานแทนพี่สาว!"

เสียงของบิดาดังก้องในหัวของ "ลินลี่" เด็กสาวร่างอวบที่นั่งนิ่งอยู่ในชุดราตรีสีฟ้าอ่อน เธอถูกบังคับให้แต่งงานกับ ไคลัส วาเรนเต้ มาเฟียเลือดเย็น ผู้ชายที่ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง

เดิมทีเจ้าสาวตัวจริงควรเป็น "ไอวี่" พี่สาวของเธอ หญิงสาวที่งดงามและสมบูรณ์แบบในสายตาทุกคน แต่ไอวี่หนีไปกับชายคนรักของเธอ ทิ้งภาระทั้งหมดไว้ให้ลินลี่รับแทน

“ทำไมต้องเป็นหนู…” ลินลี่ถามเสียงแผ่ว

บิดาของเธอจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เพราะแกเป็นแค่เงาของไอวี่ ยังไงเขาก็ต้องได้เจ้าสาว ถ้าไม่ใช่แก ก็ตระกูลเรานี่แหละที่จะถูกกำจัด”

ลินลี่กำมือแน่น... เธอไม่เคยมีทางเลือกอยู่แล้ว

—

คืนวันแต่งงาน คฤหาสน์วาเรนเต้เต็มไปด้วยแขกเหรื่อในวงการใต้ดิน ไคลัส วาเรนเต้ ยืนรอเจ้าสาวของเขา ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ สวมชุดสูทสีดำสนิท ดวงตาสีเทาคมกริบของเขามองลินลี่ราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน

“คิดว่าหนีได้แค่นี้เหรอ?” เขากระซิบเสียงเย็น พลางยื่นมือมารับเธอ

ลินลี่รู้ดี… คำพูดนั้นไม่ใช่พูดกับเธอ แต่หมายถึงไอวี่ พี่สาวของเธอ

ในสายตาของไคลัส เธอเป็นแค่ ‘ตัวแทน’ ไม่ได้มีค่าอะไรเลย

—

หลายสัปดาห์หลังแต่งงาน ไคลัสแทบไม่สนใจลินลี่เลย เขาเย็นชา แข็งกระด้าง และไร้หัวใจ ทุกครั้งที่ลินลี่มองเขา หัวใจของเธอเหมือนถูกบีบแน่น เพราะเธอรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ต้องการเธอจริง ๆ

แต่เธอกลับ… เริ่มหลงรักเขาเข้าแล้ว

“คะ.ไคลัส…” ลิลี่เรียกเขาเบา ๆ ในคืนหนึ่ง ขณะที่เขายืนมองออกไปนอกระเบียง

เขาไม่แม้แต่จะหันมา “อะไร”

“ฉัน… อยากรู้ว่าในสายตาของคุณ ฉันเป็นอะไร”

ไคลัสหัวเราะเย็นชา “ตัวแทนจำเป็น”

คำตอบนั้นเหมือนมีดกรีดลงกลางหัวใจของเธอ

—

คืนหนึ่ง ขณะที่ลินลี่เดินอยู่ในสวน คำพูดที่เธอแอบได้ยินทำให้เธอแทบล้มทั้งยืน

“คุณไม่คิดจะรักเธอบ้างเลยเหรอ?” เสียงของลูกน้องคนสนิทของดันเต้ถาม

“ฉันไม่มีวันรักเธอ” ไคลัสตอบอย่างเด็ดขาด

ลินลี่เม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้ดีว่าไคลัสไม่เคยต้องการเธอ แต่การได้ยินมันจากปากเขาเอง… มันเจ็บเกินไป

เธอไม่ควรหลงรักเขาตั้งแต่แรก

—

เช้าวันต่อมา ลิลี่หายไปจากคฤหาสน์ เหลือเพียงจดหมายสั้น ๆ

"ฉันเข้าใจแล้วว่าตัวเองไม่ควรอยู่ตรงนี้ ขอบคุณที่ให้ฉันรู้ว่าไม่มีที่ว่างสำหรับฉันในหัวใจของคุณ"

เมื่อดันเต้อ่านจบ มือที่ถือกระดาษสั่นเล็กน้อย

เขาคิดว่าเธอจะยอมรับสถานะที่เป็นอยู่ คิดว่าเธอจะทนอยู่ข้างเขาเหมือนเงา แต่ตอนนี้… เธอจากไปแล้ว

หัวใจของเขา… กลับรู้สึกว่างเปล่าอย่างน่าประหลาด

ไคลัสไม่เคยคิดว่าตัวเองจะ กลัวการสูญเสียใคร

แต่ตอนนี้… เขาอาจจะ สายเกินไปแล้ว

______________________________________

โปรดติดตามตอนต่อไป

"พันธะของหัวใจ"

คนที่ถูกลืม

ฝนตกกระหน่ำลงมาอีกครั้ง คล้ายกับคืนที่ลินลี่ถูกบังคับให้แต่งงาน ไคลัสยืนอยู่กลางห้องทำงาน มือกำจดหมายที่เธอทิ้งไว้แน่น ความรู้สึกหนักอึ้งแล่นไปทั่วร่าง

เธอไปแล้วจริง ๆ

“นายจะทำยังไง?” เซบาสเตียน มือขวาและเพื่อนคนสนิทของเขาถาม

ไคลัสไม่ตอบ เขาแค่โยนแก้ววิสกี้ในมือกระแทกผนังด้วยความหงุดหงิด

เขาควรจะโล่งใจที่เธอไปแล้ว… แต่ทำไม?

ทำไมเขาถึงรู้สึก ว่างเปล่า แบบนี้?

—

1 ปีต่อมา

"เธออยู่ที่ไหน?"

ไคลัสยืนอยู่กลางตรอกมืด สายตาเย็นชาจับจ้องชายที่นั่งคุกเข่าตัวสั่นอยู่ตรงหน้า

"ผะ...ผมไม่รู้จริง ๆ ครับ บอส!"

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น ร่างของชายคนนั้นล้มลงกับพื้น

เซบาสเตียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถอนหายใจเบา ๆ "คุณจะฆ่าทุกคนที่ไม่รู้ตำแหน่งของเธอไปถึงเมื่อไหร่?"

ไคลัสไม่ตอบ เขาเพียงแค่เดินออกจากตรอก รู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

1 ปีแล้วที่เธอหายไป ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

แต่เขาไม่ยอมแพ้

ไม่ใช่เพราะเขาแค่ต้องการให้เธอกลับมา… แต่เพราะเขาไม่มีวันให้เธอไม่ไหนได้ และรู้สึกเหมือนขาดบางอย่างไปจนแทบบ้า

—

อีกด้านหนึ่ง

ที่เมืองชายฝั่งแห่งหนึ่ง ลินลี่ยืนอยู่หน้าคาเฟ่เล็ก ๆ ที่เธอทำงานอยู่ ร่างของเธอดูผอมลงเล็กน้อย แต่ยังคงมีเค้าเดิมของเด็กสาวอวบอ้วนที่เคยถูกมองข้ามเสมอมา

“ลินลี่ มีคนอยากพบ”

เสียงของเพื่อนพนักงานทำให้เธอหันไป ก่อนที่เธอจะชะงัก

ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่ใครอื่น… พ่อของเธอ

"ฉันไม่คิดว่าแกจะซ่อนตัวได้เก่งขนาดนี้" น้ำเสียงของเขายังเย็นชาเหมือนเดิม

ลินลี่กำมือแน่น "คุณมาทำไม?"

"แกต้องกลับไป" พ่อของเธอพูดนิ่ง ๆ "ไคลัสเขากำลังตามหาแก"

หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อได้ยินชื่อเขา แต่เธอก็ฝืนบังคับตัวเองให้สงบ

"แล้วทำไมฉันต้องกลับไป?"

พ่อของเธอยิ้มเย็น "เพราะฉันบอกให้แกกลับไง"

"ไม่"เธอตอบโต้ด้วยความไม่ยอมแพ้ต่อผู้เป็นพ่อ

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังขึ้น

ลินลี่มองหน้าพ่อของเธอ น้ำตาคลอเล็กน้อย แต่เธอไม่ร้องไห้อีกแล้ว

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณจะมาสั่งได้อีกต่อไป"

พ่อของเธอตัวแข็ง ก่อนจะเงื้อฝ่ามือขึ้นอีกครั้ง แต่จู่ ๆ

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น… แต่คราวนี้มันไม่ใช่เสียงจากระยะไกล

เลือดสีแดงเข้มค่อย ๆ ไหลลงจากศีรษะของพ่อเธอ…

ไคลัสยืนอยู่ตรงนั้น ปืนในมือของเขายังคงมีควันจาง ๆ

เขา… ยิงพ่อของเธอทิ้ง

“อย่ามายุ่งกับเธอ” ไคลัสกล่าวเสียงเย็นชา ก่อนที่ร่างของพ่อเธอจะล้มลงสิ้นลมตรงหน้า

ลินลี่มองภาพตรงหน้า ใจเธอสับสนไปหมด

—

การกลับมา

ไคลัสพาลินลี่กลับไปที่คฤหาสน์ของเขา แต่คราวนี้… มันไม่เหมือนเดิม

ลินลี่ไม่ได้เป็นเด็กสาวที่เงียบเฉยอีกต่อไป เธอเข้มแข็งขึ้น เธอไม่ยอมให้ใครมาสั่งเธออีก

"นายฆ่าพ่อฉัน" เธอพูดเสียงเรียบ

"มันสมควรแล้ว" ไคลัสตอบตรง ๆ

ลินลี่มองเข้าไปในดวงตาของเขา "แล้วนายคิดว่าฉันจะยกโทษให้นายง่าย ๆ งั้นเหรอ?"

ไคลัสยิ้มมุมปาก… รอยยิ้มที่ดูเจ็บปวดอย่างที่เขาไม่เคยแสดงออกมาก่อน

"ฉันไม่ต้องการให้เธอยกโทษให้"

"..."

"ฉันแค่ต้องการให้เธออยู่ตรงนี้… เพราะฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกแล้ว"

หัวใจของลินลี่เต้นแรง… แต่เธอรู้ดีว่า ความเจ็บปวดที่เขาทำไว้ มันไม่ใช่สิ่งที่ลืมได้ง่าย ๆ

"งั้นก็ตามใจ" เธอกระซิบ "แต่ฉันจะไม่มีวันรักนายอีก"

ไคลัสหัวเราะเบา ๆ แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วย ความไม่แยแส

______________________________________

"งั้นฉันคงต้องใช้เวลาทั้งชีวิต… เพื่อทำให้นายหญิงของฉันกลับมารักฉันให้ได้"

โปรดติดตามตอนต่อไป

"พันธะของหัวใจ"

ใครคือคนที่คู่ควร?

คืนที่พายุโหมกระหน่ำ

ลิลี่นั่งอยู่ที่ริมระเบียง คฤหาสน์ของดันเต้ยังคงกว้างใหญ่แต่กลับรู้สึกว่างเปล่า เธอยังไม่ชินกับการกลับมาที่นี่ และเธอก็ยังไม่ให้อภัยเขา

แม้ว่าเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อชดใช้ให้เธอ…

แม้ว่าเขาจะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง…

แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น

"เธอโอเคไหม?"

เสียงทุ้มอ่อนโยนดังขึ้นจากด้านหลัง

ลิลี่หันไปมอง… เฮโร่

ชายหนุ่มที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเป็นคนที่อยู่เคียงข้างเธอในช่วงเวลาที่แย่ที่สุดของชีวิต

—

เฮโร่ – ผู้ชายที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

เฮโร่เป็นมือซ้ายคนใหม่ของดันเต้ แต่เขาไม่ใช่มาเฟียกระหายเลือดเหมือนคนอื่น ๆ เขาเงียบ สุภาพ และมักจะมองลิลี่ด้วยสายตาที่อ่อนโยนเสมอ

ในวันที่เธอร้องไห้ เขาเป็นคนที่คอยยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

ในวันที่เธออ่อนแอ เขาเป็นคนที่ช่วยพาเธอออกไปจากโลกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

และในวันที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยว… เขาเป็นคนเดียวที่อยู่ตรงนี้

"นายคิดว่าฉันโง่ไหม?" ลิลี่ถามเสียงเบา "ที่ยังอยู่ที่นี่ ทั้ง ๆ ที่ฉันสามารถไปได้"

เฮโร่ยิ้มบาง ๆ "ฉันว่ามันไม่เกี่ยวกับความโง่หรอกลิลี่ บางครั้งเราก็แค่อยากรู้ว่าหัวใจของเราต้องการอะไรกันแน่"

เธอเงียบไป

เธอเองก็ยังไม่แน่ใจ

—

ดันเต้กับความรู้สึกที่ไม่เคยมี

ดันเต้เฝ้าดูทุกอย่างจากเงามืด เขาเห็นเฮโร่ที่คอยดูแลเธอ

เขาเห็นแววตาของเธอที่ค่อย ๆ เปลี่ยนไป

เธอเริ่มหัวเราะต่อหน้าเขา… แต่ไม่ใช่เพราะเขา

เธอเริ่มยิ้มออกมา… แต่ไม่ได้ให้เขา

ดันเต้ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลัวอะไรได้ขนาดนี้ แต่ตอนนี้…

เขากลัวว่าเขากำลังจะสูญเสียเธอไปจริง ๆ

—

รักที่ต้องแลกมาด้วยเลือด

ดันเต้ไม่ได้เป็นมาเฟียที่ไร้ศัตรู ศัตรูของเขายังรอเวลาที่จะล้างแค้น

และลิลี่… เป็นเป้าหมายที่สมบูรณ์แบบ

"ระวังตัวด้วยลิลี่" เฮโร่เตือนเธอ "ฉันรู้ว่าพวกมันจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ"

"ฉันรู้"

แต่เธอไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้…

คืนหนึ่ง ลิลี่ถูกลักพาตัว

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอถูกมัดติดกับเก้าอี้ภายในโกดังร้าง

และคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ… คือศัตรูของดันเต้

"เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่มีค่าและดูธรรมดา แต่ดูเหมือนเจ้ามาเฟียโง่นั่นจะสนใจเธอมากเลยนะ" ชายคนนั้นหัวเราะ

ลิลี่กัดริมฝีปาก "ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว"

"หึ งั้นเหรอ? แต่ฉันว่ามันคงจะสนุกกว่านี้ถ้าให้มันมาดูเธอตายไปต่อหน้า"

—

สองผู้ชาย หนึ่งผู้หญิง และทางเลือกสุดท้าย

ดันเต้และเฮโร่มาถึงโกดังแทบจะพร้อมกัน ทั้งสองคนต่างมองหน้ากัน

"ฉันพาเธอออกมา" ดันเต้กล่าวเสียงหนักแน่น

"นายแน่ใจเหรอ ว่านายยังคู่ควรกับเธอ?" เซโร่ถาม

แต่ไม่มีเวลาให้เถียงกัน พวกเขาทั้งสองคนพุ่งเข้าไปเพื่อช่วยเธอ

เสียงปืนดังขึ้นทุกทิศทุกทาง เลือดสาดกระจาย

และสุดท้าย ลิลี่ก็ถูกปลดเชือกออก

แต่… มีใครบางคนล้มลงไปกับพื้น

"เฮโร่!!!"

เลือดไหลออกจากร่างของเฮโร่ไม่หยุด เขาผลักลิลี่ออกจากเส้นทางกระสุน และรับมันแทน

"ไม่นะ! นายต้องไม่เป็นอะไร!" ลิลี่ร้องไห้

เฮโร่ยิ้มอ่อนแรง มือของเขาแตะที่แก้มของเธอ

"ขอโทษนะ… ดูเหมือนฉันคงไม่ได้อยู่เคียงข้างเธออีกแล้ว"

ลิลี่ส่ายหน้า เธอร้องไห้หนักจนแทบขาดใจ

"ได้โปรด อย่าทิ้งฉันไป…"

แต่ดวงตาของเซโร่ค่อย ๆ ปิดลง

—

บทสรุปของความเจ็บปวด

เฮโร่จากไปแล้ว

ดันเต้ยังอยู่ตรงนี้… แต่มันสายเกินไปแล้วหรือเปล่า?

"เธอเกลียดฉันไหม?" ดันเต้ถามเสียงเบา

ลิลี่มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า

"ฉันไม่รู้ว่าฉันควรรู้สึกยังไงอีกแล้ว"

"แล้วฉันต้องทำยังไง เธอถึงจะให้อภัยฉัน?"

ลิลี่ยิ้มเศร้า ๆ "บางครั้งการให้อภัยมันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะกลับไปรักกันอีก ดันเต้"

ดันเต้ไม่พูดอะไรอีก เขารู้ว่าเขาอาจไม่มีวันได้ลิลี่กลับมาอีกแล้ว

แต่ถ้าต้องแลกกับความสุขของเธอ…

เขายอมเป็นแค่เงาที่คอยปกป้องเธอจากระยะไกลตลอดไป

______________________________________

โปรดติดตามตอนต่อไป