ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงดาวที่ส่องประกายเหมือนกับการสะท้อนความหวังในใจของอลิซา แม้ว่าในโลกแห่งนี้จะเต็มไปด้วยความมืดมิดจากภัยร้ายที่คืบคลานเข้ามา แต่แสงจากดวงดาวก็ยังคงทำให้เธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่ยังคงมีความหวังอยู่

อลิซาเดินทางมาถึงที่เมืองเล็กๆ ท่ามกลางทิวเขา ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นที่เดียวที่ปลอดภัยจากการรุกรานของมังกรโบราณที่เคยปรากฏตัวออกมา ทำให้เธอต้องหยุดพักระหว่างการเดินทางไปยังแดนแห่งความมืดที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์

เธาหยุดที่ร้านเหล้าท้องถิ่นเพื่อล้างคอจากการเดินทางอันยาวนาน ข้างในร้านมีเพียงแค่กลุ่มคนไม่กี่คนที่นั่งอยู่เป็นกลุ่มเล็กๆ เสียงของขวดและแก้วกระทบกันดังขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะของผู้คนที่กำลังเมามาย

"ขอโทษค่ะ... มีที่นั่งไหมคะ?" อลิซาถามพลางมองไปรอบๆ ร้าน

เจ้าของร้านที่ยืนอยู่หลังบาร์ยิ้มให้เธอและพยักหน้าไปยังมุมห้องที่ห่างจากผู้คนไปเล็กน้อย “เชิญเลยค่ะ ดูเหมือนคุณจะเดินทางมาจากที่ไกล”

อลิซานั่งลงและสั่งเหล้าร้อนๆ เพื่ออบอุ่นร่างกายที่เหนื่อยล้า ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่แสงไฟจากข้างนอกที่สะท้อนลงบนกระจกบานใหญ่ รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างกำลังเรียกเธอไป

ในขณะนั้นเอง เสียงของคนบางคนที่เดินเข้ามาในร้านทำให้เธอตื่นจากความคิด เอริค ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจใครในร้าน เดินผ่านเธอไปอย่างรวดเร็ว และเลือกนั่งที่มุมมืดของร้านเงียบๆ เหมือนกับต้องการหลีกหนีจากบางสิ่งที่ตามมา

อลิซารู้สึกได้ถึงความแปลกแยกจากเขา แม้ว่าเขาจะพยายามหลบหลีกทุกสายตา แต่ท่าทางของเขาก็ทำให้เธอสงสัย เขาดูเหมือนมีบางสิ่งซ่อนอยู่ในแววตา

...ไม่รู้ทำไม เธอจึงรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นคนที่เธอควรพูดคุยด้วย แม้ว่าจะไม่มีเหตุผลใดๆ ที่ทำให้เธอคิดเช่นนั้น แต่บางครั้งหัวใจมันก็รู้จักบางสิ่งโดยไม่ต้องมีเหตุผล...

...เธอไม่รู้ว่าเหตุการณ์นั้นจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปอย่างไร แต่การพบกันในคืนนี้ของทั้งสองคนจะไม่เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา......

...---...

เวลาผ่านไปไม่นานนัก เสียงดนตรีที่บรรเลงในร้านก็ดังขึ้นเบาๆ ขณะที่อลิซานั่งจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ดวงตาของเธอยังคงมองไปที่แสงดาวนอกหน้าต่าง ยิ่งมองเธอก็ยิ่งรู้สึกถึงการรอคอยบางอย่างที่ยังไม่มาถึง แต่ไม่รู้ว่าจะรอไปทำไม

เอริคที่นั่งอยู่มุมห้อง ยังคงไม่ยอมพูดกับใคร เขานั่งเงียบ ๆ มือหนึ่งกุมแก้วเหล้าร้อนในมือ ส่วนอีกมือวางอยู่บนโต๊ะอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อไป เขาหยุดคิดไปชั่วขณะเมื่ออลิซาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

สายตาของทั้งสองคนสบกันในชั่ววินาทีที่เหมือนจะไม่มีอะไร แต่ในใจของทั้งสองกลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เอริครู้สึกเหมือนมีบางอย่างดึงดูดเขาให้ต้องหันไปมองเธอ ขณะที่อลิซาก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่ชวนให้ใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

หลังจากเงียบไปสักพัก อลิซาก็เป็นฝ่ายเปิดปากขึ้นก่อน “คุณ...ไม่คิดจะพูดอะไรกับคนที่นั่งอยู่ใกล้ขนาดนี้เหรอคะ?”

เอริคมองเธอแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบอย่างเบามือ “ผมไม่ชอบพูดกับคนแปลกหน้า…”

“แต่เราอยู่ในโลกที่ไม่เหมือนเดิมแล้วนะคะ การพูดคุยอาจช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น” อลิซาตอบ เขายังไม่ตอบอะไร แต่สายตาของเขากลับจ้องมาที่เธอราวกับกำลังพยายามอ่านใจเธอ

ความเงียบกลับเริ่มครอบงำสถานที่ทั้งสองคน ในที่สุดเอริคก็ตัดสินใจลุกจากที่นั่งแล้วเดินตรงมายังโต๊ะของอลิซา โดยไม่พูดอะไรเลย เขานั่งลงข้างๆ เธอ และทำเพียงแค่ยิ้มอย่างรู้กัน

“รู้สึกเหมือนเราจะเคยพบกันมาก่อน... หรือเปล่า?” เอริคถามเสียงต่ำ ทำให้อลิซารู้สึกถึงความอบอุ่นแปลกๆ ที่มีในตัวเขา

อลิซาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบ “ยังไม่เคยพบกันหรอกค่ะ แต่บางที... ความรู้สึกบางอย่างมันเกิดขึ้นได้เสมอในที่ที่เราคิดไม่ถึง”

เขายิ้มขำๆ ก่อนจะดื่มเหล้าในแก้วของเขาอีกครั้ง “แล้วคุณล่ะ... ทำไมถึงมาที่นี่ในตอนกลางคืนแบบนี้?”

อลิซาไม่ตอบทันที แต่เธอรู้สึกถึงการพยายามหลบซ่อนบางสิ่งในตัวเอง อย่างไรก็ตาม เธอเลือกที่จะเล่าเรื่องของตัวเอง “ฉันกำลังตามหาทางไปยังแดนแห่งความมืด... มันอาจจะดูบ้าบอ แต่บางที... เราก็ต้องเผชิญกับความมืดเพื่อต่อสู้กับมัน”

เอริคฟังแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง เขาสบตากับอลิซาอีกครั้งก่อนที่จะพูดออกมาช้าๆ “แดนแห่งความมืด... คุณต้องการจะทำอะไรที่นั่น?”

“ฉันต้องปกป้องคนที่ฉันรักจากภัยที่กำลังคุกคาม... เราจะไม่มีวันรู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ถ้าไม่พยายามทำสิ่งที่ถูกต้อง” เธอพูดออกมาจากใจ โดยไม่รู้สึกเขินอาย

เขาพยักหน้าและยิ้มเบาๆ “ฟังดูเหมือนคุณจะมีความมุ่งมั่นมาก... แต่บางครั้งการเดินทางก็ต้องการมากกว่าความมุ่งมั่นเท่านั้น”

อลิซาเงียบไปสักพัก เธอรู้สึกถึงความจริงในคำพูดของเขา บางครั้งการเดินทางไม่ได้มีแค่เส้นทางที่ชัดเจน แต่มันยังมีอุปสรรคที่ไม่คาดคิดอยู่ข้างหน้า

“แล้วคุณล่ะ... ทำไมถึงมาที่นี่?” อลิซาถามบ้าง

เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะตอบด้วยท่าทางขรึม “ผม... แค่ต้องการหลบหนีจากทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตของผม...”

คำตอบนั้นทำให้อลิซาเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับเขามากขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม แต่เธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่เขากำลังพยายามซ่อนเอาไว้

“บางที... เราก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรืออนาคต” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

เอริคไม่ตอบอะไร แต่เขายิ้มให้เธอครั้งหนึ่งเหมือนกับว่าคำพูดนั้นมีความหมายมากกว่าที่เขาคิด

และในคืนนั้น... การพบกันของทั้งสองคนได้เริ่มต้นขึ้นในเส้นทางที่พวกเขาไม่รู้ว่าจะพาไปที่ไหน

---