NovelToon NovelToon

เธอ...ในเงามืด

บทที่1 เสียงกระซิบในเงามืด

...บทที่1 เสียงกระซิบในเงามืด...

ณ ป่ามืดอันไร้แสงเงียบงัน ต้นไม้สูงใหญ่แผ่กิ่งก้านบิดเบี้ยว คล้ายกำลังขยับตัวในเงามืด หญิงผมขาวฝ่าหมอกหนาที่ปกคลุมพื้นป่าจนแทบไม่เห็นเส้นทาง

เซเลน่า หญิงสาวเจ้าของผมขาวก้าวย่ำไปบนพื้นดินแฉะ ร่างกายของเธอซูบผอมจนแลเห็นโครงกระดูก ดวงตาสีดำมืดว่างเปล่าราวกับหลุมไร้ก้น

เซเลน่ามองไปข้างหน้า พบแสงไฟสีม่วงดวงเล็กๆ ลอยระยิบระยับราวกับกำลังเชื้อเชิญ

"ฮิๆ"

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู

"ตามพวกเรามาสิ"

"ถ้าเธอไม่ตามมา จะตายนะ"

"น่าสงสารจังเลย..."

"ดูตานั้นสิ คงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ~"

"ทำไมถึงผอมอย่างนี้ล่ะ..."

เสียงกระซิบเหล่านั้นดังไม่ขาดสาย เอ่ยถึงหญิงสาวผมขาวไม่หยุด ทว่าเซเลน่าไม่สนใจแม้แต่น้อย เธอเลือกเดินตามแสงไฟดวงเล็กๆ ด้วยความสิ้นหวัง

บางที ที่นั่นอาจเป็นสถานที่ที่จะทำให้เธอหลุดพ้นจากโลกที่แสนโหดร้ายนี้ก็ได้...

.

.

.

เช้าวันใหม่มาเยือน ผืนป่าที่เคยหลับใหลตื่นขึ้นด้วยเสียงนกร้อง ต้นไม้แผ่กิ่งก้านเขียวชอุ่ม แสงแดดลอดผ่านใบไม้ทอดเงาเป็นลวดลายบนพื้นหญ้า

กลางวงล้อมของธรรมชาติ เจ้าของผมสีขาวนอนเปลือยเปล่ากลางแสงอาทิตย์

กวางน้อยที่กำลังกินหญ้าอยู่สะดุดตาเห็นร่างสีขาวสว่าง ดวงตากลมโตจับจ้องแล้วค่อยๆ ย่างก้าวเข้าหา สรรพสัตว์ต่างแอบมองจากหลังเงาต้นไม้ แม้แต่นกน้อยที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ก็มองลงมา มีเพียงกวางน้อยที่กล้าเข้ามาใกล้ และเลียแก้มอมชมพูของเธอ

หญิงสาวรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่อยู่ตรงหน้า เธอลืมตาขึ้น พบกวางน้อยที่กำลังเอียงคอมอง มือซีดเผือกของเธอสัมผัสบนขนนุ่มของมัน ลูบเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน

"น่ารักจัง" เธอกล่าวพลางมองมันด้วยแววตาอ่อนโยน

แต่แล้ว ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น...

จากหญิงสาวที่ผิวหนังแทบจะติดกระดูก ดวงตาดำมืดว่างเปล่าราวกับหลุมไร้ก้น ตอนนี้กลับกลายเป็นหญิงสาวที่มีน้ำมีนวล ดวงตาของเธอสีฟ้าสดใส ราวกับท้องฟ้าไร้เมฆบดบัง

สัตว์ต่างๆ ที่ซ่อนตัวอยู่หลังเงาหรือนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ ต่างเริ่มเข้ามาต้อนรับและเล่นกับเธอ

แต่...

กวางน้อยเริ่มเลียขาซ้ายของเธอ ราวกับถูกบางสิ่งดึงดูด หญิงสาวก้มลงมอง และที่ต้นขาของเธอ พบตราหนามกุหลาบดำพันอยู่บนผิวหนัง

เธอหยุดนิ่งชั่วขณะ ก่อนจะรู้สึกถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในใจ

หัวใจของเธอเต้นระรัว ความรู้สึกตื่นตระหนกพุ่งขึ้นในอก เสียงหนึ่งแว่วขึ้นจากก้นบึ้งของจิตใจ

"ฉันเป็นใครกัน...?"

"ที่นี่คือที่ไหน?"

"ตรานี้คืออะไร?"

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!?"

เสียงเหล่านั้นกระซิบซ้ำแล้วซ้ำเล่าในห้วงความคิด ราวกับเสียงกระซิบในม่านหมอก

เธอจ้องมองตราหนามกุหลาบดำบนต้นขาของตน เส้นสายสีดำเข้มเรืองแสงวูบวาบยามต้องแสงแดด

แต่แล้ว ตราหนามกุหลาบก็ขยับราวกับมีชีวิต ความเจ็บปวดแล่นแปลบขึ้นจากตรานั้น

"อึก!"

เธอกัดฟันแน่น ร่างกายสั่นสะท้านเหมือนไฟที่เผาผลาญ ขณะที่หัวใจเต้นแรงด้วยความเจ็บปวด ดั่งมันกำลังจะระเบิดออกจากอก

เสียงกระซิบอันคุ้นเคยจากความมืดพลันดังก้องขึ้นอีกครั้ง

"ตามพวกเรามาสิ"

"ถ้าเธอไม่ตามมา จะตายนะ"

"น่าสงสารจังเลย..."

"ดูตานั้นสิ คงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ~"

"ทำไมถึงผอมอย่างนี้ล่ะ..."

ความทรงจำพุ่งผ่านสมองราวกับสายฟ้าฟาด ขณะที่ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัว สมองราวกับถูกกัดกร่อนจนแทบทนไม่ไหว ดวงตาของเธอเริ่มมืดมัว ความทรมานยิ่งบีบคั้น จนเธอสลบไปในที่สุด...

—————————————————————

นี้เป็นครั้งแรกที่ตัวไรท์แต่งเป็นนิยาย

หากมีข้อผิดพลาด หรือควรแก้ตรงไหน ช่วยให้คำแนะนำด้วยนะคะ (〃ω〃)

และอย่างสุดท้าย...

ฝากกดไลด์เป็นกำลังใจด้วยนะ(*≧ω≦)

บทที่2 ในสวนแห่งความสรงจำ

...บทที่2 ในสวนแห่งความสรงจำ...

หญิงสาวเจ้าของผมสีขาวนอนหลับอยู่บนเตียงหรูหราขนาดใหญ่ ภายในห้องนอนกว้างขวาง ตกแต่งด้วยทองคำและอัญมณีล้ำค่า

เปลือกตาของเธอค่อยๆ ขยับ ก่อนจะเผยดวงตาคู่งามที่ยังคงเปี่ยมไปด้วยความงุนงง สายตากวาดมองรอบกาย สัมผัสได้ถึงความโอ่อ่าและงดงามของสถานที่นี้

เธอลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง

"ที่นี่...ที่ไหนกัน? ช่างงดงามเหลือเกิน..."

หญิงสาวก้าวออกจากห้อง เดินสำรวจไปทั่วคฤหาสน์ราวกับเป็นสถานที่ที่เธอคุ้นเคย

ทว่า บางอย่างกลับผิดแปลก

คฤหาสน์แห่งนี้กว้างใหญ่ สะอาดสะอ้านไร้ที่ติ ทว่ากลับไร้เงาของผู้คน ไม่แม้แต่สาวใช้สักคนเดียว

เธอเดินไปตามทางเดินอันเงียบงัน จนกระทั่งเสียงเพลงแว่วมา

เสียงร้องอันไพเราะดังมาจากที่ไหนสักแห่ง และที่สำคัญ...เธอรู้สึกคุ้นเคยกับมันเหลือเกิน

"เสียงของใครกัน... ทำไมถึงคุ้นเคยเช่นนี้?"

หญิงสาวเดินตามเสียงนั้นไปอย่างไม่รู้ตัว ราวกับต้องมนตร์สะกด เสียงเพลงแว่วหวานนำพาเธอออกจากคฤหาสน์ ลัดเลาะไปตามระเบียงอันโอ่อ่า จนกระทั่งเบื้องหน้าคือสวนกว้างใหญ่

ดอกไม้นานาชนิดเบ่งบานอวดสีสันละลานตา กลีบบอบบางไหวระริกใต้แสงอาทิตย์ยามสาย สายลมแผ่วพัดพากลิ่นหอมอบอวล ปะปนไปกับเสียงขับร้องที่ยังคงก้องกังวาน ทว่าฟังดูอ่อนหวานและปนเปไปด้วยความลึกลับ

หญิงสาวหยุดยืนอยู่กลางสวน ดวงตาสีอ่อนสะท้อนภาพของศาลาหลังหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า เสากลมสีขาวรองรับซุ้มดอกไม้ที่ทอดยาวประดับประดา กลีบดอกไม้โปรยปรายลงมาราวกับสายฝนแห่งความฝัน

และที่นั่น ณ ใจกลางศาลา หญิงสาวอีกคนยืนอยู่ เรือนผมขาวยาวสยายพลิ้วไปตามสายลม เสียงเพลงที่แว่วมาเป็นของนาง

หัวใจของหญิงสาวเจ้าของผมสีขาว ตาสีฟ้า พลันบีบรัดแน่น

"ทำไม...ฉันถึงรู้สึกเหมือนเคยพบเธอมาก่อน..."

คำถามแผ่วเบาหลุดรอดจากริมฝีปาก ทว่าสายลมได้พัดพามันให้ล่องลอยหายไป เหลือไว้เพียงเสียงขับร้องที่ยังคงดำเนินต่อไปอย่างแผ่วเบา...

"มาแล้วหรอ?"

เสียงอันอ่อนโยนดังขึ้นจากศาลา ก่อนที่มันจะจางหายไป...

———————————————————

ฝากกดไลด์ กดติดตาม ด้วยนะ(*^^*)

บทที่3 ความฝัน

...บทที่3 ความฝัน...

ณ ห้องนอนอันหรูหราห้องเดิม หญิงสาวเจ้าของผมสีขาวค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆอีกครั้ง และพบว่าตัวเองยังคงอยู่ในสถานที่เดิม

"ตะกี้...เป็นความฝันงั้นเหรอ?" เธอพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสับสน ดวงตาฉายแววสงสัย

แต่แล้วเสียงประตูบานใหญ่ค่อยๆ แง้มออก

หญิงสาวหันขวับไปมอง ก่อนที่เสียงทุ้มของชายหนุ่มจะดังขึ้นจากทางเข้า

"ตื่นแล้วเหรอ...เลล่า?"

เธอชะงัก หัวใจเต้นผิดจังหวะ ดวงตาสีฟ้าสะท้อนรูปลักษณ์ชายหนุ่มผู้มีผมสีทองประกาย ดวงตาสีเดียวกับเธอ ผิวกายขาวดุจเหมันต์

"นายเป็นใคร?" เลล่าเอ่ยถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย

ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว

"นี่เธอ...จำฉันไม่ได้เลยเหรอ?"

เลล่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

ทันใดนั้น ร่างสูงของชายหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้ ก่อนจะโอบกอดเธอแน่น ร่างกายสั่นไหวเล็กน้อยราวกับพยายามกลั้นบางสิ่ง

"พี่ขอโทษนะ..."

เสียงของเขาสั่นเครือ เจือไปด้วยความเจ็บปวดที่เอ่อล้นในหัวใจ

เลล่ากะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

"พี่...? คุณคือพี่ของฉันเหรอ?"

ชายหนุ่มตรงหน้าพยักหน้าทันที ดวงตาสีฟ้าสั่นไหวด้วยอารมณ์หลากหลาย

"ใช่...พี่เอง พี่เลียมไง"

เลียมหรือพี่ชายของเลล่า ค่อยๆ คลายอ้อมกอด ก่อนจะสบตาเธอด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความคิดถึงและความยินดี

"พี่ตามหาน้องมาตลอด... ตั้งเกือบอาทิตย์ กว่าจะเจอ"

เสียงของเขาแผ่วเบา ทว่าเต็มไปด้วยความโล่งใจและความเจ็บปวดที่สั่งสมมานาน

เลล่าขมวดคิ้ว มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาสับสน... พยายามค้นหาเศษเสี้ยวของความทรงจำที่อาจหลงเหลือ

เธอไม่รู้ว่าควรรู้สึกเช่นไร คำว่า "พี่ชาย" ดูช่างห่างไกลและไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย

"พี่เลียม...งั้นเหรอ?" เธอพึมพำชื่อของเขาอย่างไม่มั่นใจ ราวกับกำลังทดลองว่ามันคุ้นหูหรือไม่

เลียมพยักหน้ารับ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง "ใช่...พี่เอง"

เขายื่นมือไปหมายจะจับมือเธอ แต่เลล่ากลับถอยหลังโดยไม่รู้ตัว... ความเย็นวาบแล่นผ่านแผ่นหลัง ราวกับสัญชาตญาณบางอย่างกำลังเตือนเธอ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไม หัวใจเต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้เขา... แต่ไม่ใช่เพราะความดีใจ กลับเป็นความหวาดหวั่น อย่างน่าประหลาด

"ขอโทษนะ...แต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลย"

เสียงของเธอแผ่วเบา ราวกับเป็นเรื่องที่เธอเองก็ไม่อยากยอมรับ

เลียมมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน

"ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่เข้าใจ... จู่ๆ ตื่นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ แถมยังมีใครสักคนบอกว่าเป็นพี่ชายของตัวเอง น้องคงสับสนไม่น้อย"

เขาหัวเราะเบาๆ ราวกับพยายามทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น... แต่ลึกลงไปในดวงตานั้น คล้ายซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้

"เอาเป็นว่า...น้องพักผ่อนให้สบายเถอะ"

เลียมพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง ก่อนจะลุกขึ้นและหมุนตัวเดินออกไป

แต่ก่อนที่เขาจะก้าวพ้นประตู มือเล็กๆ ของเลล่าก็เอื้อมไปคว้าแขนเขาไว้

"เดี๋ยวก่อน พี่!"

เลียมชะงัก หันกลับมามองเธอด้วยความแปลกใจ

เลล่าก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเงยขึ้นสบตาเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสน

"น้องขอโทษที่ทำให้พี่เสียใจ... แต่น้องแค่สับสน น้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร..."

เธอสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มเปี่ยนด้วยความหนักแน่น

"พี่ช่วยเล่าให้น้องฟังได้ไหม...ว่าน้องเป็นใครกันแน่? เกิดอะไรขึ้นกับน้อง?"

เธอจ้องมองเลียมด้วยแววตาแน่วแน่ ความคิดผุดขึ้นมาในหัว—ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร

———————————————————

ฝากกดไลด์ กดติดตาม ด้วยนะ(*^^*)

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!

novel PDF download
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!