**ณ** คฤหาสน์แห่งหนึ่งของตระกูลดอลเนลลี่ **วินเซนโซ ดอลเนลลี่** พ่อของลีโอ ได้ทำการประชุมในครอบครัวเพื่อธุรกิจที่กำลังจะก้าวหน้าในโลกใต้ดินและกิจการต่างๆ ครอบครัวดอลเนลลี่เป็นที่รู้จักในโลกมาเฟีย ใครๆก็ต่างพูดถึงความโหดร้าย การป้องกันหนาแน่น ธุรกิจใหญ่โตมากมาย

ในขณะที่โลกภายนอกยังมองเห็นตระกูลดอนเนลลีในฐานะผู้ครองอำนาจใหญ่ในโลกมืด ความจริงกลับเต็มไปด้วยการทรยศภายในที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ วินเซนโซเองก็รู้ดีว่าองค์กรมาเฟียของเขากำลังเผชิญกับปัญหาภายในที่เขาต้องจัดการ เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของตระกูลไม่ได้อยู่ที่อำนาจหรือเงินทองเพียงอย่างเดียว แต่ยังต้องการความไว้วางใจและความสามัคคีในหมู่สมาชิกด้วย

“ลีโอ...ตอนนี้เราอยู่ในจุดที่ทุกคนเริ่มมองหาผลประโยชน์จากการที่ฉันไม่อยู่แล้ว” วินเซนโซพูดกับลูกชายในค่ำคืนที่ท้องฟ้ามืดมิด เขานั่งอยู่ในห้องทำงานที่มีแสงจากโคมไฟเล็กๆ ส่องไปบนเอกสารจำนวนมากที่ถูกทิ้งไว้บนโต๊ะทำงาน

"พ่อ...คุณคิดว่าฉันจะต้องทำอะไร?" ลีโอถามพ่อของเขาด้วยความสงสัยแต่สายตาเต็มไปด้วยความทุ่มเท

“สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือต้องทำให้แน่ใจว่าเราไม่ได้รับผลกระทบจากภายใน” วินเซนโซตอบ เขายังไม่พูดถึงแผนการที่เขาจะต้องทำเพื่อรักษาความแข็งแกร่งของตระกูลดอนเนลลีให้ได้ เขาไม่ได้บอกลูกชายว่าในเงามืดนั้นมีผู้ที่กำลังคุกคามตระกูลของเขาอยู่

“ฉันจะดูแลมันเอง พ่อไม่ต้องห่วง”ลีโอตอบอย่างมั่นใจ

วินเซนโซไม่พูดอะไร เขายิ้มให้กับลูกชายเพียงเล็กน้อยและหลับตาลง "ลูกรู้ไหม...ในโลกนี้ ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ" วินเซนโซพูดออกมาเบาๆ "ความยิ่งใหญ่ของเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับการทำลายคนอื่น แต่มันขึ้นอยู่กับการรู้จักการรอดชีวิตในสถานการณ์ที่ยากลำบากที่สุด"

ก่อนที่เหตุการณ์โศกนาฏกรรมจะเกิดขึ้นในครอบครัวดอนเนลลี หลายเดือนที่แล้ว ชีวิตของลีโอและพ่อยังดูเหมือนจะดำเนินไปตามปกติ เขายังคงดำรงตำแหน่งรองหัวหน้าของตระกูลและร่วมงานกับพ่อในการบริหารธุรกิจมาเฟียของครอบครัวที่เต็มไปด้วยความท้าทายและความลับที่ไม่มีที่สิ้นสุด ในโลกใต้ดินนี้ไม่มีอะไรที่สามารถทำให้คนอย่างพวกเขาอ่อนแอลงได้

ในช่วงเวลานั้นเองที่มีสิ่งผิดปกติเริ่มปรากฏขึ้น ในการประชุมที่สำคัญกับสมาชิกรุ่นเก่าของตระกูลลีโอเริ่มรู้สึกถึงความตึงเครียดที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นรอบตัวเขา อันที่จริง เขากำลังเข้าใจว่าสถานการณ์ของครอบครัวเริ่มมีภัยคุกคามจากทั้งภายนอกและภายใน

หนึ่งในสมาชิกสำคัญของตระกูลดอนเนลลีที่ลีโอลังเลที่จะสงสัย คือ ฟาบิโอ กิออร์ดาโน นักธุรกิจผู้มีอำนาจในวงการ และเป็นคนที่ใกล้ชิดกับวินเซนโซมาหลายปี

วันนึงลีโอได้สังเกตการณ์ต่างๆและพบว่า ฟาบิโอ คนสนิทของพ่อคุณ มีพิรุธ จึงได้นำเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อของเขา เมื่อลีโอเดินไปถึงห้องทำงานของพ่อเขา และได้เคาะประตู ก่อนจะเดินเข้าไป และลีโอก็ได้พูดขึ้น..

“พ่อ…ฉันคิดว่าพ่อควรระวังฟาบิโอ” ลีโอตอบอย่างกังวลกับพ่อของเขา เพราะรู้ว่าพ่อคงจะไม่เชื่อคำพูดของเขา

“ทำไมเหรอ? เกิดอะไรขึ้น..” วินเซนโซเงยหน้ามองลูกชายของเขาและวางเอกสารลงบนโต๊ะทำงาน

“พ่อสนิทกับมันมากเกินไป และอีกอย่างฉันก็ไม่ชอบขี้หน้ามัน ถึงแม้พ่อจะยอมรับมันในฐานะคนรู้จักพ่อไม่สังเกตบ้างเหรอว่ามันมีพิรุธ และธุรกิจของเขากำลังก้าวหน้าไปขั้นสูงสุด มันเข้ามาตอนนี้เพื่ออะไร ธุรกิจของเราไงพ่อ!” ลีโอตอบอย่างหงุดหงิดและจ้องมองพ่อของเขา

“ฟาบิโอไม่ได้เหมือนเดิม” ลีโอกล่าวกับพ่อของเขาในช่วงหนึ่งของค่ำคืนที่เขาทั้งคู่ต่างนั่งอยู่ในห้องทำงานขนาดใหญ่ ซึ่งเต็มไปด้วยเอกสารและงานที่ต้องจัดการ

วินเซนโซยิ้มบางๆ และวางมือบนโต๊ะ ก่อนที่จะตอบกลับด้วยเสียงต่ำ

“ฟาบิโอเป็นคนที่รู้จักเงียบและรอบคอบ บางครั้งเขาก็ต้องถอยหลังเพื่อที่จะรุกอีกครั้ง”

“พ่อ...ไม่ใช่แค่การคุกคามจากภายนอก” ลีโอกล่าวพร้อมกับลอบมองพ่อที่ยังคงยิ้มอย่างนุ่มนวล แม้ว่าในใจของเขาจะเต็มไปด้วยความกังวล “การทรยศภายในมันชัดเจนเกินไปแล้ว”

วินเซนโซหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่ลีโอลูกชายคนคนเดียวของเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ชีวิตและความลับที่ซ่อนอยู่ "ลีโอ...อย่าพึ่งตัดสินอะไรจากความรู้สึก" เขาพูดเสียงต่ำ "ในโลกนี้ทุกอย่างมีเวลาและจังหวะของมันเอง"

หนึ่งเดือนต่อมา

สัญญาณแห่งการทรยศ

ท่ามกลางความเงียบสงบของค่ำคืนในคฤหาสน์ดอนเนลลี แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบผืนน้ำของสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ลีโอ ดอนเนลลี ยืนอยู่ริมระเบียงห้องทำงานของบิดา ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังแสงไฟของเมืองเบื้องล่างที่ไม่เคยหลับใหล ความคิดของเขาวนเวียนอยู่กับคำพูดของพ่อที่เตือนถึงความไม่มั่นคงภายในองค์กร

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดึงลีโอออกจากห้วงความคิด “เข้ามาได้” เขากล่าวเสียงเรียบ

ชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำก้าวเข้ามาอย่างเคร่งขรึม นั่นคือ คาร์โล บอร์เจีย มือขวาที่ซื่อสัตย์ของตระกูลดอนเนลลี

“นายท่านครับ เรามีปัญหา” คาร์โลรายงานเสียงหนักแน่น

“อะไรอีก?” ลีโอถามพลางขมวดคิ้ว

“โกดังสินค้าทางฝั่งท่าเรือถูกโจมตีเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา คนของเราสูญหายไปสามคน และสินค้าในโกดังถูกเผาเสียหายทั้งหมด”

ลีโอบีบกำปั้นแน่น ความโกรธแล่นพล่านในอก นี่ไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ มันคือการส่งสัญญาณจากใครบางคนที่ต้องการท้าทายอำนาจของตระกูล

“รู้ไหมว่าใครทำ!” ลีโอถามคาร์โลด้วยคำพูดอย่างหนักแน่น

“ยังไม่มีหลักฐานชัดเจนครับ แต่มันดูเหมือนฝีมือของดาเมียน รอสซี”

ลีโอพ่นลมหายใจแรง ดาเมียน รอสซี คู่แข่งที่จ้องจะโค่นล้มตระกูลดอนเนลลีมาโดยตลอด ชายผู้เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและไร้ความปรานี

“ให้คนของเราเฝ้าระวังทุกจุด แล้วเตรียมแผนตอบโต้ไว้” ลีโอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครมาลบหลู่เราได้”

ในอีกด้านหนึ่ง

ดาเมียน รอสซี ยืนมองเปลวไฟที่โหมกระหน่ำในโกดังสินค้าของตระกูลดอนเนลลี ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความพึงพอใจ

"นี่แค่การเริ่มต้นเท่านั้น" ดาเมียนพึมพำกับตัวเอง

ข้างกายของเขายืนอยู่กับ ฟาบิโอ กิออร์ดาโน ชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนสนิทของวินเซนโซ ดอนเนลลี แต่บัดนี้กลับกลายเป็นผู้ทรยศที่เลือกยืนอยู่ข้างศัตรู

"ดอนเนลลีจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่" ฟาบิโอกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ก็ดี ฉันจะได้จัดการพวกมันให้สิ้นซาก" ดาเมียนยิ้มเหี้ยม "และแกก็ควรทำหน้าที่ของแกให้ดีด้วย ฟาบิโอ"

ฟาบิโอพยักหน้า แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกังวล แต่เขาก็เลือกเส้นทางนี้แล้ว ไม่มีทางหันหลังกลับได้อีก

เช้าวันถัดมา

ลีโอนั่งอยู่ในห้องประชุมใหญ่ของคฤหาสน์ สมาชิกคนสำคัญของตระกูลดอนเนลลีต่างมารวมตัวกัน สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

"เราจะไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ" ลีโอกล่าวเสียงกร้าว "ใครก็ตามที่กล้าท้าทายเรา มันจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต"

เสียงของเขาสะท้อนก้องไปทั่วห้องประชุม คำประกาศของลีโอคือการเริ่มต้นสงครามที่จะเปลี่ยนแปลงโลกใต้ดินไปตลอดกาล

"เตรียมคน เตรียมอาวุธ เราจะตอบโต้"

ในโลกที่เต็มไปด้วยเลือดและความทรยศ ลีโอ ดอนเนลลี จะยืนหยัดเพื่อล้างแค้นและรักษาเกียรติของตระกูลให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร

ก่อนเกิดเหตุการร้าย

บรรยากาศในคฤหาสน์ตระกูลดอนเนลลีในค่ำคืนหนึ่งนั้นดูสงบสุข ดวงไฟระยิบระยับจากโคมไฟระย้าทำให้บ้านหลังใหญ่ดูสง่างามราวกับป้อมปราการที่ไม่มีวันถูกทำลาย แต่ในความเงียบสงบกลับมีความตึงเครียดบางอย่างแฝงอยู่

“ดาเมียน รอสซี ไม่หยุดเคลื่อนไหวอีกแล้วใช่ไหม?” วินเซนโซ พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ขณะยืนมองแผนที่ในห้องทำงาน

ลีโอ ดอนเนลลี ลูกชายคนโตยืนอยู่ข้างพ่อ ใบหน้าของเขาตึงเครียด “ใช่ครับ พ่อ คนของเราสูญเสียโกดังฝั่งตะวันตกเมื่อคืน มันคือคำเตือนของพวกมัน”

วินเซนโซพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาเข้มขรึมจ้องมองไปยังจุดที่ลีโอชี้ “ดาเมียนกำลังผลักดันเราไปสู่สงคราม แต่มันไม่รู้ว่าเรามีแผนเตรียมพร้อมอยู่แล้ว”

“แต่พ่อ เราจะรออีกนานแค่ไหน? พวกมันโจมตีเราตรงๆ ถ้าเราไม่ตอบโต้ คนของเราจะคิดว่าเราอ่อนแอ” ลีโอกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

วินเซนโซหันมามองลีโอ “สงครามไม่ใช่แค่เรื่องการต่อสู้ มันคือการควบคุมเกม เราต้องมั่นใจว่าทุกก้าวของเราจะนำไปสู่ชัยชนะ ไม่ใช่ความสูญเสีย”

ลีโอขบกรามแน่น แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยทั้งหมด แต่เขาก็ยังคงเคารพในประสบการณ์ของพ่อ

ช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจ

ในช่วงเย็นวันเดียวกัน คาร์โล บอร์เจีย มือขวาของลีโอเข้ามารายงานข่าวล่าสุดในห้องฝึกซ้อม

“นายท่านครับ คนของเราพบความเคลื่อนไหวของพวกมันที่โกดังเก่าริมท่าเรือ” คาร์โลกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน

ลีโอหยุดมือจากการฝึกยิงปืน หันไปมองคาร์โลด้วยสายตาเฉียบคม “พวกมันวางแผนจะทำอะไรอีก?”

“ยังไม่มีข้อมูลแน่ชัด แต่ดูเหมือนจะเกี่ยวกับการขนส่งอาวุธผิดกฎหมาย”

ลีโอพยักหน้า “แจ้งพ่อเรื่องนี้ ฉันจะไปคุยกับท่านเอง”

ความไม่สงบในใจของลีโอ

เมื่อกลับไปที่ห้องทำงานของวินเซนโซ ลีโอพบว่าพ่อของเขายังคงนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน เขาดื่มไวน์แดงในแก้วคริสตัล พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง

“พ่อครับ ผมได้รับรายงานใหม่ พวกมันกำลังเคลื่อนไหวอีกครั้ง”

วินเซนโซพยักหน้าเบาๆ “ฉันเคยเผชิญหน้ากับคนแบบดาเมียนมานักต่อนัก เขาเป็นคนร้ายที่ฉลาด แต่ความทะเยอทะยานมักทำให้เขาพลาด”

ลีโอขมวดคิ้ว “แล้วเราจะปล่อยให้มันเคลื่อนไหวแบบนี้ไปเรื่อยๆ เหรอครับ?”

“ความใจร้อนเป็นสิ่งที่เราต้องหลีกเลี่ยง ลีโอ เราจะรอเวลาที่เหมาะสม” วินเซนโซตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ

แต่ในใจของลีโอ เขารู้สึกถึงความไม่มั่นคง บางสิ่งบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

คืนแห่งโศกนาฏกรรม

ท้องฟ้ายามค่ำคืนปกคลุมไปด้วยความมืดสนิท ดวงจันทร์ที่เคยส่องแสงกลับถูกเมฆบดบังจนแทบไม่เหลือแสงสว่างให้เห็น ลมหนาวพัดผ่านสวนกุหลาบของคฤหาสน์ตระกูลดอนเนลลี ใบไม้ไหวสะท้อนความอ้างว้างที่ไม่มีใครรู้ว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งไปตลอดกาล

ภายในคฤหาสน์ ทุกอย่างดูปกติ รปภ.เดินตรวจตราอย่างเข้มงวด กลิ่นซิการ์จางๆ ลอยอวลอยู่ในห้องทำงานของวินเซนโซ ดอนเนลลี เขานั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน กำลังพิจารณาแผนการบางอย่าง เสียงไฟแช็กดังขึ้นก่อนที่เขาจะจุดซิการ์ สูดควันเข้าไปอย่างช้าๆ

แต่ในเงามืด บางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว

เสียงแห่งความตาย

เสียง ปัง! ดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่งในคฤหาสน์ ตามมาด้วยเสียงปืนชุดใหญ่ เสียงร้องของลูกน้องดังแทรกเข้ามา สัญชาตญาณของวินเซนโซรับรู้ได้ทันที

“พวกมันมาแล้ว...”

ประตูห้องทำงานถูกกระแทกเปิดออก คาร์โล พุ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “นายท่าน! เราถูกโจมตี!”

วินเซนโซลุกขึ้นช้าๆ นัยน์ตาของเขานิ่งสงบแม้สถานการณ์จะเลวร้าย “ให้ทุกคนเตรียมรับมือ นี่คือสงครามที่เราหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไป”

เสียงปืนทำให้ลีโอสะดุ้งตื่น เขาคว้าปืนพกที่หัวเตียงก่อนจะพุ่งออกจากห้อง ทันทีที่เขาออกมา สิ่งที่เห็นคือศัตรูกำลังบุกเข้ามาภายในคฤหาสน์อย่างโหดเหี้ยม

“บ้าชิบ...” ลีโอพึมพำ ก่อนจะยิงสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว

“คาร์โล! พ่ออยู่ไหน!?”

“ยังอยู่ในห้องทำงานครับ!”

ลีโอรีบวิ่งฝ่าความโกลาหล เสียงปืนดังไม่หยุด เขาจัดการศัตรูที่ขวางทางอย่างแม่นยำ ทว่าเมื่อไปถึงหน้าห้องทำงานของพ่อ ทุกอย่างกลับช้าไปแล้ว

ฉากแห่งการสูญเสีย

ประตูห้องทำงานเปิดกว้าง ภายในห้องเงียบสนิท แต่กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจาย

ร่างของ วินเซนโซ ดอนเนลลี ทรุดลงบนพื้น เบื้องหลังของเขาคือรอยกระสุนที่ฝังอยู่ในอก เลือดสีแดงเข้มไหลซึมไปทั่วพื้นพรม

ลีโอแทบหยุดหายใจ เขาพุ่งเข้าไปหา พ่อของเขายังไม่หมดลมหายใจ แต่มันเหลือเวลาอีกไม่มาก

“พ่อ! ทนไว้!”

วินเซนโซพยายามยิ้มให้ลูกชาย ดวงตาของเขายังคงเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

“ลีโอ... ความแค้นต้องมีสติ... อย่าให้ความโกรธทำให้นายพลาด...”

ลีโอจับมือพ่อไว้แน่น “พ่อ! อย่าพูดแบบนี้! พ่อจะไม่เป็นอะไร!”

แต่ลมหายใจของวินเซนโซเริ่มแผ่วลง “ฉันภูมิใจในตัวของนาย... นายคือลูกชายของฉัน... จงลุกขึ้นและปกป้องสิ่งที่เป็นของตัวนายซะ...”

แล้ววินเซนโซ ดอนเนลลีก็สิ้นลมหายใจ

“ไม่!!!”

เสียงตะโกนของลีโอดังก้อง เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเช่นนี้มาก่อน

..."แต่ในความโศกเศร้านั้น มีบางสิ่งที่กำลังถูกจุดประกาย..."...