...เสียงระฆังดังขึ้นบ่งบอกว่าเวลาของช่วงพักกลางวันได้สิ้นสุดลง ฉันมองไปรอบๆ และเห็นนักเรียนหลายคนรีบเดินกลับไปที่ห้องเรียน ความรู้สึกของการเป็นคนใหม่ในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยคนแปลกหน้ากลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก...
..."จะไปห้องไหนต่อดี?" ฉันคิดในใจ ขณะที่เดินตามทางเดินที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าที่ดังไปมา...
...วันนี้คือวันแรกที่ฉันย้ายโรงเรียนใหม่ หลังจากที่โรงเรียนเก่าไม่สามารถรองรับการเรียนของฉันได้ ฉันจึงต้องมาเริ่มต้นใหม่ที่นี่ในเมืองเล็กๆ ที่ดูเงียบสงบ...
...สวัสดีค่ะ, ฉันชื่อฟ้า เป็นนักเรียนชั้นม.ปลายที่เพิ่งย้ายมาใหม่ ฉันเป็นคนขี้อาย ชอบสงสัย และไม่ค่อยชอบอยู่ในที่ที่ทำให้ตัวเองรู้สึกโดดเดี่ยว แต่ที่นี่… มันต่างออกไป...
...เมื่อมาถึงห้องเรียน ฉันมองไปที่นักเรียนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง พวกเขาดูเหมือนจะไม่สนใจฉันมากนัก เหมือนกับทุกคนต่างมีโลกส่วนตัวของตัวเอง ฉันเดินไปหาที่นั่งที่ครูบอกให้ไปนั่ง ซึ่งเป็นที่นั่งใกล้หน้าต่าง...
...ที่นั่งข้างๆ ฉันว่างเปล่า แต่เมื่อฉันมองไปที่โต๊ะนั้น—ฉันเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ที่นั่น...
...ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีผมสั้นสีเข้ม ใบหน้าหม่นหมอง เหมือนเขาจะนั่งอยู่ในท่าที่เงียบสงบ ไม่มีใครพูดอะไรหรือแสดงความสนใจใดๆ ฉันพยายามมองเขาแต่กลับไม่สามารถจับใจความอะไรได้เลย...
...“ใครกัน?” ฉันคิดในใจ แต่เมื่อมองไปที่โต๊ะของเขาอีกครั้ง ฉันก็พบว่าโต๊ะนั้นกลับว่างเปล่าเหมือนเดิม...
...ฉันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ—เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ฉันมองข้ามไป...
...ในตอนนั้น เพื่อนที่นั่งข้างๆ ฉันหันมามองและยิ้มให้ ฉันรีบถามเขาไป “เขาคนนั้นเป็นใคร?”...
...เพื่อนมองไปที่โต๊ะข้างๆ แล้วตอบด้วยท่าทางสงสัย “ไม่มีใครนั่งตรงนั้นนะ”...
...“ไม่มีใครเหรอ?” ฉันถามซ้ำอย่างไม่แน่ใจ...
...“ใช่ ไม่มีใครนั่งเลย” เขาตอบแล้วหันไปพูดคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ โดยไม่สนใจอะไรต่อ...
...ความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มครอบงำฉัน ฉันยังคงมองไปที่โต๊ะที่ว่างอยู่ นึกถึงชายหนุ่มคนนั้นที่เหมือนจะนั่งอยู่เมื่อสักครู่ ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นแค่ความหลอนหรือบางสิ่งที่ฉันคิดไปเอง แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกถึงการมีตัวตนของใครบางคนที่ไม่เห็นตัวตนเลย...
...เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของเพื่อนในห้องกลบเสียงความคิดของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมดิ่งไปในความคิดของตัวเอง แต่ก็ยังไม่ได้ถามใครเพิ่มเติมเพราะความกลัวที่จะถูกมองว่าแปลกประหลาด...
...ฉันนั่งนิ่งๆ และพยายามบอกตัวเองว่าไม่ต้องคิดมาก แต่กลับรู้สึกว่ามันมีบางสิ่งที่ไม่ถูกต้องในที่นี้...
...ในเวลาต่อมา ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองจากที่ไหนสักแห่ง ในห้องที่เต็มไปด้วยนักเรียนแปลกหน้า ที่นี่มันช่างแตกต่างจากที่โรงเรียนเก่าอย่างสิ้นเชิง...
..."มันเป็นแค่วันแรก... ฉันจะต้องปรับตัวให้ได้" ฉันพยายามปลอบตัวเอง ขณะที่เสียงระฆังเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง...
...ตอนนี้ทุกอย่างจะต้องเริ่มต้นใหม่...
...---...
...ฉันพยายามบอกตัวเองว่าเรื่องเมื่อวานเป็นแค่ภาพหลอนจากความเหนื่อยล้า แต่เมื่อเดินเข้ามาในห้องเรียนตอนเช้า ฉันก็ต้องชะงัก...
...โต๊ะข้างๆ ฉันว่างเปล่า ไม่มีใครนั่ง แต่กลับมีสมุดเรียนวางอยู่บนนั้น ราวกับมีคนใช้อยู่จริงๆ ฉันเหลือบมองไปรอบๆ เพื่อนร่วมชั้นดูไม่สนใจโต๊ะนั้นเลย เหมือนกับว่ามันเป็นเพียงอากาศธาตุ...
...ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะสมุดเล่มนั้น มันเป็นสมุดปกแข็งสีดำ หม่นหมองเหมือนไม่มีใครใช้มานาน แต่เมื่อฉันลองเปิดดู ด้านในกลับมีร่องรอยของตัวอักษรจางๆ ราวกับมีคนเคยเขียนอะไรบางอย่างลงไปแต่ถูกลบออกไปแล้ว...
..."นั่นมันสมุดของใครเหรอ?" ฉันถามออกไปเบาๆ...
..."เธอพูดอะไรนะ?" เสียงของเพื่อนผู้หญิงที่นั่งอยู่แถวหน้าเรียกสติฉันให้กลับมา...
..."เอ่อ... โต๊ะข้างๆ นี่มีคนใช้อยู่เหรอ?"...
...เธอมองตามสายตาฉันไปที่โต๊ะว่าง ก่อนจะทำหน้างุนงงแล้วส่ายหัว "ไม่นะ ไม่มีใครนั่งตรงนั้นมาตั้งนานแล้ว"...
..."แต่เมื่อวานฉันเห็นมีคนอยู่ที่นี่..." ฉันพึมพำกับตัวเอง...
..."เธอคงเห็นผิดไปน่ะ" เธอหัวเราะเบาๆ แต่แววตาของเธอดูมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ "ที่นั่งนั่นไม่มีใครกล้านั่งหรอก"...
..."ทำไมล่ะ?" ฉันขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความผิดปกติในน้ำเสียงของเธอ...
...เพื่อนสาวของฉันลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเบาๆ ราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน "เคยมีคนนั่งที่นั่นมาก่อน... แต่เขาหายไป"...
...คำพูดของเธอทำให้ฉันรู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง ฉันกลืนน้ำลาย "หายไป? หมายความว่าไง?"...
...แต่ก่อนที่เธอจะตอบ ครูประจำชั้นก็เดินเข้ามา ทุกคนรีบกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ฉันมองไปที่โต๊ะข้างๆ อีกครั้ง สมุดเล่มนั้นยังอยู่ที่เดิม...
...ตลอดทั้งคาบ ฉันพยายามตั้งใจเรียนแต่สมาธิของฉันกลับหลุดลอยไปอยู่ที่สมุดปกดำเล่มนั้น ในหัวมีแต่คำถามว่ามันเป็นของใคร ทำไมถึงอยู่ตรงนั้น และคนที่หายไปคือใครกันแน่...
...เมื่อคาบเรียนจบลง ฉันตัดสินใจหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ลองไล่ปลายนิ้วไปตามหน้ากระดาษที่ซีดจาง บางหน้ามีร่องรอยขีดเขียนที่ถูกลบออกไป บางหน้ามีรอยหมึกเปื้อนเลอะเทอะเหมือนมีคนพยายามขูดมันออก...
...แต่เมื่อฉันเปิดไปถึงหน้าสุดท้าย ฉันก็ต้องหยุดชะงัก...
...ตัวอักษรซีดจางที่เขียนด้วยดินสอปรากฏขึ้นที่มุมกระดาษ...
..."ช่วยด้วย..."...
...หัวใจฉันเต้นแรงขึ้น ทันใดนั้น สายลมเย็นวูบหนึ่งก็พัดผ่านหลังคอของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกขนลุกวาบไปทั้งตัว...
...ฉันหันกลับไปมองรอบๆ แต่เพื่อนๆ ในห้องทยอยเดินออกไปหมดแล้ว ฉันหันกลับมาที่สมุดอีกครั้ง แล้วกรีดนิ้วเบาๆ บนหน้ากระดาษ ราวกับพยายามจะสัมผัสข้อความนั้น...
...แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจ้องมองมัน—...
...แกรก......
...เสียงเก้าอี้ที่ขยับเลื่อนดังมาจากโต๊ะข้างๆ...
...ฉันสะดุ้งเฮือก แล้วหันไปมองทันที แต่สิ่งที่ฉันเห็นมีเพียงโต๊ะเปล่าๆ และเก้าอี้ที่ขยับออกมาจากใต้โต๊ะเล็กน้อย ราวกับมีใครบางคนนั่งลงเมื่อครู่...
...เสียงหัวใจของฉันดังจนแทบไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง ฉันรีบเก็บของแล้วลุกขึ้นยืน หวังจะเดินออกจากห้องเรียนให้เร็วที่สุด แต่ก่อนที่ฉันจะก้าวพ้นธรณีประตู ฉันก็ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ...
...เสียงที่ฟังดูเหมือนออกมาจากความว่างเปล่า...
..."อย่าไป..."...
...ฉันตัวแข็งทื่อ ขนลุกชันไปทั้งร่าง ก่อนจะรีบก้าวออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย...
...—...
...ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน...
...เสียงกระซิบที่ฉันได้ยินก่อนออกจากห้องเรียนยังดังก้องอยู่ในหัว ฉันพยายามบอกตัวเองว่าอาจเป็นเพียงจินตนาการ แต่มันกลับชัดเจนเกินไป จนฉันไม่อาจปฏิเสธความจริงได้...
...เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนพร้อมความรู้สึกประหลาด โต๊ะข้างๆ ฉันยังคงว่างเปล่า แต่สมุดปกดำเล่มนั้นหายไปแล้ว...
...ฉันกลืนน้ำลาย แล้วหันไปกระซิบถามเพื่อนที่นั่งใกล้ๆ...
..."เมื่อวาน... มีใครเอาสมุดเล่มนั้นไปหรือเปล่า?"...
...เพื่อนมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะส่ายหัว "สมุดอะไรเหรอ?"...
..."ก็... สมุดปกดำที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ ฉันน่ะ"...
...เธอทำหน้างุนงง "ฉันไม่เห็นมีอะไรอยู่นะ ฟ้า เธอคิดมากไปหรือเปล่า?"...
...ฉันเม้มปากแน่น รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก...
...แต่สิ่งที่ทำให้ฉันแน่ใจว่านี่ไม่ใช่แค่ภาพหลอน คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงพักกลางวัน...
...——...
...ตอนเที่ยง ฉันตัดสินใจเดินไปที่ห้องสมุดเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับโรงเรียน หวังว่าจะได้คำตอบอะไรสักอย่างเกี่ยวกับโต๊ะตัวนั้น...
...ขณะที่กำลังไล่สายตาไปตามชั้นหนังสือ ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ ตามมาข้างหลัง...
...ฉันหันไปมอง แต่กลับไม่เห็นใคร...
..."คงคิดมากไปเอง..." ฉันพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินไปหามุมสงบๆ นั่ง...
...ฉันลองค้นหาหนังสือเกี่ยวกับประวัติโรงเรียน แล้วเปิดไล่ดูไปทีละหน้า แต่ก็ไม่พบอะไรที่เกี่ยวข้องกับโต๊ะเรียนหรือเหตุการณ์ประหลาดในห้องเรียนเลย...
...แต่แล้ว ฉันก็สะดุดกับรูปถ่ายเก่ารูปหนึ่ง...
...มันเป็นภาพของห้องเรียนที่ดูเหมือนจะเก่ามาก นักเรียนในภาพทุกคนยืนเรียงกันเป็นแถว ท่ามกลางสีหน้าเคร่งขรึม...
...และที่แถวหลังสุด ฉันเห็นเงาสีดำจางๆ คล้ายรูปร่างของเด็กนักเรียนคนหนึ่ง แต่หน้าของเขาถูกขีดฆ่าเป็นรอยหมึกดำสนิท...
...ฉันรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว รีบหันไปดูรายชื่อใต้ภาพ...
...แต่มีชื่อหนึ่งที่ถูกขีดฆ่าออกไปจนมองไม่เห็น...
...ทันใดนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงไอเย็นที่แผ่ซ่านอยู่รอบตัว ลมหายใจของฉันเริ่มติดขัด ก่อนที่ฉันจะได้สติ ฉันก็ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาใกล้ๆ หู...
..."เธอเห็นฉันแล้วใช่ไหม..."...
...ฉันสะดุ้งเฮือก รีบปิดหนังสือแล้วหันไปมองรอบตัวอีกครั้ง...
...ห้องสมุดยังคงเงียบงัน ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ฉันเลย...
...แต่เมื่อฉันก้มลงมองโต๊ะที่ฉันวางมืออยู่ ฉันก็ต้องเบิกตากว้าง...
...สมุดปกดำที่ฉันคิดว่าหายไป วางอยู่ตรงหน้าฉัน...
...และเมื่อฉันเปิดดูมันอีกครั้ง...
...ข้อความหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนหน้ากระดาษ ราวกับมีใครบางคนเพิ่งเขียนมันลงไป...
..."ช่วยฉันด้วย..."...
...——...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
