_______
เสียงไซเรนรถพยาบาลดังสนั่นไปทั่วบริเวณหน้าตึกโรงพยาบาลแห่งใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาน พนักงานหลายคนแตกตื่นเมื่อร่างสูงสง่าของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำถูกหามเข้ามาในสภาพที่เสื้อเชิ้ตสีขาวเปื้อนเลือดแดงฉาน
"บาดแผลฉกรรจ์ที่ชายโครงซ้าย! คนไข้เสียเลือดมาก รีบนำเข้าห้องฉุกเฉินด่วน!"
เสียงตะโกนสั่งการของแพทย์และพยาบาลดังระงม แพทย์ประจำเวรต่างรีบเข้ามาดูอาการของผู้บาดเจ็บ ชายหนุ่มที่กำลังนอนอยู่บนเตียงพยายามลืมตาขึ้น แม้สีหน้าจะยังเรียบนิ่ง แต่แววตาคมกริบสะท้อนถึงความเจ็บปวดที่พยายามปกปิดไว้
"คุณหมอศวิน! ห้องฉุกเฉินต้องการคุณด่วนค่ะ!"
ศวิน อัศวิน นักศึกษาแพทย์ปีหกผู้มากฝีมือ กำลังนั่งตรวจเคสผู้ป่วยอยู่ในห้องทำงาน เขาเงยหน้าขึ้นทันทีที่พยาบาลพรวดพราดเข้ามาเรียกด้วยน้ำเสียงร้อนรน
"คนไข้เป็นใคร?"
"เป็นแขกคนสำคัญที่มาตรวจเยี่ยมโรงพยาบาลค่ะ ถูกแทงที่ชายโครงและเสียเลือดมาก!"
ศวินไม่รอช้า คว้ากล่องอุปกรณ์ฉุกเฉินติดมือก่อนเร่งฝีเท้าตรงไปยังห้องฉุกเฉินทันที
---
ภายในห้องฉุกเฉิน ทีมแพทย์กำลังเร่งมือช่วยชีวิตผู้บาดเจ็บ ศวินเดินเข้าไปพร้อมกับสวมถุงมือผ่าตัด ดวงตาคู่คมกวาดมองร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
"ชีพจรคงที่ แต่เสียเลือดมาก ต้องเย็บแผลทันที" ศวินกล่าวพลางหยิบอุปกรณ์มาเตรียมทำหัตถการ
มือเรียวของเขาเริ่มต้นทำงานอย่างแม่นยำ คมเข็มและไหมเย็บแผลขยับไปตามบาดแผลอย่างคล่องแคล่วโดยไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว
"คุณหมอศวินฝีมือเยี่ยมเหมือนเดิมเลยนะคะ" พยาบาลเอ่ยชม
ศวินไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่จดจ่ออยู่กับการเย็บแผล จนกระทั่งเสียงทุ้มต่ำของคนไข้เอ่ยขึ้น
"หมอ...ชื่ออะไร?"
ศวินชะงักเล็กน้อยเมื่อพบว่าชายหนุ่มที่นอนอยู่กำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาแหลมคม
"ศวินครับ คุณอย่าพูดเยอะ พักผ่อนก่อน"
"ศวิน...เหรอ?" ชายหนุ่มทวนชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงแฝงแววพึงพอใจ
ศวินไม่ได้สนใจมากนักและตั้งหน้าตั้งตาเย็บแผลต่อ แต่เขากลับรู้สึกถึงสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมองเขาอย่างไม่ลดละ
---
หลังจากเย็บแผลและดูแลอาการเสร็จ ศวินถอดถุงมือและล้างมือก่อนจะเตรียมเดินออกไป แต่เสียงของผู้ป่วยกลับหยุดเขาไว้
"ฉันชื่อภาคิน... จำไว้ด้วย"
ศวินเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"พักผ่อนเถอะครับ คุณภาคิน"
ภาคินเหยียดยิ้มบาง ๆ มองตามร่างของศวินที่เดินออกจากห้องไป รอยยิ้มนั้นแฝงไว้ด้วยความสนใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน
---
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ศวินยังคงใช้ชีวิตตามปกติ เขามีตารางเรียนหนักและต้องฝึกงานที่โรงพยาบาลทุกวัน เรื่องของผู้ป่วยที่ชื่อภาคินค่อย ๆ จางหายไปจากความคิดของเขา
แต่สำหรับภาคิน กลับไม่ใช่แบบนั้น
"ศวิน อัศวิน อายุ 24 ปี นักศึกษาแพทย์ปีหก ตัวท็อปของคณะ พ่อแม่เสียชีวิตจากโรคร้าย ปัจจุบันอาศัยอยู่กับคุณยาย"
ลูกน้องของภาคินรายงานข้อมูลทั้งหมดให้เขาฟัง หลังจากที่เขาสั่งให้ไปสืบประวัติของหมอหนุ่มที่ช่วยชีวิตเขาไว้
"เป็นคนที่น่าสนใจดีนี่" ภาคินพึมพำกับตัวเองก่อนเอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยแววสนุกสนาน
เขาไม่เคยให้ความสนใจกับใครมาก่อน แต่ศวินแตกต่างออกไป
---
วันต่อมา ศวินกำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่ในห้องพักแพทย์ จู่ ๆ ก็มีพยาบาลเข้ามาบอกว่าเขามีแขกต้องการพบ
"ใครเหรอครับ?"
"เขาบอกว่าเป็นคุณภาคินค่ะ"
ศวินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปดู และพบกับร่างสูงของภาคินยืนรออยู่ด้านนอก เขาอยู่ในชุดสูทสีดำ ดูภูมิฐานและทรงอำนาจจนทำให้คนรอบข้างหลีกทางให้โดยอัตโนมัติ
"มีอะไรหรือเปล่าครับ?" ศวินถามเสียงเรียบ
ภาคินมองเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ฉันอยากให้หมอมาเป็นแพทย์ส่วนตัวของฉัน"
ศวินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "ผมยังเป็นแค่แพทย์ฝึกหัดนะครับ ไม่เหมาะจะเป็นหมอประจำตัวใครหรอก"
"ฉันจ่ายให้ไม่อั้น"
"ขอโทษนะครับ ผมไม่รับข้อเสนอ"
ศวินตอบปฏิเสธทันทีโดยไม่ลังเล ภาคินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับคาดไม่ถึง
"ไม่มีใครปฏิเสธฉันมาก่อน"
"งั้นผมคงเป็นคนแรก" ศวินยิ้มบาง ๆ ก่อนจะโค้งศีรษะให้เล็กน้อยแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ภาคินยืนมองตามด้วยสายตาเป็นประกาย
ยิ่งถูกปฏิเสธ...เขาก็ยิ่งอยากได้
ภาคินไม่รู้เลยว่า การพบกันครั้งนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของโชคชะตาที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของทั้งสองคนไปตลอดกาล...
______
ภาคินเป็นผู้ชายที่ไม่เคยถูกปฏิเสธมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจหรือเรื่องส่วนตัว ทุกอย่างที่เขาต้องการมักจะได้มาเสมอ
แต่ศวินกลับเป็นข้อยกเว้น
"เขาปฏิเสธ?"
เสียงของราวิ ลูกน้องมือขวาของภาคินเอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ หลังจากได้รับรายงานว่า ศวิน อัศวิน ปฏิเสธข้อเสนออันแสนล่อใจของเจ้านายตัวเอง
"ใช่" ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ดวงตากลับเป็นประกายอย่างที่ราวิไม่เคยเห็นมาก่อน
"แปลกดี"
ราวิกะพริบตาเล็กน้อย เขาอยู่กับภาคินมานานพอจะรู้ว่าน้ำเสียงแบบนี้หมายถึงอะไร เจ้านายของเขากำลัง 'สนใจ' อย่างจริงจัง
"คุณภาคินต้องการให้ผมทำอะไรเกี่ยวกับเขาหรือเปล่าครับ?"
ภาคินนั่งเอนหลังพิงเก้าอี้หนังสีดำในห้องทำงานของเขา นิ้วมือเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"หาข้อมูลเกี่ยวกับเขาให้มากกว่านี้"
"ครับ ผมจะจัดการให้"
---
อีกด้านหนึ่ง
ศวินกลับไปใช้ชีวิตตามปกติของเขาที่โรงพยาบาล เขาไม่ได้ใส่ใจกับเหตุการณ์เมื่อวันก่อนมากนัก สำหรับเขา ภาคินเป็นแค่คนไข้รายหนึ่งเท่านั้น แม้ว่าภาพของชายหนุ่มในชุดสูทดำที่มาพร้อมกับบอดี้การ์ดจะยังติดอยู่ในหัวก็ตาม
"ศวิน! คืนนี้ไปดื่มกันไหม?"
เสียงของพีท เพื่อนสนิทที่เป็นนักศึกษาแพทย์ด้วยกันเอ่ยขึ้นขณะที่ทั้งสองกำลังพักเบรก
"ไปไหน?"
"ผับใหม่ที่เพิ่งเปิดในตัวเมือง น่าจะสนุกนะ"
ศวินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่ใช่คนชอบเที่ยวกลางคืนมากนัก แต่ช่วงนี้ตารางงานค่อนข้างหนัก การได้ผ่อนคลายบ้างก็คงไม่เสียหาย
"โอเค ไปก็ได้"
---
คืนนั้น
ศวินกับพีทมาถึงผับแห่งหนึ่งที่เพิ่งเปิดใหม่ บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยแสงไฟหลากสีและเสียงดนตรีกระหึ่ม ผู้คนมากมายเต้นรำกันอยู่กลางฟลอร์
"เอ้า ดื่ม!"
พีทยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ศวิน เขารับมาจิบเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดื่มเลย แต่ก็ไม่ใช่สายหนัก
"เฮ้ ดูนั่นสิ"
พีทกระซิบพร้อมกับพยักพเยิดไปยังโซนวีไอพีของผับ
ศวินหันไปมอง ก่อนจะเห็นร่างสูงของใครบางคนที่ดูโดดเด่นในชุดสูทสีดำ นั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ดูเหมือนบอดี้การ์ด
ภาคิน
ดวงตาคมของเขากำลังมองตรงมาที่ศวินอย่างพอดิบพอดี ราวกับรู้ว่าเขากำลังมองอยู่
ศวินขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่? หรือเป็นเรื่องบังเอิญ?
ภาคินยกแก้วในมือขึ้นเล็กน้อยเหมือนทักทาย ก่อนจะเอ่ยบางอย่างกับลูกน้องที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
ไม่นานนัก พนักงานเสิร์ฟสาวสวยก็นำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟที่โต๊ะของศวิน
"จากโต๊ะโน้นค่ะ"
ศวินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะส่ายหน้า "บอกเขาว่าผมไม่รับของจากคนแปลกหน้า"
พนักงานสาวดูอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะวีไอพีเพื่อส่งสารให้ภาคิน
พีทกระซิบข้างหูศวิน "นายบ้าไปแล้วเหรอ?! นั่นภาคิน มาเฟียตัวท็อปของโลกนะ!"
"แล้วไง?" ศวินตอบเรียบ ๆ "เขาก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง"
พีทอ้าปากค้าง แต่ก่อนจะพูดอะไรเพิ่มเติม ชายร่างสูงในชุดสูทสีดำก็ลุกจากที่นั่งและเดินตรงเข้ามาหาศวิน
"เฮ้ย เขามาแล้ว!" พีทกระซิบเสียงสั่น ๆ
ศวินวางแก้วลงแล้วเงยหน้ามองภาคินที่มายืนอยู่ตรงหน้า เขายังคงสงบนิ่ง แม้บรรยากาศรอบตัวภาคินจะเต็มไปด้วยแรงกดดันมหาศาล
"ฉันควรจะโกรธที่นายปฏิเสธของฉันเป็นครั้งที่สอง" ภาคินเอ่ยเสียงเรียบ
"งั้นคุณโกรธไหม?" ศวินถามกลับ
ภาคินหัวเราะเบา ๆ "ไม่เลย กลับทำให้ฉันสนใจมากขึ้น"
ศวินรู้สึกปวดหัวกับท่าทีของผู้ชายคนนี้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ตอบอะไร จู่ ๆ ก็มีเสียงเอะอะดังขึ้นจากอีกฝั่งของผับ
"บอส! มีปัญหา!"
หนึ่งในลูกน้องของภาคินรีบเข้ามากระซิบรายงาน
ภาคินหันไปมองก่อนจะขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้น?"
"มีคนจากแก๊งคู่อริอยู่ที่นี่ครับ ดูเหมือนจะตั้งใจมาหาเรื่อง"
ศวินมองตามสายตาของพวกเขา และเห็นชายกลุ่มหนึ่งที่ดูก้าวร้าวกำลังมองมาทางโต๊ะของภาคิน
"ชิ..." ภาคินถอนหายใจ "พาศวินออกไปจากที่นี่ก่อน"
"เดี๋ยว ผมยังไม่—"
"นี่ไม่ใช่เวลาจะเถียง" ภาคินตัดบท ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้อง "พาเขากลับไปที่โรงพยาบาล หรือไม่ก็ส่งเขากลับบ้าน"
"บอสครับ พวกนั้นเริ่มเข้ามาใกล้แล้ว!"
ศวินมองหน้าภาคิน ก่อนจะตัดสินใจ "ถ้าคุณจะมีเรื่องกัน ผมจะไม่ยุ่ง แต่ผมกลับเองได้"
ภาคินมองศวินอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "งั้นก็อย่าอยู่ใกล้บริเวณนี้"
ศวินไม่ได้พูดอะไรอีก เขาหันหลังเดินออกจากผับไปพร้อมกับพีท ทิ้งให้ภาคินต้องเผชิญกับสถานการณ์ของตัวเอง
---
วันรุ่งขึ้น
ข่าวเหตุการณ์ในผับเมื่อคืนกระจายไปทั่วอินเทอร์เน็ต ภาคินสามารถควบคุมสถานการณ์ได้โดยไม่มีใครบาดเจ็บสาหัส แต่ศวินรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่อันตรายเกินไป
"นายแน่ใจนะว่าควรยุ่งกับผู้ชายคนนั้น?" พีทถามขึ้น
ศวินถอนหายใจ "ฉันไม่ได้ยุ่งกับเขา เขาเป็นฝ่ายมายุ่งกับฉันเอง"
"แล้วนายจะทำยังไงต่อ?"
"ไม่ทำอะไร" ศวินตอบเรียบ ๆ "ฉันเป็นแค่หมอ คนอย่างเขาไม่น่าจะมายุ่งกับฉันได้นานหรอก"
แต่ศวินคิดผิด...
เพราะภาคินไม่ใช่คนที่ยอมปล่อยมือจากสิ่งที่ตัวเองต้องการได้ง่าย ๆ และศวิน...เป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้
( โปรดติดตามตอนต่อไป )
__________
"เขาไม่ใช่คนที่นายจะปฏิเสธได้ง่าย ๆ นะเว้ย"
เสียงของพีทยังคงก้องอยู่ในหัวศวินขณะที่เขากำลังเดินตรวจผู้ป่วยในโรงพยาบาล แม้จะพยายามไม่สนใจ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปตั้งแต่คืนที่ผับ
เหมือนเงาของใครบางคนยังติดตามเขาอยู่ตลอดเวลา
ศวินเป็นคนช่างสังเกตมาแต่ไหนแต่ไร และตอนนี้เขารู้สึกว่ามีคนคอยจับตามองเขา
"ศวิน วันนี้เข้าเวรดึกใช่ไหม?"
เสียงของพี่มินท์ พยาบาลรุ่นพี่เรียกสติของเขากลับมา ศวินเงยหน้าจากแฟ้มเวชระเบียนก่อนจะพยักหน้า
"ใช่ครับ คืนนี้ผมอยู่เวรห้องฉุกเฉิน"
"ดีเลย ฉันจะได้ฝากเธอดูแลผู้ป่วยบางคนให้"
ศวินพยักหน้ารับ ก่อนจะกลับไปทำงานของตัวเอง แต่ในใจยังรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่เขาอธิบายไม่ได้
---
คืนนั้น
โรงพยาบาลในยามค่ำคืนเงียบสงบกว่ากลางวัน แต่ห้องฉุกเฉินยังคงมีผู้ป่วยเข้ามาเป็นระยะ
ศวินกำลังดูอาการเด็กเล็กที่มีไข้สูงเมื่อเสียงเอะอะดังขึ้นจากหน้าห้องฉุกเฉิน
"เขาถูกยิง! เรียกหมอด่วน!"
เสียงของบอดี้การ์ดที่แต่งตัวในชุดดำสนิทดังขึ้น ศวินรีบหันไปมอง ก่อนจะเห็นร่างสูงของชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือด ถูกพยุงเข้ามาในห้องฉุกเฉิน
ภาคิน...
ศวินเบิกตากว้างเล็กน้อย แต่ยังคงควบคุมสีหน้าให้เรียบนิ่ง เขาวางแฟ้มในมือแล้วรีบเข้าไปตรวจอาการ
"กระสุนฝังที่ไหล่ ต้องเอาออกโดยด่วน" เขาหันไปสั่งพยาบาล "เตรียมห้องผ่าตัด!"
ภาคินแม้จะอยู่ในสภาพบาดเจ็บ แต่ยังคงมีสติ ดวงตาคมมองศวินที่กำลังสั่งการด้วยท่าทางเด็ดขาด
"หมอ... ได้ดูแลฉันอีกครั้งแล้วสินะ" เสียงทุ้มของเขาเอ่ยแผ่วเบา
ศวินเหลือบมองเขาเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงเรียบ "ผมทำหน้าที่ของผม"
ภาคินหัวเราะเบา ๆ แม้จะอยู่ในสภาพที่แทบไม่ควรจะหัวเราะออกมาได้ก็ตาม
"งั้นก็ดูแลฉันให้ดีล่ะ"
---
การผ่าตัดเป็นไปอย่างราบรื่น ศวินสามารถเอากระสุนออกมาได้โดยไม่มีปัญหา หลังจากเสร็จสิ้น เขาเดินออกจากห้องผ่าตัดและถอดถุงมือผ่าตัดออก
พยาบาลหันมาถาม "หมอศวินจะเข้าไปดูอาการคุณภาคินไหมคะ?"
ศวินถอนหายใจ "ผมว่าคุณน่าจะรู้ว่าต่อให้ผมไม่เข้าไปดู เขาก็คงไม่ปล่อยให้ผมไปง่าย ๆ อยู่ดี"
พยาบาลหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้ศวินเดินเข้าไป
ในห้องพักฟื้น ภาคินนั่งพิงหัวเตียงอยู่ ดวงตาของเขายังคงเฉียบคมเหมือนเดิม แม้ร่างกายจะยังอ่อนแรงจากการเสียเลือด
"หมอศวิน... มาแล้วสินะ"
ศวินถอนหายใจ "คุณควรพักผ่อน"
"ฉันจะพัก ถ้านายอยู่ที่นี่"
"ผมเป็นหมอ ไม่ใช่พยาบาลส่วนตัวของคุณ"
ภาคินยิ้มมุมปาก "แล้วถ้าฉันอยากให้หมอศวินเป็นหมอประจำตัวฉันล่ะ?"
ศวินมองเขานิ่ง ๆ "คุณพูดแบบนี้มาแล้วรอบหนึ่ง และผมก็ปฏิเสธไปแล้ว"
"แต่นายก็ยังมาช่วยชีวิตฉันอีกครั้ง"
"เพราะมันคือหน้าที่ของผม" ศวินตอบทันที
ภาคินมองเขาเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "หมอศวิน... นายเป็นคนที่ฉันอยากได้มากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วสิ"
ศวินรู้สึกเหมือนกำลังถูกล่าโดยนักล่าที่อันตรายที่สุดที่เขาเคยเจอมา
"คุณภาคิน" ศวินพูดเสียงเรียบ "คุณอาจจะชินกับการได้ทุกอย่างที่ต้องการ แต่ผมไม่ใช่ของที่คุณจะได้ไปง่าย ๆ"
ภาคินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา "ฉันชอบคำท้าทาย"
ศวินถอนหายใจ "งั้นก็เตรียมตัวรับความผิดหวังไว้ได้เลย"
---
หลังจากที่ศวินเดินออกจากห้องพักฟื้นของภาคิน เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินอยู่บนเส้นทางที่อันตราย
ภาคินไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ และตอนนี้ดูเหมือนเขาจะตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำให้ศวินมาอยู่ข้างเขา
แต่ศวินก็ไม่ใช่คนที่จะยอมอ่อนข้อให้ใค
รง่าย ๆ เช่นกัน
และสงครามระหว่างพวกเขา... เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
( โปรดติดตามตอนต่อไป )
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
