กนกเป็นผู้ชายที่หลงใหลในการอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาไปแล้ว สาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขารักการอ่านก็คือการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ ซึ่งต่างก็เป็นนักอ่านตัวยง แม่ของกนกมักจะอ่านหนังสือสารคดีแปลกๆ และสนุกๆ แล้วนำมาเล่าให้เขาฟังเสมอ ทำให้เขาตื่นเต้นกับโลกของความรู้และจินตนาการ ส่วนพ่อของเขาก็เป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับการพัฒนาตัวเอง และมักจะสอนให้เขารู้จักการเติบโตอย่างมีคุณภาพ

    บ้านของกนกจึงเต็มไปด้วยหนังสือหลากหลายประเภท ไม่ว่าจะเป็นสารคดี นิยายพัฒนาตัวเอง หรือแม้แต่หนังสือวรรณกรรมคลาสสิก เขาเริ่มอ่านหนังสือตั้งแต่ยังเด็ก โดยหยิบหนังสือทุกประเภทมาอ่าน ไม่ว่าจะเป็นหนังสือการ์ตูน นิทาน หรือแม้แต่หนังสือที่ผู้ใหญ่มักอ่าน ซึ่งทำให้เขามีโลกทัศน์ที่กว้างไกลและมีจินตนาการที่ล้ำลึก

    แต่หนังสือที่เขาชอบที่สุดกลับเป็นนิยายรักโรแมนติกของแม่ แม่ของเขามีนิยายรักอยู่มากมายเต็มชั้นหนังสือ ตอนเด็กๆ เขาอ่านเพราะความขำขันและความสนุก แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขากลับพบว่าตัวเองหลงรักการอ่านนิยายรักโรแมนติกอย่างจริงจัง อย่างไรก็ตาม เขามักจะข้ามฉากที่พระเอกและนางเอกมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งหรือมีเนื้อหาที่โรแมนติกเกินไป เพราะรู้สึกว่าไม่ค่อยเข้าใจและไม่สนใจเท่าไหร่ เขาชอบที่จะจดจ่อกับเนื้อเรื่องหลักมากกว่า และมักจะคิดตามไปกับบทบาทของตัวละคร แต่ก็ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับฉากที่หวานซึ้งหรือกุ๊กกิ๊กนัก

    การอ่านหนังสือทำให้กนกเป็นคนที่มีความคิดลึกซึ้งและมีโลกส่วนตัวที่สมบูรณ์ เขามักจะใช้เวลาว่างกับการอ่านหนังสือเสมอ เพราะรู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่เขาได้ปลดปล่อยจินตนาการและเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ไปพร้อมกัน แม้บางครั้งเขาอาจจะไม่เข้าใจทุกอย่างที่อ่าน แต่เขาก็ไม่เคยหยุดที่จะค้นหาและเรียนรู้ เพราะสำหรับเขาแล้ว หนังสือคือเพื่อนที่ดีที่สุดที่พาเขาไปพบกับโลกที่กว้างใหญ่และน่าตื่นเต้น

    เขาไม่ใช่คนที่โดดเด่นด้านการเรียนหรือกิจกรรมใดๆ เป็นพิเศษ แต่ก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรที่ร้ายแรง ชีวิตของเขาเป็นไปอย่างเรียบง่ายและสบายๆ เมื่อถึงเวลาต้องเลือกคณะเพื่อเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัย เขาก็รู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองเหมาะกับอะไรกันแน่ แม้จะมีความถนัดด้านวิทยาศาสตร์อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นเก่งกาจหรือหลงใหลในวิชานี้มากนัก

    หลังจากคิดไตร่ตรองอยู่นาน เขาก็ตัดสินใจสมัครเข้าคณะวิทยาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เพราะคิดว่าคงไม่ยากเกินความสามารถของตัวเอง และเขาก็สอบติดในที่สุด กนกรู้สึกโล่งใจที่ได้ตัดสินใจไปแล้ว แม้ว่าจะยังไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าคณะนี้จะเหมาะกับเขาหรือไม่ แต่เขาก็คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องยากเกินไปที่จะลองเรียนดู

    ชีวิตในมหาวิทยาลัยของกนกไม่ได้มีอะไรที่ตื่นเต้นหรือโดดเด่นมากนัก เขายังคงเป็นคนที่เรียบง่ายและใช้ชีวิตแบบสบายๆ เหมือนเดิม เขามีเพื่อนสนิทสองคนที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน คือ นิวและพราว ซึ่งทั้งคู่ก็สอบติดคณะวิทยาศาสตร์พร้อมกับเขา ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจที่มีเพื่อนเก่าอยู่ใกล้ๆ ในสภาพแวดล้อมใหม่

    พราวเป็นเพื่อนที่ร่าเริงและชอบพูดคุยเรื่องทั่วไป ส่วนนิวเป็นคนเงียบๆ แต่มีความคิดที่โตเป็นผู้ใหญ่ กนกมักจะใช้เวลาว่างกับทั้งคู่ ไม่ว่าจะเป็นการนั่งคุยเรื่องการเรียน ชีวิตในมหาวิทยาลัย หรือแม้แต่เรื่องส่วนตัว บางครั้งพวกเขาก็ช่วยกันติวหนังสือหรือทำการบ้านร่วมกัน ซึ่งทำให้กนกรู้สึกว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด

    แม้ว่ากนกจะไม่ได้เป็นคนที่โดดเด่นหรือมีความสามารถพิเศษอะไร แต่เขาก็พยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เขาอาจจะไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดในชั้นเรียน แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งการอ่านหนังสือ เพราะสำหรับเขาแล้ว หนังสือคือสิ่งที่ช่วยเติมเต็มชีวิตและทำให้เขามีความสุขเสมอ

''กนก แกยิ้มอะไรคนเดียวเหมือนคนบ้าเลย''

''ก็ในหนังสือมันน่ารักมากเลย พระเอกเข้ามาหานางเอกด้วยวิธีแบบตลกอ่ะ"

"โอเค ก็นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า ดูคนอื่นเขาเรียนสิ"

"ก็วิชานี้มันน่าเบื่ออ่ะ" เขากระซิบเบาๆกับพราว

"นักศึกษา 2 คนที่อยู่ข้างหลังห้อง คุยอะไรกันคะ? ไม่เข้าใจอะไรที่ครูสอนหรือเปล่า?"

"อะ ปะ...เปล่าค่ะ หนูกำลังปรึกษากันอยู่ค่ะ ตอนนี้หนูเข้าใจแล้วค่ะอาจารย์"

"ถ้าไม่เข้าใจก็ยกมือถามได้เลยนะคะ อย่าคุยกันเองค่ะ มันรบกวนคนข้างๆ"

"เฮ้อ..." เขาถอนหายใจยาว

"นี่แกทำให้ฉันโดนดุเห็นไหม กนก!"

"ตั้งใจเรียนหน่อยสิ เพื่อน อ่านหนังสือนะ"

"เฮ้ออ..."

ชีวิตของเขาก็มีอยู่ประมาณนี้ เรียนแล้วก็มีเพื่อนกลุ่มน้อยๆ และก็มีหนังสือเป็นของคู่ใจ

"นี่แก จะไปทำรายงานที่ห้องสมุดกับเราไหม?"

"ก็ได้ รายงานเคมีใช่ไหมล่ะ?"

"แต่มันไม่ใช่งานกลุ่มนะ มันเป็นงานเดี่ยว แต่ว่าเราคิดว่าจะไปหาหนังสือที่ห้องสมุดมาเป็นอ้างอิง"

"ได้ ไปด้วย ห้องสมุดเงียบดี เมื่อกี้อ่านถึงตอนที่พระเอกต้องไปรับนางเอกที่โรงพยาบาลอยู่ พอหมดคาบพอดี เดี๋ยวจะไปอ่านต่อ"

"ในหัวแกนี่ มีเรื่องเรียนอยู่บ้างไหม? หรือมีเรื่องพวกฉันอยู่บ้างไหม? นอกจากหนังสือนิยายอะไรของแกเนี่ย อ่านอยู่ได้ทุกวัน"

"มีนะ...นิดหน่อย ฮ่าๆๆ"

    แล้วพวกเขา 3 คนก็เดินทางไปห้องสมุดด้วยกัน ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเป็นสถานที่ที่กว้างขวางและเงียบสงบ เหมาะสำหรับการอ่านหนังสือและการทำงานอย่างจริงจัง กนก นิว และพราวต่างก็มีเป้าหมายของตัวเอง นิวและพราวตั้งใจจะหาหนังสือเกี่ยวกับเคมีเพื่อใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงสำหรับรายงาน ส่วนกนกนั้น แม้ว่าจะไม่ได้มีงานเร่งด่วนอะไร แต่เขาก็อยากมาหาหนังสือนิยายรักโรแมนติกเล่มใหม่มาอ่านต่อ

    เมื่อเดินเข้าไปในห้องสมุด นิวและพราวก็แยกย้ายไปหาหนังสือในส่วนของวิทยาศาสตร์ ในขณะที่กนกเดินตรงไปที่ชั้นหนังสือวรรณกรรม เขาหยิบนิยายรักโรแมนติกเล่มหนึ่งที่เขาคิดว่าน่าสนใจ แล้วก็หามุมสงบในห้องสมุดเพื่อนั่งอ่านต่อ

หลังจากนั้นไม่นาน นิวและพราวก็เสร็จสิ้นจากการค้นหาหนังสือและเดินมาหากนก พวกเขาเห็นเขากำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือเล่มหนา

"นี่แก ยังอ่านไม่จบอีกเหรอ?" นิวถามด้วยเสียงเบาๆ

"กำลังถึงตอนสำคัญเลย พระเอกเพิ่งจะสารภาพรักนางเอก" กนกตอบด้วยแววตาที่เป็นประกาย

"แกนี่น่ะ..." พราวยิ้มเล็กๆ

 "แต่เอาเถอะ เราเสร็จแล้ว กลับกันไหม?"

    กนกพยักหน้าแล้วปิดหนังสืออย่างเสียดาย แต่เขาก็รู้ว่าต้องกลับมาอ่านต่อในวันหลัง พวกเขาทั้งสามเดินออกจากห้องสมุดพร้อมกัน พูดคุยกันเรื่องการเรียนและชีวิตในมหาวิทยาลัยอย่างสนุกสนาน แม้ว่าชีวิตของกนกจะไม่ได้มีอะไรที่ตื่นเต้นมากนัก แต่เขาก็รู้สึกมีความสุขที่ได้มีเพื่อนดีๆ และมีหนังสือเป็นเพื่อนคู่ใจ

"เฮ้อ...เหนื่อยจังเลยอ่ะ นี่แค่ปีหนึ่งนะ ทำไมรายงานเยอะขนาดนี้"

"ก็ไม่เยอะเท่าไหร่ รีบทำสิ จะได้รีบกลับบ้านไปนอน"

"อยากไปลั้นลาเหมือนพี่ปี 2 บ้างอ่ะ"

"แกดื่มแอลกอฮอล์เป็นหรอ?"

"ไม่เป็นหรอก แต่ว่าถ้าดื่มมันจะมีเพื่อนเพิ่มขึ้นนะ มีพี่ๆ ด้วย"

"ไม่เอาอ่ะ ไม่เห็นจะอร่อยเลย"

"เฮ้ย แกเคยกินแล้วหรอ? โห ทำไมไม่ชวนวะเนี่ย"

"พ่อซื้อมาให้กินตอน ม.5"

"โห...พ่อโคตรจะเท่"

"พ่อบอกว่าเผื่อขึ้นมหาลัยแล้วมีคนเอามาให้กิน จะได้รู้ว่ารสชาติเป็นยังไง"

"แล้วเป็นไง? อร่อยป่ะ?"

"กินเบียร์ไม่เห็นอร่อยเลย ขมจะตาย ไม่รู้ว่ากินไปได้ยังไง"

"โห่ แกนี่ไม่รู้จักรสชาติของแอลกอฮอล์ที่มันอร่อยๆ"

"แกเคยกินเหรอ?"

"ไม่เคยอ่ะ แต่เขาบอกว่าอร่อย"

"ตลก"

"รีบๆ เลย จะได้กลับห้องกัน อยากไปอ่านนิยายอีกเล่มแล้ว"

"ชีวิตแกนี่มันน่าเบื่อจริงๆ มีแต่นิยาย นิยาย นิยาย"

"ไม่น่าเบื่อ เพราะว่าชีวิตมีนิยายเว้ย!"

    พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แม้ว่ากนกจะไม่ค่อยสนใจเรื่องการดื่มแอลกอฮอล์ แต่เขาก็รู้สึกว่าชีวิตของเขามีสีสันเพราะหนังสือและนิยายที่เขารัก และเขาก็รู้สึกดีที่มีเพื่อนที่เข้าใจในตัวเขา แม้ว่าบางครั้งพวกเขาจะคิดว่าชีวิตของเขาน่าเบื่อ แต่สำหรับกนกแล้ว นิยายคือโลกอีกใบที่ทำให้เขามีความสุข

    เพื่อนๆ ของกนกมักจะมองว่าชีวิตของเขาดูน่าเบื่อ เพราะเขาไม่ค่อยออกไปเที่ยวหรือทำกิจกรรมสนุกๆ เหมือนคนอื่น แต่สำหรับกนกแล้ว ชีวิตของเขากลับสนุกและมีความสุขมาก เขามีนิยายเป็นเพื่อนคู่ใจ มีโลกของจินตนาการที่เขาสามารถหลบเข้าไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการ ท่ามกลางหนังสือกองใหญ่ในห้องของเขา เขารู้สึกว่าชีวิตเขาสมบูรณ์แบบในแบบของตัวเอง

    ชีวิตของกนกเป็นไปอย่างเรียบง่ายและซ้ำๆ ในแต่ละวัน เขาตื่นเช้าไปเรียนมหาวิทยาลัย กินข้าวกับเพื่อนๆ อย่างนิวและพราว หลังจากนั้นก็กลับมาทำการบ้านหรืออ่านหนังสือในห้องของตัวเอง บางครั้งเขาก็ใช้เวลาทั้งคืนจมอยู่กับนิยายเล่มโปรด โดยไม่สนใจว่าเวลาจะล่วงเลยไปถึงตอนไหน

    การที่เขาอยู่หอในคนเดียวโดยไม่มีรูมเมท ทำให้เขามีอิสระอย่างเต็มที่ เขาสามารถจัดสรรเวลาตามที่ตัวเองต้องการได้ ไม่ว่าจะเป็นเวลานอน เวลาอ่านหนังสือ หรือแม้แต่เวลาทำงาน เขาไม่ต้องกังวลว่าจะรบกวนใครหรือถูกใครรบกวน

    แม้ว่าชีวิตของเขาจะดูธรรมดาและไม่ตื่นเต้นสำหรับคนอื่น แต่สำหรับกนกแล้ว มันคือชีวิตที่เขารักและรู้สึกสบายใจ เขาไม่จำเป็นต้องตามกระแสหรือทำอะไรที่เกินตัว แค่มีหนังสือดีๆ สักเล่มและเวลาสงบๆ ในห้องของตัวเอง ก็ทำให้เขามีความสุขได้แล้ว

    ชีวิตของกนกดำเนินไปอย่างปกติสุข จนกระทั่งคืนหนึ่ง ในขณะที่เขากำลังจมอยู่กับนิยายรักโรแมนติกเล่มใหม่ที่เพิ่งซื้อมา เขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังขึ้นในห้องของเขา

ก๊อกๆๆ

    เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้นในตอนกลางคืนที่เงียบสงบ กนกเงยหน้าขึ้นจากหนังสือด้วยความสงสัย เขามองไปที่ประตูห้องซึ่งปิดสนิท ไม่มีใครควรจะมาหาเขาในเวลาดึกดื่นแบบนี้

"ใครน่ะ?" เขาถามด้วยเสียงเบาๆ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังและชัดเจนขึ้น กนกรู้สึกขนลุก เขาลุกจากเตียงและเดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ มือของเขาเกือบจะจับที่ลูกบิดประตู แต่เขาก็หยุดชะงัก

"นี่แก...อย่ามาแกล้งนะ นิวหรอ!" เขาพูดเสียงสั่น แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบ

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง  กนกหันกลับมาดูรอบห้องด้วยความหวาดกลัว ห้องของเขายังคงเป็นเหมือนเดิม มีเพียงหนังสือกองใหญ่

"นี่มัน...อะไรกันเนี่ย" เขาพูดกับตัวเอง

    กนกเปิดไฟหรี่ในห้องด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย เขาลุกขึ้นจากเตียงแบบสะลึมสะลือและเดินไปที่ประตูด้วยความสงสัยและหวาดกลัว เมื่อถึงประตู เขาก็ค่อยๆ เปิดมันออก ตรงหน้าเขา คือผู้ชายคนหนึ่งที่สวมหมวก เขายิ้มมุมปากให้กนกแล้วพูดขึ้นว่า

"เปิดประตูช้านะครับ "

    กนกยังไม่ทันได้ตอบอะไร ผู้ชายคนนั้นก็ก้าวเข้ามาในห้องและกอดเขาไว้แน่น จากนั้นริมฝีปากของเขาจะถูกทาบปิดลงมา เขาถูกบดจูบด้วยความปรารถนาที่ถาโถมจากอีกฝ่าย ดูดเม้นริมฝีปากบางเป็นจังหวะ แม้ไม้ได้ล่วงล้ำในโพรงปาก แต่เสียงดูดปากดังเบาๆอยู่ข้างหู เขาตกใจจนเบิกตากว้าง เขารู้สึกว่าตัวเองถูกครอบงำด้วยความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน  และตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นราวกับจะแตกออกจากอก

นี่มันอะไรกัน... เขาคิดในใจ แต่ร่างกายของเขากลับไม่ยอมขยับเขยื้อนขัดขืน

ผู้ชายคนนั้นถอนจูบออกอย่างบางเบา แล้วมองเขาด้วยแววตาที่อบอุ่นและลึกลับ

"ทำไมจูบไม่เก่งเลยล่ะครับ?  ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่สอน" เสียงกระซิบเบาๆดังที่ข้างหู

กนกรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น เขาพยายามจะพูดอะไร แต่คำพูดก็ติดอยู่ในลำคอ ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เขาอีกครั้งแล้วก็ก้าวเข้ามาใกล้ๆ

จากนั้น ทั้งสองคนก็...

กนกรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงเข้าไปในโลกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นจริงหรือไม่