เสียงกรี๊ดดังสนั่นจากฝูงชนที่รอบล้อมอยู่รอบๆ เวทีคอนเสิร์ต เจ้าของเสียงเหล่านั้นกำลังตกหลุมรักหญิงสาวที่ยืนอยู่กลางเวที ดวงไฟส่องประกายไปที่เธอ เธอคือนักร้องสาวที่ใครๆ ต่างก็รู้จักกันในชื่อ "ลูมิเน่" สมาชิกวงเกิร์ลกรุ๊ป "Eclipse" ที่กำลังมาแรงที่สุดในวงการบันเทิงในตอนนี้

"ลูมิเน่...!!" เสียงตะโกนที่คุ้นเคยจากแฟนคลับดังขึ้นในทุกๆ ที่ ร่างบางของลูมิเน่ากำลังเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงที่ร้อนแรง เสียงร้องของเธอเต็มไปด้วยพลัง ขณะที่เธอเต้นรำไปตามท่วงทำนองที่เปลี่ยนแปลงไปทุกวินาที

ในท่ามกลางแสงไฟและเสียงเพลงที่ดังก้อง คำว่า "สตาร์ลี่" นักข่าวสายบันเทิงหนุ่มอายุ 26 ปี ยืนอยู่ข้างเวที เขาไม่ใช่แฟนคลับของลูมิเน่ แต่เขาคือ นักข่าว ที่ได้รับมอบหมายให้สัมภาษณ์ศิลปินระดับท็อปในวงการ เขาไม่ได้มาที่นี่เพราะความรักในเสียงเพลงหรือความชื่นชอบใดๆ เขามาที่นี่เพียงเพราะหน้าที่

“ไม่น่าเชื่อ... การแสดงของเธอแค่ครั้งเดียวทำให้คนดูทั้งร้อยทั้งพันหลงใหลได้ขนาดนี้” สตาร์ลี่พูดกับตัวเองในใจ ขณะจดบันทึกบางอย่างลงในสมุด

ลูมิเน่แสดงท่าทางเหมือนจะหลุดจากความเป็นมนุษย์ไปแล้ว เธอเป็นเหมือนเทพธิดาในเวที ไม่เพียงแต่เพราะความงามและเสียงร้องที่ทรงพลัง แต่ยังเป็นเพราะความมั่นคงที่เธอแสดงออกมาเหมือนกับทุกอย่างในโลกนี้อยู่ใต้เท้าของเธอ

แต่เมื่อแสงไฟมืดลงและเสียงเพลงจบลง ลูมิเน่ก็กลับกลายเป็นคนธรรมดาอีกครั้ง เธอเดินออกจากเวทีไปอย่างเงียบๆ ด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ซ่อนความอ่อนโยน

“นั่นคือ ลูมิเน่…?” สตาร์ลี่ถามตัวเองในใจ เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นเธอในมุมที่แตกต่างขนาดนี้

หลังจากการแสดงเสร็จสิ้น สตาร์ลี่ได้รับคำสั่งจากบรรณาธิการให้ไปสัมภาษณ์ลูมิเน่ โดยเขามีเวลาสั้นมากในการทำงานนี้ เขาก็รู้ดีว่าการสัมภาษณ์ไอดอลสาวนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่เป็นที่นิยมอย่างเธอ

เขาตามผู้จัดการของลูมิเน่าไปห้องพักหลังเวทีและพบกับเธอที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ ไม่มีความเครียดหรือเหนื่อยล้าแสดงออกมาให้เห็นเลย

“สวัสดีครับ คุณลูมิเน่” สตาร์ลี่เริ่มต้นการสัมภาษณ์ด้วยความสุภาพ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามมากมายเกี่ยวกับเธอ

ลูมิเน่ามองเขาด้วยสายตาที่ดูเป็นมิตร แต่อย่างไรก็ตามมันก็มีความเป็นระยะทางที่ยังห่างไกลอยู่ในแววตาของเธอ "สวัสดีค่ะคุณสตาร์ลี่" เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

การสัมภาษณ์เริ่มต้นขึ้น และสตาร์ลี่พบว่าลูมิเน่เป็นคนที่พูดจาเป็นกันเอง และดูเหมือนจะไม่ค่อยมีการปิดบังอะไรนัก เธอเปิดเผยตัวเองในบางเรื่องอย่างที่สตาร์ลี่ไม่คาดคิด ทั้งเรื่องที่เธอเติบโตมาอย่างยากลำบากในครอบครัวที่ไม่ค่อยมีเงิน แต่เมื่อเข้าวงการบันเทิง เธอก็พยายามที่จะประสบความสำเร็จอย่างสูงสุด

แต่มันก็มีบางอย่างที่สตาร์ลี่รู้สึกได้ในระหว่างการสัมภาษณ์ว่า เธอไม่ได้เผยความจริงทั้งหมด

“คุณสตาร์ลี่คิดว่าการเป็นไอดอลมันยากแค่ไหน?” ลูมิเน่ถามเสียงใส พร้อมกับยิ้มแบบที่สตาร์ลี่ไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มนั้นไม่เหมือนกับรอยยิ้มที่เธอแสดงบนเวที

สตาร์ลี่คิดสักพักแล้วตอบไปว่า “มันคงจะยากพอสมควรครับ แต่ผมเห็นว่าคุณสามารถทำมันได้ดีมาก”

ลูมิเน่หัวเราะเบาๆ “ขอบคุณค่ะ แต่บางทีเราก็ต้องมีความลับบ้างนะ”

คำพูดของเธอนั้นทำให้สตาร์ลี่รู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกประหลาด ความลับของเธอเริ่มทำให้เขารู้สึกอยากรู้จักเธอให้มากขึ้น

...---...

หลังจากการสัมภาษณ์จบลง ลูมิเน่เดินออกจากห้องพักไปอย่างเงียบๆ โดยไม่กล่าวคำลาใดๆ กับสตาร์ลี่ที่ยืนอยู่เบื้องหลัง เขาจึงต้องเดินตามเธอไปโดยไม่รู้ว่ามีอะไรที่รออยู่ข้างหน้า

แสงไฟสว่างจ้าและเสียงดนตรีที่ดังก้องอยู่ในห้องด้านใน ดูเหมือนจะยังคงสะท้อนในหัวของสตาร์ลี่ที่กำลังเดินตามร่างบางของลูมิเน่ไปตามทางเดินที่เงียบสงัด เขารู้ดีว่าลูมิเน่เป็นดารา แต่ที่นี่กลับเงียบมาก ไม่เหมือนกับบนเวทีที่เธอเปล่งประกายออกมา

ลูมิเน่เดินตรงไปที่ห้องพักส่วนตัวของเธอที่มีการตกแต่งเรียบง่ายและอบอุ่น สตาร์ลี่ที่ตามมาอย่างไม่คาดคิดเห็นแววตาของเธอเปลี่ยนไปจากการแสดงในวันนี้ ร่างบางของลูมิเน่ดูเหมือนจะหลุดออกจากบทบาทที่เธอเคยเล่นมาโดยตลอด

“คุณลูมิเน่… ผมคิดว่า...” สตาร์ลี่เริ่มพูดแต่กลับถูกหยุดไว้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนจากลูมิเน่

“เรียกฉันว่า ‘ลูมิ’ ก็ได้ค่ะ...” เธอตอบก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องพัก

ความเย็นชาและเงียบสงัดนั้นทำให้สตาร์ลี่รู้สึกเหมือนเขากำลังเผชิญกับการแตกต่างระหว่างความจริงและสิ่งที่เขาเคยเห็นจากเวที

“คุณดูแตกต่างมากเลยนะครับ... จากที่เห็นในวันนี้” สตาร์ลี่พูดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

ลูมิเน่าหัวเราะเบาๆ พลางยิ้มให้เขา “ก็อย่างที่บอก... ชีวิตในวงการบันเทิงมันก็เหมือนการแสดงละคร คุณต้องมีหน้าที่ให้คนอื่นเห็น แล้วคุณก็ต้องเก็บบางสิ่งไว้กับตัวเองในเงามืด"

สตาร์ลี่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม รู้สึกถึงความห่างเหินที่ลูมิเน่พยายามจะรักษาระหว่างเขากับตัวเอง แม้จะพยายามพูดคุยกันอย่างเป็นมิตร แต่เขากลับไม่สามารถเข้าถึงโลกส่วนตัวของเธอได้

“มันยากนะครับ... จะต้องแสดงออกเหมือนชีวิตในฝัน แต่ภายในตัวตนจริงๆ กลับแตกต่างไปหมด” สตาร์ลี่พูดด้วยน้ำเสียงสงสัย

ลูมิเน่าหันมามองเขาอย่างเงียบๆ สายตาของเธอไม่ใช่การตอบคำถาม แต่กลับเป็นเหมือนการเชื่อมต่อบางอย่างที่ยากจะเข้าใจ

“ที่จริงแล้ว... เวทีไม่ใช่ตัวตนของฉัน” ลูมิเน่พูดเสียงเบา “มันแค่สิ่งที่ฉันต้องทำให้คนอื่นเห็นเพื่อให้พวกเขารักและเคารพในตัวฉัน แต่ในความเป็นจริง... ฉันแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องเจอกับปัญหาเหมือนคนอื่นๆ”

คำพูดของลูมิเน่ทำให้สตาร์ลี่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เธอซ่อนอยู่ใต้ความสดใสบนเวที เขารู้สึกเหมือนโลกที่เขาคิดว่าเข้าใจได้ง่ายกลายเป็นสิ่งที่ยากจะเข้าถึง

“คุณเคยรู้สึก... เหงาบ้างไหมครับ?” สตาร์ลี่ถามด้วยความสงสัย แม้จะรู้ว่ามันเป็นคำถามที่เกินไป แต่เขาก็อยากเข้าใจเธอมากกว่านี้

ลูมิเน่หยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะตอบกลับมาอย่างระมัดระวัง “ทุกคนที่อยู่บนเวทีหรือในที่ที่มีคนจ้องมองมักจะรู้สึกเหงา พวกเขามองเห็นแค่ความเปล่งปลั่ง แต่น้อยคนนักที่จะเห็นความจริงในใจเรา” เธอตอบด้วยเสียงอ่อนโยน

สตาร์ลี่นั่งเงียบไปขณะมองลูมิเน่ด้วยความสงสารและเข้าใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่สวยงามและมีชื่อเสียงขนาดนี้จะต้องแบกรับความรู้สึกบางอย่างที่หนักอึ้ง

“การที่ต้องเป็นใครสักคนในสายตาของคนอื่นมันเหนื่อยนะคะ” ลูมิเน่พูดต่อ พลางลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ

สตาร์ลี่รู้ว่าทุกคำพูดของเธอสะท้อนถึงความจริงที่เขาไม่อาจเห็นจากภายนอก เขารู้สึกแปลกๆ ในใจเมื่อคิดถึงการต้องแสดงชีวิตที่สมบูรณ์แบบทั้งๆ ที่ภายในมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น

“บางครั้ง... เราก็ต้องเลือกระหว่างความจริงกับภาพลวงตาที่สร้างขึ้นบนเวที” ลูมิเน่พูดเบาๆ ก่อนจะหันกลับมา และสบตากับสตาร์ลี่

สตาร์ลี่พยักหน้าเล็กน้อย แต่ในใจเขากลับเต็มไปด้วยคำถามอีกมากมายที่ยังไม่ได้รับคำตอบ

...---...