แสงสียามค่ำคืนสาดส่องไปทั่วผับ ผมกับเพื่อนสนิทเต้นเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ เพราะพึ่งจะสอบเก็บคะแนนวิชาสำคัญไปเลยทำให้ผมกับเพื่อนมาปลดปล่อยความเครียดจากการอ่านหนังสืบหามรุ่งหามค่ำ

เสียงดนตรีเพลงสากลมิกซ์กับดนตรีแดนซ์ เหล่าผีเสื้อกลางคืนต่างเต้นโยกย้ายสนุกสุดเหวี่ยง ภาพที่ผมเห็นคือแสงสีกับเพื่อนผมที่กำลังเต้นกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา แล้วภาพมันก็ตัดไป

“แดน แดน!” เสียงเรียกของไอ้กวินที่สภาพก็ไม่ต่างจากผม

กวินนอนคว่ำหน้ากับพื้นดิน แม้มันจะยังเรียกชื่อผมซ้ำไปซ้ำมา ทว่าคนที่ไม่มีสติน่าจะมันมากกว่า

“ที่ไหนวะ” ผมดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นสภาพที่อยู่ตรงหน้า มันเป็นเพียงศาลาผุๆที่ใกล้จะพังเต็มที สภาพแวดล้อมรอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่

“กะ…กวิน มึงพากูมาที่ไหน” ผมเขย่าตัวมันไปมา แต่มันก็ไม่ตื่นมามองหน้าผม

“กูไม่รู้ เห็นพี่ รปภ. บอกทางนี้รถแท็กซี่เยอะ”มันตอบผมอย่างงึมงำ

“กูไม่ไหวแล้วแดน กูง่วง ถ้าจะกลับ เอากูกลับด้วย”สิ้นเสียงของเพื่อนสนิทตัวดี ที่พาผมมาที่แปลกประหลาด สติผมก็ขาดหายไป

หากไอ้กวินพาผมมาตาย ผมจะตามไปฆ่ามันถึงนรกแน่!

•••••

ก๊อกๆ

“ขออนุญาตนะคะ” เสียงเรียบที่เต็มไปด้วยความสุภาพของหญิงชราเปิดประตูเข้ามาอย่างระมัดระวัง

ผ้าม่านสีเทาเนื้อผ้าดีถูกกระชากออก เพื่อเปิดรับดวงตะวันยามเช้า ไออุ่นจากแสงแดดสาดส่องเข้าประทะกับกรอบใบหน้าสะสวย

เปลือกตาพริ้มเปิดออกช้าๆ ก่อนจะมาพบกับบุคคลปริศนาตรงหน้า

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะอ้าปากร้องตะโกนก็ได้มีเสียงโหวกเวกโวยโวยเสียงดังข้างนอก ทำให้เขาหยุดชะงักไปก่อน

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย พวกคุณเป็นใคร…? ฮืออ แง่งงงงงง ตำรวจครับ ตำรวจ ช่วยด้วย” เด็กผู้ชายม.ปลาย นอนร้องไห้อยู่กับพื้นอย่างกับเด็กอนุบาล ใบหน้าสะสวยปานหยาดน้ำผึ้ง ผิวพรรณที่ขาวราวหยวกกล้วย ผมสีน้ำตาลพลิ้วไหวที่พลิ้วไปตามเสียงสะอึกร้องไห้

“ไอ้แดนไอ้สันดาน ทิ้งกู ฮือออออ\~\~\~”

“!”

ผมรีบวิ่งลงบันไดไปหาเด็กผู้ชายที่นอนกลิ้งอยู่กับพื้น ไอ้เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะเพราะคิดว่าเด็กคนนั้น จะใช่เพื่อนสนิทของผมไหมนะ

“กวิน”

ผมเอ่ยชื่อมันออกไปอย่างคาดหวัง

“แดน”

เด็กตรงหน้าตอบกลับด้วยชื่อของผมอย่างที่คาดหวัง แม้เด็กตรงหน้าจะไม่ใช่ไอ้ กวิน ที่ผมรู้จัก

ตึก ตึก ตึก

เสียงวิ่งแตกตื่นของสาวรับใช้วิ่งเข้ามาหาพวกผมอย่างร้อนรน หญิงชราที่เข้ามาปลุกผมก็รีบจ้ำอ้าวเข้ามาคว้าแขนของผม

“คุณหนูน่านฟ้า เวลานี้ต้องเตรียมตัวไปโรงเรียนได้แล้วนะคะ หากคุณผู้หญิงรู้เข้า คงแย่นะคะ” หญิงชราดึงมือผมเดินขึ้นบันไดเพื่อกลับไปห้องดังเดิม

สาวรับใช้นับสิบคนต่างพากันดึงไอ้กวินในร่างเด็กม.ปลาย กลับเข้าไปในห้องดังเดิม

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวผม ทำให้ผมงึนงงเป็นอย่างมาก คฤหาสน์ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา สาวใช้และบอดี้การ์ดที่คอยรักษาความปลอดภัยมากมาย ตัวผมที่เป็นคุณชาย และเพื่อนสนิทผมที่เป็นคุณหนูน่านฟ้า

“อาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวจะสาย” หญิงชราพูดพร้อมกับยื่นผ้าขนหนูผืนสีขาวส่งมาให้ผม

“จะพาผมไปไหน” ผมถามออกไปด้วยความสงสัย

สีหน้าของหญิงชราและสาวใช้ในชุดเมดช่างเรียบนิ่งจนผมกระอักกระอ่วนใจ

“วันนี้ต้องไปงานเลี้ยงบริษัทค่ะ คุณผู้ชายสั่งให้คุณชายไป ยอมไปดีๆเถอะค่ะ รั้นไปก็มีแต่คุณชายที่จะเดือดร้อน”

หญิงชราพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ

“น้ำร้อนแล้วค่ะ คุณชาย” สาวใช้ในชุดเมดเดินออกมาจากห้องน้ำ เปิดให้เห็นอ่างน้ำที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบสีแดง

ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างเชื่อฟัง รีบจัดการชุดนอนออกจนหมดและเข้าไปนอนในอ่างอาบน้ำ ผมมองใบหน้าตัวเองในน้ำที่มันกำลังสะท้อนใบหน้าของคนแปลกหน้า

นี่มันเป็นใบหน้าที่เหมือนกับเด็กน่านฟ้าคนนั้น ทว่าใบหน้าของผมนั้นแตกต่างจากเด็กคนนั้นนิดหน่อย

“รีบหน่อยนะคะ จะสายแล้วค่ะ”

ผมรีบกลบความคิดแล้วรีบชำระล้างร่างกายอย่างที่สาวใช้รีบเร่ง

สถานการณ์ตรงหน้าทำให้ผมตะลึงอย่างไม่น่าเชื่อ ผมรู้สึกว่าที่นี่มันไม่ใช่ที่ของผม ทางที่ดีที่สุด ผมควรรีบหนีออกไปจากที่ประหลาดนี้กับไอ้กวิน

งานเลี้ยงในบริษัทกว่าสองร้อยชั้น อาหารเลิศหรูแสนสำราญถูกวางบนโต๊ะเต็มไปหมด เหล่าผู้ดีอยู่ทั่วงานไม่ต่างจากเหล่าบริกรที่เดินเสิร์ฟเครื่องดื่มไม่ขาดสาย

เสียงคุยที่เต็มไปด้วยเรื่องงาน การถือหุ้น การลงทุน ดารา สื่อ เสียงคุยไม่ได้ภาษาที่ผมฟังไม่เข้าใจ นี่มันโลกอะไรกันแน่

“มาสาย ไม่รักษาเวลา ไม่มีความเป็นผู้ดี” เสียงเข้มของชายวัยสี่สิบคนที่หน้าตาดูยังหนุ่ม ทว่าราศีความมีอำนาจก็ทำให้ผมสะดุ้งไปครู่หนึ่ง เสียงเข้มเยือกเย็นราวกับจะขู่

“หากอยากเป็นผู้สืบทอดจากฉัน แกก็ควรจะมีคุณสมบัติ” สิ้นเสียงผู้ชายคนนั้นก็เดินจากไปโดยไม่หันมามองผมเลยแม้แต่ปรายตา หากให้ผมเดาก็พอจะรู้ว่าเขาเป็นใคร คงจะเป็นพ่อของร่างนี้ไม่ผิดแน่ ใบหน้าอย่างกับถอดแบบออกมาจากกัน

สายตารอบข้างต่างจับจ้องมาที่ผมอย่างทิ่มแทง ผมไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันคืออะไรกันแน่ ผู้ชายคนนั้นทำไมถึงต้องเย็นชากับเจ้าของร่างด้วย ผมอยู่ที่ไหน?

“ดูเหมือนคุณชายจะมีความเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาแล้วสินะครับ ถึงได้กล้ามาถึงงานเลี้ยง” ผู้ชายอายุราวๆสามสิบต้นๆเข้ามาพูดกับผมอย่างกับจะข่มให้ผมกลัว

ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างนี้ไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้ถึงตกอยู่ในสภาพโดนพูดด้วยไม่ดีจากคนรอบข้างขนาดนี้

“นอกจากหน้าแล้ว คุณชายก็ไม่มีอะไรงามเลยสินะครับ” เจ้าของเรือนผมสีเทาหัวเราะร่าแล้วเดินเข้าไปในแวดวงนักธุรกิจ

ถ้าหากให้มางานเลี้ยงเพื่อโดนตำหนิ ก็สมแล้วที่เจ้าของร่างจะไม่อยากมา ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังฝันหรือกำลังอยู่ในโลกอื่นกันแน่

“ไม่รู้ว่าควรทำอะไรในงานเลี้ยงบ้าๆนี่กันแน่” ผมบ่นอุบอิบข้างกำแพง

ถ้าให้ต้องทนในงานเลี้ยงนี่ ผมขอยืนพิงอยู่กับกำแพงเงียบๆดีกว่า งานเลี้ยงนี่น่าจะเชิญมาเฉพาะพวกคนมีชื่อเสียงเลยนะเนี่ย

การที่ผมมาอยู่ในโลกนี้ มีสิ่งที่ผมค้นพบคือ

ข้อ 1 ไม่มีตัวตนของผมในโลกนี้

ข้อ 2 โลกนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผม

ข้อ 3 ผมน่าจะทะลุเข้ามาในนิยายหรือโลกคู่ขนาน

ข้อ 4 ผมกับเพื่อน เข้ามาในโลกนี้แค่สองคน

เพราะงั้นผมจะต้องหาทางกลับโลกเดิมให้ได้แม้จะต้องตายในโลกนี้ก็เถอะ แต่มีความเป็นไปได้ที่ผมตายในโลกนี้แล้วจะไม่ได้มีชีวิตในโลกเดิม

“คุณชายนที วันนี้คนสวยหน้าตาไม่ร่าเริงเลยนะครับ” เสียงเข้มที่ฟังรื่นหูของผู้ชายตัวโตที่เต็มไปด้วยรอยสักมังกรเต็มแขนขวา อย่างกับพวกมาเฟียฮองกง

“ขอโทษนะครับ เรารู้จักกันหรอ?” ไอ้การที่บอกว่าผู้ชายด้วยกันสวย นี่มันชวนน่าขนลุกเป็นบ้า หน้าตาก็ดี แต่โลกนี้คงมีแต่คนเป็นบ้าสินะ

“แหม่ คนสวย จำพี่ไม่ได้หรอ ไหนเรียกพี่ขาซิ” ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทยิ้มอย่างพึงพอใจ หน้าตาเสี้ยวจีน ดูแล้วน่าจะเป็นลูกครึ่งแดนมังกร

“ครับ อาแปะขา” ผมฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วเดินออกไปจากคนบ้า ผมต้องเป็นบ้าก่อนแน่ๆถ้าต้องเจอแต่คนแปลก

“ห๊าา! เรียกใครว่าอาแปะห๊ะคนสวย” ไอ้คนบ้าทำหน้าหงุดหงิดแค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว

.

.

.

“จะกลับแล้วหรอครับ?” คนขับร้องในชุดสูทดูดีถามด้วยความสงสัย ตกใจขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรกลับเลยดีไหม

“ทำไม?” ผมขึ้นเสียงแผดดัง จนคนขับรถก้มหน้าต่ำ

“ตอนนี้ยังไม่ถึงช่วงเปิดงานเลยนะครับ เกรงว่าถ้าคุณชายกลับก่อนอาจจะมาปัญหากับคุณพ่อก็ได้นะครับ ผะ…ผมพึ่งมาทำงานวันนี้วันแรก แต่คุณแม่บ้านย้ำเรื่องนี้มาครับ หากผมไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง คุณชายได้โปรดลงโทษผม แต่ช่วยฟังผมด้วยนะครับ” คนขับรถหน้าซีดเป็นไก่ต้มแต่ก็พยายามใจสู้เสือไม่น้อย

“ผมจะกลับ ช่างหัวงานเลี้ยงมันสิ” ถ้าบ้านรวยขนาดนี้ ผมก็อยากจะหอบเงินหนีไปอยู่ต่างประเทศเสีย แต่ติดตรงผมยังอยากกลับไปโลกเดิมนี่สิ

รถลีมูซีนแล่นไปตามเส้นถนนยามค่ำคืน แสงไฟจากข้างทางหลากสีทำให้ผมคิดถึงโลกเดิม ผมคงต้องไปพูดคุยกับไอ้กวินถึงเรื่องนี้ว่าจะเอายังไงกันแน่

เพราะเรื่องทั้งหมด เป็นเพราะไอ้กวิน ไอ้หมาขี้เรื้อน ไอ้หมาขี้เมา มันพาผมไปที่แปลกๆแล้วมาโผล่ในโลกนี้ มันต้องรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว!

%%%%

กวิน/น่านฟ้า : อึ้ยยย อยู่ๆก็ขนลุก