เสียงหยดน้ำดังแว่วอยู่ในความมืด...

ราวิน ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดหม่น รอบตัวมีเพียงเงาสะท้อนจากผืนน้ำที่ไม่รู้ว่าลึกแค่ไหน เขาไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร สิ่งเดียวที่จำได้คือ... ชื่อของเขาเอง แต่กลับนึกไม่ออกว่าเขามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร หรือกระทั่งว่าเขาตายไปแล้วหรือยัง

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากความมืด ทำให้เขาสะดุ้งและรีบลุกขึ้นยืน หญิงสาวปริศนา ก้าวออกมาจากเงามืด เธอสวมชุดคลุมสีขาวซีด ผมยาวสยาย และมีดวงตาที่นิ่งสงบจนน่ากลัว

"ตื่นแล้วสินะ" เธอกล่าว น้ำเสียงเรียบแต่ทรงอำนาจ

"ที่นี่คือที่ไหน?" ราวินถาม แต่เสียงของตัวเองกลับฟังดูแหบพร่า

"ที่นี่คือ 'เกม' หรือถ้าจะพูดให้ถูกกว่านั้น ที่นี่คือสถานที่ที่เจ้าต้องเอาตัวรอดจากความตาย"

ราวินนิ่งงัน เกม? เอาตัวรอด? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

"เจ้าจำอะไรได้บ้าง?"

เขาพยายามขบคิด แต่กลับพบว่าความทรงจำของตัวเองรางเลือนยิ่งกว่าฝันร้าย เขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ จำไม่ได้ว่าตัวเองตายแล้วหรือยัง...

"ฉัน... ไม่รู้"

หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ ราวกับคาดไว้แล้ว ก่อนจะพูดขึ้น

"ข้าชื่อ นีร่า เป็นผู้นำทางดวงวิญญาณ และข้าจะช่วยเจ้าเอาตัวรอดจากเกมนี้... หากเจ้าเชื่อฟัง"

ราวินมองเธออย่างลังเล แต่เมื่อมองไปรอบตัว ที่นี่มีเพียงความมืดและเสียงน้ำหยดไม่จบสิ้น ตัวเลือกของเขามีเพียงเดินหน้าหรือจมดิ่งไปตลอดกาล

ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจยื่นมือไปจับเธอ

...---...

เขาถูกพามายัง 'โลกของเกม'

สถานที่ที่เขาเห็นตอนนี้ดูเหมือนเมืองร้าง บรรยากาศอึมครึม แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านซากตึกที่พังทลาย เสียงลมพัดผ่านซอกตึกดังวูบวาบ ทำให้เขารู้สึกขนลุก

"เกมนี้คืออะไร?" เขาถามนีร่าอีกครั้ง

"เป็นเกมที่เจ้าไม่มีทางเลือกนอกจากเล่นให้จบ"

เธอส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขา ดวงตาของเขากวาดมองไปตามตัวอักษรที่ถูกเขียนไว้

...---...

...กฎของเกม...

เจ้ามีเวลา 7 วัน ในการค้นหาความจริงเกี่ยวกับตัวเอง

ทุกคืนจะมี 'บททดสอบ' ที่ต้องเอาตัวรอด

หากตายที่นี่ เจ้าจะหายไปตลอดกาล

ห้ามไว้ใจใครง่าย ๆ แม้แต่คนที่ดูเหมือนเป็นมิตร

หากเจ้าคิดว่านี่เป็นแค่เกม... เจ้าคิดผิด

...---...

ใจของราวินเริ่มเต้นแรงขึ้นทันที ข้อสุดท้ายทำให้เขารู้สึกหนาวเยือกอย่างบอกไม่ถูก

"ถ้า... ฉันไม่เล่นล่ะ?"

นีร่าหันมาสบตากับเขา ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าและจิ้มเบา ๆ บนอกของเขา

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดมหาศาลก็พุ่งเข้ามาในหัวของเขา

ภาพแฟลชแบ็คปรากฏขึ้นในหัว...

เลือด...

เสียงกรีดร้อง...

ร่างของใครบางคนนอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าเขา...

ราวินกรีดร้องออกมาและทรุดลงกับพื้น ก่อนจะพบว่าทุกอย่างหายไปเหมือนกับไม่เคยเกิดขึ้น

"รู้แล้วใช่ไหม ว่าทำไมเจ้าต้องเล่น?" นีร่ากล่าวเสียงเย็นชา

เขาเริ่มหายใจถี่ ก่อนจะค่อย ๆ ตั้งสติขึ้นมา

"ก็ได้... ฉันจะเล่น"

นีร่ายิ้มมุมปาก "ดี ถ้าเช่นนั้น บททดสอบแรกของเจ้าจะเริ่มขึ้นคืนนี้"

...---...

คืนนั้น...

ราวินถูกพาไปยังอาคารร้างแห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยความมืดและบรรยากาศกดดัน นีร่าไม่ได้ตามเขาเข้าไป เธอเพียงกล่าวว่า "ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะรอดไหม"

เมื่อเขาเดินเข้าไป ประตูด้านหลังปิดลงเองโดยอัตโนมัติ

จากนั้น เสียงกระซิบแปลกประหลาดก็ดังก้องไปทั่ว

"ยินดีต้อนรับสู่บททดสอบแรก..."

"เอาตัวรอดจาก 'บ้านต้องคำสาป' ให้ได้จนถึงเช้า มิฉะนั้น เจ้าจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่"

ไฟดับลง... ความเงียบเข้าปกคลุม... และเสียงบางอย่างเริ่มขยับอยู่ในเงามืด

...---...

"เอาตัวรอดจาก 'บ้านต้องคำสาป' ให้ได้จนถึงเช้า มิฉะนั้น เจ้าจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่"

ราวินยืนตัวแข็งทื่อเมื่อเสียงประกาศเงียบลง บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความอึดอัด บ้านร้างที่เขาอยู่ชวนให้รู้สึกถึงบางสิ่งที่มองไม่เห็น เงามืดเคลื่อนไหวตามมุมห้องราวกับมันกำลังจับจ้องเขา

เสียงกระซิบแผ่วเบาแว่วมาในความมืด

"ออกไปไม่ได้หรอก..."

"จงอยู่ที่นี่... ตลอดไป..."

ราวินรู้สึกถึงขนลุกชันไปทั่วร่าง แต่เขาพยายามตั้งสติ นีร่าเคยเตือนเขาไว้ว่า "ไม่มีสิ่งใดในบ้านนี้ที่ไว้ใจได้ แม้แต่เงาของตัวเจ้าเอง"

...---...

...01: เสียงเคาะประตูยามเที่ยงคืน...

บ้านหลังนี้ประกอบไปด้วยห้องหลายห้อง แต่ละห้องมีเฟอร์นิเจอร์เก่า ๆ ที่เต็มไปด้วยฝุ่นและกลิ่นอับ ราวินสำรวจไปตามทางเดินจนมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้บานหนึ่ง

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ราวินหยุดชะงัก

"มีใครอยู่ข้างในหรือเปล่า?"

เขาไม่แน่ใจว่าควรเปิดหรือไม่ แต่ความเงียบที่ตามมาทำให้เขาตัดสินใจค่อย ๆ ดันประตูเข้าไป

ภายในห้องเป็นเพียงห้องว่างเปล่า มีเพียงกระจกบานใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง เขากำลังจะก้าวเข้าไปสำรวจ แต่แล้วก็รู้สึกได้ถึงสายตาบางอย่าง

เขามองไปที่กระจก... ภาพสะท้อนของเขาไม่ได้ขยับตามเขา

"บ้าเอ๊ย..."

ราวินรีบถอยหลัง และทันใดนั้น ภาพสะท้อนของเขากลับ... ยิ้ม

มันไม่ใช่รอยยิ้มของเขาเอง แต่มันเหมือนกับรอยยิ้มของบางสิ่งที่พึงพอใจ

ก่อนที่เขาจะทำอะไร มือจากในกระจกก็คว้าตัวเขาไว้!

...---...

...02: กติกาของบ้านต้องคำสาป...

ราวินสะบัดตัวออกจากเงาในกระจกได้ทันก่อนที่มันจะดึงเขาเข้าไป เขาหอบหายใจและรีบออกจากห้องนั้น สิ่งที่เขาเข้าใจแน่ชัดในตอนนี้คือ บ้านหลังนี้ไม่ต้องการให้เขารอดออกไป

เมื่อเดินไปต่อ เขาพบกับกระดาษแผ่นหนึ่งแปะอยู่บนกำแพง

"หากต้องการรอดจากบ้านหลังนี้ จงเล่นตามกติกา"

กฎของบ้านต้องคำสาป:

อย่าจ้องกระจกนานเกิน 10 วินาที

หากได้ยินเสียงกระซิบ อย่าตอบกลับ

หากพบเงาของตัวเองขยับผิดจังหวะ จงวิ่งหนีทันที

กุญแจสีเงินจะเปิดทางออก... แต่มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น

กุญแจสีเงิน? นั่นต้องเป็นสิ่งที่เขาต้องหาให้เจอ!

...---...

...03: ผู้เล่นคนอื่น...

ขณะราวินเดินต่อไปในบ้านร้าง เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ตามทางเดิน

มีใครบางคนอยู่ที่นี่กับเขา

เมื่อเขาหันไป เขาเห็นเงาของใครบางคนเดินออกมาจากมุมมืด

เป็น ชายอีกคนหนึ่ง ผมยุ่งเหยิง สวมเสื้อเชิ้ตขาด ๆ ดวงตาของเขาดูหวาดระแวง

"นาย... เป็นคนเหมือนกันใช่ไหม?" ราวินถามอย่างระแวดระวัง

ชายคนนั้นพยักหน้า "ฉันชื่อคีรัน ฉันติดอยู่ในเกมนี้เหมือนกัน"

ราวินเริ่มเข้าใจแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นคนเดียวที่ถูกดึงเข้ามาในเกมนี้ คนอื่น ๆ ก็ติดอยู่เหมือนกัน และพวกเขาต่างก็ต้องหาทางเอาตัวรอด

"นายรู้เรื่องกุญแจสีเงินไหม?" ราวินถาม

คีรันกัดฟัน ก่อนจะตอบเบา ๆ "มันอยู่ที่ชั้นใต้ดิน..."

...---...

...04: เงาที่ซ่อนตัวในความมืด...

ชั้นใต้ดินของบ้านเต็มไปด้วยบรรยากาศที่กดดัน

ทั้งสองค่อย ๆ เดินไปตามทางเดินแคบ ๆ ที่มีเพียงแสงไฟริบหรี่จากโคมเก่า ๆ ที่ติดอยู่ตามผนัง

เสียงบางอย่างดังขึ้นจากด้านหลัง...

แกรก... แกรก...

"ได้ยินไหม?" ราวินกระซิบ คีรันพยักหน้า สีหน้าของเขาเริ่มซีดลง

พวกเขาค่อย ๆ หันไปมองด้านหลัง

ที่ปลายทางเดิน มีบางสิ่งกำลังคลานออกมาจากเงามืด

มันมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ แต่ผอมแห้งผิดธรรมชาติ ดวงตาว่างเปล่า และมือที่ยาวผิดปกติของมันกำลังเอื้อมมาหาพวกเขา

"อย่ามองตากับมัน!" คีรันกระซิบเตือน ราวินรีบเบือนหน้าหนี

ทั้งสองรีบวิ่งไปที่ประตูห้องเก็บของที่อยู่สุดทางเดิน และเมื่อเปิดออก...

พวกเขาพบกุญแจสีเงินวางอยู่บนโต๊ะไม้เก่า ๆ

"เราทำได้แล้ว!" ราวินคว้ามันขึ้นมา

แต่ทันใดนั้น...

เงามืดเริ่มรวมตัวกันรอบตัวพวกเขา

...---...

...05: ทางรอด...

เงามืดพุ่งเข้าหาพวกเขา เสียงกระซิบดังขึ้นรอบตัว

"อยู่ที่นี่... กับพวกเรา..."

ราวินไม่รอช้า เขารีบดึงคีรันและพุ่งไปที่บันได

"ไปทางประตูหน้า! เราต้องออกไปเดี๋ยวนี้!"

เงามืดเริ่มพุ่งเข้าหาพวกเขามากขึ้น คีรันถูกคว้าข้อเท้าไว้ และราวินต้องดึงเขาขึ้นมาอย่างแรง

ในที่สุด พวกเขาก็ไปถึงประตูหน้า ราวินรีบใช้ กุญแจสีเงิน ไขประตู

แกร๊ก!

ทันทีที่ประตูเปิดออก แสงสว่างจ้าพุ่งเข้ามา เงาทั้งหมดกรีดร้องและหายไปทันที

พวกเขาทั้งสองล้มลงกับพื้นหญ้านอกบ้าน และเมื่อเงยหน้าขึ้นมา

บ้านหลังนั้น... หายไปแล้ว

...---...

ราวินและคีรันรอดจาก "บ้านต้องคำสาป" ได้สำเร็จ แต่พวกเขารู้ดีว่าเกมยังไม่จบ ทั้งสองยืนหอบหายใจอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ที่นี่เป็นสถานที่ใหม่ที่เกมพาพวกเขามา

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ตั้งตัว เสียงประกาศจากเกมก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ยินดีต้อนรับสู่บททดสอบที่สอง—

'สนามล่าชีวิต' ผู้ล่ากำลังจะตื่น จงซ่อนตัว... หรือถูกล่า"

ราวินกับคีรันสบตากัน ก่อนที่เสียงคำรามดังสนั่นจะก้องขึ้นจากป่าด้านหน้า

บางสิ่งกำลังออกล่า... และพวกเขาเป็นเหยื่อ

...---...

...01: กติกาของสนามล่าชีวิต...

พวกเขารีบหาที่หลบซ่อน คีรันพุ่งไปหลบหลังซากกำแพงเก่า ส่วนราวินมุดเข้าไปในโพรงต้นไม้

ทันใดนั้น บนท้องฟ้า ตัวอักษรสีแดง ก็ปรากฏขึ้น

...กฎของสนามล่าชีวิต...

เกมจะดำเนินไปเป็นเวลา 3 ชั่วโมง

หากถูกจับได้ \= ตาย

ผู้ล่าจะสามารถมองเห็นทุกอย่าง ยกเว้นสิ่งที่ไม่ขยับ

มีเพียง 1 ทางรอด—จงหาสัญลักษณ์แห่งการปลดปล่อย

"สัญลักษณ์แห่งการปลดปล่อย?" ราวินขมวดคิ้ว ขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังก้องไปทั่วพื้นที่

ผู้ล่าออกล่าแล้ว

...---...

...02: เงาแห่งความตาย...

ราวินค่อย ๆ ชะเง้อมองจากโพรงต้นไม้ เขาเห็นร่างสูงใหญ่ของ สิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์

มันมีขนาดใหญ่เกือบ 3 เมตร มีดวงตาสีแดงสว่างจ้า กรงเล็บยาวคม และกลิ่นเน่าเหม็นโชยออกมาจากร่างกายที่เต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ

"เชี่ย..." ราวินกระซิบ มันคือสิ่งที่ออกล่าในสนามแห่งนี้

"ห้ามขยับ..." เขานึกถึงกฎข้อ 3 ทันที

...---...

...03: คีรันตกเป็นเป้าหมาย...

ขณะที่ราวินพยายามไม่ขยับ เสียงแตกหักของกิ่งไม้ก็ดังขึ้นจากอีกฟากของสนาม

คีรันก้าวพลาด

ผู้ล่าหันขวับมาทางเขาทันที

"วิ่ง!" ราวินตะโกน คีรันกระโจนออกจากที่ซ่อนสุดชีวิต แต่เจ้าสัตว์ร้ายก็พุ่งตามเขาด้วยความเร็วที่น่ากลัว

"ไม่ไหว! มันเร็วเกินไป!" คีรันร้อง

ราวินกำหมัดแน่น เขาต้องทำอะไรบางอย่าง!

...---...

...04: เสี่ยงตายเพื่อกุญแจสำคัญ...

ราวินมองไปรอบ ๆ และสังเกตเห็น หอคอยหินเก่าแก่ ตั้งอยู่ใจกลางสนามล่า บนนั้นมีบางอย่างเรืองแสง—

"สัญลักษณ์แห่งการปลดปล่อย!"

"เราต้องไปที่นั่น!"

ราวินตัดสินใจเสี่ยง เขาคว้าก้อนหินข้างตัวและปาไปอีกทิศทาง

ปึก!

เสียงดังดึงดูดความสนใจของสัตว์ร้าย มันหันไปทางเสียง เปิดโอกาสให้คีรันหนีรอดมาได้ทัน

"ตามฉันมา! เราต้องขึ้นหอคอย!"

ทั้งสองรีบวิ่งสุดชีวิตไปยังหอคอย

...---...

...05: หนีหรือสู้?...

เมื่อไปถึงหอคอย พวกเขาพบว่า มีตราสัญลักษณ์สีทองฝังอยู่กลางแท่นหิน มันคือทางรอด!

แต่ในตอนนั้นเอง ผู้ล่าก็รู้ตัวว่าถูกหลอก มันคำรามก้องก่อนจะพุ่งมาทางพวกเขาด้วยความเร็วสูง

"ราวิน! เราต้องทำอะไรซักอย่าง!" คีรันตะโกน

ราวินมองไปรอบ ๆ แล้วเห็น คบไฟโบราณ วางอยู่ เขาคว้ามันขึ้นมาแล้วโยนไปที่พื้นแห้งด้านหน้า

ไฟลุกท่วมทันที

สัตว์ร้ายคำรามด้วยความโกรธ แต่ดูเหมือนมันจะกลัวไฟ มันหยุดชะงักและก้าวถอยหลัง

นี่แหละโอกาส!

ราวินรีบแตะตราสัญลักษณ์ทันที

"ข้าขอปลดปล่อยตัวเองจากสนามล่าชีวิต!"

ทันใดนั้น แสงสว่างก็ปกคลุมทั้งสนาม

...---...

...06: ความจริงของเกม...

เมื่อแสงจางลง ราวินกับคีรันพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสนามล่าอีกต่อไป

พวกเขากลับมาอยู่ที่ ห้องสีขาวแห่งหนึ่ง มีเงาบางอย่างรอพวกเขาอยู่

"ยินดีด้วย... พวกเจ้าผ่านบททดสอบที่สอง"

เสียงของหญิงสาวดังขึ้น

ราวินหันไปเห็น นีร่า ยืนอยู่ เธอยิ้มบาง ๆ ให้พวกเขา

"นี่มันอะไรกันแน่?" คีรันถาม

"เกมนี้... เป็นมากกว่าการเอาตัวรอด มันเป็นบททดสอบบางอย่าง" นีร่ากล่าว

ราวินขมวดคิ้ว "บททดสอบของอะไร?"

เธอมองพวกเขานิ่ง ๆ ก่อนตอบว่า

"บททดสอบของชีวิต... และความตาย"

...---...