...เงาสุดท้าย...
เสียงลมหายใจหนักหน่วงดังขึ้นท่ามกลางความมืด ธีรัชรู้สึกถึงความเย็นวาบที่แล่นผ่านร่างของเขา เขาลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองยืนอยู่กลางตรอกแคบๆ ที่ไม่คุ้นเคย รอบกายเงียบสงัด มีเพียงแสงไฟถนนที่กระพริบติดๆ ดับๆ อย่างไร้ชีวิตชีวา
เขาพยายามเดินออกจากตรอก แต่ทันทีที่ก้าวเท้าออกไป ร่างของชายแปลกหน้าคนหนึ่งเดินผ่านตัวเขาไปโดยไม่แม้แต่จะชะงัก ธีรัชตกใจ เขาตะโกนเรียก แต่ไม่มีใครได้ยิน
“ไม่มีประโยชน์หรอก”
เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง เขาหันขวับ พบหญิงสาวร่างโปร่งบางในชุดสีหม่นกำลังยืนพิงกำแพง ดวงตาของเธอดูลึกซึ้งแต่แฝงความเศร้า
“คุณเป็นใคร?”
“ฉันชื่อเมธา” หญิงสาวตอบ “และคุณ...ตายแล้ว”
หัวใจของธีรัชเต้นแรง เขาส่ายหน้า “ไม่จริง” เขาพยายามหาข้อพิสูจน์ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ แต่เมื่อเขาลองยกมือขึ้น เงาของเขากลับไม่มี
...ความทรงจำที่ขาดหาย...
เมธาอธิบายว่าเธอมีหน้าที่นำพาดวงวิญญาณไปสู่ภพหน้า แต่ธีรัชยังไปไม่ได้ เพราะเขายังมี “เรื่องค้างคา”
“ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตายได้ยังไง” เขาพึมพำ “ฉันต้องรู้ความจริงก่อน”
เมธามองเขาอย่างลังเล แต่สุดท้ายเธอก็พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะช่วยคุณ”
ทั้งสองเดินทางกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของธีรัช ที่นั่น ทุกอย่างยังคงเป็นระเบียบ โทรศัพท์ของเขายังวางอยู่บนโต๊ะ แต่เมื่อเมธาลองแตะลงไป หน้าจอกลับว่างเปล่า ราวกับข้อมูลทั้งหมดถูกลบออก
พวกเขาไปที่ออฟฟิศของธีรัช และพบว่าโต๊ะทำงานของเขาถูกเก็บกวาดจนเกลี้ยง ไม่มีเอกสาร ไม่มีของใช้ส่วนตัว ทุกอย่างเหมือนถูกลบไปจากการมีอยู่ของเขา
แต่แล้วธีรัชก็เห็นบางสิ่งที่แปลกออกไป…
บนกระดานข่าวของบริษัท มีรายงานอุบัติเหตุเมื่อคืนก่อน ระบุว่า “ชายไม่ทราบชื่อ” ถูกรถชนเสียชีวิตในตรอกใกล้ที่ทำงาน
ธีรัชขมวดคิ้ว “ทำไมไม่มีชื่อฉัน?”
เมธาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเบาๆ “บางครั้ง คนที่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าคุณตาย ก็มักเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับมัน”
...ความจริงที่ซ่อนอยู่...
ด้วยความช่วยเหลือของเมธา ธีรัชค่อยๆ ได้เห็นเศษเสี้ยวของความทรงจำที่หายไป
คืนวันเกิดเหตุ เขาได้รับแฟ้มเอกสารสำคัญจากหัวหน้าของเขา เป็นข้อมูลที่เปิดโปงการทุจริตในบริษัท ขณะเดินกลับบ้าน ธีรัชรู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตาม และก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร ร่างของเขาก็ถูกผลักกระเด็นไปกลางถนน…
รถคันหนึ่งพุ่งเข้าใส่เขา
เสียงแตรดังสนั่น
แล้วทุกอย่างก็มืดลง
...การตัดสินใจครั้งสุดท้าย...
ธีรัชกำหมัดแน่น “พวกมันฆ่าฉัน เพราะฉันรู้มากเกินไป”
เมธามองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน “คุณอยากให้ฉันทำอะไร?”
ธีรัชนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธแค้น แต่เมื่อมองไปที่เมธา เขากลับรู้สึกสงบ
“ไม่ต้องทำอะไร” เขาถอนหายใจ “ฉันแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น… ตอนนี้ฉันรู้แล้ว”
เมธายิ้มบางๆ “คุณพร้อมหรือยัง?”
ธีรัชมองท้องฟ้าสีหม่นเหนือศีรษะ สูดหายใจลึกเป็นครั้งสุดท้าย แม้ร่างกายของเขาจะไร้สัมผัสแห่งชีวิต แต่เขารู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านอยู่ภายใน
“ไปกันเถอะ”
และแล้วเงาของเขาก็จางหายไปพร้อมกับสายลม…
...-----...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
