โจเซฟยืนอยู่ท่ามกลางป่าใหญ่ที่มืดมิด หัวใจของเขาเต้นแรงไม่ต่างจากเสียงฝีเท้าที่ดังจากในป่า ความเงียบที่แฝงไปด้วยความเครียดทำให้เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่คาดคิดอยู่ใกล้ๆ ตาเขาจับจ้องไปที่เงาดำที่เคลื่อนไหวอยู่ในรัศมีของเขา เขารู้ดีว่าผู้ที่ตามล่าเขาคือพวกแวมไพร์ แต่ตอนนี้เขากลับไม่รู้สึกถึงการปรากฏตัวของศัตรูแบบเดิมๆ เสียงกระซิบจากต้นไม้ทำให้เขาหันไปทันที

ทันใดนั้น เขาก็พบกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางที่ดูเหมือนจะเป็นอันตราย แม้ว่าร่างกายของเธอจะดูบอบบาง แต่ดวงตาสีแดงดั่งเลือดนั้นกลับสะท้อนความทรงพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ

“เจ้าเป็นใคร?” โจเซฟถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ดาบยาวในมือเขาพร้อมที่จะตวัดออกไปในทุกเมื่อ

“อย่าเพิ่งทำร้ายฉัน…” เธอพูดเสียงเบา ท่าทางสงบแต่นัยตาแดงนั้นกลับสะท้อนความเจ็บปวดและความสงสัยในตัวเอง

โจเซฟเลิกคิ้ว พยายามหาข้อมูลจากท่าทางของหญิงสาวในขณะที่เขาตั้งใจจะไม่ให้ตัวเองประมาท เขาเคยเผชิญหน้ากับแวมไพร์มากมาย แต่ท่าทีของเธอมันแตกต่างออกไป

“เจ้าเป็นแวมไพร์หรือไม่?” เขาถามเสียงแข็ง

หญิงสาวขยับปาก ตาแดงสุกสว่างขึ้นในความมืด ทว่าเสียงที่หลุดออกมาจากปากเธอช่างเต็มไปด้วยความลังเล

“ไม่ใช่… ฉันไม่ใช่แวมไพร์” เธอพูด พร้อมกับก้าวถอยหลังเล็กน้อย “ฉัน… อิซาเบล”

“อิซาเบล…” โจเซฟทวนชื่อออกมาเบาๆ เขามองดูเธอด้วยสายตาที่ไม่แน่ใจ นี่คือหนึ่งในสิ่งที่เขากลัวที่สุดในชีวิต การเผชิญหน้ากับใครบางคนที่ดูเหมือนจะเป็นศัตรู แต่กลับมีบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่สามารถมองข้ามได้

เสียงก้าวเท้าใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาหันไปมองและเห็นกลุ่มแวมไพร์สามคนกำลังเคลื่อนที่ตามหลัง อาวุธของพวกมันพร้อมที่จะโจมตี

"พวกมันมาแล้ว!" โจเซฟตะโกนออกไป แต่เขาก็ยังไม่ลดการจับตามองที่หญิงสาวตรงหน้า

อิซาเบลมองเห็นพวกแวมไพร์ที่ใกล้เข้ามา รอยยิ้มที่เหมือนจะเต็มไปด้วยความเศร้าสงบปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเธอ “พวกเขากำลังตามหาฉัน… พวกเขาจะไม่ยอมให้ฉันหนีไปได้”

โจเซฟหรี่ตา ดาบในมือเขากระตุกขึ้นพร้อมกับเตรียมพร้อมต่อสู้ "ถ้าเจ้าบอกว่าไม่ใช่แวมไพร์ ทำไมพวกมันถึงตามล่าคนอย่างเจ้า?"

“เพราะพลังของฉัน…” อิซาเบลกล่าวเสียงต่ำ พลางยืดมือออกไปข้างหน้า ในขณะนั้นลมหายใจของเธอดูเหมือนจะกลายเป็นการควบคุมสิ่งที่ไม่อาจเห็นได้ด้วยตาเปล่า ร่างกายของเธอส่องแสงเบาๆ เมื่อวิญญาณบางตัวถูกปลดปล่อยออกมาและกลายเป็นเครื่องมือในการต่อสู้ “พวกเขาต้องการพลังนี้…”

โจเซฟขยับตัวไปข้างหน้า ตะโกนสั่งให้เธอหลบซ่อน แต่ไม่ทันที่เขาจะทำอะไร กลุ่มแวมไพร์ก็ทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาไม่สามารถปล่อยให้คนที่เขาไม่รู้จักเข้ามามีส่วนร่วมในการต่อสู้ครั้งนี้ได้

ในเวลาเดียวกัน วิญญาณนับร้อยๆ ตัวลอยออกมาจากร่างของอิซาเบล กลายเป็นอาวุธที่เธอควบคุมได้ พวกมันบินวนไปรอบๆ อย่างเชื่องช้าแล้วจู่โจมพวกแวมไพร์อย่างไร้ความปราณี

โจเซฟไม่รอช้า เขาตวัดดาบยาวของเขาออกไปในทิศทางที่พวกแวมไพร์เข้ามา หัวดาบของเขาเงางามสะท้อนแสงจากวิญญาณที่ลอยอยู่รอบๆ การต่อสู้ในคืนนี้เต็มไปด้วยความดุเดือด เสียงเหล็กกระทบกับกระดูกดังก้องไปทั่วป่า แต่โจเซฟไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกบางอย่างในใจได้ เขาต้องการที่จะรู้จักอิซาเบลให้มากขึ้น

เธอคืออะไร? ทำไมพลังของเธอถึงทรงพลังขนาดนี้? และทำไมเขาถึงรู้สึกว่า...เขาอาจจะต้องพึ่งพาเธอในบางครั้ง?

การต่อสู้ในคืนนั้นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเดินทางที่เต็มไปด้วยคำถาม และโจเซฟรู้ดีว่าโลกนี้กำลังจะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล...

หลังจากเสียงการต่อสู้เงียบลง ป่าอันมืดมิดก็กลับคืนสู่ความเงียบงัน มีเพียงเสียงหายใจหนักของโจเซฟและอิซาเบลที่ยังคงดังอยู่ เขามองไปรอบๆ ศพของแวมไพร์ที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้น ก่อนจะหันกลับไปจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า

อิซาเบลยืนนิ่งอยู่ใต้แสงจันทร์ แม้พลังที่เธอปลดปล่อยจะดูลึกลับและน่าเกรงขาม แต่ในตอนนี้ใบหน้าของเธอกลับดูอ่อนล้า เธอกุมหน้าอกตัวเองก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

"เจ้าปลอดภัยหรือไม่?" โจเซฟถาม น้ำเสียงของเขาดูจะนุ่มลงเล็กน้อย

อิซาเบลพยักหน้าเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร เธอหายใจลึกเพื่อควบคุมตัวเอง ดวงตาสีแดงที่เคยส่องประกายเริ่มจางลงกลับมาเป็นสีหม่นๆ

“พวกมัน… จะไม่หยุดตามล่าฉัน” เธอพูดเสียงแผ่ว สายตามองไปยังศพแวมไพร์ที่นอนนิ่ง “ฉันรู้ดีว่าพวกมันจะส่งคนมาอีก”

“ถ้าเจ้าไม่บอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้” โจเซฟกล่าว ดาบของเขาถูกเก็บกลับเข้าฝัก แต่มืออีกข้างยังคงจับด้ามไว้ราวกับเตรียมพร้อมในทุกสถานการณ์

อิซาเบลเงยหน้าขึ้นมองโจเซฟ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “ฉัน… เคยเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา”

คำพูดนั้นทำให้โจเซฟชะงัก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่ไว้วางใจ “หมายความว่าอย่างไร?”

“ฉันเคยเป็นหนึ่งในพวกแวมไพร์” เธอยอมรับด้วยเสียงเบา “แต่ฉันไม่เหมือนพวกมัน ฉันไม่ต้องการดื่มเลือดเพื่ออยู่รอด… ฉันได้รับพลังนี้จากคำสาปที่พวกมันใช้ทดลองกับฉัน”

“คำสาป?” โจเซฟเลิกคิ้ว รู้สึกได้ถึงความซับซ้อนในเรื่องราวของเธอ

อิซาเบลพยักหน้า “พลังของฉันคือการควบคุมวิญญาณ… พวกมันต้องการใช้ฉันเป็นเครื่องมือในสงคราม แต่มันผิดพลาด ฉันหนีมา แต่ตอนนี้พวกมันต้องการพาฉันกลับไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม”

โจเซฟนิ่งฟัง คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธ แต่เขาก็ยังไม่อาจแน่ใจในสิ่งที่เธอพูดได้ทั้งหมด “เจ้าคิดว่าข้าควรเชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

อิซาเบลมองเขาด้วยสายตาเศร้า “ฉันไม่ต้องการให้คุณเชื่อ… แต่ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน คุณก็จะเสียโอกาสในการหยุดยั้งพวกแวมไพร์ พวกมันไม่ได้หยุดแค่การล่าเลือด พวกมันกำลังจะยึดครองโลกนี้”

คำพูดของเธอทำให้หัวใจของโจเซฟหนักอึ้ง ความเกลียดชังที่เขามีต่อแวมไพร์มานานหลายปีทำให้เขาไม่อาจเพิกเฉยต่อคำเตือนนี้ได้ แม้ว่ามันจะมาจากคนที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของพวกมันก็ตาม

“ถ้าเจ้าคิดว่าพลังของเจ้าเป็นประโยชน์ในการสู้กับพวกมัน เจ้าก็พิสูจน์ให้ข้าเห็น” โจเซฟกล่าว ก่อนจะยื่นมือไปหาเธอ “แต่ถ้าเจ้าหักหลังข้า เจ้าจะไม่มีโอกาสครั้งที่สอง”

อิซาเบลมองมือของเขา ก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือไปจับไว้ “ฉันไม่มีทางเลือกอื่น… ฉันจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าฉันไม่ได้เหมือนพวกมัน”

ในคืนนั้น ทั้งสองคนเดินทางออกจากป่าด้วยกัน แม้ว่าความเชื่อใจกันยังไม่เต็มร้อย แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยความท้าทาย

และนี่คือจุดเริ่มต้นของพันธมิตรที่ไม่คาดฝัน ที่อาจเปลี่ยนชะตากรรมของโลกไปตลอดกาล...

การเดินทางของโจเซฟและอิซาเบลเริ่มต้นขึ้นในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด เสียงลมพัดผ่านต้นไม้ให้บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความกดดัน ทั้งสองไม่พูดคุยกันมากนัก ระยะห่างทางอารมณ์ระหว่างพวกเขายังคงชัดเจน

อิซาเบลเดินอย่างเงียบๆ เธอจับผ้าคลุมของตัวเองแน่น ขณะที่โจเซฟเดินนำหน้าด้วยมือที่จับด้ามดาบไว้แน่นตลอดเวลา เขาเหลือบมองเธอเป็นระยะ รู้สึกถึงบางอย่างที่เขายังไม่อาจไว้วางใจ

“เราจะไปที่ไหน?” อิซาเบลถามขึ้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

“ที่พักของข้า” โจเซฟตอบสั้นๆ “มันไม่ไกลจากที่นี่ แต่ข้าต้องเตือนเจ้า พวกที่อยู่ที่นั่นไม่ต้อนรับคนอย่างเจ้า”

“คนอย่างฉัน?” อิซาเบลหยุดเดินเล็กน้อย ดวงตาสีแดงของเธอจ้องเขาเหมือนพยายามจะค้นหาความหมายในคำพูด

โจเซฟหยุดเดินและหันมามองเธอ “คนที่เคยเป็นแวมไพร์ หรือมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกมัน ข้าไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะไว้ใจเจ้าหรือเปล่า”

อิซาเบลนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอสูดหายใจลึกก่อนจะตอบ “ถ้าฉันต้องพิสูจน์ตัวเอง ฉันก็พร้อมจะทำ”

โจเซฟพยักหน้าเบาๆ “ก็ดี… ข้าอยากเห็นว่าเจ้าจะทำได้แค่ไหน”

ทั้งสองเดินทางต่อจนกระทั่งพวกเขามาถึงบริเวณเนินเขาที่มองเห็นบ้านไม้หลังเล็กๆ ซ่อนตัวอยู่ในเงาของภูเขา บ้านนั้นดูเก่าทว่ามั่นคง มีแสงไฟสลัวๆ ส่องออกมาจากหน้าต่าง

โจเซฟเดินเข้าไปใกล้ประตูและเคาะอย่างมั่นใจ เสียงจากภายในดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออก เผยให้เห็นชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำพร้อมอาวุธที่สะพายอยู่ข้างตัว เขาชะงักเมื่อเห็นอิซาเบลที่ยืนอยู่ด้านหลังโจเซฟ

“โจเซฟ ใครนั่น?” ชายคนนั้นถามเสียงดัง พร้อมจ้องไปที่อิซาเบลด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ

“เธอคือพันธมิตรของเรา” โจเซฟตอบ น้ำเสียงของเขาเด็ดเดี่ยว “เธอช่วยข้าต่อสู้กับพวกแวมไพร์ในป่า”

ชายคนนั้นขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองอิซาเบล “เจ้าไว้ใจเธออย่างนั้นหรือ? เธอดูเหมือน…”

“ข้ารู้ว่าเธอดูเหมือนแวมไพร์ แต่เธอไม่ใช่” โจเซฟกล่าวขัด “เธอถูกพวกมันทดลอง และตอนนี้เธอก็หนีออกมา”

อิซาเบลไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่มองชายคนนั้นด้วยสายตานิ่ง แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น

ชายคนนั้นถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูให้ “เข้ามา แต่ถ้าเธอทำอะไรผิดแม้แต่นิดเดียว ข้าจะจัดการเธอด้วยตัวเอง”

อิซาเบลพยักหน้าเบาๆ “ฉันไม่ต้องการทำร้ายใคร”

เมื่อพวกเขาเข้ามาในบ้าน โจเซฟแนะนำให้เธอนั่งพักในห้องหนึ่ง เขาและชายคนนั้นซึ่งชื่อว่า “มาร์คัส” เดินเข้าไปพูดคุยกันในอีกห้องหนึ่ง

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเราควรไว้ใจเธอ?” มาร์คัสถามเสียงเบา “เจ้ารู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหนที่จะพาคนแบบนั้นมาอยู่ที่นี่?”

“ข้าแน่ใจไม่ได้ แต่ข้ารู้ว่าเธอช่วยชีวิตข้าไว้” โจเซฟตอบ “และถ้าเธอพูดความจริง พลังของเธออาจเป็นสิ่งที่เราต้องการในการหยุดพวกแวมไพร์”

มาร์คัสยังคงมีสีหน้าที่ไม่มั่นใจ “ข้าไม่ชอบเรื่องนี้ แต่ถ้าเจ้ามั่นใจ ข้าจะให้โอกาสเธอ”

ในขณะเดียวกัน อิซาเบลนั่งอยู่ในห้องคนเดียว เธอจ้องมองมือของตัวเองที่สั่นเล็กน้อย ความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมาในหัว พลังที่เธอได้รับจากคำสาปนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ แต่มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของเธอไปแล้ว

เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ “บางที… นี่อาจเป็นโอกาสที่จะไถ่บาป”

ในคืนนั้น ทุกอย่างดูสงบ แต่ในเงามืดของป่า แวมไพร์กลุ่มใหม่กำลังรวมตัวกัน พวกมันกำลังวางแผนบางอย่างที่อันตรายยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

และการเผชิญหน้าครั้งต่อไป กำลังจะมาถึงในไม่ช้า…